Zo jong en zo’n grote kinderwens

Het lijkt allemaal mooi en geweldig.. jong moeder maar dat is het niet altijd het is vooral hard werken want je begint onderaan. Wij waren ook 19 toen onze 1e kwam, Ik had alleen een mavo diploma en moest met mijn studie stoppen vanwege mijn zwangerschap , ik heb op mijn 21e nog een paar jaar moeten studeren met 2 kleine kinderen. Volwassen onderwijs want ik wou niet te veel missen van ze, dat betekende dat ik tot 02.00 nog huiswerk zat te maken en 07.00 werden de jongens alweer wakker. Allebei geen rijbewijs de eerste jaren want alles gaat op naar de kinderen. En dan nog een huis wat je niet 123 kan krijgen. Nu zijn we 30 en zwanger van onze 3e nu hebben we een koophuis, 2 autos, allebij een goede baan. vergeleken de 1e op zo een jonge leeftijd veel meer rust. Uiteindelijk is alles goed gekomen en had ik ook het geluk dat ik samen was en ben met dezelfde man. En heel dankbaar voor onze oudste die nu alweer 11 jaar is, ik zou het zo weer doen zo blij ben ik met ze maar voor mijn kids zelf hoop ik dat ze wachten eerst dingen opbouwen reizen genieten met vrienden en daarna gezinnetje

Ik raad je aan eerst een leuke opleiding te volgen en die te halen, geniet met je vriend doe leuke dingen, zorg voor je rijbewijs en een autootje een leuk huisje pas op je neefjes en nichtjes . En tegen die tijd heb je alles voor elkaar en kan je er voor gaan

Ik kan me er niets bij voorstellen. Toen ik 19 was hield ik mij ook niet zo bezig met uitgaan (hoewel ik zeker af en toe wel ging) maar draaide mijn leven toch vooral om het mijzelf ontwikkelen. Ik woonde samen, studeerde, werkte en sportte en sprak af met vrienden. Mijn dagen zaten behoorlijk vol.

Ik ben laat moeder geworden. Bewust ook omdat ik er voor die tijd niet aan moest denken, maar ik had toen ook niet zo'n goede moeder kunnen zijn als nu.

Als de vader van mijn kindje de kuierlatten neemt (na 20 jaar relatie betwijfel ik dat, maar het zou kunnen) kan ik prima voor mijzelf en mijn kind zorgen. Ik ben onafhankelijk, heb veel van de wereld gezien en kan mijzelf in dienst stellen van mijn kind zonder mijzelf daarin te verliezen.

Jij klinkt als een vrouw die zich dan voorstelt als 'de moeder van...' en daarmee je complete identiteit zou moeten ontlenen aan het moederschap. Niet doen, daar wordt je echt niet gelukkig van en belangrijker nog; je kind ook niet.

Alles wat je wilt doen, wordt gewoon als je het moet doen en rekening moet houden met kinderen, veel ingewikkelder. Mijn schoonzus was al moeder toen ik afstudeerde, en wil nu een opleiding gaan doen om een betere baan te kunnen krijgen. Dit is een heel gedoe met crèches, scholen en ophaalschema's en een goed meehelpende vader om dat voor elkaar te krijgen. Probeer maar eens huiswerk te doen als er een kindje ziek is (met een aantal is dat er meestal wel één) en als de was en het huishouden ook nog moeten gebeuren en je je bed de halve nacht niet hebt gezien omdat alles om de beurt wakker is.

Veel makkelijker om dat soort dingen nu nog te doen, zodat op het moment dat je vriend er ook klaar voor is niets jullie belemmert om er voor te gaan. Zelfstandig wonen, samen wonen en je eigen broek ophouden zijn al uitdagingen op zich, daar kun je beter eerst mee beginnen.

