Het is erg stil op het forum hier, maar vroeg me af hoe het intussen gaat met jullie allemaal?
Ik heb zelf veel steun gevonden hier, in een tijd dat ik me zo onbegrepen kon voelen door mn omgeving...
Ondertussen is ons zoontje alweer 5 en alweer bijna 3 jaar geleden dat we ons 2e zoontje verloren, maar mis hem nog steeds zo veel. Een regenboog dochter die in september 2 jaar wordt en 23 weken zwanger van ons 4e wondertje, een dochtertje.
De angst is er nog steeds, dat er iets fout zal gaan, maar durf nu deze keer wel weer te hopen, op een gezond kindje. Al kan de tijd me niet snel genoeg gaan en zit genieten er weinig bij nog steeds helaas...
Hier hebben we twee hele lieve zussen die de gedachten aan hun doodgeboren broertje *pascal in ere houden. Ze benoemen hem nog regelmatig en op een hele mooie manier. Zij gaan er eigenlijk veel natuurlijker mee om dan ik als volwassene. Toch heb ik het er niet moeilijk mee hoor, maar ik zal uitleggen wat ik bedoel. Dl (7jr) vroeg ineens aan me: "mama, als ze jou vragen hoeveel kinderen je hebt, wat zeg je dan?". Tja daar moest ik even over nadenken maar uiteindelijk zei ik: "ik zeg dan 3 kindjes: jou, Muriël en Thias". Zegt zij:" nou ik zeg dan 4 want ik tel *Pascal ook mee". Zo mooi en puur. Heb haar een dikke knuffel gegeven en gezegd dat wij natuurlijk hem ook meetellen. Heb haar nog maar niet vermoeid met wat de (sociaal wenselijke) reden is voor mij om 3 te zeggen.
Ik merk nu met de geboorte van mijn zoontje dat alles weer terug komt. Je weet nu pas wat je verloren bent.. Ik geniet zo van mijn mannetje maar tegelijkertijd ben ik zoooo bang dat ik hem alsnog verlies. Ik hoop zo dat levi over hem waakt en dat Levi weet dat ik hem ook had willen zien groeien, is soms zo'n schuldgevoel. Blij als mijn hormonen weer normaal doen want die helpen niet echt..
Extra veel dicht bij je houden en knuffelen Het vertrouwen groeit weer wanneer de tijd verstrijkt. Ik heb nog steeds wel meer angst om een kindje te verliezen en durf ze niet goed uit handen te geven of buiten zicht te hebben... maar ook daar groei ik weer in mee, mn zoontje is nu 5 en mocht gisteren voor het eerst zelf in de speeltuin spelen. Was veel spannender voor mama dan voor hemzelf hihi. Soms vergeet ik hoe groot hij alweer is, komt goed voor zichzelf op en is verre van verlegen gelukkig. Dat geeft wel meer vertrouwen :)
Ik ben nu 35 weken zwanger en merk dat het nu zwaarder is dan dat ik met mijn dochter had. Ik denk omdat het nu weer een jongen is. Mijn eerste zoon is overleden met 31 weken waarvan ze er nooit achter gekomen zijn waarom dit gebeurd is. Gewoon domme pech zeggen ze dan.
Mikey leeft in alles voort. De meiden groeien ook met hem op al is hij hier niet op aarde. Mijn dochter zegt bij elke vlinder dat het Mikey is en de sterren zijn ook haar broertje. Prachtig om te zien wat voor rol Mikey in ons gezin vervuld. Hij is altijd bij ons in alles wat wij doen.
Voor nu is elke dag,elke minuut is een soort worsteling met mezelf. Gelukkig voel ik hem goed maar weet ook dat dat geen garantie geeft. Maar goed vertrouwen anders hadden we er niet aan moeten beginnen😉 Maar het blijft hoe dan ook een heel proces.. Sterkte! En we kunnen het!!
Alweer 35 weken, dan komt het al echt dichtbij :) wens je nog veel succes en sterkte toe en nog een paar mooie weekjes met je zoontje in je buik
En ja, je hebt gelijk. We kunnen dit wel :) weinig keus ook he hihi. De tijd tikt gelukkig vanzelf door. Maar is toch een hele opluchting als straks deze spannende en onzekere tijd voorbij is
Hier gaat alles goed met onze 3 regenboogjes .. merk door als geestelijke zware zwangerschappen afgelopen maanden / jaren dat ik niet zo goed op Mn lichaam heb gelet .. ik ben natuurlijk echt 4 jaar zwanger geweest ( niet aan te raden !)
