Hi! Ik ben nu 27 weken zwanger en het grootste deel van de tijd voel ik me happy. Maar ik heb last van mega-heftige buien, die beginnen doordat ik totaal niet kan relativeren... maar dat gaat in een paar minuten naar alles bij elkaar krijsen en me super-alleen voelen en in een diep zwart gat...
Ik voel vooral een enorme (enórme) behoefte aan liefde en troost op die momenten... maar tegelijk voelt niks goed genoeg. Ik ben ontroostbaar, echt als een klein kind.
Maar het punt is: mijn man raakt in paniek hierdoor en wordt juist boos. Hij verwacht nog steeds dat ik mijn redelijke zelf ben ofzo.... terwijl ik hem echt al zó vaak heb uitgelegd dat het de hormonen zijn en wat die allemaal met je kunnen doen etc.
Maar hij neemt gewoon alles wat ik in zo’n bui zegt serieus en blijft erop reageren.... terwijl alles wat ik nodig heb op dat moment is iemand die erboven gaat staan en me knuffelt en laat voelen dat het allemaal oké is...
Zucht!
Herkenbaar?
Net gebeurde het dus weer... enorme ruzie daardoor, en dan voel ik me nog veel meer alleen...
En wat het extra stom maakt: we zijn nu op weg naar mijn ouders, om hun te verrassen met een pretecho vanavond. Zou dus superleuk moeten zijn! Maar ik voel me hartstikke verdrietig... :(
Iemand die dit herkent? Of gewoon wat liefs wil zeggen zodat ik me mss toch wat beter voel...?
Denk dat alle mannen wel eens zo zijn, als ik me depri voelde maakte hij grapjes "om t luchtig te houden" zei die dan 🤣
Komt allemaal goed, trek je niet teveek van hem aan, blijf in gesprek vooral als je geen hormonale bui hebt. Zeg waar je behoefte aan hebt op een duidelijke manier, anders begrijpen mannen het niet.
Heel herkenbaar hoor. Ik heb het ook wel tegen mijn man gezegd, dat hij me dan even moest knuffelen en dat dat waarschijnlijk alles op zou lossen. Maar ik snap ook dat je als partner die ruimte niet voelt als iemand zo heftig/hormonaal is.
Ik herken het heel erg. Ook tijdens zwangerschap vrij emotioneel. Maar afgelopen winter had ik depressieve klachten en was het nog erger. Ik reageer zo ontzettend heftig op hormoonschonmelingen, ik kan ook slecht tegen de pil. Helaas weet partner er ook moeilijk mee om te gaan. Wordt juist boos omdat hij gewoon echt niet weet wat hij moet doen. Super frustrerend voor beide. Ik ben uiteindelijk naar een psycholoog geweest. Daar heb ik voornamelijk veel ademhalingsoefeningen gekregen. Bij opkomende stress even afzonderen en alleen maar op ademhaling letten en daarbij steeds tot 10 tellen. Dit omdat je anders veel te makkelijk afdwaalt en het moeilijk is om nergens aan te denken. Je moet dit echt eerst oefenen, kost wat tijd, dus elke dag oefenen ook wanneer het goed gaat. Je kan ook nadenken wat andere ontspanningsmomenten zijn. Voor mij hielp een lekkere warme douche nemen, of stukje wandelen. Ook je partner kan leren hoe ermee om te gaan. Gewoon precies vertellen (op een goed moment) wat hij kan doen. Desnoods maak je een noodplan. Dan kan hij daar altijd op terug vallen. Soms als het toch allemaal weer te heftig wordt dan werkt het niet meer. Dan voornamelijk elkaar even de tijd gunnen, en soms is het niet erg om even naar een stuk chocola te grijpen. 😛 maar niet te vaak. Haha
Ach dat is rot! Wellicht kun je één van je ouders in schakelen om even met hem te praten en uit te leggen dat dit even niet het moment is voor hem in discussie te gaan, maar gewoon even lief voor je te zijn.
Ik herken het wel een beetje, maar vriend snapt ook niet dat ik me nu eenmaal af en toe zorgen maak over alles. Dan doet hij alsof ik overdrijf. Mijn reactie is dan: ik ben zwanger, ik mag overdrijven! 😋
Hoop dat je je snel beter voelt en je man wat meer begrip kan tonen. *digitale knuffel* 😊
Heel herkenbaar hoor. Ik zeg steeds sorry na mijn heftige buien (wanneer het ergste voorbij is zoals het boos zijn of huilen) omdat ik ook van mezelf wel weet dat ik nogal over reageren en vaak is mijn man daarna dan wel heel meelevend. Hier ook al eens vaker ruzie hoor.
Veel succes, hoe wonderbaarlijk mooi het ook allemaal is soms is zwanger zijn gewoon niet altijd even makkelijk.
Zeg sorry zodra je weer kunt relativeren. Ik gok dat hij zich net zo alleen voelt... En probeer bij het eerste signaal dat jouw gevoel met je aan de haal gaat, aan te kondigen dat hij je nu echt even niet seriieus moet nemen. Waarschijnlijk word je daar zelf ook rustiger van
Ja, met dat alleen-voelen denk ik dat je wel gelijk hebt... Dat bij het eerste signaal aankondigen, oef, dat klinkt wel als hormonaal zijn voor gevorderden, haha... but I’ll try... :-) Tnx!
En inderdaad die verschrikkelijke hormonen ... die herken ik helaas wel. Die gaan ineens van 0 naar 100... Maar meis ga vanavond lekker genieten van Julie pret echo en met je ouders erbij. Weer even lekker naar jullie wondertje spieken. Dat blijven gouden momenten.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwangerschapssymptomen
reacties (17) Verversen