*zucht* Gisteren 4 dagen eerder dan verwacht ongesteld geworden. En dan krijg ik de opmerking van mijn vriend dat ik er teveel mee bezig ben en dat het zo nooit gaat lukken. Ik zei hem dat dat uitspraken zijn van mensen die snel zwanger worden, niet van mensen die straks 2 jaar aan het proberen zijn! Voor hem is de eisprong zoeken en dan aftellen naar nod dus er teveel mee bezig zijn. Terwijl ik mezelf verder vrij nuchter vind. Hij is er helemaal niet mee bezig. Ook dat maakt me lastig. Hij leeft naar geen enkel moment toe met mij. Zelf niet nadat ik hem al eens zei dat ik dat erg vind, dat ik alleen op dit forum steun kan vinden en bij men eigen partner niet.
Voor de rest stond hij dan met moederdag wel klaar met een bloemetje, maart 2019 hadden we een miskraam. Toen verbaasde hij me echt.
Maar op deze moment ben ik vooral kwaad! Kwaad voor zijn uitspraken, kwaad voor zijn onverschilligheid in heel deze reis. :-(
Mannen zijn anders met zwanger worden bezig dan vrouwen, ik heb dat in mijn relatie ook ondervonden. Ook hij gaf aan dat ik er teveel mee bezig was en achteraf had hij echt gelijk. Ik was er dag en nacht mee bezig ondanks dat ik zei dat het niet zo was, hij kent mij door en door. Of dat hij jouw relatie het geval is kan ik natuurlijk niet beoordelen. Ik ben daarna alleen gaan temperaturen omdat ik een onregelmatige cyclus heb. Toen was het raak, ik was er toen ook veel minder mee bezig.
Ik moet zeggen dat ons gesprek echt goed heeft gedaan. Zelf vind ik dat ik er niet overdreven mee bezig ben. Ik zoek men eisprong en dan laat ik het weer los tot 9 a 10 dpo, vanaf dan besef ik zelf wel da ik er terug meer mee bezig ben, maar daar betrek ik hem nooit mee. Gelukkig helpt praten wel :-D Thx voor u verhaaltje
:-p het is niet altijd simpel natuurlijk. We hebben nu wel besloten als het deze maand niet lukt, om een doorverwijzing te vragen... maar hopelijk is dat niet nodig natuurlijk
Begrijp het wel. Ik heb dit gesprek ook vaak genoeg met mijn vriend gehad. Maar hij heeft gelijk. Er teveel mee bezig zijn is niet goed en dan lukt het ook niet.
In oktober 2018 gestopt met de pil, juli 2019 heb ik een mk gehad met 7 weken. Gynaecoloog zei ach maak je niet druk de meeste vrouwen worden binnen 1-2 maanden na een mk weer zwanger. Nou, iedere maand was ik aan het testen maar toch echt een negatieve test keer op keer in handen. Ik begon aan mijzelf te twijfelen en in januari ben ik weer bij de gynaecoloog geweest. Ze zei dat ik het een beetje moest loslaten. Afgesproken dat als het binnen drie maanden niet lukt ik terug moet komen om een evt behandelplan samen te stellen. Maand 1 ging voorbij, maar nee ik werd ongesteld, maand 2 ging voorbij en opnieuw ongesteld. De laatste maand dacht ik laat het allemaal maar en heb het losgelaten (ovulatie apps verwijderd etc). EN TOEN... jawel, de laatste maand een positieve test.
Keer op keer zei me vriend laat het los, je bent er teveel mee bezig. Dat is niet wat je wilt horen want je wilt dat hij net zo erg er mee bezig is als dat jij dat bent. Toen ik eindelijk begon te luisteren en het zo goed als losgelaten had werd ik zwanger.
Kon ik me vriend schieten op de momenten dat hij zo sprak? Jazeker! Maar achteraf gezien was ik er inderdaad teveel mee bezig en ben ik hem dankbaar dat ik het heb kunnen loslaten. Constant er mee bezig zijn is niet leuk, hoe graag je het ook wilt.
Succes, probeer het toch een beetje los te laten en dan lukt het je ❤️
Buiten de ovulatie testen is er niet veel wat ik doe. Deze maand had ik het niet gedaan, maar dan word ik er echt onnozel van. Ik kan alles beter loslaten als ik op zijn minst weet wanneer ik men ei had :-p Helemaal los laten lukt me voor geen meter. En dat is denk ik grotendeels doordat de gynaecoloog ook letterlijk zei, "nu moet je ze snel mogelijk zwanger worden" die woorden hebben niet echt geholpen, dat geef ik toe.
