Hoe gaat jullie relatie?

Wat ik wel weet van mijn relatie, is dat bij elke zwangerschap we ook issues krijgen, begint al in de zs omdat ik gewoon echt niet te doen ben als ik zwanger ben, ik ben echt een kreng dsn door de hormonen, maar mijn man vind dat niet zo erg haha, na de bevalling duurt het meestal een half jaar ofzo voordat alles weer was zoals voor de zwangerschap, je moet toch weer wennen aan een baby in huis etc, alles draait om de kleine, en dan heb je nog meer kinderen rond lopen. Dusja ergens wel herkenbaar, maar hier komt het altijd goed hoor, en wij zijn bezig voor een 5de, dus mijn man neemt mijn hormonen voor lief dan haha.

Wat ik zeker herken is spanning en irritatie. Ik had in het begin ook enorm het gevoel alles alleen te doen. Wegens slaapgebrek hebben wij toch wel een paar keer op elkaar zitten katten. Maar we bleven praten en hebben beide een tandje bijgestoken waar de ander dat nodig had. Nu, een paar maanden later, zijn we weer een goed team.

Mijn zus daarintegen, heeft precies hetzelfde als jullie. Ze heeft vaak aangegeven meer hulp nodig te hebben en geprobeerd uit te leggen waarom.. hij doet dan altijd eventjes de moeite en valt dan weer terug in oude gewoontes...

Ze zijn nog altijd samen maar er is veel spanning.

Praat met elkaar. Niet even tussen neus en lippen door maar ga er echt voor zitten.

Hier gaat het gelukkig goed; onze zoon is nu 3mnd oud en de enige discussies die wij bij kans hebben is wie hem de fles mag geven en hem naar bed mag brengen ;)

Wel zijn we beide moe, ik doe de ochtenden dus ik kan niet zolang opblijven in het weekend; want onze zoon komt in de ochtend tussen 6-7u vaak. Wat ik wat minder kan hebben is dat mijn vriend tegenwoordig zegd "Ik moet echt bijslapen, ik hoop lekker te kunnen uitslapen; hij doet de ochtenden NOOIT en kan dus ALTIJD uitslapen in het weekend.. ;) Daar hebben we het inmiddels wel over gehad & schoorvoetend was hij het ermee eens dat hij 1 ochtend in het weekend overneemt zodat ik ook eens kan bijslapen :)

Echt praat; desnoods over elke scheet. Maar dan begrijp je elkaar beter en is het makkelijker eens iets over te nemen, als je niet weet wat er in de ander omgaat kun je dat begrip niet opbrengen en komen er frustraties

Ik herken het verhaal en veel van de verhalen hieronder. Tijdens en zeker tot 2 jaar na de bevalling was de relatie een uitdaging. Bij ons zit er maar 2 jaar tussen de middelste en de jongste, dus eigenlijk 4 jaar achter elkaar. Ik nam ook de meeste zorg op mij, veel (hij doet ook wel wat) van het huishouden, koken en de boodschappen. Wel is hij degene die alles maakt wat kapot is, klust, de tuin fixt en de auto onderhoudt. Dat zorgde ervoor dat ik uitgeput raakte, want ik werk ook fulltime. Hierdoor ontstonden er spanningen tussen ons.

Ik moet er wel bij zeggen dat bij alle 3 de kinderen hij meer 'hands on' werd zodra ze 2 jaar oud werden en ik stopte met borstvoeding geven. Nu kan ik zeggen dat het goed gaat tussen ons. Hij helpt met de kinderen waar hij kan en in het huishouden (ook al doe ik nog steeds het meerendeel). Het zijn de tropenjaren. Je bent beiden moe, je moet nog zoeken naar een goede balans tussen de kinderen, je relatie en andere verplichtingen. Dat heeft tijd nodig. Vooral volhouden, proberen begrip voor elkaar te tonen, blijven herinneren waarom je ook alweer van je man houdt (soms vraag ik mij dat ook even af en als ik nadenk weet ik weer waarom haha) en je gevechten kiezen (choose your battles). Probeer te bedenken wat hij allemaal doet voor jou en de kinderen. Dingen niet niet direct in het oog springen, maar wel belangrijk zijn. Het is een kwestie van vechten voor je relatie, weten dat je van elkaar houdt en engelengeduld (net als met kinderen, maar dan met je man).

Mijn relatie is niet perfect en gisteren kon ik mijn man nog achter het behang plakken, maar bepaalde (kleine) dingen en irritaties kan ik makkelijker naast mij neerleggen. Niemand is perfect en ik ben ook niet altijd even makkelijk bedenk ik dan maar.