Maar we genieten volop eden is bijna 3 juna 1 en gyen bijna 4 maanden in dec zou Noa* 4 zijn geworden. Juna lijkt precies op haar dus dat voelt vaak wel fijn. Dan weet ik een beetje hoe ze zou zijn geweest :)
Elke dag sta ik met haar in gedachten op en ga er mee naar bed. Ze leeft gewoon voort in ons hart.
kindjes zijn gelukkig en merken niks aan ons.. wij zullen ze ook pas gaan vertellen over Noa* als ze echt oud genoeg zijn. Noa* was natuurlijk onze eerste ..
Fijne zwangerschap Meis & over een paar weken een prachtig meisje in jullie armen !
Heb hier op het forum steun gehad maar ook vooral met lieve-engeltjes.
27 augustus is het alweer 3 jaar geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van onze Thomas* Mis hen nog elke dag. Mijn oudste praat ook nog veel over hen.
Bijna 5 mnd terug bevallen van ons derde kindje. Vond het in het begin erg spannend.Extra echo's gehad en goed in de gaten gehouden.Na de 20 weken echo kon ik er eindelijk een beetje van genieten.
Zal gek zijn voor ons jongste om te weten dat ze ook nog een ouder broertje heeft.
Wat dubbel om te horen... ik heb namelijk een neefje die thomas heet en heel toevallig op 27 augustus geboren is... (Heb maar 1 neefje en geen nichtjes, dus is me heel dierbaar)
Maar even los daarvan... hoe is het nu met een nieuw kindje? Ik was zelf na de bevalling ook nog een tijd erg bang om ons dochtertje te verliezen, ging constant bij haar kijken.
ik heb dit jaar in februari een miskraam gehad bij bijna 8 weken. Eigenlijk heel snel daarna opnieuw zwanger, dit maal van een 2eiige tweeling. Wat waren we blij!! Alleen met 9 weken is er 1 kindje gestopt met groeien. Ik ben op dit moment zwanger van het andere kindje, nu 21 weken. Deze zwangerschap is enorm dubbel. Ik probeer blij te zijn, maar onbezorgd zwanger zijn is het niet. Ik heb de 20 weken echo gehad en alles was goed. Ik moet me eigenlijk gerustgesteld voelen en toch is het er niet helemaal. Het is net of er nog een stemmetje in mijn achterhoofd zit van: het kan altijd nog een keer fout gaan.... We hebben een zoon van ruim 4, hij is enorm blij dat hij een grote broer word! Dat is wel heel erg mooi om te zien. Ik probeer ook wel te genieten van de kleine in mijn buik, maar vind het deze keer wel erg moeilijk. Soms vraag ik mij dan af of ik me dan aanstel, ik weet het niet of dat zo is. Maar ik ben wel dankbaar dat dit kindje gezond is en tot nu toe het goed doet!
Zelfs na bijna 6jaar heb ik nog moeilijke dagen, ook al heb ik nu al 3 kids rondlopen. De oudste weet en beseft ondertussen ook al dat er voor hem nog 2 zusjes geweest zijn (wat vond ik dat moeilijk om hem dat uit te leggen toen hij er de eerste keer achter vroeg). Afgelopen weekend kreeg een vriendin slecht nieuws: scheurtje in de placenta en verweekte baarmoederhals bij 15wkn: onmiddellijk rust. Toen kwam ook weer alles naar boven van onze tweeling en de angst dat zij hetzelfde zou moeten maken als wij. Gelukkig betert haar bloeding al. Een kind krijgen zonder dat er iets fout loopt, is echt een wonder. Ik had ook altijd angst tijdens mijn zwangerschappen en ik vond dat dat iedere zwangerschap erger werd. Als je zo'n slechte dag hebt, probeer dag per dag te kijken. Je komt er wel. Ik wens je een goede zwangerschap en een prachtig, volmaakt, gezond dochtertje toe.
Dat is lastig om uit te leggen aan die kleintjes he? Ik praat er ook over waar mn zoontje bij is, maar hij lijkt niet echt te beseffen wat het precies betekend. Dat komt later nog wel, maar wil er ook geen geheim of iets groots van maken voor hem...
Wat rot voor je vriendin dat ze die zorgen nu heeft om haar kindje. Herken ook goed hoe zo'n verhaal je weer kan terug brengen naar je eigen verlies en verdriet. Laatst is ook een kindje van onze vrienden overleden 4 maandjes na de geboorte. Heb het daar toen ook zo moeilijk mee gehad...
En dankjewel! Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken en veel op pad te gaan. Dan gaan de dagen wat sneller voorbij. Binnenkort beginnen met de kleertjes en spulletjes uit te zoeken (liggen vele tassen in de berging). Heb er wel zin in, is altijd leuk die kleine kleertjes. Maar toch ook wel weer de angst om ze later weer te moeten opbergen. Nog even doorbijten 3,5 maand.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (15) Verversen