Mss zal het nu ook weer wat beteren. Nu ik eindelijk weer mag werken... want dat thuis zitten niks doen... dat helpt ook niet aan de situatie :-p
:-p ik heb deze keer gewoon letterlijk gezegd wat ik niet meer wil horen. Echt ruzie hebben we er niet over gemaakt, dat heeft geen zin hier, maar soms moet je hier wel eens heel duidelijk zeggen wat kan en niet kan. Ik hoop dus ook dat het idd de laatste keer geweest is :-D
Je zegt ook best wel heftige dingen. Dan snap ik ook wel dat hij zich er naar gaat gedragen, want uitspraken over dat je alleen steun kan vinden op een forum, dat is natuurlijk hoe jij het ervaart en voelt, maar dat is nog niet de waarheid hoe hij het doet en wil. Wel tof dat hij aan je gedacht heeft met Moederdag! Denkt menig man niet hoor. Dus waar jij kwaad bent op zijn uitspraken en onverschilligheid, zo vind ik jou behoorlijk verwijtend. Deze combi is niet heel lekker en ontspannend. Misschien vind hij je er daarom teveel mee bezig? En weet hij echt niet goed hoe hij je kan steunen?
Dat ik alleen hier steun kan vinden zei ik hem nadat hij zo een aanvallende dingen zei. Wij hebben bv een goed seksleven, en vaak neem ik initiatief, maar als ik dan gewoon zei bij een positieve ovulatietest, dat deze positief was, kreeg ik het verwijt dat ik alleen zijn sperma wou. Moest ik alleen op de meest vruchtbare dagen bij hem staan, ik zou het snappen, in dit geval niet. Kun je je inbeelden dat u vriend u zoiets zou toeroepen? Je moet er dan ook nog bijnemen dat ik endometriose heb, ik ben hieraan behandeld, de gynaecoloog zei letterlijk, nu moet je zo snel mogelijk zwanger worden, want als het weer keert is de kans op zwangerschap opnieuw klein. Bij ons laatste bezoek werd de vruchtbaarheidskliniek al vernoemd, waar hij bij zat. Dan verwacht je gewoon ook echt dat hij snapt wrm het van belang is om er toch een beetje op toe te zien wnr die vruchtbare dagen er aan komen (# onregelmatige cyclus)
Kan je je inbeelden dat je u al slecht voelt door die aandoening en dat dan je partner, dat elk probleem kent je net toesmijt dat het niet lukt omdat je er teveel mee bezig bent? Geloof me, dan komt het schuldgevoel heel hard opzetten.
Jezelf beschermen wil niet zeggen dat je iemand anders verwijten of schuldgevoelens moet aanpraten natuurlijk.
Nouja, ergens voelt hij dat dus zo dat het alleen om zijn zaad gaat, hij zal dat niet voor niets roepen en zo ervaren. Er is iets wat hem onzeker maakt of afhoudend waarom hij zo doet. Daar zou ik dan als vriendin/vrouw zijnde wel wat meer over willen weten alvorens ik daadwerkelijk een kind met iemand wil.. Tuurlijk kan ik inbeelden dat wanneer je een vruchtbaarheidsdruk hebt, en er zo gereageerd wordt dat je je dan slecht gaat voelen, maar het werkt natuurlijk vanuit twee kanten. En ik zou eerst even serieus voor een heel goed gesprek gaan, voor beide partijen. Want jij wil een vriend die je steunt, en hij wil geen spermadonor zijn.
Mijn partner is gewoon iemand dat niet nadenkt voor hij iets zegt. Valentijn 2018 gaf hij me een tut om aan te tonen dat hij er helemaal klaar voor was. Maar we hebben er zeker over gesproken. En ik hoop oprecht dat hij volgende maand niet weer zo een onzin loopt te vertellen, want dan zou er wel eens echt een bommetje kunnen ontploffen. Maar Diene avond heeft hij echt heel raar gedaan. Want eerst kwam hij boven bij me en vroeg dan of ik zeker was dat het men regels waren. Toen ik zei van ja gaf hij me een knuffel en dan later diezelfde avond kreeg ik dus zijn andere versie.
Mss geraakt hij wel echt meer gefrustreerd dan hij me laat blijken en was dat zoals andere hier zeiden zijn beschermingswijze... de foute weliswaar. Maar dat hij met gevoelens niet om kan weet ik ondertussen ook. Of mss was het doordat hij op moederdag zo bezig was met het verloren kindje en dat daardoor dat nieuws harder aan kwam. Maar het was in alle geval een rare wending...
