Nadat ik gisteren voor de tweede keer een curettage onderging, heb ik besloten om zelf ook hulp te zoeken via een forum. Ik heb al vaak (oude) berichten op dit forum gelezen waar ik steun heb kunnen uitputten, zowel tijdens het "zwanger worden proces" als tijdens mijn korte "zwanger zijn periodes" en wou ook graag even mijn eigen verhaal delen. Misschien is er wel iemand die tips kan geven of zijn/haar verhaal ook wil delen?

Mijn man en ik proberen al sinds maart 2017 een eerste kindje te krijgen. Na een 8 maanden proberen, was dit nog steeds niet gelukt en ik was zelf al een beetje wanhopig. Mijn man heeft me dan ten huwelijk gevraagd en we hebben nog tot april 2018 actief getracht om zwanger te worden, maar nadien hebben we gedurende een periode van 4 maanden opnieuw condooms gebruikt omdat ik niet zwanger wou zijn op mijn trouwdag (ook omwille van mijn kleed :D ). Eind augustus 2018 zijn we dan opnieuw actief gestart met zwanger proberen te worden en uiteindelijk is het dan een eerste keer gelukt eind januari 2019. Tot ons groot verdriet werd bij de eerste echo begin maart vastgesteld dat het hartje niet (meer) klopte en het vruchtje op ongeveer 6,5 week gestopt was met groeien. Jammer genoeg lukte het niet om het natuurlijk of met pillen te laten afkomen, dus was een curettage noodzakelijk. Na een maand de pil te slikken, begonnen we eind april vol goede moed aan een nieuwe poging. We hoopten dat het dit keer sneller zou gaan, omdat ik gelezen had dat het soms wel sneller gaat na een miskraam omdat de baarmoeder dan "schoon" is. Maar helaas... de maanden gingen voorbij en het lukte weer niet. We hadden een eerste afspraak bij de fertiliteitsarts in Hasselt eind januari en toen bleek plots dat het toch gelukt was. We waren dolblij toen we twee weken later een kloppend hartje hoorden op 6 weken. Twee weken nadien kregen we opnieuw een echo en het hartje klopte nog steeds. We vertrokken met een gerust gevoel op vakantie voor twee weken. Maar naar het einde van de vakantie toe, had ik plots een "slecht voorgevoel". Ik vond dat de weinige symptomen die ik had er helemaal niet meer waren. Ik verloor geen bloed, maar er was iets dat in mij zei dat het niet klopte. Dus belden we maandag naar de gynaecoloog en we mochten langskomen. Mijn wereld stortte in, want ze zei dat het vruchtje op 9 weken en 5 dagen gestorven was. Ik heb meteen de volgende dag de curettage kunnen laten doen, waar ik blij voor was, want ik wou niet opnieuw dezelfde lijdensweg van 2,5 week van de vorige keer.
Nu proberen we dus het verdriet te verwerken, maar het is moeilijk. Enerzijds is de wens om terug snel zwanger te worden enorm groot en hopen we dat de fertiliteitsarts ons wil helpen zodat het dit keer misschien iets sneller kan gaan. Anderzijds ben ik doodsbang dat ook de volgende zwangerschap weer mis zal lopen. Ik heb het voorgevoel dat er iets "mis" is met mij waardoor het steeds fout afloopt. Ik heb een tijdje ovulatietesten gebruikt en daaruit bleek dat er na mijn ovulatie slechts een 7 à 9-tal dagen zijn, waardoor de luteale fase eigenlijk heel kort is. Toen ik dit opmerkte bij de fertiliteitsarts schreef ze me progesteron voor en dit ben ik dus meteen beginnen te nemen vanaf 4 weken zwangerschap.

Herkent iemand zich in mijn verhaal? Heeft er iemand ervaring met herhaalde miskramen? Zijn er mensen die ervaring hebben met fertiliteitscentra/onderzoeken na herhaalde miskramen?

Alle reacties zijn meer dan welkom!

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies


reacties (4)    Verversen


  • dehemelis3sterrenrijker

    Ik wil middels dit forum ook even van me afschrijven en steun betuigen aan iedereen die net als mijzelf herhaalde miskramen moet ondergaan.

