8 maanden later, mijn bevallingsverhaal, toch wel traumatische ervaring

Jeeeetje, deze is nog heftiger dan de mijne. Gelukkig is dit mijn tweede kindje want ik zou dit echt niet nog een keer aandurven... mijn dochter is nu 3 maanden en ik voel me nog steeds waardeloos. Hoe gaat het nu met je?

Wow wat heftig... Ik heb het met open mond en tranen in mn ogen gelezen, wat moet het naar voor je geweest zijn. En ook voor je man. Ik begrijp goed dat je nu nog flashbacks of iets dergelijks krijgt als je op kraamvisite gaat, dit was niet niks en heeft tijd nodig om te verwerken. En praten is daarbij goed, goed dat je het hebt opgeschreven! En wat knap dat je de borstvoeding hebt doorgezet!

Je hebt je verhaal opgeschreven zoals je bij mijn blog zei dat je zou doen. Hopelijk helpt het bij de verwerking. Inderdaad een heftig verhaal! Vooral als je steeds bang bent dat je het niet overleeft. Bij mij kwam die angst ook heel even toen ik naar de OK werd gereden en het idee dat je dan je man en kind(eren) alleen achterlaat deed mij veel meer pijn dan het idee dat ik dan dood zou gaan. Ik kan me goed voorstellen dat je twijfelt of je nog zwanger durft te geraken.

Mijn tweede bevallingsverhaal heb je gelezen. Mijn eerste bevalling is echter prima gegaan dus de mogelijkheid voor een derde sluiten we zeker niet uit vanwege de bevalling. Na mijn eerste was ik ook bang nooit meer een tweede te willen (ik vond zwanger zijn vreselijk terwijl ik niet eens heel veel klachten had). Een jaar lang wilde ik ook absoluut niet zwanger raken, maar na zijn eerste verjaardag kwam dat gevoel toch terug. E een vriendin van mij die 9 maanden lang niets binnen heeft kunnen houden en zich dus zo lang hondsberoerd voelde inclusief wat opnames in het ziekenhuis is nu zwanger van nummer 2, met hetzelfde gevolg, weer hondsberoerd, weer ziekenhuis. Als je echt een tweede wil, komt dat gevoel vanzelf wel een keertje terug wanneer je er klaar voor bent. En blijk je dan in je zwangerschap toch angsten te hebben zou ik er zeker over praten met je vk of gyn.

Mijn 1ste is geboren met een spoedkeizersnede... 2 de met zuignap en compleet ingescheurd met anderhalf uur hechten dat vond ik nog het ergste... En nog een nabloeding gehad maar mocht wel de volgende dag gelijk naar huis... Maar de 3e was wel echt de ergste bevalling van allemaal... Is nu 8 weken terug maar moet binnenkort weer geopereerd worden om alles weer goed te krijgen... Weet niet als in dat verhaal hier moet neer zetten is best heftig...

Hier bleek ze in een stuit met gestrekte benen en verzakte navelstreng te liggen. Kwamen ze pas bij 10 cm ontsluiting achter. (Van 0 naar 10 in 45 minuten). Er volgde een ambulance en ks. . En de mededeling dat ik met een keer persen een dood kind zou hebben.

Geen idee hoeveel bloed ik verloren ben maar de zakken hingen aan 't bed. Hb lag geloof ik gelijk aan die van jou, Ik ben een ruime 2 weken compleet totall loss geweest. Op de fotos zie je geen enkele kleur. Ik kon niets. En er is geen enkele overdracht geweest tussen zhuis, vk en ons .. Dochter heeft een verdomd slechte start gehad en ik ben dolblij dat we er met z'n allen nog zijn..

Als het zou kunnen zou ik zeker nog een kindje willen, helaas zijn de omstandigheden voor mijn gevoel niet toereikend genoeg.