Ik denk idd dat hij wel mee bezig is alleen op een andere manier. Daarnaast kan het zijn dat het vooral ook de angst is er teveel mee bezig te zijn en dat het daardoor niet lukt. Misschien wel frustratie en gevoel van teleurstelling. Probeer er rustig een gesprek over te hebben zonder kwaad te zijn/ruzie te maken. En dan ook vooral over zijn gevoelens hierover
Het gesprek gebeurde daags nadien, op de moment zelf zou het alleen erger geworden zijn. Als ik 1 ding weet van mij vriend dan is het dat zijn communicatie faalt. Net zoals bij zijn broer en vader. Die zeggen dingen voor ze erover nadenken en nadien denken ze, oei da had ik sms niet moeten zeggen, maar zeg hun dat op Diene moment en ze gaan zwaar in verdediging :-p daags nadien heb je meer kans om door te dringen.
Tsja mannen gaan nou eenmaal anders om met gevoelens en emoties. Dag hij er anders op reageert betekent niet dat hij het niet lastig, moeilijk, jammer verdrietig vindt. Waarschijnlijk vind hij het heel lastig om jouw verdriet/ teleurstelling te zien en bedoelt hij het echt wel goed. Het maakt hem wellicht onzeker. Spreek je behoefte naar hem uit, luister naar hem en ben een beetje lief naar elkaar... veel succes met zwanger worden x
Klopt, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat je iemand anders een slecht gevoel of schuldgevoel moet bezorgen. Dat is wat me kwaad maakte. Mijn verdriet uit ik ook niet meer zoveel als in het begin, 1 omdat ik weet dat dat voor hem niet leuk is. Maar vooral omdat ik er ook gewoon anders mee omga da in het begin. Wenen of dagen balen heb ik zelf nooit gedaan. Het spreken met elkaar is geen probleem, dat is de ochtend nadien gebeurd, maar op de moment zelf kan dat niet, dan gaat hij zo hard in verdediging dat ik de dingen alleen erger zou maken.
Ik denk dat hij er ook last van heeft hoor. Alleen wil hij dat niet laten merken, en wil hij er niet mee bezig zijn om teleurstelling te voorkomen bij zichzelf. Wat ik heel goed kan begrijpen, voor een man is het anders dan voor een vrouw en is soms lastig elkaar daarin te steunen.
Ik denk dat hij er ook last van heeft hoor. Alleen wil hij dat niet laten merken, en wil hij er niet mee bezig zijn om teleurstelling te voorkomen bij zichzelf. Wat ik heel goed kan begrijpen, voor een man is het anders dan voor een vrouw en is soms lastig elkaar daarin te steunen.
Het verschil van ervaring is idd enorm. Voor hun is het loslaten gemakkelijker natuurlijk, want zij worden niet constant geconfronteerd met al de kwaaltjes, de krampen, het bloed, enz...
Dat klopt deels wel, maar denk niet niet dat ze het makkelijker kunnen loslaten. Mijn man was er echt kapot van toen ik een miskraam kreeg tijdens het dragen van een spiraal. Hij had er meer last van dan ik zelf dat had. Maar daardoor is mijn kinderwens wel gegroeit. Nu ben ik zwanger maar hij is nog steeds bezig soms met de miskraam, terwijl ik me juist helemaal focus op de zwangerschap. Dat vind hij best moeilijk emotioneel gezien. Ze praten er minder over en uiten het minder, maar aan bepaald gedrag weet ik meteen wanneer me man ergens mee zit maar niet verteld. In hun hoofd zitten ze er echt wel mee.
Bij ons miskraam was dat hier ook het geval, toen brak hij ook wel echt. Maar de maandelijkse klachten in de reis naar ligt voor hun anders. Waarmee ik natuurlijk niet bedoel dat ze het niet erg vinden als het weer niet lukt. Maar ze hebben niet de confrontaties dat wij krijgen. :-)
Mischien is hij ook kwaad. Op zich zelf. Mischien voelt hij ook zich schuldig ? Jullie willen zo graag een kindje, jij wil graag een kindje. Hij doet zijn best, elke keer. Heb je daar over nagedacht? Hij heeft ook gevoelens.
