Jou schuld.

Ben weer een beetje terug van weggeweest.

Ik zit in een enorme achtbaan van emoties. Vaak voel ik me enorm sterk. Tot ik mijn exman zie dan breek ik weer in 100 kwetsbare stukjes.
Wij zijn uit elkaar omdat meneer nooit iets heeft gevoeld voor mij. Hij is wel gaan trouwen en wilde ook een kind. Volgens hem heeft hij zichzelf voorgelogen.
Werd hij geforceert door anderen (zijn moeder etc). Dit is overigens niet waar.

De reden van de scheiding is nu dus omdat hij niks voelt, omdat we teveel van elkaar verschillen.
Ik ben er achter gekomen dat hij afspreekt met een meisje van de sportschool waar hij heel erg close mee is, dit was hij al tijdens ons huwelijk.
Hij is hand in hand gezien met haar en hij blijft ontkennen.
Telkens praat hij zichzelf goed en lijkt het bijna alsof hij mij de schuld wil geven van alles. Ik ben rancuneus, oftewel haatdragend. Hij is zo bijv dan weer totaal niet en hemelt zichzelf omhoog.
Ik heb net echt weer een knallende ruzie gehad met hem en heb zelf de politie ingeschakeld omdat het fysiek is geworden.

Ik voel me zo ellendig. Het verleden word steeds tegen me teruggekeerd. Ik ben hier de **hoer, vuile slet en weet ik het allemaal.
Ik ben enorm gekwetst en boos. Dit is hoe hij zich kennelijk altijd al over me voelde, ookal zegt hij het uit woede.

Ik vind het onwijs moeilijk om hier mee om te gaan. Want ik moet uit belang denken van mijn kind. Maar in mijn ogen verdient hij haar niet. Mijn dochter verdient zoveel beter.
Ik ontkom er niet aan dat hij recht heeft op haar dat weet ik. Maar dat maakt de situatie niet makkelijker..

Ik voel me veraden en bedrogen en voorgelogen.
Ik zie overal gezinnen en mijn gezin is nooit oprecht mijn gezin geweest.. behalve de liefde voor mijn kind. 2,5 jaar vol leugens..
Sorry dat mijn verhaal een beetje warrig is.. ik weet het zelf namelijk ook niet meer 😢