Hi meiden,
29oktober ben ik bevallen van onze dochter Charlie met 23 weken.
We wisten met 21weken dat ze niet levensvatbaar zou zijn. Nu dus alweer 4 weken verder na het vernietigende uitslag dus eigenlijk al 4 weken in rouw denk ik...
Maar nu weet ik niet of wat ik doe goed doe.
Ik weet dat niks fout is en alles goed maar misschien herkennen mensen de "fase" waar ik in zit.
Precies een week geleden was de crematie en sinds toen lijkt t alsof ik op slot zit.
Ik huil niet meer en door de slaappillen gaat t slapen ook goed.
Overdag ben ik t liefste alleen, niet perse in huis ik ga dan maar ergens koffie drinken maar heb geen behoefte aan mensen.
Alles is zwaar maar t lijkt alsof ik soms niks meer voel.
Een gek onderbuikgevoel van lichte misselijkheid is continue aanwezig.
Maar ik vraag mezelf af of andere zichzelf hierin herkennen.

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies


reacties (42)    Verversen


  • Nymphetamine

    Hey, veel sterkte in deze pijnlijke periode. Probeer het alsnog te zien als de 'periode dat je dochter werd geboren' ipv de 'periode van verlies'.

    Ik ben op 18 sept 2018 bevallen mijn dochter Maya na 39 weken zwangerschap maar zij is een paar dagen voor haar geboorte overleden. Pas bij de geboorte zagen we dat de navelstreng 5 keer strak rond haar nekje zat en dat hoogstwaarschijnlijk de reden van haar overlijden is. Verder was ze perfect gezond en volmaakt.

    Ik beleef dit recente verlies nog steeds erg intens en als diep pijnlijk. Ook ik moet mijn weg in deze periode van rouw en verwerking nog zoeken. Maar heb het gevoel dat ik dit alleen moet doen.

    Ik heb hiervoor ook al 2 miskramen gehad, maar de verwerking daarvan verliep heel anders. Nu spreek ik af en toe met een vroedvrouw die zich heeft gespecialiseerd in de rouwverwerking rond verlies van een kind. Professionelen kunnen luisteren en misschien wel wat tips geven, maar je moet het uiteindelijk wel zelf doen. Al kan je niet echt iets 'doen', je moet het doorleven.

    Mijn dochter is begraven, en ik bezoek haar geregeld. Verder heb ik een foto van haar in een ketting laten graveren en heb ik een armband met haar naam op. Op die manier heb ik haar altijd dicht bij mij.... we hebben ook vele foto's en kleine aandenkens zoals bijvoorbeeld een afdruk van handje en voetje, stukjes haar, stukje navelstreng. ...

    Ik denk dat niemand je kan helpen, enkel je steunen, je bent niet alleen. ... Probeer je dochter een plaats te geven in je hart, je huis, je leven. ... Ze is tenslotte je kindje!

    Liesbeth

  • yune

    Wat een krachtige en mooie foto.... alles erop en eraan, zo lijkt 't op de foto.. met de kleine handjes... wat een respect voor jou ( en alle dames die dit ook hebben meegemaakt ). Echt veel advies om hoe met rouw om te gaan heb ik helaas niet, misschien tijd, tijd om te verwerken dat ze er niet meer is, tijd om alle gevoelens een plekje te geven. Het is heel moeilijk. Het feit dat je hier op BB met ons je gevoelens kenbaar maakt, is al een teken, dat je toch de mensen om je heen opzoekt, ondanks dat je alleen wilt zijn. Zelfs als wij allemaal vreemden zijn.

    Volg je hart, blijf praten, bottel het niet op, zoek desnoods hulp van buitenaf. Soms heb je een extra buffer of zetje nodig om weer op te krabbelen, om zo je leven weer vorm te geven.

    Ik weet niet, of jij en je partner al eens PGD hebben overwogen? PGD is preïmplantatie genetische diagnostiek. Dit is een methode waarmee ze embryo's onderzoeken op een ernstige genetische aandoening(en) https://www.pgdnederland.nl/wat-pgd

    Misschien helpt dit jullie in de toekomst.

    Voor nu heel veel sterkte met het verlies. Schroom niet om blogs te blijven schrijven. Wij BB dames zullen er voor je zijn :)

  • Rockmum

    Wat een mooie lieve krachtige woorden.
    Klopt ze was echt helemaal af. Ze had zelfs al haartjes.
    Ze had alleen nog een beetje groter moeten worden.

