Wat is er mis met mij?

Er is niks mis met je. Zoek hulp, het klinkt inderdaad als een postnatale depressie en geef jezelf de tijd. Wees lief voor jezelf. Ik heb zelf ook een postnatale depressie gehad en het heeft lang geduurd maar ik voel ondertussen wel de band met mijn dochtertje die ik in het begin helmaal niet had. Ze is ondertussen bijna 4 maar het heeft wel 2 a 3 jaar geduurd voordat ik me helemaal voelde zoals ik wilde naar haar toe. Het komt met hulp en in stukjes wel goed.

Wat ontzettend erg voor je dat je je zo voelt. Enige advies wat zeker gaat helpen is zoek hulp. Mijn vriendin is psychologe, een hele goede (weet ik uit ervaring). Haar bedrijf heet Al-Taïr miss heb je daar wat aan, meestal geen wachttijd.

Ik heb ook iets soortgelijks meegemaakt, vanaf het moment dat mijn oudste 6 weken was greep ik elk moment om van hem af te komen. Ik gaf borstvoeding en hij bleek koemelk allergie had. De dokter wilde mij niet helpen aan speciale voeding en ik kon ook geen medicatie krijgen. Mijn moeder wilde niet meer helpen, want die kon het gehuil niet aan. Ik heb badjes vol laten lopen waarna ik schrok van mijn eigen gedachten en ze leeg heb laten lopen. Dat was ook niet wat ik wilde. Uiteindelijk besloot ik voor mijn eigen geluk te gaan. Ik werd door een aardige buurvrouw gevraagd voor de koffie, mijn kind kon naar haar oppas. Ze nam af en toe mijn kind mee, zodat ik rustig iets voor mijzelf kon doen. Volgden workshops over opvoeding terwijl de kids in de opvang zaten. Ik merkte dat de momenten dat ik als volwassene in de maatschappij mij goed deden en wanneer ik mij zo voelde mijn kind ook vrolijker was. We hebben zowel EHBO als opvoedkundige workshops gevolgd en ook veel over hechting geleerd. Onthoud: 'je hebt twee mensen nodig om een baby te maken, je hebt een dorp nodig om hem op te voeden'. Je wilt het beste voor je kind en dat is ook goed ouderschap. Het feit dat mama niet altijd het beste is en dat je daar open over bent is heel knap.

Wat goed dat je je verhaal doet. Er is niets mis met jou! Dit zijn zoals de anderen ook zeggen duidelijke signalen van een postnatale depressie.

Ik heb het zelf ook meegemaakt na de geboorte van mijn dochtertje. Ik herken heel veel van je gedachtes en gevoelens.

Is er nu geen hulp vanwege wachtlijsten? Ikzelf ben er met psychische hulp maar zonder medicatie bovenop gekomen. Stap 1 heb je al gezet. Het erkennen, er met je moeder over praten en naar de huisarts gaan. Bij mij hielp sociale steun uit mijn omgeving (ook mijn moeder en een vriendin) nog beter dan de psychische hulp denk ik.

Het komt goed! Dit blijft niet voor altijd zo, al voelt dat nu misschien wel zo l.

Je verhaal klinkt echt als een postnatale depressie. Verder het je anti depresivia en dat vlakt gevoelens en emoties af. Wat dus ook oorzaak kan zijn van het niet dieper voelen als je zoon pijn is gedaan.

Je vecht, je wil het beste voor je kindje en je wil dieper voelen( dat is liefde!) je hebt hulp nodig dat is zeker. Gelukkig heb je voor nu je moeder die er voor je is, wees open en eerlijk tegen haar. Sterkte!

Dat je hulp nodig hebt, hebben de meeste al gezegd. Ik vind het dapper van je dat je jouw verhaal durft te delen. Dat geeft aan dat je weet dat er wat mis is in je hechtingsband met je zoontje en je hier wat aan wilt doen. Dat maakt je alleen maar een goede moeder.

Wat we voelen, voelen we nou eenmaal, wat we er mee doen is wat je onderscheidt. Sterkte!

Ik denk dat deze antidepressiva niet goed genoeg werken. Geen gevoelens hebben klinkt echt als een depressie . Ik zou weer langs huisarts gaan

Volgens mij passen je gevoelens of juist het missen van gevoelens heel goed bij een depressie na een zwangerschap.