Ja...hier 3 liter bloed verloren door scheurtje in slagader. Ik werd ingeleid met 37 weken ivm zwangerschapsdiabetes en zwangerschapsvergiftiging. Eerst gepruts met balloncatheter. Dat ging niet, toen hormoonveter. Bij mij braken de vliezen ook spontaan. Daarna weeënstorm. Dat begon met beenweeën pfff...maar goed ik zat al snel op bij al 8cm. Het idee dat het niet lang meer zou duren maakte het iets makkelijker. Maar toen begon de hartslag van mijn zoontje te kelderen. Hups met spoed naar de OK. Spoedkeizersnee. Toen hij werd geboren huilde hij niet, had paarse handjes en voetjes en moest door de kinderarts opgang geholpen worden. Dat was akelig om te zien. Dat was wel het meest traumatische. Ik dacht dat hij het niet zou redden... Maar hij begon op een gegeven moment te huilen en toen hij stabiel was mocht ik hem een kus geven en ging hij naar de couveuse afdeling. Ik werd naar de verkoeverkamer gebracht en was blij dat het achter de rug was. Maar daar bleek het met mij niet goed te gaan. Heel veel bloedverlies en stolsels. Ze duwden ook steeds op mijn buik. Het bleef maar doorgaan. Baarmoeder wilde niet hard worden ondanks medicatie. Ik had op een gegeven moment ook geen kleur meer in mijn lijf. Stemmen vielen weg, kon mijn armen niet meer bewegen en zakte weg. Kan me nog vaag herinneren het snel lopen over de gang ( ik had het koud) naar de OK en dat ze zeiden je krijgt een kapje voor. Tijdens de 2e operatie bleek dat er een slagadertje was gescheurd. Ze zijn nog bijna 3 uur met me bezig geweest. Was één dikke drab in de baarmoeder. Gynaecoloog zei later dat het wel even spannend was geweest. Ik heb toen 4 zakken bloed gekregen en werd 's avonds laat op de IC wakker. Na 4 dagen heb ik nog een tweede bloedtransfusie gekregen. Kreeg toen 3 zakjes bloed ivm hb van 4. Eerder mocht ik niet naar huis. Herstel is daarna goed gegaan. En met mijn zoontje is het ook helemaal goed gekomen. Het trauma was niet zo zeer de bloeding, maar wel dat mijn zoontje in nood verkeerde. Ik ben nu weer zwanger (21weken). Heb met gynaecoloog besproken dat ik nooit weer ingeleid wil worden. Hij begrijpt dat wel en waarschijnlijk wordt dit een geplande keizersnede. Ik kan ook nog wel janken als ik pasgeboren baby's zie die bij hun moeder worden gelegd. Die eerste momenten hebben mijn zoon en ik gemist. Hij had geen leuke start.

Jeetje meid wat een verhaal! Op zich een prima bevalling, maar een traumatisch herstel, dikke knuffel voor jou! Mijn oudste zat vast met de schouder en werd 'even handmatig' gedraaid door de vk (au!) gevolg inwendige hechtingen en pingpongballen van aambeien tussen mijn billen (Dat laatste was nog het ergst, heb er 2 weken amper van kunnen zitten) 2e en 3e bevallingen waren echt totaal anders, dus wat ik hiermee wil zeggen is dat een 2e bevalling je eigenlijk alleen maar mee kan vallen gezien wat je bij je 1e hebt meegemaakt... Succes bij het beslissen!

Bij mn 3de heb ik ook een ontsteking onder mn knip gehad. Heeeeeeel pijnlijk. Mn 2de heeft een infectie opgelopen tijdens de bevalling. Ik was 2 dagen thuis na de bevalling toen hij hoge koorts kreeg en we hem terug naar het Z-H moest doen en ik kon niet eens bij hem blijven want er waren geen mama-kinder kamers meer. Ik moest mijn week oude zoon dus een hele week elke avond achterlaten. Maar ik zou niets van dit alles mijn keuze voor nog een kind laten beïnvloeden. Tis gewoon pech gehad

WAt een heftige bevallingen allemaal!

Hier is het ook niet soepel verlopen...

