Mijn verhaal...

Mei 2019

Het is zondagochtend en we worden rustig aan wakker. Ik moet plassen en vraag Tim: 'Meteen maar even een testje doen? Dan hebben we die teleurstelling maar vast gehad...' Vandaag is mijn NOD (voor de rookies die dit lezen... Niet Ongesteldheids Dag). De dag waarop je hoopt dat je niet ongesteld wordt. Vorige maand was het raak... een licht-positieve test op mijn NOD. Maar helaas mocht dit vruchtje niet uitgroeien tot een kindje, want 3 dagen later begon ik toch te vloeien. (Ik zal jullie de details besparen, maar dit was inclusief veel buikpijn, krampen en bloed...) Dit was de klap op de vuurpijl-klap. Willen we dit verdriet nog een keer? Kunnen we dit nog een maand aan? Kan ons huwelijk dit nog een maand aan? Wat als we nou stoppen en nooit ouders worden? 

Allerlei vragen die in ons hoofd spookte en die we regelmatig naar elkaar uitspraken. In het ziekenhuis maken ze een echo en is niets meer te zien van een eventuele zwangerschap... Mijn lijf is klaar voor een nieuwe ronde. De fertiliteitsverpleegkundige luistert naar me, droogt mijn tranen (inclusief knuffel, wat toendertijd nog mocht!) en zegt: "Op het moment dat je nu stopt met de behandelingen komt je cyclus niet vanzelf op gang. Je hormonen gaan weer schommelen en misschien duurt het over een aantal maanden weer een tijdje voordat wij je cyclus weer goed in beeld hebben. Als jullie echt pauze willen is dat natuurlijk prima, maar waarom doe je deze ronde niet voor spek-en-bonen en dan kun je die maand daarna altijd nog pauze houden!" En zo gezegd zo gedaan... wel geprikt, wel echo's,  maar geen agenda-seks. Heerlijke weken achter de rug. En we hebben het ook druk genoeg, ik werk 4 dagen, Tim fulltime en een HBO-studie en we hebben net de sleutel van ons nieuwe huis waar VEEEEL moet gebeuren. Na een hele dag schuren eten we pizza en drinken een biertje in onze tuin van het nieuwe huis.

PCOS

Op mijn 22e kom ik erachter dat ik PCOS heb. Toen en daarna geen relatie gehad die sterk genoeg was om dit avontuur aan te (willen en kunnen) gaan. Op mijn 29e als single-en-verminderd-vruchtbaar weer de datingmarkt op. Niet echt iets waar mannen van rond de 30 naar op zoek zijn denk ik? (Even daarbij vergeten dat ik twee keer heb samengewoond, een huis met een restschuld... dat gedoe..). Maar goed, die PCOS. Wat houdt dat nou in? PolyCysteusOvariumSyndroom. In mijn geval maak ik op beide eileiders veel eiblaasjes aan en geen goede eicellen. Ik heb dan dus ook zelden een eisprong en menstrueer bijna nooit. Er zijn nog meer lichamelijke ongemakken die er in mijn geval bijkomen: Overgewicht/moeizaam afvallen, overbeharing in mijn gezicht en op mijn armen. En die ongemakken zorgen er weer voor dat ik niet echt het meest denderende zelfbeeld van mezelf heb...

Tinder

En dan ergens in oktober 2016 is daar op good-old-tinder opeens een hele knappe jongen. Ik swipe naar rechts en we zijn een match. Hij begint het gesprek en al snel hebben we een date. Tijdens die date heb ik al heel snel aangegeven dat ik een kinderwens heb en dat ik verminderd vruchtbaar ben. Niet sexy, geen goede versiertactiek, maar wel belangrijk vond ik. Als hij heel graag vader wil worden en als hij een traject niet ziet zitten, moet je niet bij mij zijn. Ik kan hem tenslotte niet garanderen dat het lukt. Maar Tim is lief, leuk en knap. Serieus ook... Hij staat zeker in het leven. Weet wat hij wil, heeft een huis, een auto, een baan en een doel. Niet zo'n losse flodder, maar echt serieus. Natuurlijk houdt hij van een feestje, biertje en een lolletje. Maar hij heeft de boel echt wel oke voor elkaar. Al snel ben ik stapelverliefd en hij ook. Ik slaap nooit meer thuis en verkoop na een aantal maanden mijn appartement (waarmee ook het hele schulden-verhaal meteen ten einde komt! LANG-LEVE-DE-WONINGMARKT-GEKTE!) En dan: Kort maar krachtig oktober 2018 zijn we getrouwd!

