Via Google kwam ik uit op babybytes. Ik zocht naar verhalen/ ervaringen wanneer het niet lukt om zwanger te worden. Ik zit er zo mee. Ik hoop dat ik hier mijn hart kan luchten en jullie misschien tips voor mij hebben hoe ik om kan gaan met mijn gevoelens… Mijn vriend en ik zijn nu iets meer dan een jaar bezig, maar het lukt maar niet om zwanger te worden. Ik heb ovulatie testen gekocht, temperatuur gemeten, verplichte nummertjes noem maar op. Ben ook altijd super onregelmatig ongesteld. Dan 38 dagen, dan 29, dan 35, dan 42… En nu ben ik weer ongesteld geworden… Elke keer als ik weer bloed zie voelt het als een stomp in mijn maag. Wil ik me onder de bank verstoppen en de wereld even niet onder ogen komen. Zeker nu (voor mijn gevoel) IEDEREEN zwanger lijkt te zijn/ te raken. Ik praat er wel over met mijn vriend, maar hij blijft toch een man. Gevoelens uiten en bespreken zijn niet zijn sterkste kant. Na een paar dagen gaat ebt het verdrietige gevoel wel weer weg en probeer ik weer moed te verzamelen voor nog een poging, maar ergens zegt een stemmetje: “Het gaat toch niet lukken. Dit is waar je al die tijd bang voor bent geweest.” We hebben overigens nu een verwijzing gekregen van de huisarts voor de fertiliteit afdeling in het ziekenhuis. Dat mocht pas na een jaar.
Ik weet dat er andere mensen zijn die dit ook doormaken, maar je hoort heel weinig mensen er echt over spreken. Als ik er dan met iemand over praat krijg ik: “Laat het los, dan komt het vanzelf” te horen, maar dit voelt zo naar. Alsof er dan niet echt geluisterd wordt.
Ik zag hier ook topics voorbij komen die hierover gaan. Dit sterkte me al redelijk, maar ik wilde toch graag zelf een topic openen en mijn verhaal delen/ vragen naar tips. Hebben jullie misschien tips die helpen om, om te gaan met de angst geen kinderen te kunnen krijgen? Of ervaringen hoe jullie dit deden? Tips die het stemmetje misschien wat meer verstommen, waardoor ik er weer wat meer in ga geloven?
Wat ontzettend fijn dat ik dit forum heb gevonden, en wat een herkenning.
Mijn man en ik proberen al meer dan een jaar zwanger te worden, en deze maand dacht ik zeker te weten dat ik zwanger was. Doodmoe, hele pijnlijke opgezwollen borsten (bij PMS heb ik dat in veel mindere mate), af en toe misselijk. Maar vanochtend een test gedaan en negatief. Ik zit op dag 36 van cyclus. Mijn cyclus is onregelmatig, tussen de 28 en 35 dagen met soms een uitschieter naar 41 dagen dus ik gebruik ovulatiesticks.
Al alle onderzoeken gehad bij gynaecoloog, alles zit gewoon goed bij ons.
En nu… nu wil ik gewoon ongesteld worden! Dit is zo irritant, en ik lees veel berichten van dames die zich hetzelfde voelen.
Een irritatie die ik ook veel voorbij zie komen die mij ook enorm irriteert: mensen die zeggen dat je het moet loslaten en dat het dan vanzelf gebeurt. Oké, ik heb ziekenhuisonderzoeken gehad, plas elke ochtend op een staafje, hoe moet ik het in godsnaam loslaten? Ik weet ook niet meer hoe ik daarop moet reageren dus ik knik altijd maar een beetje mee.
En om me heen wordt iedereen zwanger lijkt het wel 😥
Sorry ik zit mezelf nu even heel zielig te vinden na de negatieve test, ik wist bijna zeker dat die positief zou zijn.