We stopte met de pil en ik was boem zwanger echt super snel... eerste weken waren kwakkelig ik was rond de 11 weken toen ik me al 2 weken doodziek voelde... na diverse huisarts bezoeken kreeg ik gelukkig een verganger die me direct naar het ziekenhuis stuurde daar bleek ik een nierbekontsteking aan beide nieren te hebben, na een paar weken ziekenhuis en echo's mocht ik naar huis vrij snel ben ik weer gaan werken eind oktober ben ik vervroegt met verlof gegaan omdat het simpel weg niet meer ging! Uiteindelijk is onze dochter op de uitgetekende datum geboren 31/12 de bevalling ging super snel, kindje leek oké! Ik leek oké! Artsen tot mijn placenta er niet uit wilde na een lange tijd geduwd geperst etc besloten de doktoren om spuiten in m'n doos te zetten... ook dat ging hem niet worden dus met spoed naar de Ok de placenta moest eruit gehaald worden intussen zijn er diverse mensen wezen kijken naar onze dochter ze was blauw paars en bleef bellen blazen antwoord van de arts super snelle bevalling niks aan de hand u kunt naar huis!!!

Na nog geen 5 minuten ging m'n man met onze dochter iemand zoeken ouderjaarsavond.... laat op de avond..:.. alle toeters en bellen gingen rinkelen iedere kinderarts werd opgetrommeld... elke specialist ook.... smorgens vroeg stonden ze naast m'n bed in het ziekenhuis met de mede deling dat onze dochter dood ziek was!!! En met de mededeling dat ze gelukkig wat kon hebben vanwege haar gewicht en dat ze voldragen was ze bleek gbs te hebben in haar bloed, op haar huid en omdat ze in het vruchtwater gepoept had, bleek ze ook nog eens een dubbele longontsteking te hebben.... na enige tijd in het Z-H zijn te hebben verbleven mochten we naar huis ook wij hadden gelukkig recht op extra kraamhulp!! In het eerste halfjaar van haar leven heeft ze zeker 6 keer langdurig in het ziekenhuis gelegen gelukkig nu inmiddels 6! Bijna 7 en hopen we erop dat we in 2017 een broertje of zusje mogen verwelkomen voor onze dochter

De zwangerschap zal uiteraard onder volledige controle van het Z-H zijn en ik zou ook in het Z-H moeten bevallen en moeten blijven. Op naar een gezond kindje! Iedereen sterkte!

19 weken zwanger, ik zat thuis leefde op een roze wolk alles ging goed dat is wat ik dacht.

in ene kreeg ik heel erg last van mijn rechterzij, zelf dacht ik dat het iets met mijn nieren te maken had, ik mijn moeder gebeld die kwam meteen naar mij toe. zij de huisarts gebeld, we moesten meteen komen( kon alleen niet lopen van de pijn, dacht dat ik doodging) na veel moeite waren we bij de huisarts, daar werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis want ze dacht aan nierstuwing alleen moesten ze dat met een echo bekijken.

wij daar in het ziekenhuis bij de gynaecoloog, idd ik had nierstuwing en hij gaf aan wat te zien bij de kleine vocht rondom het hele lichaampje,(hydrops foetalis) ik moest blijven vanwege mijn nierstuwing, dat werd gelukkig minder. Volgende dag kregen we te horen dat we meteen naar het AMC moesten omdat ze daar gespecialiseerder waren in vocht rondom de foetus. Daar aangekomen werden er echo s gemaakt, moest er bloedgeprikt worden, en urine afgegeven worden. Ook wilden ze dat ik een vruchtwaterpunctie liet doen, daar heb ik eerst een paar dagen over na gedacht want ze gaven aan dat het eigenlijk alleen moest als je geen kindje met Down wou opvoeden, daar hadden we geen bezwaar tegen dus wou ik die punctie niet.

die week erop werd ons verteld dat we toch die punctie moesten doen, aangezien ze dan misschien een oorzaak zouden vinden en dan de kleine konden behandelen, plus zonder punctie kon ik ook niet naar Lumc, mocht dat nodig zijn want ze behandelen daar geen 'ongezonde' kinderen, dus moest dat uitgesloten worden dat onze kleine man geen down had.

na 4 weken waren alle uitslagen binnen, geen chromossom afwijkingen, geen infecties dus geen oorzaak.

we moesten elke week naar het Amc, daar hielden ze in de gaten of het vocht meer werd. tot 26 weken bleef dit stabiel.

