Vorige maand een miskraam gehad. Tot 2x toe Cytotec, maar er zit nog steeds weefsel dat niet los laat. Woensdag krijg ik een curretage. Ik voel me zo boos en verdrietig. Verdrietig dat het niet is gelukt, verdrietig dat ik het mijn ouders en familie moest vertellen, verdrietig dat ik mijn vriend teleur heb gesteld voor mijn gevoel ik had hem en ons dit zo gegund. Ik zag op de 1e echo een kloppend hartje en op de 2e echo met partner was er niks meer. Het doet nog steeds zo n pijn. Maar ook voel ik me ergens boos of iets in die richting, alsof ik het gevoel heb waarom het kindje mij dit aan doet. Ik weet dat klinkt heel stom, maar ik krijg die gedachte niet uit mijn hoofd. Is dit herkenbaar?
Heel veel sterkte... Schaam je niet en voel je gewoon zoals je voelt! En neem de tijd. In november zelf een heftige miskraam gehad, veelte snel weer alles opgepakt. Menig huishoudelijk item is hier gesneuveld door mijn verdriet en woede. Ik dacht dat het nooit beter zou worden maar dat wordt het wel... echt!
Vreselijk. Ik begrijp het helemaal! Ik krijg morgen een curretage en ben zo enorm bang voor alles. En elke keer vraag ik me af waarom? Waarom moet het zo ver komen? Ik ben boos op alles, terwijl zovelen het mee maken...
Heel herkenbaar je gevoelens. Het is heel verdrietig en pijnlijk om mee te maken. En je hoeft je niet schuldig te voelen naar je vriend want jij kunt hier niets aan doen! Veel sterkte met het verwerken ❤️
Een miskraam is heel heftig om te verwerken en al die emoties horen erbij. We hebben het vorig jaar ook meegemaakt, met 9 weken (zie blogs) en het heeft best nog even geduurd om een plekje te kunnen geven. Heel veel sterkte, hopelijk kun je het fysieke deel nu snel afronden en krijg je de tijd om te herstellen en op een goede manier afscheid te nemen van dit kindje. Een dikke knuffel van deze mede-sterretjesmama. ❤
Boosheid na een miskraam is heel normaal en herkenbaar! Ik was na mijn miskraam ontzettend verdrietig maar ook heel erg boos op de wereld en op de situatie. Heel veel sterkte met je verlies en neem de tijd om alles een plekje te kunnen geven - op welke manier voor jou ook helpt.
Hi, herkenbaar! Ik kwam op 14 februari dit jaar er achter dat ik zwanger was. Het ging allemaal goed, tot 8 maart.. ik had bloedverlies maar ondanks dat toch nog een kloppend hartje kunnen zien, echter werd ik wel van 7.2 naar 6.2 teruggezet. Volgens de verloskundige was dit normaal en hoefde ik me geen zorgen te maken, het bloedverlies zou een andere oorzaak hebben.. Net toen ik weer wat vertrouwen begon te krijgen kreeg ik 3 dagen later weer bloedverlies, echt heel veel bloed. Tot onze verbazing zat het vruchtje er nog steeds alleen klopte het hartje nu veel trager en was het vruchtje in de afgelopen dagen niks gegroeid, dit zou 99% een miskraam worden en 1% kon ik hopen op een wonder. 1 week na die echo is het bevestigd dat het vruchtje niet meer leeft en ik mocht kiezen tussen afwachten, medicatie of curettage. Ook ivm corona heb ik toen gekozen voor afwachten omdat ik niet naar het ziekenhuis wilde. Ik had geen druppel bloed meer en geen krampen en zo zijn we 4 weken verder gegaan. Ik was het wachten zat en het was goed zo, ik had het er mentaal maar zwaar mee dat ik met een dood vruchtje rond loop en dat ik ook niet verder kon of zo, ik kon het gewoon niet afsluiten. Omdat ik door corona niet in het ziekenhuis terecht kon heb ik weer bij de verloskundige een echo gehad voor de zekerheid en daarna een telefonisch consult met de gynaecoloog. Ik ben voor de pillen gegaan en nog de zelfde nacht na het inbrengen ben ik op de spoed eisende hulp beland met ondragelijk veel pijn en heel veel bloedverlies. Die nacht opgenomen en in de ochtend moest ik gecuretteerd worden omdat her vruchtje niet was los gekomen. Hoe klein het risico ook is, ik vond een curettage niet verantwoord en heb tegen het advies van de gynaecoloog in, toch nog een dosis medicatie gevraagd, eigen verantwoordelijkheid als ik dit keer weer hier beland. De zelfde dag dat ik ben ontslagen uit het ziekenhuis heb ik weer die pilletjes ingebracht en dit keer deed het letterlijk niets!! Geen druppel bloed, kramp gewoon niks. Was een super zware dag want nu had ik geen andere keus meer dan curettage, het vruchtje was soort van ontploft in mijn baarmoeder en er zat overal weefsel. De volgende ochtend controle in het ziekenhuis en ik was al nuchter en voorbereid op de operatie. Dit keer was het een andere, wat oudere en hele fijne gynaecoloog. Echo gehad en hij zei ga maar naar huis en wacht af, dit komt met je menstruatie wel los, maar die menstruatie kon nog wel weken op zich laten wachten!!! 