    Onze 1e poging in september bleek meteen raak. Helaas eindigde dit na een zeer korte zwangerschap van 4w5d in een miskraam. Ik voelde me ellendig. Mijn kinderwens al lange tijd enorm. Het geluk dat ons gegeven werd om meteen zwanger te zijn, werd na korte tijd omgezet in angst voor de volgende keer. Gelukkig herstelde mijn lichaam zich snel en konden we het wederom proberen. In de 2e ronde was het weer raak. Met 6 weken en 3 dagen een mooi kloppend hartje te zien. De verloskundige hadden we de vorige keer niet eens gehaald. Bij precies 7 weken zwanger had ik een vervelende buikpijn, alsof ik ongesteld moest worden. Na 2 dagen kwam hier ook donkerbruin bloedverlies bij. Volgens de verloskundige normaal. Groeipijn en een geknapt vaatje, maar voor de eigen geruststelling mocht ik toch langskomen. Mijn grootste angst werd weggenomen toen ik het hartje nog steeds zag kloppen. 12 uur later zat ik in de douche met veel bloed en het vruchtje in mijn handen. Een traumatische ervaring. Het heeft me weken gekost om er bovenop te komen. Gezien de spontane miskraam en het feit dat mijn baarmoeder leeg was, kregen we weer groen licht om aan de slag te gaan voor de derde zwangerschap. Het werd afgeschreven als domme pech en hoe graag ik dit ook wilde geloven, had ik hier toch moeite mee. Zonder menstruatie na de miskraam raakte ik op 10 februari (ovulatie) wederom zwanger. Lang wachtend om alle teleurstellingen te voorkomen besloten we pas bij 8 weken langs te gaan bij de verloskundige. Wederom een kloppend hartje en groei naar behoren. Ook alle symptomen waren aanwezig. Misselijk, overgeven, weinig eetlust en pijnlijke borsten. Naar mate de dagen verstreken, want ja, iedere dag overleven was er weer 1 kregen we meer vertrouwen. Gezien de eerdere miskramen mochten we wat vaker op controle. Zodoende stond Gis teren de 10 weken echo op het programma. Helaas zonder partner wegens het coronavirus, maar ik had veel goede moed. Enthousiast maar ook zenuwachtig ging ik naar mijn afspraak toe. Na een korte echo deelde de verloskundige mij mede dat het hartje niet meer klopte. Bij 9 weken en 3 dagen was het vruchtje gestopt met groeien. Ik kan jullie niet vertellen hoe ik mij heb gevoeld en nog steeds voel. Het ergste zit er nog aan te komen want het dode foetusje moet nog uit mijn lichaam en dan.. wat nu verder? Ik kan dit niet meer en ik wil dir niet meer. Verdriet, boosheid, onzekerheid over de toekomst, ongeloof en angst overheersen. En wetende nooit meer een zwangerschap als fijn kunnen ervaren. Morgen een afspraak over hoe nu verder. Het vertrouwen in mijn eigen lichaam en moeder natuur is volledig verdwenen.

    Liesbeth1986 ik wil je graag op de hoogte houden welke opties ons morgen worden aangeboden. Wellicht dat het jou in de toekomst wat kan bieden. Hoewel de vruchtbaarheid bij ons geen probleem lijkt te zijn, blijft het kindje niet plakken. Ik vraag me af of ik ooit capabel zal zijn een kindje op deze wereld te mogen zetten.

    De verhalen van iedereen maken me enorm verdrietig maar bieden me ook steun. Mijn partner en andere mensen om me heen proberen me op alle fronten te ondersteunen, maar ik denk niet dat je begrijpt hoe iemand zich zo kan voelen zonder het zelf te hebben meegemaakt. Dat heb ik namelijk met een vriendin die ook 5 miskramen door heeft moeten maken. Ik kon pas begrijpen hoe zij zich gevoeld heeft na mijn eigen miskramen.

    Wanneer iemand een positief verhaal weet te delen is dit natuurlijk ook erg fijn. Ik gun jullie ook van harte om een kindje in je armen te mogen sluiten. Knuffel op afstand!

  • Lama94

    Zo ontzettend verdrietig om een miskraam te krijgen. Dit meerdere keren meemaken is vreselijk.