Hier ook een tijdje slechter gegaan. Ons zoontje is nu bijna 4j en zijn nu zwanger van ons 2e kindje. Heb heel lang getwijfeld voor een 2e kindje omdat ik ook echt moeite had met de impact op mijn relatie. Ik probeer nu duidelijker te zijn en meer te praten over wat ik nodig heb. Ik heb hem ook verteld dat ik ook echt tijd voor mezelf nodig heb en dan ik ergens toch wel bang heb voor wanneer de 2e er is, of ik het wel ga aankunnen.

Hij houdt nu echt meer rekening met mij en helpt me wat vaker.

Ik denk dat het ook een beetje de aanpak is. Ik klaagde ook altijd dat ik alles moest doen enzo. Dus de 'fout' lag bij hem. Nu zeg ik eerder dat ik het even niet meer aankan. En dan is hij dus ook meer geneigd om te helpen of me even rust te gunnen.

Ik heb in onze moeilijke periode ook het boek 'the empowered wife' gelezen. Deze vond ik ook wel een aanrader op relatievlak.

Lastig is dat altijd. Kinderen en vooral moeheid zetten extra stress op de relatie. Mannen praten niet zoals wij van "ik ben zo moe want baby is ziek" hun houden vaak emotionele gedoe achrer zich. Het is te weinig info of dit normaal is want iedere relatie heeft gebreken, probeer eens naar je eigen te kijken. Wat maakt jou gelukkig en wat zijn jouw mindere kanten die je kan beteren. En ga na een tijdje eens open her gesprek aan met hem.

Als er niks verandert zou ik relatie therapie zeggen, dat is echt niet alleen als het niet goed gaat, juist om dingen beter te maken :)

Succes

Totaal niet herkenbaar gelukkig, ik zou echt zó over de naai zijn!

Het lijkt wel of hij er helemaal niet aan toe is de verantwoordelijkheid over een kind te dragen.

Hopelijk draait hij nog bij, want je hebt t al zwaar genoeg.

Ja herkenbaar. Onze baby is 3 maanden oud en we hebben nog steeds regelmatig discussies/ruzie. Ik heb en heftige zwangerschap gehad met 5x ziekenhuis opnames ivm hg en ik was daardoor geen partner meer. Dus hij moest voor mij zorgen die 9 maanden lang. Daarna kreeg ik een keizersnede waardoor ik weer afhankelijk was van hem. Dat was te veel voor onze relatie. Nu ben ik helemaal hersteld. Ik ben weer de oude en ik veel verder met hem zoals daarvoor maar voor hem is er te veel gebeurd dat hij nu tijd nodig heeft om alles een plek te geven. Hij wil zelfs geen intimiteit met mij. Zo erg is het. Dus. En ik doe veel voor onze baby. Alle verzorging doe ik en baby slaapt bij mij in bed. Ik geef bv dus ik doe alle nachten. Mijn man slaapt in een andere kamer omdat hij anders wakker wordt van de baby. Alles bij elkaar voel ik me niet meer getrouwd. Ik probeer veel met hem te praten maar hij is geen prater. Dus soms laat ik dingen gaan maar het vreet me wel van binnen. Ik hoop dat onze relatie weer beter word. Nu gaan we met elkaar om bijna als broer en zus. Ik vind het eng. Dus ik herken wat je bedoelt. Ik hoop dat dit een fase is. Ik hoop dat het bij jou ook goed komt. Want ik geloof dat jij van hem houdt en anders om ook.

Herkenbaar hoor (helaas).

Momenteel ben ik hoog zwanger met de bijbehorende kwalen. Mijn man keek vandaag zijn voetbalprogramma. Dus ik ben gewoon gaan ontbijten met de kinderen en alles weer opgeruimd met me dikke buik terwijl hij op de bank zat. Maar ik vond het niet erg.

Later die ochtend wilde de kinderen in de tuin spelen maar ze liepen beide nog in hun pyjama onze oudste kan zich zelf aankleden maar onze jongste nog niet. De oudste was ondertussen al in de tuin en de jongste liep een beetje te miepen dst hij ook wilde. Dus ik zeg pak je kleren maar dan kan papa je helpen met aan kleden. Dus "papa" kijkt me aan en zegt "serieus, waarom doe je het zelf niet?" nou serieus ik wist niet wat ik hoorde ik zei nou dat snap je toch wel... Maar hij bleef maar door gaan dat ik het ook kon doen. Toen ben ik zoooo ontzettend boos geworden en heb ik echt staan schreeuwen als een viswijf, dat ik het ontbijt en alles al had gedaan met de kinderen en de boel alweer helemaal aan kant had zodat hij TV kon blijven kijken.