Daar heb ik zeker aan gedacht. Het is voor hem dat ik geen ovulatie testen deed deze maand. Ik zeg hem ook niet meer alles wat ik voel en denk. Maar zeggen dat het niet lukt omdat ik er teveel over bezig ben, is mij verwijten dat het door mij niet lukt. En dat is niet nodig. Hij weet dat ik endometriose heb... dus ik voel me al schuldig genoeg zonder dat verwijt ;-)
Herkenbaar. Ik snap je wel. Mijn man is ook zo. Heel erg nuchter. Vond dat ik te veel bezig was met aftellen. Werd ook een keer boos op mij omdat ik negatief teste en 3dagen later positief teste. (Was helaas een bbz) Boos omdat het hem in de war had gebracht. Hij vond dat ik geduld moest hebben en dat het van zelf duidelijk wordt na NOD. Na deze nare ervaring met hem heb ik besloten niks meer met hem te delen, niet meer te praten over babies(voordat ik zwanger was) niet meer hem laten weten dat ik een negatieve test heb. Ik zou hem alleen maar vertellen dat ik ongesteld ben. Dat is het einige wat ik van plan was. Zo deed ik het ook.
2 maanden na de bbz teste ik 4 dagen voor NOD positief. Dit hield ik voor me zelf en ik verstopte de testen. Tot 3 dagen na NOD heb ik hem pas een kadootje(fopspeen) gegeven. Zo wist hij dat ik zwanger was. Maar ook toen was hij niet enthousiast blij. Hij reageerd erg nuchter. Hij had nog nm de angst van wat als het weer niet goed zit. Tot dat ik mijn eerste echo had met 5.2 dagen met kloppende hartje. Toen pas was hij enthousiast en hij heeft mij een grote bos bloemen gegeven. Hij was heel blij en opgelucht, nu praten we heel veel over onze fantasieën over de baby. Hij kijkt uit naar de kleine. Advies voor jou. Blijf sterk. Zo zijn manen. Ze zijn nuchter. Soms ook wel goed. Goed dat babybytes bestaat. Zoek je steun hier. Dat deed ik ook. Had ik nodig. En laat hem niet merken dat je lekker achter de schermen gewoon aan het aftellen bent. Doe gewoon wat jij wil en betrek hem erbij pas als je een positieve test heb. Of voor steun als je ongesteld bent. Zoals ik het gedaan heb, zou ik nog een keer doen. Geen Gezeur en gezeik van hem haha. Sucess.
Precies dit. Toen we zwanger waren (werd een vroeg miskraam) was hij ook precies niet blij, maar het was eerder zoals je zei... nog niet echt genoeg. Ik ben wel blij dit hier te lezen. Want je leest toch meer over de steunende mannen en mee aftelde :-p
Ik probeer hem ook niet alles te vertellen. Maar hij weet dat ik doe en ik denk idd dat zoals andere dames hier al zeiden dat het een eigenbescherming van hem zal zijn... maar bepaalde dingen die hij zei deden echt pijn. Ik heb hem nu gewoon letterlijk gezegd welke dinge ik niet meer wil horen :-p
Misschien een idee om hem niet meer in te lichten wanneer je vruchtbaar bent en wanneer je je menstruatie verwacht. Houdt die informatie lekker voor jezelf. Mannen gaan anders om met het zwanger worden dan wij. Als ik er teveel druk oplegde bij mijn man, ging het gewoon mis. Boos worden werkt hier alleen maar averechts.
Snap ik, dat was ook de reden dat ik geen ovulatietesten deed deze maand. Om het voor hem iets losser te laten. Maar ikzelf werd er wel gekker van. Ik probeer hem ook niet te overladen met informatie. Want dat helpt natuurlijk ook niet. Het enige wat ik van hem verwacht is dat hij geen verwijtende opmerkingen maakt. En dat ik heel soms wel eens men ei kwijt kan bij hem.
Ik zou het niet te persoonlijk vatten. Ieder heeft zijn eigen verdriet en gaat er anders mee om. Er zijn maar weinig mannen die echt hun gevoelens kunnen uitspreken. Je kan natuurlijk wel aangeven dat zijn uitspraken Jou pijn doen
We hebben er terug over gebabbeld en deze keer heb ik hem gewoon letterlijk gezegd welke dingen ik niet meer wil dat hij zegt. Ik hoop dat hij er nu een beetje rekening mee houd. Ik besef dat hij dat niet slecht bedoeld, maar hij beseft altijd pas nadat hij iets zei dat het idd verkeerd kan opgenomen worden.
