Machteloos

Op de verkoeverkamer word ik langzaam wakker. Ik ben vrij alert en ik weet gelukkig ook meteen waar ik ben. De verpleegster vraagt of alles goed is? Ik antwoord dat dat een beetje afhangt van de plek waar ze geopereerd hebben omdat (Sorry, ja echt) mijn kut ontzettend pijn doet. Ik wijt mijn taalgebruik nog maar even aan de narcose. De verpleegster lacht en zegt dat ze een katheter hebben ingebracht tijdens de operatie, deze is er nu uit. Ze geeft me een pilletje wat zou moeten helpen. Ik moet haar meegeven dat dit inderdaad het geval is. Ze geeft me een telefoon om naar mijn man te bellen omdat ik al die tijd nog niemand heb gesproken. Mijn arts heeft mijn man al ingelicht en hoewel mijn man liever heeft dat de arts het me verteld zeur ik uiteraard net zo lang tot hij overstag gaat en me vertelt dat ze mijn rechtereileider hebben verwijderd. Ik vind het prima. Als de pijn maar weg is.


2 uur later op de afdeling reikt een medewerker me een menu kaart aan zodat ik mijn avondeten kan kiezen. Op het moment dat ik mijn arm uitsteek krijg ik een gemene steek ter hoogte van mijn ribben. De pijn is zo heftig dat ik niet kan doorademen. Mijn man, die inmiddels is gearriveerd, roept er een verpleegster bij. Die arme vrouw die mij het menu overhandigde stamelt, het gaat niet goed. Ik roep dat ik niet kan ademen. Dit brengt me terug naar een moment in het ziekenhuis toen ik 16 was en ik werd opgenomen met aan nabloeding van mijn keelamandelen. Ik riep toen hetzelfde waarop de zuster antwoordde ' zolang je nog kan praten kan je ook nog ademen'. Ik kan dus nog ademen. Zo voelt het overigens niet. De verpleegster zegt me even vol te houden, als ik over een kwartiertje nog zoveel pijn heb dan belt ze de arts.


Ze is nog niet de kamer uit of ik schreeuw het al uit van de pijn. Mijn man rent de gang op en haalt haar terug. Ik heb volgens hen, geen enkele kleur meer in mijn gezicht. De verpleegster legt haar vingers op mijn pols en zegt 'dit gaat niet goed'. Ze drukte op de reanimatie knop en voor ik het weet staat mijn kamer vol mensen. Ik moet overgeven. Helaas ben ik niet alert genoeg om dit slim aan te pakken en spuug ik over mezelf heen. Ik voel mezelf steeds afglijden en probeer uit man en macht bij te blijven. Ik kan niet meer. Ik voel mezelf wegzakken en gek genoeg, hoor ik alles. Ik hoor hoe de arts binnenkomt, hoe ze bloed prikken, naar mijn longen luisteren, suiker prikken, een extra infuus aansluiten en deze met de hand naar binnen pompen, ik hoor alles, maar ik kan niks. De arts vraagt me om mijn ogen open te doen, ik hoor het wel, maar ik kan het niet. Mijn lichaam werkt niet mee. Ik ben bang voor een interne bloeding en zij ook. Ik kan de gesprekken  volgen. Mijn bloeddruk is op dat moment 70 over 43. Ik probeer het los te laten.


Voor mijn gevoel duurde dit een eeuwigheid. In werkelijkheid speelde dit alles zich af in 5, misschien 10 minuten. Ik kwam langzaam weer bij en een uur later was ik vrijwel hersteld. Een ernstige reactie op de pijn, is de conclusie. Ik ben er klaar mee.

1899 x gelezen, 5

reacties (17)


  • Jij-laat-het-hartjes-regenen

    Jeetje wat heb jij een boel mee moeten maken.

    Wat vervelend dat je niet serieus genomen werd en het zo lang heeft moeten duren voor er wat gedaan werd.