Helaas werd het toen steeds meer rondom onze kleine man, ze gaven aan dat als het voor 30 weken geboren zou worden ze niks zouden doen dus handen op de rug houden. Hier waren wij het absoluut niet mee eens want de artsen hadden al aangegeven dat als het geboren werd er twee drains om de longetjes aangebracht moest worden, aangezien de longen zonder niet konden ontplooien door het vocht. Handen op de rug houden betekende dat ons kindje 100% zeker zou overlijden. Dus daar waren wij het niet mee eens. Ondertussen begon ik ook veel vocht vast te houden en begon mijn buik ineens heel hard te groeien, ik had iets meer vruchtwater dan normaal.( 4 keer zoveel als normaal)

Zo kropen de weken voorbij, mijn voeten benen en handen waren drie keer zo dik als normaal, en met 28 weken kreeg ik te horen dat ik een buik had van iemand die 8,5 maand zwanger was... en ik moest nog 12 weken, wat ik dus niet zou gaan redden. Met 30 weken stond een gesprek gepland met de kinderarts, ikzelf lag op de bank en mijn vriend was thuis( zoals elke week als we naar het AMC moesten) ik wou niet naar het AMC want ik had weer veel pijn rechts, weer nierstuwing. De hele weg naar het AMC heb ik enorm veel pijn gehad. Afijn daar een gesprek gehad met de kinderarts, hij gaf aan dat het met 30 weken niet veel kans had en dat het met 34 weken al een stuk meer kansen zou hebben als het dan geboren werd( eerst zeiden ze dat het met 27 weken gehaald zou worden, toen 30 en nu 34 :S) . Maar ze zouden het met 30 weken ook proberen te redden( gelukkig ik was al 30 weken, en het hartje deed het goed, waren de artsen verbaasd over, alleen had ik veeeeels te veel vruchtwater ik stond op knappen) na dat gesprek kreeg ik onderzoeken voor de nierstuwing, bleek dat mijn nier behoorlijk opgezet was, doordat er zoveel druk op stond door het vele vruchtwater.

Ik lag op een bed te wachten op uitslagen, en over hoe nu verder. ( inmiddels pijnstilling gekregen, wat goed werkte) Ik was heel moe, me vriend zat naast me op een stoel, en schijnbaar doezelden we beiden even weg, totdat ik opschrok van een PLOP. ik wist al hoelaat het was ik keek me vriend aan en zei me vliezen zijn gebroken. Hij zag niks, al duurde dat niet lang. We drukten op de bel en er kon elk moment een verpleegster aankomen. Enigste wat we dachten nee niet nu dit is veels te vroeg nu heeft het zeker geen kans:(

Kreeg weeenremmers, prikje voor longrijping voor de kleine man. De remmers leken zowaar te helpen, maar helaas volgende ochtend zetten ze toch door, en ik moest gaan persen, mja me vriend was er niet dus wilde ik dat nog niet, dus keken ze of het hartje nog klopte..... de tijd leek stil te staan net als het hartje... onze kleine man was heengegaan... haast was er niet meer bij dus wachten we tot me vriend er was. 2 uur later is Jaimy stil geboren ( 30 weken,1 dag oud) 49 cm en 2490 gram.. waarvan 1000 gram vocht.

Zoals iemand zei: vocht klinkt zo onschuldig maar is het totaal niet.

Na de bevalling ben ik nadat de moederkoek niet wou loslaten, met spoed afgevoerd enige wat ik wou was eten en drinken, en ik zakte steeds weg.bloedde gewoon letterlijk leeg...

kreeg een spuit voor vaatvernauwing, een infuus en weet ik wat wel niet meer. Er was chaos op de OK dat weet ik nog de artsen waren in paniek.. en ik doezelde steeds weg.

De moederkoek hebben ze manueel verwijderd hoorde ik nadat ik bijkwam uit de narcose, en ik heb 2 liter bloed gekregen. Ook had ik hechtingen.Toen begon mijn lichamelijke herstel..nu 2 jaar later nog steeds veel beschadigd, door het mirror syndroom.