Lieve meid, wat herken ik je gevoelens goed. Ik had zelf al vanaf mijn 14 een hele sterke kinderwens, kon nergens anders meer aan denken. Uiteraard stelde ik het nog heel wat jaartjes uit . Op mijn 23e hadden mijn ex en ik een 'ongelukje' en raakte ik zwanger. Wat was ik blij! Jammer genoeg mondde die zwangerschap uit in een miskraam. Mijn ex en ik besloten het nog een keer te proberen, maar wat zo mooi begonnen was, liep uit op een drama. Uiteindelijk duurde het nog 10 jaar (en 6 miskramen) voordat ik mijn oudste kind in mijn armen hield. Hij is nu bijna 6 en ik bijna 40.

Daarmee wil ik niet zeggen dat je tot je 33e moet wachten voor je een kind krijgt. Natuurlijk niet! Wel vind ik dat je minimaal een eigen huis en een vast inkomen moet hebben, voordat je de zorg voor een kleintje op je neemt. Op jezelf wonen vraagt het nodige van je. Zelf bedenken wanneer je gaat poetsen, boodschappen doen, de rekeningen betaald, wat je gaat koken. Dat lijkt peanuts, maar als je echt op jezelf komt te zitten, valt dat in het begin altijd even tegen. Als je eenmaal dat ritme hebt gevonden en er komt een kleine bij, dan moet je weer schakelen, want dan moet je aan nog meer dingen tegelijk denken. Dan is iets simpels als je huis aan kant houden ineens een veel grotere opgave, want er zijn nog veel meer ballen die je hoog moet houden. In theorie lijkt alles een stuk makkelijker dan het in de realiteit vaak is.

Ik wil hiermee niet zeggen dat het niet kan op je 19e. Als het echt moet, dan kan er heel veel. Maar het is niet ideaal. Een vriendin van mij wilde graag jong moeder worden en kreeg haar oudste kind op haar 21e. Achteraf heeft ze erg veel spijt dat ze niet eerst is gaan reizen, iets van de wereld heeft gezien. Die dingen zijn veel moeilijker te realiseren als je eenmaal kinderen hebt. Geef jezelf de tijd om jezelf nog een beetje te ontwikkelen, om geestelijk verder te rijpen en volwassen te worden. Om plezier te hebben en lol te maken, zonder de verantwoordelijkheid voor een kleintje - hoe lief die ook zijn.

Hoewel ik er veel tranen om heb gelaten dat het zo lang duurde voor mijn kinderwens eindelijk uitkwam en hoewel ik op mijn 14 al stond te popelen en te trappelen van ongeduld omdat ik niet meer kon wachten voor ik zelf moeder zou worden, ben ik er achteraf blij mee dat het nog duurde tot mijn 33e tot ik mijn eerste kind kreeg.

Ik voel je helemaal, ik hoor je, ik zie je, ik weet nog heel goed hoe het voelt. Toch ga ik je adviseren om je oergevoel en kinderwens in je hart met je mee te nemen, verder te laten rijpen en nog een jaar of 3 a 4 te wachten voordat je daadwerkelijk aan kinderen begint. Dat lijkt nu nog heel lang, maar dat valt puntje bij paaltje best mee.

Lieve meid, maak je eigen keuzes. Dit is het beste advies dat ik je vanuit mijn ervaring kan meegeven. Liefs, Maaike

Ik wou ook op mijn 19de zwanger zijn en een kindje hebben. Ik vond het zo een leuke gedachte.. Toen ook gestopt en gelukkig niet zwanger geraakt!! (ik had geen diploma, niets..) Eenmaal 21 had ik een diploma en huurde we een appartement. Toen is mijn eerste kindje gekomen en 11 maanden erna mijn 2de kindje. Toen is de relatie van 6j uitgegaan en ben inmiddels 4 jaar samen met een schat van een man waarvan we samen een kindje hebben. Ik word 28 jaar. Achteraf teruggedacht, had ik liever nog véél langer gewacht en nog wat genoten van het leven.. Hoewel nu mijn kinderen groter zijn dan mijn meeste vriendinnen die nu pas een baby krijgen en ik dus vlugger mijn "leven" terug heb en de kinderen zelfstandig zijn. Het heeft zijn voor- en nadelen. Ik moet zeggen dat ik het de eerste jaren zwaar heb gehad, maar ik heb er natuurlijk ook 3. 1ntje is echt een makkie... (ja ik kan het weten met co-ouderschap ;-) )