De meeste mannen voelen zich knap machteloos in het hele proces, vooral wanneer het lang duurt en hun partner steeds verdrietig is. Als ze het niet kunnen oplossen, kunnen ze er eigenlijk niets mee en is hun (logische) 'oplossing' dat je het moet loslaten omdat het je ongelukkig maakt om er zo op te focussen. Dat dat niet gaat omdat jij enorm veel verwarrende signalen ervaart in je lijf en tjokvol hormonen zit, is ook maar moeilijk te begrijpen omdat ze dat zelf niet ervaren. Het is lastig dat er zo'n kloof bestaat- precies zoals je zegt. Gelukkig begrijpen de dames hier jou wel. ❤🍀🍀🍀
Dat is zeker zo, hier kan ik echt men ei kwijt. Hier kan ik over dingen praten dat met hem niet lukken. Zo wil ik hem niet meer lastig vallen met ik denk dat ik dat voel en ik denk dat ik dit voel en dat doe ik nu ook al meer als een half jaar niet meer. Het zijn de verwijtende opmerkingen die pijn doen, voor mij klinkt dat als 'er is u fout dat het niet gelukt is' En als je er dan de endometriose bijneemt, wat echt een probleem vormt... dan haalt het me helemaal naar beneden. Ik ben ook niet degene die echt zit te treuren bij alweer een mislukte poging. Ik kom dan meestal gewoon terug beneden trek een pruillip en zeg Rosa is weer op bezoek en dan ga ik meestal gewoon door met wat ik aan het doen was. Al knaagt het vanbinnen wel iets meer dan ik op die moment laat blijken natuurlijk :-p
Bij mijn vriend hetzelfde. Ik weet toch het best hoe mijn cyclus in elkaar zit en hoe het allemaal werkt in mijn lichaam. Ik denk dat dat voor mannen niet te bevatten is. Die hebben geen idee. Voor hun veranderd er voor nu nog zo weinig. En voor ons al veel. Het gebeurt toch allemaal in ons lichaam. En je bent er elke dag al wel mee bezig als je bijv. Je foliumzuur slikt.
Dat is waar. Daarom ben ik al hele tijd geleden ook gestopt met hem te zeggen wat ik denk te voelen, want dat had weinig zin. Het helpt gewoon niet om verwijtende dingen te gaan zeggen als het niet lukt. Want dan komt dat over als "het is niet gelukt door u" en dat vind ik echt niet zo leuk. Vooral omdat ik dan ook nog met die endometriose zit, waardoor er echt een probleem is. De dag nadien hebben we er wel weer over gebabbeld en dan is dat terug ok. Maar hij moet leren nadenken voor hij zoiets zegt.
Dat had mijn vriend ook kunnen zeggen ;) Voor mannen is deze situatie heel anders. Ik heb met mijn vriend afgesproken dat ik aangaf wanneer voor mij de dagen waren rond mijn ei sprong (en de kans dus het hoogst was) zodat we daar met de seks (wanneer) rekening mee konden houden. Zo hielden we het toch een beetje luchtig en hadden we niet op commando seks (dan kunnen we het beide niet haha)
In maart was ik zo gespannen dat hij niet bij mij naar binnen kon. Dat was voor mij echt het punt; Nú ben ik er echt teveel mee bezig.
Maar dat is bij mijn partner dus het probleem. Deze maand is het voor hem dat ik geen ovulatie testen deed. Want toen ik ze wel deed en gewoon zei dat de test positief was. Dan kreeg ik het verwijt dat ik alleen voor zijn zaad kwam. En moesten we alleen dan seks hebben zou ik zo een uitspraak mss snappen, maar dat is dus zeker het geval niet. Hij denkt gewoon niet na voor hij iets zegt en heeft daarmee al veel mensen gekwetst, zonder dat dat echt zijn bedoeling is. Ik weet dat ik een goede partner heb, maar hij kent de problemen met men endometriose, hij heeft de gynaecoloog zelf horen zeggen dat als het binnenkort niet lukt dat we best verder gaan kijken, en om dan zo een uitspraken te maken... dat was er natuurlijk echt teveel aan. Zijn verwijt klinkt dan in mijn oren als 'er is uw fout dat het niet gelukt is.'
Ondertussen hebben we er de 2de maand op rij over gebabbeld en ik hoop dat hij er deze keer wel rekening mee houd.