Ga nog eens bij je huisarts langs. Wees eerlijk over je gevoel. Blijf aankloppen dan komt er echt hulp. En dan kan ook jij voelen voor je kindje wat je hoopt en wilt. Ik geloof oprecht dat het inderdaad een dieper probleem is en niet dat je gewoon simpelweg geen gevoel voor je kindje hebt.

Jeetje wat ontzettend naar voor je, wat goed dat je op deze manier je verhaal komt doen. Heel herkenbaar jouw situatie. Hier heb ik zelf ook dit doorgemaakt. Het gekrijs, de hel waar je in leeft. De depressie die erin sluipt, doorsuddert en heftige vormen aanneemt. Enige verschil is dat ik het niet alleen hoefde te doen, mijn vriend heeft me destijds zo goed bijgestaan. Ik kon ook niet alleen zijn met onze zoon, die kreeg doodsverwensingen, liefdeloze aandacht etc.

Ga snel hulp zoeken! Er is directe hulp, al is het maar om je hart te luchten om langere wachttijden voor hulp te overbruggen. Ik geloof niet dat ze je laten wachten. Toen ik zei tegen de huisarts dat het risico er was dat ik mijn kind wat aan zou doen, werd er direct en heel adequaat hulp geregeld.

Sterkte.. ik hoop dat je snel de stap naar hulp kan nemen. Het wordt een zwaar en lang traject, het gevoel naar je kind zal niet snel veranderen, maar het is mooi als je die eerste stap naar herstel weer zet. Antidepressiva is alleen ondersteunend, lost het niet op.

Er gaat echt niemand gemeen tegen je doen in de reacties, mag ik hopen. Kijk eens wat je allemaal voor je kindje hebt gedaan! Kijk eens hoe je voor hem gevochten hebt. Dat je nu op bent is helemaal niet zo vreemd. Je hebt een postnatale depressie en daar moet je hulp voor hebben en stap 1 daarbij is: zet de schaamte van je af.

Ik denk dat bijna elke psychisch volledig in orde nieuwe moeder af en toe wanhopig is en soms huilbuien heeft en (onderbelicht feit) écht niet iedereen heeft meteen die enorme liefde voor z’n kind. Je moet elkaar leren kennen en een nieuwe geliefde of goede vriend leren kennen is ook veel moeilijker als je zo slecht in je vel zit. Je bent echt geen slechte moeder!

Vertel je moeder precies hoe het zit, zoek hulp en schaam je niet voor hoe je je voelt.

Zoek ALSJEBLIEFT verder hulp en snel...

Sterkte.

Deel dit met je huisarts en als je het aan durft met je moeder. De antideprisiva kan je emoties af vlakken. Misschien kun je afbouwen of heeft je huisarts een ander idee..

En het is zo naar dat je geen emoties had bij het bijten van je zoon. Maar je hebt gelukkig wel het besef dat het niet klopt. Knuffel hem zoveel je kunt. Alle beetjes helpen. Ik hoop dat je de juiste hulp vind.

Deel dit met je huisarts en als je het aan durft met je moeder. De antideprisiva kan je emoties af vlakken. Misschien kun je afbouwen of heeft je huisarts een ander idee..

En het is zo naar dat je geen emoties had bij het bijten van je zoon. Maar je hebt gelukkig wel het besef dat het niet klopt. Knuffel hem zoveel je kunt. Alle beetjes helpen. Ik hoop dat je de juiste hulp vind.

Zoek ALSJEBLIEFT verder hulp en snel...

Sterkte.

Deel dit met je huisarts en als je het aan durft met je moeder. De antideprisiva kan je emoties af vlakken. Misschien kun je afbouwen of heeft je huisarts een ander idee..

En het is zo naar dat je geen emoties had bij het bijten van je zoon. Maar je hebt gelukkig wel het besef dat het niet klopt. Knuffel hem zoveel je kunt. Alle beetjes helpen. Ik hoop dat je de juiste hulp vind.

Lieve moeder,

Wat dapper dat je het hier deelt. Zoals meerderen al aangeven, is ook mijn advies, ga naar de huisarts. Laat hem/haar dit berichtje lezen, of vertel in ieder goed hoe je je voelt.