    Ik ga volgende week iniedergeval met een psycholoog praten. De 22ste horen we in t ziekenhuis of het in mijn DNA zit en of ik dus dragen ben.
    Aan de hand daarvan moeten we aan de toekomst denken.
    Embryo selectie is een mooie methode maar misschien moeten we ons dan maar heel gelukkig prijzen met de 2 kanjers die we al hebben.

  • Mevrouw-mama

  • Lillybell

    Heel veel sterkte.. mijn dochter leeft wel nog, maar toch heb ik ook gerouwd om het meisje wat ze nooit zal zijn (kindje met beperking, syndroom onbekend) en hier helpt een blogje heel goed om alles te verwerken. Doe het op jouw manier, op jouw tempo, wanneer jij eraan toe bent.

  • Rockmum

    Ik snap je helemaal.
    Gelukkig wisten wij voor het afbreken welk syndroom ze had.
    Het zeldzaam Emanuel syndroom dit maakte t toekomst voor ons wel veel overzichtelijker.

    Hebben jullie enig idee waar jullie aan toe zijn?

  • Lillybell

    Net even opgezocht. Pittig syndroom :( mooie naam wel voor een ongetwijfeld mooi meisje

    Het enige wat we weten is dat ze om de paar jaar een nieuwe pacemaker gaat moeten krijgen en dat ze een ontwikkelingsachterstand heeft. Verder totaal niets. Kwamen er na de geboorte ook pas achter (4 dagen oud hartafwijking, 8 maanden oud ontwikkelingsachterstand)

  • Rockmum

    Ze was perfect.

    Pppfff wat een zorgen en onzekerheid. Heel veel sterkte xx

  • Lillybell

    Dankjewel, jij ook ♡

  • Lollaaa

    Poe krijg traantjes van in me ogen wat een mooie foto! Heel erg veel sterkte !♡
    Zelf heb ik 6 miskramen gehad allemaal voor de 12 weken maar heb het er wel moeilijk mee het is niet het zelfde maar praat er wel echt over met een psycholoog. Ik heb een boek met alle echo foto's, test foto's en foto's van klein buikje daar schrijf ik gedichtjes bij en hoe ik me voel. Ik vind het soms zwaar toch helpt het iets. Heel erg veel sterkte ♡

  • Rockmum

    Lieve lollaaa, ik vind t een hele mooie manier. Nee het is niet t zelfde misschien is t van mij zelf "beter" ik heb haar gezien, geknuffeld, mooie foto's, we hebben haar een afscheid kunnen geven en een naam.
    Bij jou is t zo abrupt van je afgenomen 😔

  • Samantha30

    Wat een mooie foto!!!Wat de meeste hier al zeggen je moet doen waar jij je goed bij voelt. Ik heb toen ik 16 was een zwangerschap afgebroken (6 weken zwanger,)en heb vorig jaar een miskraam gehad. (Soms denk ik dat was mijn straf mss wel) maar ik bleef erover praten. Ik heb nu een speciale ketting waar de 2 dames hun voorletter in zit. Een hartje en een vlinder...Ik weet waar die 2 tekens voor zijn. En dat voelt voor mij goed.

    Heel veel sterkte toegewenst de komende tijd.dikke knuffel

  • Rockmum

    Dank je wel. En wat een strenge woorden voor jezelf.
    Ik herken t wel, de chromosoom afwijking die is gevonden bij Charlie komt bij mij vandaan.
    Dus heb ook een schuld gevoel hierover.

    We wachten op haar as en dan komt ze naar huis. Ik ga zelf wat as in een ring doen zodat ik haar altijd bij mij kan dragen.

  • Samantha30

    Dat is een supermooi idee!!!

  • Twinmommyforlife

    Hoi, ik herken het wel. Ik ben 4 oktober bevallen met 26.5 weken van een tweeling en 2.5 week geleden is totaal onverwachts ons oudste dochtertje overleden. Ik denk veel aan haar maar het lijkt wel alsof bij mij de tranen ook op zijn. Bij ons is het nog eens dubbel omdat we ook blij zijn dat ons andere dochtertje het zo goed doet en we nog elke dag bij haar in het ziekenhuis zijn. Je moet gewoon doen wat goed voor jou voelt! Heel veel sterkte❤

  • Rockmum

    Wat een vreselijke rollercoaster. Je krijgt niet eens de tijd om te rouwen of om echt blij te zijn denk ik. Jij ook alle liefde geluk en sterkte❤

  • Wonderful-life

    Gefeliciteerd met jullie dochter en helaas ook gecondoleerd. Wat een ontzettend grote nachtmerrie is dit om mee te maken. Mijn hart breekt en de tranen lopen over mijn wangen als ik je foto zie. Er straalt zoveel liefde van af en tegelijk ook zo’n groot verdriet.