Je mag je echt gewoon even heel erg rot voelen na een negatieve test hoor! Ik heb dat ook echt elke keer en via dit forum lees ik dat zoveel vrouwen hetzelfde ervaren. Voel je niet alleen ❤️
Je lichaam en geest spelen soms zo erg spelletjes met elkaar. Ik heb ook echt twee keer gedacht: nu is het zover, ik voel het! Ook de symptomen die je beschrijft en dan mijn lichaam de volgende dag: “Nee hoor, just kidding 😵💫 better luck next time”
Mocht je erover willen praten of gewoon even je frustraties delen, mag je me altijd een pb bericht sturen 😉
Ik heb sinds een paar maanden te horen gekregen dat ik pcos heb. Zijn nu een aantal zaken na boven gekomen. Onregelmatige cyclussen wat je ook beschrijft. Misschien na de huisarts gaan
Meid, ik snap je helemaal. Hier 1,5 jaar bezig geweest ( uiteindelijk wel 10 cyclussen met 1 chemische zwangerschap ertussen in ronde 6) - het (af)wachten is echt killing. En zulke gedachtes spookte ook regelmatig door mijn hoofd. :(
Het erkennen van deze gevoelens is de eerste stap, hopelijk kan er na onderzoek oplossingen gevonden worden.
Oh zo herkenbaar! Bij onze tweede precies zelfde verhaal en ook na een jaar doorverwezen naar het ziekenhuis. Kreeg daar Letrozol voorgeschreven en toen was het in één keer raak! Hoop dat het voor jullie ook zo snel lukt. Ik heb er uiteindelijk trouwens voor gekozen om het wel met wat vriendinnen en m'n zus te delen omdat ik ook de behoefte had erover te kunnen praten met hen, zodat ze ook wisten wat er speelde. Ik duim voor jullie!
Wij zijn na 2 jaar nu in verwachting. Het waren lange jaren, met elke maand een menstruatie als teleurstelling. Ik heb dan wel een regelmatige menstruatie, maar omdat het ook niet lukte, 6 maanden geleden met ovulatietesten begonnen. In juni werd het me toch teveel. Met de gedachten dat het toch weer niet zou lukken, en ik niet meer echt blij kon zijn met de positieve ovulatietest, wel de test gedaan. Tegen mn vriend gezegd dat dit de laatste keer zou zijn dat ik ovulatietesten gebruik, want ik ben er op deze manier zo mee bezig. Was ook erg emotioneel tijdens de dagen van de eisprong. 3 dagen voor mijn nod een zwangerschapstest gedaan. Waarom geen idee. Maar deze liet een heel licht streepje zien. De dagen erna nog meer zwangerschapstesten gedaan en ze werden donkerder. Vorige week de laatste test gedaan. We konden het beide gewoon niet geloven. Aankomende maandag 1e echo en we zijn beide zoo zenuwachtig.
Niet opgeven. Ik heb het er ook erg moeilijk mee gehad, ook aan opgeven gedacht, en ik vond de geplande dagen zooo niet leuk meer. Maar na 2 jaar heeft het hier toch iets opgeleverd. ❤
Wat fijn te lezen dat het nu toch is gelukt ❤️ Gefeliciteerd. Het is gewoon zo lastig steeds om positief te blijven, maar fijn te lezen dat het bij jullie nu een wondertje in je buik heeft opgeleverd. Veel succes bij de echo ❤️
Geef de moed niet op. In 2017 ben ik gestopt met de pil. 2e ronde gelijk raak. Helaas eindigde dit in een miskraam. Daarna een paar maanden gewacht omdat we er nog niet aan toe waren. Toen we weer wilde proberen de 1e ronde zwanger. Helaas een bbz. Daarna duurde het ruim een jaar voor ik weer zwanger was ook dit keer Helaas een bbz. 5 maanden later een hele vroege miskraam. Toen wel allemaal onderzoeken gehad. En vorig jaar september een HSG onderzoek. Deze zorgt ook dat je vruchtbaarder kan zijn. Was ook zo de 3e cyclus had ik een positieve test. 11 maanden na de laatste miskraam. En over 4.5 weken uitgerekend.
