Op de verkoeverkamer word ik langzaam wakker. Ik ben vrij alert en ik weet gelukkig ook meteen waar ik ben. De verpleegster vraagt of alles goed is? Ik antwoord dat dat een beetje afhangt van de plek waar ze geopereerd hebben omdat (Sorry, ja echt) mijn kut ontzettend pijn doet. Ik wijt mijn taalgebruik nog maar even aan de narcose. De verpleegster lacht en zegt dat ze een katheter hebben ingebracht tijdens de operatie, deze is er nu uit. Ze geeft me een pilletje wat zou moeten helpen. Ik moet haar meegeven dat dit inderdaad het geval is. Ze geeft me een telefoon om naar mijn man te bellen omdat ik al die tijd nog niemand heb gesproken. Mijn arts heeft mijn man al ingelicht en hoewel mijn man liever heeft dat de arts het me verteld zeur ik uiteraard net zo lang tot hij overstag gaat en me vertelt dat ze mijn rechtereileider hebben verwijderd. Ik vind het prima. Als de pijn maar weg is.
2 uur later op de afdeling reikt een medewerker me een menu kaart aan zodat ik mijn avondeten kan kiezen. Op het moment dat ik mijn arm uitsteek krijg ik een gemene steek ter hoogte van mijn ribben. De pijn is zo heftig dat ik niet kan doorademen. Mijn man, die inmiddels is gearriveerd, roept er een verpleegster bij. Die arme vrouw die mij het menu overhandigde stamelt, het gaat niet goed. Ik roep dat ik niet kan ademen. Dit brengt me terug naar een moment in het ziekenhuis toen ik 16 was en ik werd opgenomen met aan nabloeding van mijn keelamandelen. Ik riep toen hetzelfde waarop de zuster antwoordde ' zolang je nog kan praten kan je ook nog ademen'. Ik kan dus nog ademen. Zo voelt het overigens niet. De verpleegster zegt me even vol te houden, als ik over een kwartiertje nog zoveel pijn heb dan belt ze de arts.
Ze is nog niet de kamer uit of ik schreeuw het al uit van de pijn. Mijn man rent de gang op en haalt haar terug. Ik heb volgens hen, geen enkele kleur meer in mijn gezicht. De verpleegster legt haar vingers op mijn pols en zegt 'dit gaat niet goed'. Ze drukte op de reanimatie knop en voor ik het weet staat mijn kamer vol mensen. Ik moet overgeven. Helaas ben ik niet alert genoeg om dit slim aan te pakken en spuug ik over mezelf heen. Ik voel mezelf steeds afglijden en probeer uit man en macht bij te blijven. Ik kan niet meer. Ik voel mezelf wegzakken en gek genoeg, hoor ik alles. Ik hoor hoe de arts binnenkomt, hoe ze bloed prikken, naar mijn longen luisteren, suiker prikken, een extra infuus aansluiten en deze met de hand naar binnen pompen, ik hoor alles, maar ik kan niks. De arts vraagt me om mijn ogen open te doen, ik hoor het wel, maar ik kan het niet. Mijn lichaam werkt niet mee. Ik ben bang voor een interne bloeding en zij ook. Ik kan de gesprekken volgen. Mijn bloeddruk is op dat moment 70 over 43. Ik probeer het los te laten.
Voor mijn gevoel duurde dit een eeuwigheid. In werkelijkheid speelde dit alles zich af in 5, misschien 10 minuten. Ik kwam langzaam weer bij en een uur later was ik vrijwel hersteld. Een ernstige reactie op de pijn, is de conclusie. Ik ben er klaar mee.
reacties (17)