Helaas heb ik een aantal weken geleden gehoord dat ik een missed abortion had van een tweeling. Heb het eerst afgewacht maar de miskraam kwam helaas niet natuurlijk op gang, dus heb ik van het ziekenhuis Cytotec meegekregen. De eerste 4 pillen heb ik vorige week zaterdag ingebracht. Kreeg wel wat last van krampen en wat bloedverlies met hoogstwaarschijnlijk de beginnende placenta. Maar verder niets. Die maandag heb ik dus de volgende 4 ingebracht en toen kreeg ik heftigere krampen en enorm veel bloedverlies maar naar mijn idee nog niet alles.. Uiteindelijk kreeg ik donderdag op vrijdagnacht echt vreselijke pijn. Ik heb de hele nacht wakker gelegen, gehuild, geschreeuwd.. noem het maar op. Ik ben uiteindelijk maar gaan douchen omdat ik zoveel pijn had waarna ik (vermoedelijk) het vruchtzakje ben verloren. Of beiden. Dat weet ik niet, maar ik schrok wel enorm van de grootte.
Ik heb de hele week contact met het ziekenhuis gehouden omdat ik zo ontzettend veel bloed verloor en zoveel pijn had. Ik kon helaas dus ook niet werken.. Maar nu zijn we dus een aantal dagen verder en ik heb nog steeds vreselijk veel pijn en bloedverlies. Ik mag 6 paracetamol en 3 ibuprofen per dag en zelfs dan is de pijn eigenlijk heel slecht te doen. Zelfs even naar de supermarkt lopen voelt als een enorme bergbeklimming. Daarnaast stuit ik op heel weinig begrip uit mijn omgeving. Ik sta dus nog steeds ziekgemeld op werk en voel me daar enorm schuldig over en mijn vriend lijkt me ook totaal niet te begrijpen. Die zegt heel simpel: je staat tot woensdag ziekgemeld, en waarschijnlijk kan je vrijdag gewoon werken dus dan moet je de afspraak in het ziekenhuis om te controleren of alles schoon is maar gewoon een week verzetten want werk is immers ook belangrijk. Uiteraard snap ik hem ook. Ik vind werk ook belangrijk en wellicht gaat het dan ook beter. Maar in mijn ogen is mijn gezondheid en bezorgdheid nu veel belangrijker. Hij zegt dat hij me echt wel snapt en steunt, maar voor mijn gevoel sta ik er alleen voor en lijkt het net of ik me aanstel.. Ik vind het zo lastig allemaal.. Herkent iemand dit? Stel ik me nu echt zo aan? En zijn er meer mensen die zoveel pijn ervaarden voor zo’n lange tijd? Zijn er mensen die ook langere tijd thuis zijn geweest? Volgens de ene gynaecoloog zou dit alles normaal zijn en volgens de andere gynaecoloog zou ik allang niet meer zoveel pijn en bloedverlies moeten hebben. Ik merk dat dit alles bij elkaar me veel stress oplevert en ik er ontzettend emotioneel van word terwijl ik zo graag verder zou willen gaan..
Ik hoop dat het een beetje een duidelijk verhaal is.. Alvast super bedankt voor de reacties! ❤️
Hi! Ik heb vorige week ook de cytotec pillen genomen. En wauw dat deed veel pijn he?! Ik had zelf wel van mijn gyneacoloog gehoord dat wanneer je heel veel bloed verliest het beste naar het zkh kan gaan. Ik had zelf ook nog pijn tot gister dus 6 dagen pijn gehad, gister toch maar even gebeld en ze zei indd dat de pijn kon aanhouden maar zodra er veel bloed bij kwam kijken dat dat niet hoorde? Ik hoop dat je er iets aan hebt. Heel veel sterkte!
Met veel pijn geen ervaring, wel met extreem bloedverlies, bij mij zat er weefsel vast in de baarmoedermond waardoor het eruit bleef stromen (ziekenhuisopname). Ik ben toen twee weken thuis gebleven en heb twee weken half gewerkt. Baas en collega's gaven me alle tijd en vonden dat ik me al erg snel weer meldde. Tweede keer geen extreem bloedverlies en wederom geen pijn. Zodra het vruchtje eruit was nam het bloedverlies af. Weer twee weken thuis geweest en daarna een week 50% gewerkt. Wederom te horen gekregen dat ik best meer tijd mocht nemen maar het zit in mij om gewoon door te willen gaan. Als jij tijd nodig hebt voor jezelf moet je die nemen. Er is geen draaiboek over hoe snel je weer moet werken.
