Merken jullie dat nou ook? Op het moment dat het niet lukt om zwanger te worden en je hulp moet krijgen van de arts heerst er in een keer zo'n taboe op. Ik heb zelf twee kindjes en nu wil de derde niet lukken, gelukkig gaan ze me nu helpen aangezien ik pcos heb. Maar de meeste reacties zijn nu pff..ga je dat nou echt doen je hebt er toch al twee. Of mensen raken ongemakkelijk op het moment dat ze horen dat het niet vanzelf gaat lukken.
Net nieuw op dit forum... Ben 41 en helaas nog geen kinderen. Volgens mij maakt het niet uit hoeveel kinderen je al wel of niet hebt, een kinderwens zit in je hart. Als het verlangen er is dan is dat goed en niet aan een ander om over te oordelen. Veel sterkte / succes, ik hoop van harte dat jullie nog een wondertje mogen ontvangen!
Wij hebben 1 kindje die graag grote zus wil worden .. we zijn 3+ jaar bezig en 3 miskramen verder en nu bezig met iui 4 .. en ik heb idd te vaak de opmerking gehoord; kijk naar wat je wel hebt .. of .. je hebt er toch 1 ... of .. zouden jullie nou niet eens stoppen met alles want dit is toch wel heel moeilijk allemaal (met een bek vol tanden stond ik te luisteren want heumm je grootste wens aan de kant zetten doet namelijk vast niks met je).. Ik snap dat mensen die niet weten hoe het is dat ze er echt niks van snappen maar zeg dan gewoon dat je niet weet wat je moet zeggen of vragen en vraag naar wat je wel kan doen of betekenen voor iemand ..
Ik heb hele fijne vrienden die mij hier heel erg in steunen maar mijn vriendin werd vroeg (17jr) moeder en kon na haar 22e geen kinderen meer krijgen. Zij kreeg wel vaker te horen dat ze niet zo moest zeuren dat ze geen kinderen meer kon krijgen en moest genieten van haar dochter. Ik vind..wie ben je om je zo negatief te uiten over wat iemands wensen zijn in het leven,zeker als het om jou eigen lichaam en geest gaat? Ik kan het alleen maar heel erg voor haar vinden dat zij zelf geen kinderen meer kan krijgen. Ik ben voor mensen zoals jou en mij blij dat er mogelijkheden zijn,om ons te helpen bij de (volgende) kinderwens. Al heb je er 5 en je wilt met behulp van IVF nog een 6e. Wie ben ik om daar een oordeel over te hebben. Leef en laat leven. Ik wens jullie heel veel succes💋🍀
Ik heb zelf ruim 6 jaar over het zwanger worden gedaan. Ik ben nu 34 en eindelijk zwanger van de eerste, ik ben op 12 Oktober 2019 uitgerekend. Wat voelen we ons gezegend, en hebben er veel energie, emoties en doorzettingsvermogen moeten krijgen. Uiteindelijk via IVF gelukt.
We weten er alles van. Ik heb ook twee kindjes, maar de derde wil maar niet lukken, we zijn nu ruim 2 jaar (en bijna 30 pogingen) bezig en staan nog steeds met lege handen. Inmiddels gaan we beginnen aan onze tweede IVF poging. Maar het is bij ons een volkomen raadsel waarom het niet via de natuurlijke weg wil lukken. Heel veel sterkte, ik hoop dat jullie met wat medische hulp snel raak mogen schieten! 🍀🍀🍀
Ik ben er ook erg open over tegen andere. Want je kan het voor je houden, maar ben die heuvel al gepasseerd. En als ik het er over heb of mensen vragen Ow? Nog geen kinderen? Jullie zijn al 13 jaar samen of al 3 jaar getrouwd. Dan zeg ik het gewoon. Ik ga mij er niet meer boos en rot door voelen. En meestal krijg ik dan ook wel wel gemeende excuses van degene of een wat jammer nou! Hoop dat het lukt.
Zo laat ik het zelf ook iets meer los.
Mijn man daar integen is daar nog niet zo aan toe. Heeft het nu met een collega gedeeld die hij erg goed kent. Maar vind dat genoeg voor nu. Verder vraagt niemand er ook bij hem naar eigenlijk. Bij mij wel want ik zit meer in een beroep met voornamelijk vrouwen.
Mensen vinden het zooo vreemd dat mijn man en ik zo open zijn over ons ziekenhuis traject om zwanger te worden! Ze snappen niet dat wij er gewoon met iedereen over praten.. zucht. Het is geen taboe naar mijn idee en iedereen mag weten dat het niet altijd zo makkelijk gaat als dat de meeste denken. Ook ik heb PCOS en zitten nu bijna een jaar in het ziekenhuis traject.
Mijn man wilde niet dat mensen t wisten... Hij schaamde zich er voor, vond dat het privé was en het niemand iets aan ging... Ik vond juist dat we er over moesten praten om begrip te krijgen...maar velen om ons heen weten dus helemaal niks van ons traject. Had ik graag anders gezien...
Dat snap ik idd, dat is ook heel erg lastig! Mijn man vond het in het begin ook moeilijk dat ik er zo open over ben maar hij snapt waarom ik het doe. Als ik nu een keer raar uit de hoek kom door de clomid word ik tenminste begrepen door mensen. Zonder scheve gezichten. Het blijft een moeilijk punt maar ik vind de taboe die erop zit zo erg. Is helemaal niet nodig.
Jup... Mijn moeder heeft letterlijk gezegd dat ik immers al 1 had, en waarom moesten we zo nodig nog 1.... Moest blij zijn met wat ik had. Mensen denken er een mening over te moeten hebben ipv mee te leven. Erg akelig.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (11) Verversen