Bij ons duurde het anderhalf jaar voordat ik zwanger raakte, precies in de ronde dat we voor de eerste onderzoeken bij het ziekenhuis liepen. (intake, 2x bloedonderzoek, echo en zaadonderzoek)
Geen reden gevonden waarom het zo lang duurde. Mijn cyclussen duurde wel wat langer, wat maakte dat ik in een jaar minder kansen had om zwanger te worden dan iemand met 'n nette cyclus. Zwangerschap was spannend met af en toe bloedverlies. Maar het is hier allemaal goed gekomen.
Ik herken jouw verhaal zeker. En je bent absoluut niet alleen hierin. Wij zijn ook al meer dan een jaar aan het proberen (met dat verschil dat ik wel altijd rond de 28 dagen cyclus heb, maar wel voortijdig bloedverlies). Ik heb vrij snel aan de alarmbel getrokken en begin dit jaar zaten wij al bij de gynaecoloog. Momenteel helaas nog geen goed nieuws te melden, maar het feit dat we er niet meer alleen voor staan, doet mij al veel deugd. Ik had er ook geen hoop meer in dat het vanzelf zou lukken en ben blij dat ik het heft in eigen handen genomen heb, want wellicht zat mijn gevoel al die tijd al juist. Wij hebben intussen een mislukte IUI gehad, maar nu ben ik veranderd van gynaecoloog en heb er meer vertrouwen in. Wat ik tot nu toe al geleerd heb, is dat je in deze zaken zelf best op onderzoek gaat en gerust wat mag aandringen of extra vragen stellen aan dokters. Het feit dat je geen regelmatige cyclus hebt, wijst er al op dat er iets niet helemaal ok is. Feit dat je intussen nog niet zwanger bent ook. Reden genoeg vind ik om inderdaad hulp in te schakelen. Wees kritisch zou ik zeggen en hou moed! Het lukt wellicht wel met een beetje hulp. Succes!
Na meer dan een jaar had ik eindelijk een positieve test, maar dat is snel misgelopen... Ondanks dat er medisch geen probleem gevonden wordt, heb ik veel angst dat een volgende positieve test weer heel lang op zicht zal laten wachten. Oorspronkelijk vertelde ik ook bijna niemand over hoe moeilijk ik het heb, omdat er inderdaad veel goedbedoelde maar toch kwetsende reacties op komen. Nu probeer ik er meer open over te zijn, omdat er te weinig over gesproken wordt en sommige mensen wel heel begripvol reageren of gelijkaardige verhalen hebben.
Ohhh ik herken je verhaal heeeel erg! Voor mij was elke ongesteldheid een soort doffe bevestiging van mijn diepste angst, "ik ben onvruchtbaar". Iets waar ik al mijn hele leven bang voor was, want ik wist al vanaf heel jong dat ik absoluut kinderen wilde hebben. De eerste paar maanden vond ik verreweg het zwaarst omdat ik toen toch ook nog een boel hoop had, maar uiteindelijk had ik het bijna opgegeven (wat misschien nog wel erger was?). Wat voor mij wel heel erg hielp was een "klaagdagboek". Ik had een boekje gekocht puur om al mijn meest nare en boze gedachtes in te zetten. Die ziet verder ook niemand en ik lees het ook bijna nooit terug, maar het uitschrijven op mijn meest gefrustreerde momenten kan echt helpen.