    Ik heb wel twee miskramen gehad, wel een stuk vroeger dan jij. Heb met mijn oudste na de geboorte wel heel veel heftigheid meegemaakt. De kans was groter dat ze het niet zou redden, maar wonder boven wonder is het nu een grote meid van 9 jaar. Ik herken wel het wegstoppen en verdoofde gevoel. Het is een overlevingsmechanisme van je brein, en blijkbaar is dat nu nog even nodig. Je doet niks verkeerd en je hebt niks verkeerd gedaan. Leef van dag tot dag en laat het maar op je af komen, op het moment dat er ruimte ontstaat komt er wel meer gevoel naar voren. Ik heb er uiteindelijk (na een paar jaar) wel hulp voor gevraagd middels EMDR. Heeft mij erg goed geholpen, maar daar is het nu nog te vroeg voor. Een hele dikke knuffel voor jou en je partner!

  • Rockmum

    Dank je wel voor je lieve berichtje.
    Ik heb al een paar keer hartop uitgesproken dat Charlie eingelijk ook een miskraam had moeten zijn.
    Er was zoveel mis in haar kleine lijfje. Maar haar wil was zo groot denk ik. Kleine vechter net als jou dochter.
    Ik heb 21nov een afspraak staan via de huisarts om met iemand te praten.
    Ik hoop op inzicht in dit proces. Ik vind t allemaal zo lastig.

  • Wonderful-life

    Dan heeft Charlie echt een enorme wilskracht gehad om door te kunnen groeien in je buik en ondanks het verdriet hebben jullie haar wel mogen leren kennen. Alleen veel te kort... je hebt speciale psychologen die als rouwtherapeut na geboortes werken, als je googled kun je die vast vinden... heel veel sterkte nogmaals...

  • Sann

    Allereerst gefeliciteerd met jullie dochter en gecondoleerd met haar verlies.

    Ik herken je verhaal. 4,5 jaar geleden verloren wij onze 2e na 24 wkn. Er is geen handboek, geen tijd, geen richtlijn. Het is ook nog maar zo kort geleden, geef jezelf ook wat tijd. Kijk over een week of 8 weer eens verder, als je het gevoel van op slot zitten houdt helpt erover praten misschien.

    Heel veel sterkte. Voor mij kan ik zeggen dat het nooit went, er blijft altijd verdriet maar ik heb er mee leren omgaan. Je mag me een pb sturen als je daar behoefte aan hebt. Sterkte samen.

  • Rockmum

    Dank je wel lieve Sann.
    Ik kan me ook niet voorstellen dat dit ooit overgaat.
    Dat hoeft ook niet anders zou het betekenen dar ze er nooot toe hebben gedaan denk ik.
    Wat kun je al een hoop liefde voelen voor die kleine mini mensjes 😩

  • Love2bmom

    Wat een prachtige foto! Ik kan je geen advies geven... maar wil je wel veel sterkte wensen....

  • Rockmum

  • Liefde2x

    Ik heb geen advies voor je. Maar rouwen doe je op je eigen manier, je doet niets fout, hooguit anders als iemand anders. Kijk wat voor jouw en je partner het beste werkt om het een plekje te kunnen geven. Ik wil je nog heel veel sterkte en kracht toewensen, en wat een pracht foto van jullie meisje 💗💗

  • Rockmum

    Dank je wel ❤

  • Assiral

    Ach wat vreselijk... ik heb het zelf niet mee gemaakt maar een vriendin van me wel. Die is met 22 weken bevallen. Niks is fout... maar krop het niet op! Zij zocht hulp en kreeg hulp aangeboden in het ziekenhuis, daar zit een medisch psycholoog die dus ervaring heeft met dit soort situaties. Ik weet nog dat het haar heel erg heeft geholpen! Het is nog maar 4 weken geleden, dus dat is nog heel kort om te zeggen dat je het zus en zo moet doen.. je doet het op je eigen manier.

    Sterkte!!

  • Rockmum

    Dank je wel x

  • Assiral

    Mijn moeder heeft met 18 weken ook een miskraam gehad en heeft het as in een heel mooi beeld verwerkt, in vorm van een hart. En ze heeft een beetje in een armbandje voor haarzelf bewaard, misschien vind je zoiets fijn om ook bij je te dragen? Neem vooral je tijd om alles goed te verwerken en vraag en verwacht niet te veel van je zelf..