Wij dachten 11 weken lang het komt wel goed, 11 weken lang in onzekerheid, mja het is maar vocht, maar onze kleine man heeft helaas niet kunnen winnen van dat klote vocht. De artsen waren zo verbaasd dat het hartje zo sterk was en dat hij zo lang volhield, maar de kleine man had het nooit kunnen winnen, helaas...

Ik baal ervan dat mijn lichaam aangaf dat het genoeg was... ik had nog weken pijn willen lijden op bed willen liggen als die kleine het daardoor wel had gered.. mja het mocht niet baten, en toen we hem zagen wisten we ook wel dat onze kleine man nooit een kans had gehad, zoveel vocht had hij.

Hij was zo gewenst, en hij zal worden gemist dag in dag uit....

in onze harten zal jij altijd een plekje hebben, we hebben ook genoten van je in die 7 maanden.

Je eerste schopje, je eerste hikje, en alle schoppen die erna volgde wat was jij een druktemaker en een heel sterk mannetje... het was een eer om jou gevoeld te hebben

Dat is heftig! Maar heel goed dat je het van je afschrijft! Ik ben ingeleid op 30 april 2013, rond 9 uur `s ochtends. Had al spoedig weeeen heel snel achter elkaar. Doordat ik ben ingeleid, heb ik alles met veel angst geleefd. Het ging allemaal goed z`n gangetje en mijn vliezen zijn rond 16 uur gebroken. zo een 4 uur later had ik 4 cm ontsluiting en ben ik naar de zaal gebracht waar ik zou bevallen. Ik trok het alleen niet meer, zo een erge pijn, en ik was al moe en wist niet wat me te wachten stond. Ik heb dus maar voor de ruggenrpik gevraagd. 's avonds en de hele nacht door, was mijn man aanwezig maar hij ging vaak naar buiten omdat hij paniek aanvallen kreeg (en hij had diarree doordat hij zoveel koffie van het automaat dronk :-/ ) Mijn moeder was er ook maar ze mocht niet naar binnen (belachelijk). Ik werd URENLANG alleen gelaten. Niemand die mij aanmoedigde en niemand die mij vertelde wat ik moest doen. Verloskundige en gyn zaten vrolijk op de gang te kletsen. Toen is mijn man woedend geworden en zijn ze bij me komen zitten. Maar enige wat ik te horen kreeg was "tja eerste kind duurt altijd heel lang. Waarom schreeuw je zo?"waarom tril je zo?" en "je perst niet goed". Ik heb zo een 3 uur zitten persen maar dit lukte niet goed doordat ik de persweeen niet goed voelde.Uiteindelijk is Riccardo er met de vacuumpomp + 2 ellebogen in mn buik, geboren, om 7.44 `s ochtends. Met hem ging gelukkig alles goed. Ik ben meteen naar de operatiezaal gebracht, en ze hebben onder algehele narcose 16 hechtingen aangebracht en een catheter. Ik kon me niet om mijn zoontje ontfermen, heb hem maar weinig vast kunnen houden en borstvoeding kwam niet op gang. Er zijn verschillende fouten gemaakt in het ziekenhuis. Ik ben in een ander ziekenhuis van de tweede bevallen en het was zo verschillend. Geloof me het is niet dat je de eerste bevalling vergeet, maar de liefde voor je kind maakt (als je een tweede wil) dat je er toch weer voor gaat. Ik was na ongeveer 9/12 maanden weer hersteld (fysiek veel eerder maar psychologisch zwaar te verduren gehad). Toen mijn zoontje 18 maanden was zwanger geraakt van mijn dochter. Je merkt zelf dat er een moment komt waarop de zin om nog een kindje te krijgen groter wordt dan de angst en onzekerheid. Geef jezelf wel de tijd om helemaal te herstellen. Ik wens je veel sterkte toe!

Jee wat een heftig verhaal meid! Ik kan me voorstellen dat je hier nog vaak aan moet denken, t is ook niet niks geweest...