Inmiddels ben ik trouwens 7 weken zwanger, nadat we op het randje van IVF/ICSI stonden wegens slechte spermatesten van mijn vriend (4 tests verdeeld over 5 maanden, allemaal slecht), om vervolgens bij de allerlaatste test vóór het traject te starten te horen dat z'n sperma weer helemaal oke was en we het vooral weer even op de natuurlijke manier moesten proberen. Ik was me daar toch een partijtje kwaad om ook! Want inmiddels waren we bijna anderhalf jaar bezig, ik was blij dat er in elk geval een oorzaak was gevonden en we hulp kregen en ineens stonden we er weer alleen voor. Maar ja hoor, 2 weken na die uitslag had ik een positieve test in m'n handen... Dus hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt en hoe erg je ook voor jezelf kunt denken dat het onmogelijk is zwanger te worden, het kan écht! Heel veel succes en sterkte gewenst, you got this!
Dankjewel ❤️ Wat fijn te lezen dat het toch is gelukt! Gevoelens eromheen kan ik me zo erg voorstellen. De kwaadheid etc. Vooral omdat het iets is waar je geen invloed op kunt uitoefenen. Dat dagboek je ga ik denk ik ook maar eens aan beginnen. Hopelijk helpt dat. Ik heb boven nog een opblaasbare boksbal staan. Misschien dat ik die maar weer eens tevoorschijn haal haha 😆
Na 7 maanden ben ik doorgestuurd vanwege mijn lange onregelmatige cyclussen en doorbraakbloedingen. Uiteindelijk heeft het bijna 2 jaar geduurd voor een positieve test. Ik heb toen heel veel gesproken met dames die in hetzelfde schuitje zaten hier. Voelde toen zo fijn omdat er inderdaad niet of bijna niet over gesproken wordt.
Het heeft mij wel geholpen om hier afentoe mijn gevoelens te uiten. Het is zwaar lastig . Is nu inmiddels meer dan twee jaar… mijn hoop is best wel weggezakt. Probeer mijn steun te vinden, is me niet echt gelukt. Eind oktober ga ik een buikonderzoek laten doen. Bij mij was het eerst onverklaarbaar, en heb bacteriële infectie opgelopen. Nu is alles onduidelijk. Waarom het nu niet lukt. We gaan kijken hoe erg mijn endometriose is..
Heel veel succes , hopelijk hoef jij niet zo lang met deze gevoelens rond te lopen.
Dankje dat je dit deelt. Wat je beschrijft lijkt me echt heel moeilijk. Des te knapper dat je het wel deelt en zoals je beschrijft uit. Wat is voor jou je uitlaatklep? Ik ben ook erg bang dat zoiets kan gebeuren. Vooral omdat ik voorheen ook erg veel buikpijn heb gehad en het toen met pds werd afgedaan. Destijds ook (net zoals nu teveel) gegoogled en kwam uit op endometriose. Uiteindelijk verdween de pijn, maar ergens ben ik er nu weer bang voor dat het dat toch was en ze dit niet eerder hebben gevonden. Ik las wel dat met endometriose een zwangerschap toch mogelijk is. Ik hoop voor jou dat er snel meer duidelijkheid voor komt met een goede afloop. Ik wens je veel sterkte en kracht 🙏🏼
Hier duurde het iets meer dan 2 jaar. Na een jaar een doorverwijzing gekregen. Veel onderzoeken gehad maar ze konden geen verklaring vinden. Steeds kregen we weer te horen "Probeer het nog maar een paar maand zelf". Wat vond ik dat vreselijk. Een bevriend stel lukte het ook niet, daar werd pcos gevonden en werden direct geholpen. Ik ben zo verdrietig geweest om het feit dat wij blijkbaar helemaal gezond zijn maar het gewoon niet lukte.
Uiteindelijk ben ik op mijn strepen gaan staan en heb ik een HSG gevraagd (die wilde ze eerst niet doen, iets met standaard niet meer in het onderzoeken pakket)
Na dit onderzoek was ik direct zwanger 😅
Ik ben nu weer zwanger (5 weekjes nog maar) en dit heeft bijna 2 jaar geduurd. Dit keer was ik enkele maanden aan het testen met de ovulatie testen van Sensitest (geven de 4 vruchtbare dagen aan) en kwam er zo achter dat ik een korte lutale fase heb (dag 17/18 positief en dag 26 ongi).