  • Rockmum

    Il ga inderdaad haar as in een ring verwerken en ze zal in een urn hier in huis komen

  • Ryder85

    Ik heb nooit een kindje verloren maar wel mijn ouders op redelijk jonge leeftijd. Ik herken denk ik de periode waarin jij zit. Het ontzettend lege gevoel. Je hebt pijn en zou nog wel willen huilen maar bent voor je gevoel even uitgehuild (en daar kun je je dan weer schuldig om voelen). En mensen begrijpen je verdriet gewoon niet altijd of zeggen niet precies het goede (en dat is logisch want zij zijn jou niet) dus ben je gewoon liever alleen. Je zegt het zelf al: niets is nu fout. Je hoeft jezelf niet schuldig te voelen tegenover de mensen naast je of naar je lieve babietje. Voel maar gewoon even wat je voelt (ook als dat nu even niks is). Hier moet je doorheen en op een gegeven moment worden de dingen in het leven weer iets mooier. Veel sterkte met het verdriet om je mooie dochtertje 😘

  • Rockmum

    Bedankt voor je mooie woorden. X

  • Moedervanmooieknulleneneenmeid

    Toen ik het tweelingbroertje/zusje van mijn oudste verloor, met 5 weken zwangerschap was ik te ziek om erbij stil te staan door de HG. Toen mijn oudste geboren was drong het pas meer en meer door. Ik had er ook twee kunnen hebben. En toen kwam het... in plaats van dat ik mijn verdriet eruit gooide kropte ik op. Aangezien ik natuurlijk wel 1 gezonde baby had en dankbaar daarvoor moest zijn. Ik mocht van mezelf niet verdrietig zijn om anderen tevreden te houden. Uiteindelijk heb ik er nooit over durven spreken hoe verscheurd en incompleet ik me voelde. Alsof er een deel van mezelf geamputeerd was. Maar ik liet get dus niet zien en dacht daardoor dat get er ook niet was. Tot ik steeds meer klachten kreeg, lichamelijk maar ook geestelijk. Uitgeput uiteindelijk. Dankzij gesprekken met een psycholoog kon ik mijn verdriet onder ogen komen en zien, ik had te lang verstopt, gezien het zo dubbel was allemaal. Eindelijk kwam de tijd van rouwen toen ik er over durfde te praten. Zo heb ik het een plekje kunnen geven. Mijn advies, is dus praten. Zoek het op laat je verdriet gaan. Sterkte meid.

  • Rockmum

    Ppffff wat een verhaal 😓 dank je wel lieve vrouw

  • enitam

    Helaas geen advies van mij, want ik beleefde het heel anders dan jij. Maar ik wil je wel zeggen dat je een prachtige foto hebt geplaatst. Jullie Charlie mag er zijn!!

  • Rockmum

    Dank je wel. Ze is echr prachtig.
    Mag ik vragen hoe jij t heb beleefd?
    Ook het antwoord "ik beleef het anders" vind ik lastig.
    Doe ik t dan niet goed?

  • enitam

    Anders = niet slecht echt niet. Je doet het sowieso goed! Ik ben na het overlijden van mijn zoontje na 18wkn in de buik, heel veel gaan lezen over doodgeboortes en rouwen er omheen. Ik ben een heel rationeel mens en had hier veel aan. Door het ook van me af te schrijven en een boek met foto's van te maken (voor mezelf maar ook voor mijn dochters om het ze later te kunnen laten zien) heb ik deze periode heel snel 'achter' me kunnen laten. Na 2wkn was ik ook alweer aan het werk (de verwerking ging nog door hoor), want voor mij was afleiding het beste. Ik kon goed functioneren en kon snel weer genieten van alles om me heen. Toen ik na 6mnd weer zwanger was, was dat voor mij ook niet extra beladen. Ik kon accepteren dat ik vette pech had gehad, maar dat deze nieuwe zwangerschap echt een nieuwe kans was. En zo is ook gebleken....inmiddels zijn we alweer 2 kids rijker en is ons gezin compleet met 4 mooie levende mensjes en eentje die in ons hart bij ons hoort.

  • Rockmum

    Wauw heel mooi en krachtig.
    Dank je wel voor je berichtje x

  • enitam

    Graag gedaan. Ik wens jou ook heel veel kracht en moed. Het licht aan het einde van de tunnel is er echt wel <3

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50