Nou en mijn ontploffing is niet de 1e..... Wij hebben vaker dit soort irritante ruzies.

Soms denk ik was ik maar alleen met de kinderen. Dan moet ik het ook alleen doen maar dan hoef ik me in ieder geval niet te irriteren aan zijn vreselijke luiheid.

Ook veel minder rommel in huis als hij hier niet meer zou wonen..... Maarja.. je relatie verbreken vind ik wel heftig er komt zo veel bij kijken.....

Probeer er met je man over te praten. Vind hij het niet leuk om voor zijn dochter te zorgen? Of is hij ook gewoon te lui??? Succes ❤️

Dit is idd gewoon enorm wennen. Een kennis van mij heeft dit ook gehad om deze reden, zelfs zodanig dat ze even uit elkaar zijn gegaan, en die hebben therapie gehad en zijn nu weer gelukkig bij elkaar. Het hebben van een kind is vooral in het begin zwaar en wennen en in dat soort situaties leer je iemands “zwakke” punten kennen. En die heeft iedereen in meer of mindere mate.

Laat je woede even zakken. Maar praat er dan met hem over, op een niet-verwijtende manier, vooral van je zelf uit. Maak afspraken, maar verwacht nog heel wat irritatie over en weer. Wees ook kritisch op je eigen zwakke punten, want dat verlang je ook van hem. Geef jezelf vooral de tijd om aan de nieuwe situatie te wennen.

Het eerste jaar is gewoon enorm wennen, en kan echt wel wat druk op je relatie leggen.

Mijn advies (en ik spreek uit ervaring): maak tijd voor elkaar vrij, regel een oppas oid en ga samen wat doen of samen even lekker niks doen. En maak tijd voor jullie zelf vrij, maak duidelijke afspraken over wie wanneer wat gaat doen in zijn eentje (dus een blokje fietsen oid) of met vrienden. De spontaniteit is er dan wel af, maar dat weet je als je aan kinderen begint. Alles is plannen, dus ook je me-time. Als jullie samen de week bespreken, is het duidelijk voor jullie beide en heb je dus die conflicten ook niet meer. Wees duidelijk naar elkaar. Tijd voor jezelf, en tijd voor elkaar is enorm belangrijk en jullie hebben hier beide even veel recht op.

Bespreek het met elkaar... uit je gevoel.

Ik denk dat jullie beider verwachtingen niet duidelijk zijn en nog niet op elkaar ingespeeld...

Wat jij omschrijft van dat telefoontje, zie ik niks geks aan... Het zou niet in mij opkomen van mijn man te verwachten dat hij thuisblijft omdat ik aan de telefoon zit... Ik denk dat jullie allebei volwassen aan het worden zijn nu je geconfronteerd wordt met wat het betekent om altijd vader en moeder te zijn... Dat kost moeite.... Maar het is de moeite waard... Het mag best schuren... Daar leer je het meeste van

Je bent beide moe, moet beide wennen aan slaap tekort, een nieuw ritme. Niets kan meer zomaar spontaan.

Dat is voor veel relaties gewoon wennen en schakelen.

Misschien eens samen rustig zitten. Spreek desnoods in het weekend elk een dag af waarop je kunt bijkomen/wat voor jezelf kunt doen. Zo verdeel je dat.

Toen mijn kinderen kleiner waren deden wij ook vaak eens per week een avond echt samen voor elkaar plannen. Ja we waren moe maar tijd samen is ook zo belangrijk. Gewoon thuis, want dan kan de kleine op bed. Lekker eten bestellen of koken, film erbij. Gewoon weer even een soort date ipv alleen zorgen.

Praat met elkaar iig. Slaap gebrek en het veranderen van een ritme doet super veel met een relatie, maar is niet onoplosbaar.

Nee, ik herken dit (gelukkig) niet. Wij hebben ook allebei wel eens behoefte om even niet alleen maar papa en mama te zijn. Dat kan prima in overleg. Als het straks weer mag, dan gaat mijn man 1 à 2x per week muziek maken en ik 1x per 2 weken naar naailes. Soms stuur ik man en kind even weg in het weekend. Dan gaat mijn man naar zijn familie en heb ik heel even voor mezelf. Vaak ben ik dan aan het opruimen thuis, maar het is fijn om niet telkens op de klok te hoeven kijken. Praten, praten, praten! Jullie situatie lijkt me niet zo ernstig dat je uit elkaar moet gaan, maar jullie moeten wel eens met elkaar in gesprek. Daarbij is het zaak om te proberen het samen leuk te houden. Laat jullie dochter eens ergens logeren en plan een avondje samen. Op zo'n avond kun je ook praten.