Dit had ik voor de eerste zwangerschap trouwens niet (ook daar 2 maanden getest en getempt om te kijken wat mijn cyclus nou deed.
De afspraak voor de fertiliteitsarts stond gepland maar dat hoeft niet meer.
Al die goed bedoelde adviezen vond ik vreselijk inderdaad. Ik wilde niet dat het ons leven ging overnemen, maar dat gebeurt toch. De wens is zo groot...
Heel veel succes en ik hoop dat ze iets kunnen vinden (het lijkt nu net alsof ik je iets slechts toe wens, maar zo bedoel ik het uiteraard niet ❤️)
Het is zo dubbel inderdaad. Je wilt weten wat er aan de hand is zodat je 1. Weet waar je aan toe bent en 2. Weet of er dan andere opties zijn. Tegelijk ben je ook zo bang dat ze je niet kunnen helpen. Ik snap daarom echt wel wat je me toewenst 😉, zeker als ik jou verhaal lees. De wens om kinderen te krijgen is gewoon zo groot… ik blijf erbij dat het fijn is te lezen dat het bij andere toch is gelukt, ookal duurt het even. Ik ga dit nog eens teruglezen als ik me weer even wat slechter voel. Dankjewel voor het delen van je verhaal 🙏🏼
Dankjewel voor je lieve woorden 🙏🏼 Ik zou willen dat het een onderwerp was waar mensen niet bang voor zijn om over te spreken. Misschien een gekke vraag, maar wat doet de osteopaat precies/ heeft de osteopaat voor jou gedaan in dit geval? 😊
Ik ben na 4.5 jaar en 4 miskramen naar de osteo gegaan en wat die mensen doen kan ik niet uitleggen maar het.voelde goed en daarna in balans en nu 37.5 zwanger ..
Genoeg ervaring hier helaas en ben er altijd bewust open over juist voor mensen zoals jij met je verdrietige verhaal .. Het enige voor nu is succes bij de fertilliteits arts .. ik hoop dat jullie je weg vinden en snel positief nieuws hebben
@girl1990, dankjewel voor het delen van jouw ervaring. Kan me voorstellen dat het voor je partner moeilijk is. Begrijp ik het goed dat het alsnog is gelukt?
@Baby.wens Ik herken dit echt heel erg. Het lijkt me lastig te weten dat er dan geen oorzaak wordt gevonden en het alsnog niet lukt. Des te knapper vind ik te lezen hoe je erin staat. Ik ben vooral nog heel erg bang te horen te krijgen dat ik onvruchtbaar ben, iets waar ik eigenlijk altijd al een beetje bang voor ben geweest. Maar goed.. de tijd zal het moeten leren. Ik hoop dat het loslaten een keer gaat lukken. Ben wel al blij dat we nu een verwijzing hebben zodat we verder kunnen kijken :)
@Manon3, ik heb inderdaad gelezen dat dat een oorzaak kan zijn (en heel veel andere dingen waarvan ik nu wens dat ik het niet had gelezen haha, thanks Google) Jeetje, dat zolang moeten wachten juist door Corona lijkt me extra moeilijk. Ik heb het forum van Freya ook voorbij zien komen. Dankjewel voor je tip!