Koop jezelf een hondje, ga niet in de Albert Hein werken, maar ga studeren nu het nog kan en zorg dat je een goed betaalde baan hebt, een vaste vriend en een geschikt huis voor je aan kinderen begint. Het lijkt rozengeur en maneschijn, maar je bent 19.. je bent nog een kind. In de boekjes en op papier lijkt het mooi, maar het is hard werken en het veranderd je leven. Je bent 24 op 24 verantwoordelijk voor een ander leven.

van je afschrijven is soms fijn he!

Een wens kan soms zo groot zijn. Mijn tip voor jou nu bedenk een reden waarvoor je op wilt staan buiten kinderen om. Je moet ook nog zelf een reden hebben om op te staan voor jezelf, niet alleen voor een ander!

Ik heb mijn eerste onverwacht gekregen toen ik 22 was. Maar als ik nu terug kijk denk ik een paar jaar later was echt beter geweest. Toen besefde ik dat niet en vond ik dat ik er al echt klaar voor was. Ik had wel een kinder wens en mijn vriend niet. Nu denk ik vooral ik was toen nog jong en naief

Ik heb dit ook heel erg gehad, echt al vanaf mijn 16de. Nu 21 en 11 weekjes zwanger en ohzo gelukkig. Als alles op orde is en jij en je vriend er klaar voor zijn, lekker voor gaan. Reacties van andere mensen die het beter denken te weten krijg je toch wel 😜

Het lijkt wel of er iets van mamma-hormonen in je lichaam komen rond je 19e ofzo... ik heb het ook heel erg gehad! Nou wilde ik al mamma worden vanaf mijn 14e en toen ik uiteindelijk mijn echte serieuze relatie had wilden we , rond mijn 19e ong, ook stoppen met de pil, dit hebben we gedaan, zo naïef als ik toen was, en (achteraf thank god!) niet zwanger geworden.. na een halfjaar ging mijn relatie van 3 jaar uit.

Toch bleef ik in die 4 jaar daarna steeds verlangen naar het moederschap, ik had een vaste baan, mn eigen huis, ik fantaseerde zelfs over het alleenstaande moederschap. Maar heeeel diep van binnen was toch mijn ideale plaatje: vriend, huis en kindje..niet alleen. Dus ik heb gewoon gewacht en op mijn 25e ontmoettte ik mijn huidige vriend en op mijn 27e beviel ik van onze dochter en 29e van onze zoon. Nu ben ik 30 en ben ik zooo blij dat ik, toen ik 19 was, niet zwanger ben geraakt van mijn ex (ondanks dat hij een schat is hoor en altijd speciaal voor me zou blijven) maar gewoon omdat ik nu een heel andere vrouw ben als toen ik 19 was..je denkt serieus anders over dingen, over het moederschap..

geniet gewoon nog even lekker van het fantaseren over jou als mamma en wacht tot je vriend er ook klaar voor is, koop dan samen jullie huis en richt je dan op het ouderschap..

Ik was 20 toen ik zwanger raakte en met 21 jaar bevallen. Nu ben ik 27 en verwacht binnenkort ons 3e kindje.

Wij hadden er ook voor gekozen. en ik huurde vanaf mijn 18 al samen met mijn vriend een huis. wij wisten dus al hoe het samen wonen was, hadden al een hond om voor te zorgen en daar kwam een kindje bij. wij hadden toen die tijd beide in inkomen. wel een laag inkomen, maar genoeg om net van rond te kunnen komen.

Ik heb genoten van die tijd. al was het soms ook wel zwaar. (ik heb me bijvoorbeeld ook erg alleen gevoeld).