Succes!

Ga eens op een goed moment goed in gesprek. Misschien kun je huizenruil doen met goede vrienden zonder kinderen. Een avondje in hun huis koken en eten en zij in jullie huis en oppassen op de kleine meid.

Wat heeft hij nodig van jou? Wat heb jij nodig van hem?

Jullie communiceren niet (goed) met elkaar. Werk daar eerst maar even aan voordat je aan relatiebreuk gaat denken.Je kan richting hem de problemen benoemen. Dat het ouderschap zwaar is en dat je helemaal begrijpt dat hij moe is. Noem alles maar op en vertel hem tenslotte dat ook jij hiermee kampt en dat je ook op zoek bent naar rust, naar even jezelf kunnen zijn etc.

Hoofdzakelijk hebben wij hier niet zo'n moeite mee. Het komt heus voor hoor, maar word dan naar elkaar uitgesproken. Het staat nooit tussen ons in. Ik zou met hem in gesprek gaan en de verwachtingen uitspreken maar ook vragen hoe hij het ziet of erin staat

Dit voelt als veel opgekropte emoties en weinig communicatie. Ga eens met hem zitten voor een goed gesprek. Probeer daarin niet teveel zinnen met "ik" te beginnen, en probeer ook echt te luisteren naar waar hij mee zit.

Ik was 16jaar samen met mijn ex en 2 prachtige kids.

Naarmate de kinderen in ons leven waren en tijd verstreek bleef ik altijd thuis bij de kinderen en kwam nergens meer. Terwijl meneer vrolijk de bloemetjes ging buiten zetten meermaals per week.

Ik sprak niet meer af met vriendinnen etc ik had altijd een smoesje...

Tot een 2jaar geleden voor mij de bom barste. Ik was het zat en ging zelf na t werk nog wat drinken en liet hem bij de kids.

Wat resulteerde in hele erge ruzies (geloof me die waren er al jarenlang) en vervolgens ben ik bij m weg gegaan. Ik leerde op het einde van die periode ook mijn huidige partner kennen.

En wat een wereld van verschil!

Waar mn ex altijd maar vond dat ik alles moest doen en ook nog liefst zoveel mogelijk verdienen.

Heb ik nu iemand die voor me zorgt! Me terug roept als ik weer is teveel doe. Me in de watten legt.

Wij hebben nu een kleintje samen op komst.

En weet nu al dat dit een wereld van verschil gaat zijn.

Je bent meer dan mama en partner! Je bent je eigen persoon!

Ook jij moet af en toe eens je ding kunnen doen.

Al is het dus simpel ongestoord een uur aan de telefoon hangen!

Ik zou als ik jou was een heel hartig gesprek aangaan.

En duidelijk uitleggen dat dit niet is hoe het hoort en er veranderingen moeten komen.

Werkt dat niet en word het je op de duur te veel ... ja dan is er meestal weinig ander resultaat dan een breuk.

Succes ❤

Helaas herkenbaar hier... ons zoontje van 3 mnd oud is een enorme slechte slaper met reflux. Hij slaapt alleen op iemand of in de draagzak. Kan hem absoluut niet wegleggen, ook niet naast me in bed. Snachts zit ik dus ook heel de nacht rechtop met hem. Mijn partner ligt elke nacht naast ons prinsheerlijk te snurken. Heeft nog nooit een nacht of uurtje van me over genomen. Overdag doet hij ook wat hij wilt, gaat met vrienden wat eten, sporten, noem maar op. Zonder overleg want ja ik ben degene die voor de baby zorgt. En ik kan al blij zijn als ik 5 min ff kan douchen. Bijslapen is er voor mij sowieso niet bij. Heb ook nog een net 2 jarig kindje rondrennen. Erger me mateloos aan het gedrag en al heeel vaak aangekaart, maar geen verandering..

Hier dus geen tips, maar wens je wel veel sterkte toe... is ontzettend zwaar zo ❤️

Klinkt alsof jullie even een goed gesprek moeten hebben met elkaar. Spreek elkaars verwachtingen uit. Jullie beide levens zijn veranderd. De een kan daar beter mee omgaan dan de ander. Vraag aan hem wat hij nodig heeft van jou en geef aan wat jij nodig hebt van hem. Praten is the key. Neem een lekker gerecht met een goed glas wijn als de kleine op bed ligt. En praat😊 Succes!