Één jaar daarvan was natuurlijk het jaar wachten voor een doorverwijzing (voelde heel onnodig lang met mijn onregelmatige cyclus, want verwachte al dat ik uit mezelf geen eisprong (of in ieder geval niet vaak). Maar toen was het net maart 2019, dus kwam er inderdaad nog een aantal maanden bovenop. Ondertussen gaan reguliere zorg als dit gelukkig wel weer door, dus jij zal daar waarschijnlijk geen last van hebben. En googlen kan inderdaad zoveel (vervelende) informatie geven. Je wilt er graag meer van weten, maar wat je leest is eigenlijk helemaal niet leuk. Hopelijk valt het bij jou echter ook mee. Als je geen eisprong hebt bijvoorbeeld is dat met een paar pilletjes vaak al op te lossen. Ik werd al met al met medicatie in drie maanden zwanger, daarna weer meteen en daarna ook weer met drie maanden medicatie. Geen eisprong is feitelijk het best te behandelen vruchtbaarheidsprobleem, dus mocht jouw onregelmatige cyclus een aanwijzing zijn kan het zomaar dat ook jullie toch nog soort van snel zwanger worden. En hoewel behandelingen veel vergen en misschien in sommige gevallen ook eng lijken (IVF lijkt mij bijvoorbeeld altijd een hele grote stap) geeft het ook weer heel veel hoop om een nieuw iets te proberen en je kansen te verhogen. En hoop is zo belangrijk als het wat langer duurt om zwanger te worden.
Ah oke, dat jaar wachten duurt inderdaad lang. Dat vind ik ook echt heel moeilijk. Zeker als je zelf al het een en ander vermoed. Ik weet niet of het bij mij de oorzaak zal zijn, maar ik lees inderdaad meerdere berichten waarbij de langere cyclus kan staan voor het ontbreken van een eisprong. Het blijft nu nog heel erg speculeren en het niet weten is “eng”. Ik vind het fijn om van jou en alle anderen wel te lezen dat het alsnog is gelukt. Dat geeft me weer wat goede hoop. Zoals gezegd, vandaag ben ik ongesteld en dus extra down 🙈 Maar dit soort reacties helpen me wel weer een beetje. Bedankt ❤️
Een vriendin van mij, die heeft van zichzelf nooit een eisprong. Echt nóóit. Zij is dus ook nog nooit in haar leven (zelfstandig) ongesteld geweest. Wel door een kuur, maar dat is dus opgewekt.
Zij heeft een dochter gekregen door een OI traject, met hormonen natuurlijk. Haar dochter, was haar eerste eicel in haar hele leven. Op dit moment zit ze weer in het traject, en nu heeft ze een tweede eicel. In 23 jaar, is dit haar tweede eicel ooit.
Dus ook, mocht je onvruchtbaar zijn is er veel mogelijk. Lang leve de hormonen! 🎉🤗 Het komt allemaal wel goed. Het duurt even, het vergt veel geduld, doorzettingsvermogen, frustraties en tranen.... Maar vroeg of laat, komt het hoogstwaarschijnlijk echt wel goed.
@Hannepan, dankjewel voor je lieve woorden ❤️ Ik kan me voorstellen dat weten waardoor het wordt veroorzaakt rust in geven. Succes vrijdag, ga voor jullie duimen. Voor ons begint het eind augustus 🤞🏻
Goed dat jullie nu een doorverwijzing hebben. Was zelf ook zo onregelmatig en bleek geen eisprong te hebben. Dat komt schijnbaar heel veel voor als je lange cyclussen hebt (meer dan 5 weken), dus dan kan dat in ieder geval goed gecheckt worden. Wie weet is het dan ook wel heel simpel en oplosbaar. Ik herken je gevoel helemaal. Bij ons duurde het na de miskraam ook heel lang, uiteindelijk mede door corona pas anderhalf jaar later opnieuw zwanger (wel ook weer een miskraam), omdat ik steeds niet met medicatie mocht starten omdat er geen controle echo's mogelijk waren. De maanden duurde zo lang. Ik begrijp je gevoel helemaal. Wat mij heel veel hielp was lid worden van freya. Daar was het nog wat makkelijker om contact te krijgen met andere mensen die in een fertiliteitstraject zaten en al heel lang bezig waren. Heb toen bijvoorbeeld meegedaan aan een cursus zorg goed voor jezelf en het deed mij zo veel goed om zowel in contact te komen met andere verminderd vruchtbare vrouwen als weer eens met de positieve dingen in het leven bezig te zijn. De angst om geen kinderen te krijgen zit er altijd wel, soms meer en soms minder. Het helpt vooral om er toch eens met iemand over te kunnen praten, desnoods een professional. De gevoelens zijn immers niet zo maar weg te stoppen evenals de wens om kinderen te krijgen en evenals het verdriet aan het eind van de maand als het niet is gelukt. Die gevoelens mogen er gewoon zijn en zijn heel natuurlijk.