Dat zijn mannen. Mijn man wist wanneer mijn NOD was en snapte de spanning elke maand totaal niet. Ook tijdens de zwangerschappen was hij er totaal anders mee bezig dan ik. Hij is nu de liefste vader die ik voor mijn kinderen kan wensen 😊
Snap ik, ik ben ook overtuigd dat eens we zwanger zijn hij die draai gaat maken. En ben zelf zeker dat ik 9 maand verwend zal worden dan. Maar zijn uitspraken nu hakken er toch echt wel in. Je bent dan al teleurgesteld en dan ook dat nog :-( beetje steun zou welkom zijn.
misschien helpt het je om je te realiseren dat je vooral boos/teleurgesteld bent dat het weer niet gelukt is. En dat je dit nu op hem uit! Is er een manier waarop hij het wel goed kan zeggen? Het komt goed (en jij denkt van niet, dan ziet hij het probleem niet), etc. Toen mijn kindje in de buik ernstig ziek bleek, heb ik heel heel heel veel vervelende opmerkingen gekregen. Ach jij krijgt een kindje (en bent straks moeder), als het maar gezond is, de ziekte had erger gekund, je hebt nog kans, niet stressen dan wordt het erger, het komt goed.... Ik heb het gehoord de hele rambam. en meestal goed bedoelt. ik kon er niks mee, maar dan ook helemaal niks mee.
en het ergste advies vond ik altijd, denk er maar niet te veel. Hoe dan?! Die grote roze olifant waar je niet aan mag denken? Sterker nog als iker niet aan dacht, voelde ik mij daarna schuldig. bizar toch?! Ook al is het beter om er niet teveel mee bezig te zijn (dat was het in mijn geval) beschik ik niet over een knopje om het aan en uit te zetten. Mijn antwoord was meestal of negeren, of geef de handleiding van dat knopje maar! pfffff men had op een gegeven moment wel door dat ik er klaar mee was. En met collegás sprak ik af, dat ze konden zeggen dat ik er eens over op moest houden op dat moment (dat deden ze dan liefdevol), want meestal is het zinnetje je bent er teveel mee bezig, eigenlijk ik moet weer door met andere dingen (en dat is ook echt zo!). Voor ons werkte dit.
Het zou enorm helpen moest hij geen verwijtende opmerkingen maken. En dat heb ik hem ook gezegd. Daags nadien en op een rustig moment. Ik werd vooral kwaad omdat ik hem een maand ervoor nog maar net zei dat ik wat meer steun verwacht van hem. Ik had deze maand speciaal voor hem geen ovulatie testen gedaan, ik vertel hem ook zelden of nooit wat ik voel of denk, omdat ik al weet dat hij dat niet graag heeft. Het probleem is dat hij spreekt zonder denken. Hij doet dat op alle vlakken en heeft zo al veel mensen gekwetst. Pas nadat hij een uitspraak doet, denk hij... oei... mss heb ik die persoon daarmee gekwetst. Deed ik ovulatie testen en zei ik gewoon dat de test positief was, dan maakte hij de uitspraak dat ik precies alleen zijn zaad wil. Terwijl we wel meer seks hebben dan alleen die dagen, terwijl ik hem veel overstemd en dat we veel knuffelen enz. Terwijl hij mij op Valentijn 2019 een tut gaf als teken van ok nu wil ik er echt 100% voor gaan. Maar als er een verwijtende opmerking komt elke keer het niet lukt dan vind ik dat niet zo ok. Ik ben ook niet het type dat zit te huilen omdat het weer niet lukte. Ik trek gewoon eens een pruillip en zeg Rosa is weer op bezoek. Ik heb echt ne goede partner, maar hij moet meer opletten met zijn uitspraken. En bij elk gesprek zegt hij nadien dat hij het zo niet bedoelde, of ik heb niet nagedacht, maar ge kunt da ni blijven zeggen :-/
Wellicht is dat zijn manier van teleurgesteld zijn, mannen kunnen daar minder goed mee omgaan. Miijn vriend is serieus de beste man op de wereld maar wij hebben vorige week een miskraam gehad, en hij heeft 2 dagen enkel maar geroepen. Ja maar ik, ja maar ik zo. Waarom gebeurt mij dit. Alleen mij gebeuren zulke dingen, terwijl doe ff vergeet dat t mijn lichaam was waarin t gebeurt is. Twee dagen later bood ie ze excuses aan. Dat was zijn manier van verwerken. Denk dat jouw vriend het op deze manier doet.
Herkenbaar. Bij ons miskraam was hij ook de eerste dat brak. En dan moest ik hem troosten. Nadien kon ik pas breken... Maar zijn uitspraken jagen me soms echt de muren op. :-(
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (54) Verversen