Het mooiste aan bevallen? Dat je eindelijk ziet wat voor prachtig mens er maanden lang in je buik heeft gezeten. Het ergste? Dat zijn niet eens de weeën en het belerende toontje van de verloskundige. Nee, dat zijn de vrouwen die schreeuwen dat je pas een bikkel bent zonder pijnbestrijding.
Mijn bevalling was een draak van een gebeurtenis. Zou ik het overdoen? Absoluut. Zou ik het weer zonder ruggenprik doen? Absoluut niet. Tot ergernis van velen. Want zelf doen is beter, een bikkel zijn het ideaal.
Pijnbestrijding is voor mietjes
Ik weet nog hoe trots ik was toen ik mijn eerste kind aan mensen liet zien. Een kakelvers pakket geluk had ik in mijn armen. Het interesseerde me geen reet meer hoe ik hem eruit had gekregen - het enige wat ik wist, was dat ik de volgende keer voor minder pijn zou gaan. Voor de rest: Eurocard Mastercard.
En toch konden mensen het niet laten om naast lieflijk naar mijn absoluut niet op een opa lijkende kind te staren, ook mij steels aan te kijken. “Zeg je nou dat je de volgende keer om een ruggenprik gaat vragen?” “Serieus? Pijnbestrijding? Maar je bent toch zo’n bikkel? Je hebt dit toch ook doorstaan?” “Ach lieverd, die pijn vergeet je de volgende keer ook weer.” “Maar je lichaam is gemaakt om dit zonder allerlei chemische troep te doorstaan!” Het was een greep uit de reacties die ik kreeg. “Eh, nou ja, ik kijk nog wel”, zei ik eerst nog om er geen ding van te maken. Tot ik laatst voor de tachtigste keer een vriendin hoorde zeggen: “Pijnbestrijding? Ik ben geen mietje!” Jou, lieve schat, en alle 174.999 vrouwen die jaarlijks in dit land bevallen, wil ik toch graag wat vertellen.
Foto: Pixabay
Sterk
Pijnbestrijding tijdens bevalling is voor mietjes, mijn hol. Mijn post-natale, bijna-uitgescheurde, ex-door-aambeien-bewoonde hol.
Negen maanden lang draag je als vrouw een kind. Dikke kans dat je een deel daarvan al groen ziet van een cracker, drie uur doet over een toiletbezoek vanwege veel te harde keutels en buitengewoon raar gaat doen. Maar dat heb je ervoor over, omdat je de mooie doch ook dappere keuze hebt gemaakt de verantwoordelijkheid te dragen voor een nieuw leven.
Na 40 weken wachten, ploeteren, blij en doodsbang zijn komt dan het moment van uitdrijving. Drie, tien, twintig, zesendertig uur lang kun je als vrouw bezig zijn er een kind uit te poepen. Wee na wee vang je op. Washand na washand sla je van je voorhoofd omdat er verdomme helemaal niemand aan je mag zitten - van de pijn wens je iedereen die al naar je kijkt de meest vreselijke jeuk tussen zijn schouderbladen toe. Na eeuwenlang commando’s van de verloskundige opvolgen en je vagina tot ongekende breedte oprekken, is daar het cadeau. Er glijdt een mens uit je.
Dat pers je uit je lichaam. Uit jou, dus. Een compleet mens.
En dan ga jij, lieve vriendin, mij vertellen dat ik geen bikkel ben als ik het voor mezelf wat dragelijker maak tijdens de bevalling? Ben je als zwangere, bevallende en (bijna-)moeder niet sterk genoeg? Ben je trouwens eigenlijk niet juist sterker als je zegt: “Ik kan dit niet alleen, ik heb wat hulp nodig?” Je bent in ieder geval een even grote bazin als degenen die het zonder ondergaan: je doet het dan niet alleen, maar nog steeds zelf.
Dus: “Zeg je nou dat je de volgende keer voor een ruggenprik gaat?” Ja. Dat zeg ik inderdaad. Ik ga tijdens mijn volgende bevalling om pijnbestrijding vragen. Of nee, ik vraag het niet: ik eis het.
Wat jij?
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons dan op Facebook en volg ons op Twitter!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (10) Stuur een bedankje