Hi, heel herkenbaar allemaal. Voel me precies zo! Wij zijn nu ook langer dan een jaar bezig en wij hebben alles laten testen. Bij mij hebben ze niks kunnen vinden maar bij mijn vriend wel. Hij heeft nu 3 keer zn sperma laten testen en het zag er niet helemaal goed uit. Wij gaan as vrijdag praten met mijn gynaecoloog over IUI. Het geeft wel veel rust nu we weten wat er aan de hand is dus ik kan dat echt aanraden! Sterkte meis en laat je niet gek maken of wat dan ook.. dat loslaten dat komt vast wel maar dat is nu zo lastig als het zo graag wil!
Ik had het opgegeven, en toen mensen me voor de zoveelste keer erop wezen dat ik te oud werd voor kinderen dus er best meteen aan begon heb ik het ook voor iedereen geuit dat we geen kinderen kunnen krijgen.
Overigs wou ik mijn partner zijn wens niet afnemen en heb ik mij laten onderzoeken. Daar kwam niet veel bijzonder uit, 1 pilletje per week en dat zou mij regelmatig moeten maken. Maar de dokter zei meteen, ik geef het je niet zomaar... Ik wil uw vriend hier ook zien en onderzoeken. Mijn vriend heeft dan wel echt zijn grenzen moeren verleggen en gaan... Want de onderzoeken zijn niet mals voor een man (o.a. Prostaat onderzoek, echo ballen, talloze potjes zaad binnenbrengen) en bleek dat mijn man onverklaarbaar onvruchtbaar was.
Ik gaf het 1 kans, de dokter ook... Gelukkig meteen prijs.
Wij zijn in november 3 jaar bezig om zwanger te raken en ik heb maandag mijn derde iui poging gehad. Bij ons is geen oorzaak gevonden waarom het zwanger worden niet wil lukken. Soms erg frustrerend! Maar aan de andere kant wel fijn om te weten dat we gezond zijn, al geeft dat natuurlijk ook geen garantie.
Ik heb al heel lang het voorgevoel dat iui bij ons niet gaat lukken en dat ivf het wél voor ons word met de eerste, tweede, derde terugplaatsing. Maar de laatste tijd ben ik wel iets banger dat wij ook nooit een kindje zullen krijgen, . Niet spontaan, niet met iui en niet met ivf en/of icsi. Of dat het nog járen gaat duren. En ik denk, dat dit wel normaal is in zo'n situatie. Want geen enkel traject geeft garantie op een zwangerschap/op een kindje. Ik laat deze gevoelens wel even toe, spreek het ook uit naar mijn vriend en vriendinnen en daarna probeer ik die gedachtes/gevoelens weg te stoppen. Tuurlijk mogen ze er zijn, het is normaal maar ik wil deze angst niet laten overheersen. Ik probeer er wel het beste van in te zien, ik denk dan dingen als; er zijn mensen die daadwerkelijk onvruchtbaar zijn die zelfs een kindje hebben gekregen met hulp (een vriendin van mij) en dingen als; maar een heel klein procent blijft ongewenst kinderloos.
Het is lastig uitleggen, hoe ik er mee om ga. Het gaat inmiddels ook wel een beetje op automatische piloot.. We zijn inmiddels al bijna 3 jaar onderweg en het is gewoon roeien met de riemen die je hebt. Niks geeft garantie, en het is gewoon telkens afwachten tussen hoop en vrees. Tja, het zij zo...Niks aan te doen helaas! Het is ook iets fijns (soms niet 😉), dat mijn vriend nog erg positief is. Dat helpt mij wel.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (47) Verversen