Achteraf gezien had ik beter een paar jaar kunnen wachten. Maarja zo zag ik dat niet toen ik 20 was. Voor me gevoel ben ik nu nog steeds dingen aan het opbouwen. dingen die we nog niet hebben kunnen opbouwen omdat we vroeg kinderen kregen. Ik haalde bijvoorbeeld mijn rijbewijs toen mijn oudste 2 jaar was. mijn man heeft nog steeds geen rijbewijs. Hij heeft inmiddels wel een betere baan en ik ben thuis voor de kinderen. beide hebben we geen diploma en dat is 1 ding waar ik wel echt spijt van heb. zodra mijn jongste een jaar of 4 is wil ik weer naar school gaan en gaan werken. maar tot die tijd vind ik het belangrijk om er volledig voor de kids te kunnen zijn. Mijn prioriteit zijn de kinderen! en dat zal altijd zo blijven. als je nog geen kinderen hebt kun je je meer richten op jezelf. op dingen die jij belangrijk vind, maar ook dingen die voor je toekomstige gezinnetje belangrijk zijn.

je schrijft dat je niet weet wat voor opleiding je wilt gaan doen. maar als ik je verhaal zo lees denk ik dat je een hele goede peuter-juf op een kinderdagverblijf zou zijn! Misschien kun je daar eens naar gaan kijken? probeer ook flink te sparen. want een babyuitzet is duur. maar ook de nieuwe inrichting voor een huis is duur. ik neem aan dat je dingen zoals een wasmachine, koolkast, stofzuiger, bankstel, tafel, potten en pannen, servies en dergelijke toch allemaal in huis wilt hebben. kijk eens naar wat je daarin wilt en bereken eens wat dat bij elkaar kost. en probeer daar dan voor te gaan sparen. soms is de voorpret ook al leuk. een doel hebben en daar bewust naar toe leven.

Ik sluit mij aan bij de dames. Ik wil nog wel even zeggen dat je heel opgeruimd klinkt in je blog. Geen halve woorden, gekke grammatica of iets dergelijks. Succes met wachten

Heel erg bedankt voor alle reacties. Zoals vrijwel iedereen gereageerd heeft ‘wacht nog even tot je volwassener bent, je vriend er achter staat en je je leven op de rails heeft’, wist ik al dat dat zou moeten. Het gevoel is ook niet dusdanig erg dat ik dat niet kan bedenken en of negeren. Ik ga ook wachten.

Nogmaals bedankt voor jullie reacties. Ik wilde mijn verhaal graag even kwijt en deze is gehoord.

Ik las hier laatst een hele wijze opmerking. Dat je geen kinderen krijgt om jou gelukkig te maken maar dat het jou taak is om het kind gelukkig te maken. En als jij aangeeft dat je vriend er nog niets van wilt weten en eerst een lange studie gaat doen dan weet je toch dat het de komende jaren geen optie is? Jou baby verdient het toch om door beide ouders gewenst te zijn? Ik bedoel dit niet aanvallend maar even om je de andere kant te laten zien. Ik kan er in komen hoe je je voelt, echter denk ik ook dat je het idealiseert. Is er niet iemand binnen de familie die af en toe eens een oppas kan gebruiken?

Je bent klaar met 1 periode in je leven, daar kan nog zeker een periode achteraan voordat je een kind krijgt.. het komt een beetje over alsof je een gat wil opvullen. Ga een jaar backpacken of in het buitenland werken (China?).. daar kun je geld verdienen!! Ga in een bar werken, je bent klaar met uitgaan maar wat zeg je van de groep bedienen die daar nog niet klaar mee is..? Je kunt nog vakanties nemen zorgeloos, weggaan waar en wanneer je wil.. je zit nog nergens aan vast! Geniet eens van je leven.. voordat je een nieuw leventje ter wereld brengt.

Sinds ik ongesteld was geworden, had ik die ideeen ook. Het enige wat ik wilde worden was "mama".