    Helaas heb ik twee miskramen gehad. De eerste met 5 weken. Ik leefde al ruim een jaar naar de zwangerschap toe, maar mijn man was er nog niet klaar voor. Toen hij er wel klaar voor was, liep ik al lang met een enorme kinderwens rond. Gelukkig was ik snel zwanger, de tweede ronde na het stoppen met de pil. We waren dolgelukkig, mijn man kletste al lekker tegen mijn buik. Helaas ging het met 5 weken mis, heel vroeg maar wij voelden al zo veel liefde. De miskraam kwam vanzelf op gang en na 6 weken werd ik weer ongesteld. De verloskundige had niet verteld dat dit langer op zich kon laten wachten dus ik heb twee weken om de dag getest. Gelukkig zijn die action testen niet zo duur..
    Na twee rondes was ik weer zwanger. Weer heel blij, maar ook verdrietig en angstig. Met ruim 7 weken zagen we een prachtig kloppend hartje. Volgens de verloskundige was de kans dat het nu nog mis zou gaan even groot als met 12 weken. Vol vreugde hebben we het aan de familie verteld. Helaas ging het een paar dagen later mis, bruinverlies en het voelde niet goed. Na een week bruinverlies mocht ik eindelijk een echo krijgen. Het hartje klopte niet meer. We hebben gewacht tot de miskraam vanzelf op gang kwam. Ik durfde de deur niet uit en kon bijna alleen maar huilen. Vreselijke tijd. Mensen die goedbedoeld langs kwamen maar het, gelukkig voor hun, niet echt begrepen. Want het was toch nog maar een klein vruchtje? Nee, het was onze baby. Onze zeer welkome geliefde baby.
    Na drie rondes was ik weer zwanger. Blij maar vooral angstig en verdrietig. Wel weer directe liefde voor dit kind, al was het gemis zo groot. Deze keer zat mijn man niet aan mijn buik. Emotioneel gezien nam hij afstand al was de liefde er al wel. Ik heb veel gebeld met een vriendin die ook een miskraam heeft gehad en veel met mijn man gepraat. De angst moest een weg naar buiten hebben. Tot op het achterlijke aan toe lette ik op mijn voeding en hygiëne. Mijn handen waren kapot van het vele wassen. Pure zelfbescherming. Aan mijn gedrag zal het niet liggen als het mis zou gaan. Al was dat die twee keer daarvoor ook niet het geval. Op de echo klopte het hartje, wat heb ik liggen huilen van opluchting. De verloskundige vertelde dat de kans dat het nu nog mis zou gaan erg klein was, ik onderbrak haar, de vorige keer zei je dat ook.. Niks zou me deze keer gerust gaan stellen tot ik hem zou voelen bewegen. Mijn man zocht meer toenadering, maar ik zag de angst in zijn ogen. We hebben tot 13 weken gewacht met het aan de naaste familie te vertellen. De reactie van mijn vader was moeilijk: 'gaat het deze keer wel goed dan?' 'Dat weten we niet, maar we zijn de belangrijke 12 weken grens al over en alles ziet er tot nu toe goed uit.' Ook mijn vader wilde zichzelf beschermen, mijn moeder nam hem dat kwalijk. Ik begreep het goed, ik had zijn tranen gezien bij de tweede miskraam, en die tranen zie ik bijna nooit. Met 15 weken brachten we de rest van de familie op de hoogte, mijn buik was dan ook al duidelijk zichtbaar. Ik mocht om de week het hartje komen luisteren, en wanneer ik te veel stress had al eerder. Ik zat er elke week.. Elke week huilen van opluchting, mijn man was er elke keer bij. Met 16 weken voelde ik het eerste schopje, met 17 weken het tweede schopje en vanaf toen bijna dagelijks. Dagelijks lag ik meerdere keren op mijn linker zij met mijn hand op mijn buik. Soms zwom hij er naartoe en voelde ik hem zachtjes. Ik ben de hele zwangerschap angstig gebleven maar ik heb ook genoten. Mijn gezonde zoon van ruim vier maanden ligt nu tegen mij aan te slapen. We verwennen hem enorm, maar ach voor het halfjaar kun je ze niet verwend maken zeggen ze. We genieten van hem, ondanks dat het ouderschap zwaar is. Het is echt ons wondertje.

    Ik hoop dat je binnenkort een gezonde zwangerschap mag meemaken! Sterkte in de weg er naartoe.

  • Anna-76

    Na 3 miskramen heb ik een stollingsonderzoek gekregen en we moesten allebeide een chromosomenonderzoek doen. Gelukkig geen afwijkingen gevonden uit het chromosomenonderzoek. De uitslag van het stollingsonderzoek was dubieus. Uit voorzorg ben ik toen ik voor de 4e x zwanger was, gestart net antistollingsmiddelen ( fraxiparine en acetylsalicylzuur)Die zwangerschap ging goed. Daarna weer een vroege miskraam. Bij de 6e zwangerschap verloor ik bloed met 7 weken. Toen ben ik weer gestart met antistollingsmiddelen plus progesteron. Wij hebben geen revalidatiearts bezocht. Zwanger worden was geen probleem...zwanger blijven wel. Gelukkig hebben we 2 gezonde jongens gekregen. Sterkte en succes 🍀

  • Nijntje92

    Hoi meid. Wat naar wat je hebt meegemaakt! Ik herken het gevoel. Heb zelf een vmk daarna een missed abortion bij ruim 11 weken met een nasleep van 2 maanden en uiteindelijk curettage en 2 weken geleden weer een vmk(waarbij ik sterk het gevoel had dat het een bbz was maar gelukkig niet). Twee weken geleden ben ik via de spoedpost doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar heb ik gezegd dat we onderzoeken willen aangezien het de derde keer is(zij tellen vaak die eerste niet mee maar ik wel). Die gynaecoloog was superlief en heeft meteen een afspraak gemaakt bij de fertiliteitsarts. Die afspraak hebben we overmorgen. Ik weet ook niet zo goed wat Ik moet verwachten, maar misschien is zoiets ook iets voor jou? Als je dat prettig zou vinden, zou ik gewoon een beetje aandringen voor een verwijzing. Ik wens je het allerbeste!

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50