Het is niet alleen een lichamelijk proces wat je door moet maar ook psychisch.. het is helemaal niet raar om je hiervoor ziek te melden op je werk. Ik kan alleen maar zeggen, neem je tijd werk blijft er wel! Dit moet je de tijd geven om te verwerken en die tijd moet je ook nemen. Ook voor je lichaam, want die geeft duidelijk aan dat werk en naar de winkel op dit moment gewoon te veel zijn. En dat heeft je vriend ook te begrijpen.. het is niet niks. Sterkte!!
Dat is ook zo. Merk dat ik dat zelf nog wel lastig vind om los te laten. Vooral heel bang hoe mensen mij nu gaan zien. Ook op werk. Probeer het nu toch maar wat meer los te laten, want het zal vast niet bevorderlijk zijn dat ik me zo druk maak om alles. Gelukkig heeft mijn vriend nu de taak op zich genomen om de boodschappen te doen, maar het blijft lastig om het hem te laten begrijpen. Waarschijnlijk zal dat ook niet zo snel komen gezien hij natuurlijk niet weet waar ik nu lichamelijk en psychisch gezien doorheen ga. Dankjewel! ❤️
Joh, als je je zo voelt moet je niet koken en naar de winkel gaan... Dat is duidelijk nu niet goed voor je.... Jij zou je werk nu moeten aangeven dat je het wel laat weten wanneer je je weer beter voelt. Dat kun je niet vooruit zeggen... Voel vooral geen druk... Dat is alleen maar ongezond. Neem de tijd en houd goed contact met de gyn! Sterkte!!!
Ik ben altijd iemand die koppig door blijft gaan en niet wil opgeven, dus merk dat het nu best lastig is om toe te geven dat het allemaal even niet wil. Heb wel contact gehad met de arbo ondertussen en die wil ook dat ik me nu eerst focus op mezelf en wat minder probeer te stressen om werk en dergelijke. Misschien toch alles maar iets meer los proberen te laten en meer aan mezelf denken. Dankjewel voor je reactie! ❤️
Ik heb absurt veel ervaring met ma en mk. Zelfs al heel ver in het eerste trimester. Zo lang pijn is een signaal. Ik zou zsm contact met de arts opnemen.
Dit is voor mij de eerste keer en de vruchtjes waren rond 3/4 weken al gestopt met groeien, alleen het vruchtzakje is dus blijven doorgroeien tot ongeveer 10/11 weken.. Sta ook nog steeds versteld dat ik zoveel pijn heb bij zo’n korte zwangerschap..
Heb nog steeds ontzettend veel pijn helaas.. lig met een pittenzak en paracetamol en ibuprofen naast me de hele dag op de bank. Merk alleen dat die helaas ook erg weinig doen om de pijn te bestrijden en ik daardoor dus ook heel weinig slaap en kan doen. Iets simpels als koken is nu een hele opgave omdat ik gewoon bijna niet kan staan van de pijn.. misschien toch maar weer even het ziekenhuis bellen morgen en hopen dat ze dit keer toch wat meer doen dan me simpelweg vertellen dat ik maar paracetamol en ibuprofen moet slikken..
Iedere miskraam is anders. Ik had ook niet eentje uit het boekje. Ik had geen pijn en het bloedverlies duurde in totaal zes weken. Niets is normaal. Als je pijn hebt en je zit ook in je hoofd nog wat in de knoop, dan ga je vrijdag niet werken! Die afspraak in het ziekenhuis blijft gewoon staan.
Poe, 6 weken is lang! Had je in die tijd ook veel pijn? Ben zelf inderdaad nu heel koppig dat ik gewoon echt deze week naar het ziekenhuis wil omdat ik echt merk dat die onzekerheid en pijn me begint op te breken! Dankjewel voor je reactie! ❤️
Dankjewel! ❤️ In mijn hoofd denk ik nu de hele tijd: het moet toch een keer klaar zijn? Het kan toch niet zolang duren voor alles eruit is? Maar het kan dus wel wat langer duren. Hoop ontzettend dat mijn lichaam het zelf oplost en curretage niet nodig is!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (14) Verversen