Vraagje voor de ervaringsdeskundigen: hoe eerlijk en open zijn jullie geweest op jullie werk om je afwezigheid te verklaren? Vanaf volgende week zal ik een aantal dagdelen vrij moeten hebben, omdat we het eerste omderzoekstraject ingaan van de vruchtbaarheidsbehandelingen. Ik vermoed dat we gelijk gaan beginnen met ivf, en dat zal nog meer afwezigheid met zich meebrengen. In principe ben ik van de 'eerlijk duur het langste'-club. Maar aan de andere kant hebben ze er gewoon niets mee te maken. Toen ik voor m'n eerste gesprek ging, was m'n collega (die dit vanwege haar hr-taken ook nog eens best mag), bezorgd of ik geen ernstige reden van afwezigheid had. Ik wil voorkomen dat men me gaat zien als 'te vaak afwezig voor wazige redenen'.
Zelf ben ik open en eerlijk geweest vanaf het moment dat we de eerste uitslagen binnen hadden: die waren dramatisch en ik wist dat het voor veel afwezigheid ging zorgen, maar ook vond ik het fijn als er een beetje begrip was als ik een keer wat anders zou reageren door alle verdriet/spanningen. Achteraf ben ik blij geweest dat ik open en eerlijk ben geweest. Ik hoef geen vage smoesjes te bedenken en er wordt met me meegeleefd (gelukkig ook weer niet te veel). Nu werk ik wel in de zorg en ik heb een klein team.. dat scheelt wellicht!
het ligt aan het bedrijf en je collega's. ik heb het verteld aan mijn baas, ik heb geen verdere collega's. de openheid erover vond ik erg fijn en toen ik begon te snikken snapten hij me omdat ze zelf ook het nodige hebben meegemaakt op het gebied van kinderen krijgen. ik zou ermee hebben gezeten als ik het voor mezelf had gehouden. ik vond het fijn dat ik het kon delen en ze (hij en zijn vrouw) waren medelevend. ik kreeg vrij als ik het nodig had voor de iui's etc en ze wisten ook op de dag dat ik een positieve test had dat ik zwanger was!
in een ander soort bedrijf weet ik niet of ik het had gedaan. ik ben wel voor de openheid maar om alles gelijk tegen iedereen 'openbaar' te maken weet ik niet. tegen leidinggevenden en waarschijnlijk de naaste collega's wel. maar ik heb elders wel gemerkt dat er zo vaak geroddeld wordt, dan kan je beter de waarheid zeggen dan dat ze zelf iets in gaan vullen (en jij je daar druk over gaat maken) aan de andere kant gaan mensen je cyclus bijhouden en uitrekenen wanneer je ongesteld moet worden(of juist niet) dat vond ik het ergste. alle ogen staan dan opeens op jou gericht rond de nod en men speurt naar zwangerschapskwaaltjes.
Zefl vind ik het altijd het fijnste om open en eerlijk te zijn, en ik vind het zelf prettig als er wordt meegeleefd. Op mijn werk was het meestal geen probleem, maar ik probeer de echo's altijd vroeg of laat in te plannen, zodat het me niet teveel tijd kostte. En als je niet wil dat mensen vragen hoe de status is, kun je dat ook aangeven. Dat heb ik ook weleens gedaan, en kreeg daar alle rust en respect voor. Veel succes!
Hoi, soms heb ik het opgevangen met later doorwerken zodat je de uren wel maakt. Ik heb het eerst mijn baas verteld. Maar volgens mij pas toen ik wist wat er aan de hand was. Bij mij hebben ze ontzettend goed gereageerd.
Ik vertelde het en mijn baas was totaal niet meelevend. Zelf wanneer ik vrij nodig had voor mijn iui behandelingen kreeg ik dit gewoon niet. Uiteindelijk ontslag genomen en heb nu een nieuwe baan na een jaar ook midden in mijn icsi 2 en durf het ook niet echt te zeggen meer na al dat gedoe. Ik ben er best onzeker van geworden.
Ik heb het ook verteld... Ben in mei geopereerd ( tijdens de onderzoeksfase ) had 3 weken daarvoor pas te horen gekregen dat de OK dan zou plaats vinden. Ik zou 2 weken afwezig zijn en heb daardoor wel verteld wat voor onderzoek ik zou krijgen, veel collega's waren bezorgd waarom ik ineens 2 weken afwezig was. Uiteindelijk na de OK kwamen uiteraard de vragen.... Ook hier eerlijk antwoord opgegeven dat wij het IVF traject in zouden moeten. Ik heb toen ongeveer uitgerekend wanneer ik rond de punctie zou zitten en in die periode vakantie opgenomen. Hierdoor heb ik niet hoeven vertellen wanneer ik zou beginnen en kwam mijn zwangerschap uiteindelijk nog best als een verassing voor mijn collega's. Wel zou ik het de 2e ronde heeeel anders doen, ik moet heel eerlijk zeggen dat ik soms gek werd van alle vragen naar hoe het ervoor stond. Was allemaal erg lief bedoeld, maar vaak wel confronterend en zeker als je al een tijdje aan t prikken bent. Succes!
Ik zou zelf nog niets vertellen aan je collega's tijdens het onderzoeksfase. Als het blijkt dat jullie ivf traject ingaan, dan is het wat anders.
En voor nu inderdaad zo vroeg of laat mogelijk onderzoeken plannen, is het beste. En alles samen doen hoeft in principe niet (semenanalyse van en man bijv.).
Nee, dat is al gepland voor een andere dag, mijn echo gaat hij niet mee. Nergens voor nodig, en dan kan ik daarna ook rechtstreeks naar m'n werk. M'n schoonmoeder wilde anders wel met me mee. Heel lief natuurlijk, maar moet ik me ook nog rekening houden met een ander, dus alvast duidelijk gemaakt dat ik het juist prettiger vind om alleen te gaan als m'n vriend niet kan. Vast een beetje anti-sociaal, maar voor zulke zaken wil ik met niemand rekening moeten houden,
Overigens, als er nog iets gedaan kan worden, wordt het voor 90% ivf. Gezien onze leeftijd en omstandigheid zijn er geen andere opties. Tenzij er wonderbaarlijk toch wat zwemmers van m'n vriend kunnen zwemmen.
Ik heb het verteld zodat mensen weten waarom je vaak afwezig bent en er ook rekening mee houden. Je kan toch ' scheve gezichten' krijgen als je vaak afwezig bent en je misschien niet zo goed voelt. Ik vond het ook makkelijker. Ik had in het begin (toen ik het nog niet verteld had) alsmaar het gevoel alsof ik iets deed wat niet mocht... Daarnaast krijg je er ook uren voor als je het verteld en hoeft het niet van je eigen uren.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Vruchtbaarheid
reacties (14) Verversen