    Wat een sterke vrouw ben jij.

    Heel veel sterkte nog.

  • Bigbangtheory

    Bedankt voor je lieve berichtje . Ik hoop dat het anderen de moed geeft om op hun strepen te gaan staan!

  • Mi-mus

    Heel heftig allemaal en zo frustrerend! Goed om alles zo even op te schrijven. Veel strekte! X

  • Bigbangtheory

    Hi! Ja dat was het, ik heb het deel van de verloskundige die me nog belde maar even weggelaten voor mijn gemoedstoestand. Daar ben ik nog zo kwaad over. Bedankt voor je berichtje en ook voor je berichtjes toen we nog niet zeker wisten wat het was, ik heb me mede dankzij jou een stukje minder eenzaam gevoeld! 😘

  • Mi-mus

    Ooh lees het beetje hierboven van de vk.

    Wat ongelooflijk frustrerend, heb je er ook nog over nagedacht on een klacht in te dienen?

    Graag gedaan, leef enorm met jullie mee! 😘

  • Myrtheflower

    Jeetje wat een heftig verhaal, wat heb je in korte tijd veel meegemaakt en veel geleden! Hopelijk ga het nu beter met je!

  • Bigbangtheory

    Bedankt voor je lieve berichtje! Ik hoop dat het opschrijven ervan me wat rust geeft. Ik hoop ook dat er vrouwen zijn die nu misschien meer op hun strepen staan als ze twijfelen. Uiteindelijk maakt het voor je psysische toestand niet meer zoveel uit of je gelijk had of niet, ik heb veruit de meeste emoties gehad om mensen die niet naar me luisterde en omdat ik me eenzaam voelde. Die machteloosheid is zo intens.

  • Ohana6

    Ik heb alle drie de blogs gelezen. Werkelijk waar, met tranen in mijn ogen. Wat ongelooflijk slecht, dat er niet naar je geluisterd is. Dat je aan je lot bent overgelaten. En dat het allemaal zo heeft moeten eindigen.

    Ik hoop dat je je op dit moment goed voelt en toch nog een positieve toekomst ziet.

  • Bigbangtheory

    Hi! Bedankt voor je lieve berichtje. Dat doet me goed.

    Ik zit er een beetje mee dat ik zelf dus vrij emotieloos ben nu en dat ik bang ben dat dit er nog uit gaat komen op een later moment. Ik heb daarom besloten om het op te schrijven zodat het iets concreter wordt voor mezelf. Het gaat verder steeds wat beter. Het is nu 3 weken geleden en elke stap is er een.

    Dankjewel! 😘

  • Linde-1

    Oh wat heftig zeg 😔.

    Ik heb alle blogs van vandaag even gelezen en wat lijkt me dat zo naar dat je je niet gehoord voelt.

    Veel sterkte met het verwerken van dit alles en ik hoop dat je geen pijn meer hebt gehad. ♥️

  • Bigbangtheory

    Bedankt voor je lieve berichtje. Het gaat nu best goed. Ik heb alleen niet het idee dat ik 't echt heb verwerkt omdat er zoveel op me af kwam dat ik het maar liet gebeuren. Het helpt al voor me om het op te schrijven! Dankjewel. 😘

  • Mama~2020

    Wow wat heftig allemaal! Hopelijk gaat het nu weer wat beter met je?

  • Bigbangtheory

    Het is nu 3 weken geleden. Het gaat best goed. Ik heb vooral het gevoel dat ik nooit heb gerouwd om het verlies omdat ik pijn bleef houden en er steeds iets nieuws gebeurde. Mocht je de blogs ervoor hebben gelezen. Ik ga er naar toe werken en we gaan het zien. Ik heb nog niet het idee dat het over mij gaat, vandaar dat ik het heb opgeschreven!

  • Mama~2020

    Je vorige blogs heb ik ook gelezen. Sterkte met het verken van alles. Hopelijk kun je alles snel een plekje geven!