Gynaecoloog

Februari 2018 besluiten we er voor te gaan. Wij willen een kind en hebben geen idee hoelang het gaat duren. Ik word in maart 30. Dus tsjah.. dan hopen ze in fertilitetsland toch wel een beetje dat je al gaat starten. Ik ben bang en onzeker. Wat nou as het nooit lukt? Wat nou als Tim niet bij me blijft? Die onzekerheid neemt hij van me weg door me ten huwelijk te vragen na een weekendje Londen. Hij houdt echt van me. Dit gaan we SAMEN doen. De gyn wil een laporoscopie bij me doen. Dit is een kijkoperatie waarbij ze onder algehele narcose, via 2 gaatjes in je buik de eileiders doorspuiten met vloeistof om te kijken of er verklevingen zijn. Ik vind de ingreep vies tegenvallen. Poeh wat een napijn heb ik gehad en dat terwijl ik overal las dat het een milde operatie was. Gelukkig geen gekkigheid te zien tijdens de operatie. Heel misschien is mijn rechter eileider minder toegankelijk, maar dat is nihiel. Ook Tim zijn 'goedje' is onderzocht in het ziekenhuis. (Nog zo'n situatie waar we nu om kunnen lachen, maar dat potje met sperma warm houden in je binnenzak en met mach turbo naar het onderzoekslab rijden om het daar aan E-NORM knappe laborante te overhandigen is best awkward!). Gelukkig wordt de heleboel goedgekeurd en krijgen we 4 weken na de laporoscopie groen licht. 

Clomid

Wat is nu het doel? Het opwekken van een eisprong en dan op de natuurlijk weg dit eitje bevruchten. Dit doen we de eerste 6 rondes (elke ronde is weer een cyclus). Nou... ik kan jullie vertellen. Ik denk dat degene die hormonen heeft uitgevonden een typfoutje heeft gemaakt en dat dit dit eigenlijk HORRORMONEN moeten heten! Ik reageer fysiek nauwelijks op de clomid en elke maand na het innemen van de medicijnen moet ik bloedprikken en heeft er nauwelijks tot geen eisprong plaatsgevonden. Ik doe elke maand een test, maar 6x negatief. Maar mentaal gebeurd er van alles. Ik voel mezelf weggezogen worden in een dip. Ik vertoon veel depressieve klachten, ben altijd moe, krijg geen vaatdoekje uitgewrongen en huil elke dag de ogen uit mijn lijf. Diagnose? Burn-out. Daar zijn we mooi klaar mee! (En die arme Tim die al die stress en tranen van mij maar blijft pikken en me maar blijft troosten en liefhebben).

GonalF

En dan is daar het wondermiddel GonalF. We mogen na 6 rondes Clomid gaan starten met dit middel. Eerst krijg ik een priktraining in het ziekenhuis. Op een stressbal leer ik hoe ik elke avond op hetzelfde tijdstip een naaldje met hormonen moet zetten en inspuiten. Na het opwekken van een menstruatie door middel van medicijnen mag ik beginnnen. De eerste naald is spannend, samen zitten we op de rand van het bed en zetten we de prik. Ik huil, Tim pakt  me vast. We gaan ervoor! Na een week prikken moet ik voor een echo naar het ziekenhuis, er groeien geen eitjes, we verhogen de dosis en prikken nog even door... nu mag ik om de dag naar het ziekenhuis komen voor een echo en op het moment dat er een eiblaadje te zien is van 17mm mag ik Ovitrelle spuiten. De komdende 24uur zal mijn eisprong plaatsvinden en dus AAN HET WERK! Mijn eerste cycyli zijn lang en uiteindelijk begin ik elke keer toch te menstrueren. Soms moet ik in een cyclus wel 16 keer naar het ziekenhuis. Het vergt veel van ons, mijn lijf, onze agenda. Maar het went. De dames van de fertiliteitsafdeling zijn zo lief en, omdat we elkaar zo vaak zien leer je elkaar een beetje kennen. Het is bijna gezellig als we elkaar zien en we noemen elkaar inmiddels al bij elkaars voornaam. En dan is het dus raak bij ronde 5 van de GonalF. De verpleegkundige aan de telefoon doet tegelijk met ons een vreugdedansje. Als ik drie dagen later bel dat ik hevig vloei en stolsels verlies hoor ik ook de teleurstelling in haar stem. Het is fijn dat ze zo met ons meeleven. 

Terug naar mei 2019

Ik begon deze blog zo: Het is zondagochtend en we worden rustig aan wakker. Ik moet plassen en vraag Tim: 'Meteen maar even een testje doen? Dan hebben we die teleurstelling maar vast gehad...' Ik pak de test uit de badkamer, plas beneden in een potje. Druppel vier druppels ochtendurine op de test en kruip even naast Tim in bed. Na 5 minuten besluiten we samen te gaan kijken. En dan... HUH??? Wat?? DIT.IS.EEN.KNALTEST! Een dikke 2e roze streep is te lezen. We zijn zwanger. Meteen schiet de onzekerheid door ons hoofd. Ik heb gisteren een biertje gedronken, blijft dit vruchtje plakken? 
De dag erna doe ik nog een test en ook die is positief. We besluiten te bellen naar het ziekenhuis en ook de verpleegkundige is blij. Deze test is zo'n donkerroze streep. Echt al veel beter dan de vorige. Met 6.6 weken hebben we een eerste echo en daar zien we hem... een prachtig mooi, hupsend garnaaltje met een enorm sterke hartslag. Ons kindje! (L)