Ik ben op mn 19de getrouwd en oh wat kon ik huilen elke maand dat ik weer ongesteld werd. Na 8 ronden was het raak en was heel blij. Uiteindelijk was ik 21 jaar met mn 1ste kindje en kan zeggen dat het helemaal niet zo is als ik me had voorgesteld. Ik hield net zoveel van kinderen als jij zegt en mijn opleiding was ook stage met kinderen, pastte vaak op. Maar je eigen kinderen is toch heel wat anders! Het is ongelovelijk veel werk. Nu had ik altijd al het idee niet te willen werken (huisvrouw te worden), maar het is heel pittig.

Het maakt niet uit wat een ander zou zeggen, deze ideeen blijf je houden. Ik ben heel blij met mn kinderen hoor maar het is niet zoals je verwacht dat het word. Het is keihard werken en ook ik had die gedachte "heb niks om voor op te staan" maar nu ben ik zo blij als ik even mag liggen gewoon. Nouja je komt er wel achter, er komt wel een dag dat je zwanger word en alles mag meemaken. En als dit echt is wat je wil.. ja dan zou ik ervoor gaan. Niet wachten op een man of dergelijk.

Ik begrijp zo hoe je je voelt. Ik was 17 toen mijn extreme kinderwens begon, mijn partner destijds wilde ook wel een kindje dus hebben we ervoor gekozen om ervoor te gaan. Nu ben ik 18,5 en zwanger van mijn eerste kindje, ondanks dat ik de vader van het kindje kwijt ben omdat hij gedwongen is door ze ouders om ze kind en mij in de steek te laten, ben ik nog steeds super blij en gelukkig. Ik wordt mama in december, iets waar ik al 2 jaar naat uit kijk.

Ik verlangde ook al vanaf het begin van mijn relatie naar kinderen. 19/20. Ik vind het een gezond verlangen. Ik voel me er goed bij dat we er eerst naar hebben uitgekeken ipv van ik wil een kind dus ik maak nu meteen een kind. Ondertussen ben ik 25. Het mocht van mij al gerust 2 jaar eerder. Maar nu ben ik blij dat ik eerst getrouwd ben en heb kunnen genieten van die dag met mijn man. En dat we een huis gekocht hebben.

Ik voelde ook al heel jong kriebels om moeder te worden. Rond jouw leeftijd was het ook erg heftig bij mij. Ook kon ik mij er al een hele voorstelling van maken. Mijn ex was er nog niet aan toe, dus moest ik wachten. Ook studeerde ik nog. Uiteindelijk was ik 26 toen ik zwanger raakte van mijn eerste en 27 toen ik hem kreeg. Het was voor mij ook een tijd langer wachten dan ik had verwacht. Uiteindelijk ten goede en de levenservaring die ik had opgedaan zie ik als een groot pluspunt. Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat het verstandig is om nog even te wachten als je de mogelijkheid hebt. Rustig je studie doen, leuke dingen doen met je vriend en vriendinnen, samen wonen en echt even zelfstandig zijn.

Geduld loont, zo zeggen ze! Succes meid!

Ik zou eerst zorgen dat je een eigen huisje heb en je rijbewijs heb en poosje samen woon en ook dat je helenmaal klaar ben met studie, en je vriend wil het nog niet dan hou het ook op he ?? Ik zou zelf toch nog even wachten want dit ook geen ideaal moment voor kindje nu

Kinderen krijg je samen! Je geeft aan dat je vriend er niet aan toe is en dit niet wil.

Kort door de bocht... dan houdt het toch al op?!

Neemt niet weg dat ik je gevoel wel kan begrijpen, er is ook niks mooiers dan het krijgen van kinderen... je situatie is er nu helemaal niet naar. Richt je daar lekker op en droom nog even verder!

Zelf wilde ik ook graag jong kinderen, toen ik ging studeren zij ik ik wil nooit kinderen en uiteindelijk was ik 26 toen ik moeder werd. Terugkijkend had ik het zware eerste halfjaar met onze dochter niet volbracht als ik 20 was geweest en niet volledig was ingespeeld op mijn vriend. We zijn al vanaf ons 16e bij elkaar maar voor een kind moet je elkaar heel goed kennen en vooral elkaars slechte kanten. Ik word (misschien als velen) echt poepie chagrijnig van weinig slaap en ik kan je vertellen ik was me het eerste halfjaar niet te genieten vanwege onze huilbaby. Mijn vriend wist dit en kon hiermee om gaan.