4 dagen na die afspraak kwam er ineens zonder kramp, zonder bloed van alles los zo groot als een mandarijn, druif noem maar op. Dit heeft zo 8 uurtjes geduurd en daarna was het klaar. Weer een maand daarna controle gehad en de baarmoeder was eindelijk leeg. Na deze afspraak heb ik nog tot begin juni op mijn menstruatie moeten wachten. Dus het heeft mij gewoon 3 maanden gekost om het af te kunnen sluiten. Ik was ook verdrietig, boos en was alle zelfvertrouwen kwijt. Ik heb het nu gelukkig wel achter me kunnen laten maar het doet nog steeds pijn als ik er aan denk, als ik bedenk dat ik nu over de 20 weken zou zijn, het geslacht zou weten en misschien zelfs al een naam zal hebben. Het doet pijn om andere zwangere vrouwen te zien maar ik probeer er het beste van te maken
Vreselijk! Dit is ook al zo heftig! Ik was na 1 week ook naar de nightcare en die gyn zei met 1 dosis cytotec zal het los komen. Niet dus. Dat werd bij de 2e x ook gezegd. Weer niet. Nu ben ik zo bang dat de curretage ook een domper wordt. Zoveel pech, ook met veel andere dingen afgelopen 3 jaar :( En idd, wij hadden ook al een naam, wiegje en stoeltje gekocht, alles geregeld om het iedereen te vertellen. Ik voelde me zo gelukkig met die 2 cm leven in mn lijf. En dan ineens is alles over. Ik heb me zo leeg gevoeld en raar dat ik met een dood iets in mn lichaam moest afwachten. Ik denk steeds: waarom laat het nt los? Ligt het aan mij? Verdien ik dit, karma? Gaat het volgende x weer mis? Ze zeiden mij ook dat het met de menstruatie los kan komen, maar als niet dan alsnog curretage. Ik weet nt of ik toch zal afwachten. Ben zo bang ervoor.
Erg he! Het is zo zo gewenst! En al die reacties van mensen van ja, je weet dat je zwanger kan raken. Ja fijn, ik wil zwanger blijven! Maar als ik je 1 ding mag adviseren.. volg je gevoel! Als jouw gevoel zegt dat je moet wachten, doe dat en als je gevoel voor de curettage gaat, ga in je gevoel mee. Ik heb afgewacht maar of ik dat nu weer had gedaan? Nee, dan was ik na die eerste slechte echo al voor een curettage gegaan. Dan had ik het toen meteen kunnen afsluiten en wie weet was er nu wel een nieuwe zwangerschap. Het voelt als verloren tijd dat ik zo lang heb moeten wachten voor iets wat mij toch niks meer zou opleveren dan verdriet
Ja idd, die reacties! Of het komt wel goed. Wat komt goed? Het is er niet meer! Durf jij een nieuwe zwangerschap of neem jij/jullie nu eerst rust? Mijn gevoel zegt dat ik gelijk door wil, omdat het zo fijn voelde om zwanger te zijn. Ondanks de angst zou ik het toch willen, ook gezien mijn leeftijd (41).
Wij zijn meteen door gegaan. De onzekerheid is meer dan ooit. Toen we vorig jaar in april begonnen hadden we zo iets van we zien wel, als het een jaar duurt gaan we naar de huisarts en kijken we verder. Dolblij dat het “maar” 9 maanden had geduurd en dat met mijn onregelmatige cyclus. Maar nu krijg ik letterlijk al paniek aanvallen van het idee dat ik wéér een miskraam zou krijgen of dat het nooit meer gaat lukken en noem maar op. Ik heb hulp gezocht via de huisarts en nu krijgen wij een onderzoek in het ziekenhuis. Dat geeft rust. De huisarts zei al dat heel veel vrouwen tot de afspraak al zwanger raken omdat ze dan toch zo iets hebben van we haan toch de medische molen in.. nou we gaan zien..
Het verdriet is heel herkenbaar. Ik ben 10 weken in blijde verwachting geweest. En het waren de 10 mooiste weken. Daarna nog 2x zwanger mogen worden en ook daadwerkelijk 2x een kindje gekregen. De zwangerschap was nooit meer onbezorgd. Maar ik denk dan terug aan die 10 fijne weken. Waar ik alleen maar aan ons kindje kon denken en niet aan alles wat er mis kan gaan. Die 10 mooie weken heeft hij/zij mij toch maar mooi gegeven.
Heel herkenbaar! Ik voelde me een totaal ander mens. Niemand kon mij iets maken, want ik was nu met hem overal samen. Althans, ik dacht altijd het wordt een hij en we hadden al een naam zelfs. Ik hoop zo dat zijn ziel weer terug komt bij ons...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (13) Verversen