Is er ook de mogelijkheid dat je moeder weer een tijdje bij jou komt wonen, of jij met je kindje bij je moeder? Dit voor je eigen gemoedsrust naar je kindje toe, maar misschien ook voor de bestwil van je kindje?

Trek nogmaals aan de bel! Laat je niet wegsturen!

Heel veel kracht en sterkte toegewenst, een kindje alleen opvoeden valt ook niet mee, dat moet je zeker niet vergeten.

Ik weet niet waar je woont, maar mocht je in de buurt wonen mag je op een 'slecht' moment best eens voor een kopje koffie komen. Even uit de nare situatie stappen.

Ach meis! Wat ik hoor is heftig en misschien wel traumatisch voor je geweest. Het heeft veel met je gedaan, en de stressvolle zwangerschap van jou heeft misschien ook wel voor een stressvolle start van je zoontje na de geboorte gezorgd. Mijn eerste gedachte is inderdaad ook dat anti-depressiva niet voldoende werkt in jou geval en dat er zeker opgeschaald moet gaan worden in hulp. In mijn geval duurde het echt wel 9 maanden voor mijn hormonen weer langzaam op orde kwamen, ik had een lichte depressie, ik hoop dat jou hormonale huishouding ook snel tot rust zal komen. Je geeft aan dat je jezelf een slechte moeder vind, maar ik hoor juist goede zorg voor je kind in je verhaal terug, ik hoor hoe je oprecht zou willen dat het anders zou zijn. Wat ik me nog afvroeg is of je nu hormonen gebruikt, want dat zou een depressie kunnen versterken, heb ik zelf ervaren, toen ik stopte met de anticonceptie veranderde ik meteen en zat ik een stuk beter in mijn vel.

Geen veroordeling, enkel een dikke knuffel! Je doet je best, en dat lees ik absoluut terug!

Het enige wat ik denk is,dat de manier van schrijven en de situatie hier eerder heb gelezen.. een moeder wat woorden als gekrijs en gezeur gebruikt... ik.hoop maar dat dit verhaal net als het andere profiel ook fake is.

Mocht ik het mis hebben,zoek heel snel hulp!!

Wat ontzettend heftig dat jullie dit mee maken samen.. ik hoop dat je de juiste hulp kunt vinden om hier mee om te gaan 🍀🙏🏻 en wees trots op jezelf dat je dit deelt

Ik schrok echt van je verhaal en al helemaal. Over dat stukje dat je kindje gebeten werd met roodheid en tandjes als afdruk en dat dat je niks deed.

Zoek aub hulp, want straks doe je je kindje nog wat aan.. ik zeg niet dat je dat doet maar. Idd wat iemand hieronder zegt. Laat dit lezen aan je huisarts en denk om de veiligheid van je kind en jezelf.

ZOEK HULP

Ohhh lieve mama. Wat ontzettend verdrietig dat je je zo voelt. En wat sterk dat je je gevoelens zo duidelijk kunt verwoorden. Is het mogelijk om, zolang je op de wachtlijst staat voor hulp, wekelijks met de praktijkondersteuner te praten ofzo? En misschien iets meer spoed erachter te laten zetten?

Uit liefde voor je zoon en als plicht als moeder zou ik dit je huisarts laten lezen. Toen ik het las ik schrok oprecht, jouw woorden gaven mij de rillingen. Jouw bericht schreeuwt om hulp en zou beginnen met eerlijk zijn naar je zelf, moeder. Jouw zoontje verdiend een moeder die een veilige haven is en er alles aan doet om hem veilig te houden. Ik kan me niet voorstellen dat jouw zoontje niets van dit alles mee krijgt, ik hoor en voel geen liefde jegens hem.

Ik heb oprecht medelijden met je en hopelijk kies je voor zoontje zodat hij zorgeloos op kan groeien en terug kan vallen op een moeder. Jouw gevoelens die je had voor de biologische vader lijk je te projecteren op je zoon

Ik vermoed dat je toch echt wel een depressie heb, alleen onbehandelt. Medicijnen helpen het probleem niet op te lossen. Aan jou de taak om hier wel aan te gaan werken. Je kindje moet zich veilig kunnen hechten en als jij emotioneel niet beschikbaar bent dan is dat niet goed voor je kindje.