Je zult met jou beschrijvende eigenschappen vast een fantastische moeder worden (als het natuurlijk allemaal lukt) maar probeer eerst van je vrije leven samen te genieten en leer elkaar goed kennen.

Persoonlijk zou ik aanradden geniet ga opjezelf wonen ga samen wonen. Ga uitzoeken wat je echt wil studeren met een kind is niet idiaal wel te doen ja mits dat financieel lukt de hulp er naar is en je een niet alte "moeilijk" kindje hebt.

Ik was 19 toen ik voor het eerst mama werd 20 de 2e x. Woonde al 2 jaar opmezelf en samen. Maar de relatie is na 2 kindjes en 1 jaar huwelijk stuk gelopen. Er is veel gebeurd. Ik heb ondanks 4 pogingen nog geen diploma.

Heb nu een geweldige vriend en een kindje samen. We redden alles prima en er komt een laatste kindje bij gezien we al meerdere hebben wouden we nu het gezin compleet en dan verder kijken voor een studie optie voor mij. We doen het samen zijn een team maar kindjes hebben is lang niet altijd makkelijk en de tijd samen is er niet veel.. momenten voor ons zelf ook niet heel veel en elke grote verandering we willen moet gekeken worden ofhet voor iedereen in het gezin op dat moment kan en goed is of te doen is. De 2 oudste hebben een heel verleden en zijn met hun 4.5 en bijna 6 echt geen makkelijke kindjes een behoorlijke gebruiksaanwijzing enis veel rekening houden met bijna alles om hun heen. Ik ben momenteel fulltime thuis omdat zij dit nodig hebben. Dus ja ik denk jij een heel idialistisch beeld hebt en je kan van te voren eigenlijk niet zeggen ik kan dit en dit past mij.. je weet nooit hoe het loopt en voor je een kindje hebt is voorstellen hoe een kindje op te voeden heel makkelijk hellaas zelden de realiteit en ja er zijn heel veel mooie kanten en ik ben blij mama te zijn. Maar ja soms mis ik wel de tijd die wat makkelijker was ik kon gaan als ik die behoefte voelde en ik een avondje makkelijk uitkon met mijn vriend of een opleiding behaald had en nu een leuke baan zou hebben.. kindjes heb je meteen voor de rest van je leven en veranderen een helehoop. Meer dan je van te voren kan bedenken..

Ik was zelf 19 toen wij een grote wens kregen voor een tweede kindje (we hadden toen al een dochtertje van 4) en besloten ervoor te gaan.. maar goed ergens is het natuurlijk een andere situatie dan die van jou, omdat wij toen dus al papa en mama waren en natuurlijk al op ons zelf woonde.

Maar ik sluit me inderdaad aan bij de reactie van Nog-even! Ik lees ook dat je vriend er nog niet aan toe is, wacht er dan mee. Je moet zoiets niet forceren want dit is een keuze waar je samen achter moet staan.

Misschien kun je een tijdje op een kinderdagverblijf gaan werken om je behoefte aan kinderen een beetje tegemoet te komen?

Alles wat ik van je lees geeft mij het sterke gevoel dat je het krijgen van kinderen idealiseert...alsof een kind jouw leven vervulling zou geven... Probeer eerst het volwassen leven in te gaan... Een hypotheek is natuurlijk niet realistisch in jouw situatie... Ga kijken naar wat wél realistisch is... Zet je dromen/fantasieën een tijdje aan de kant en ga aan het échte leven beginnen

Ja ik zal maar de advocaat van de duivel zijn maar wacht nog even. Moeder ben je voor altijd. Ik ben blij dat ik eerst alleen heb gewoond. Kindjes zijn ontzettend leuk (ik heb er 2) maar ook hard werken. En een basis is wel fijn. Ga eerst samenwonen en kijk hoe dat bevalt