Afgelopen donderdag heb ik een currettage gehad. Vandaag precies een week geleden zagen we een mooi kloppend hartje op de echo, helaas was deze tijdens de controle afgelopen dinsdag gestopt. Ik kan niet omschrijven hoeveel pijn het deed om dinsdag te horen dat wij nooit kennis zouden gaan maken met ons eerste kindje. Er werd missed abortion getypt in ons dossier..
Dinsdag en woensdag ben ik intens verdrietig geweest, ik heb non stop gehuild. De gynaecoloog wilde me niet langer rond laten lopen met de extreme angst die ik inmiddels ontwikkelde om de miskraam bewust mee te maken en daarom mocht ik donderdag al komen voor een currettage. Verrassend genoeg voelde dit ergens als een opluchting. Ik was donderdag dan ook erg rustig. Ik kreeg een pilletje tegen de angst, daarna onder narcose en daarna werd ik erg rustig wakker. Het voelde ergens oké, omdat je er geen dood wezentje meer in mijn buik zat.
Ik voelde me zo verrassend rustig, zo weinig emoties. Ik voelde me vooral leeg. Gisteren dacht ik zelfs al na over een volgende zwangerschap, hoe snel deze zou kunnen volgen. Ik was trots op mezelf, want oh wat was ik toch sterk.
Vandaag voelt het anders. De extreme leegheid komt hard binnen. De tranen blijven maar rollen. Ik voel me zwak, maar ik wil niet zwak lijken. Ik wil niet dat de wereld ziet hoe veel verdriet en hoeveel pijn ik voel.
Ik had mijn leven zo goed op een rijtje, een fijne man, een mooi huis en een supergoede baan. Ook dit voelt inmiddels niet meer als het ideale beeld. Ik besef me door deze verdrietige gevoelens dat ik me niet veilig voel op mijn werk, ik zie er ontzettend tegenop om terug te moeten beginnen met werken, omdat ik bang ben dat ik daarvoor niet sterk genoeg in mijn schoenen sta door deze gebeurtenis.
Ik weet het even allemaal niet meer. Graag zou ik eens horen hoe jullie de verwerking van een missed abortion/miskraam/currettage hebben ervaringen en wat dit in jullie leven veranderd heeft?
Ik heb zelf net een currettage achter de rug na een missed abortion op 9 weken en 5 dagen. Het was voor mij al de tweede keer . Vorig jaar had ik een missed abortion op 6 weken en 5 dagen. Toen had ik geen hartje horen kloppen (dit keer wel, zelfs twee keer: op 6 weken en op 8 weken). Net zoals de vorige keer ben ik enorm verdrietig en ik begrijp maar al te goed hoe leeg je je voelt. Het is echt niet gemakkelijk om zoiets te verwerken en ik heb helaas niet meteen tips die ik je kan meegeven. Het heeft bij mij ook meer dan 10 maanden geduurd om opnieuw zwanger te worden (ook de eerste keer hebben we er meer dan een jaar over gedaan) en ik denk dat opnieuw zwanger zijn echt het enige is dat kan helpen om het achter je te laten. Bij ons liep het helaas opnieuw fout dit keer. Ik had er al enorme angst voor omwille van de eerste miskraam en ik weet niet hoe het nu verder moet. Enerzijds wil ik graag opnieuw snel proberen omdat ik weet dat het lang kan duren, maar anderzijds ben ik doodsbang dat ik een derde miskraam zal krijgen. We hebben over een aantal weken een afspraak bij een fertiliteitsarts en ik hoop van harte dat deze ons kan en wil verder helpen. We geraken nl. al moeilijk zwanger en dan blijkt het ook nog dat ik niet zwanger kan blijven. Het is verschrikkelijk. Ik vind het zelf ook erg moeilijk om erover te praten met anderen dan mijn man, omdat ik de vorige keer gemerkt heb dat andere mensen die dit niet hebben meegemaakt (bv. mijn ouders, schoonouders, maar zelfs ook vriendinnen) niet weten hoe ze het best reageren en dan allerlei opmerkingen geven waar je alleen maar verdrietiger of bozer van wordt (bv. "toch goed dat het nu al is gekomen, want er was iets mis mee" of "je kan toch zwanger worden, dat is toch positief"). Dus heel eerlijk, ik weet ook niet hoe je het op de beste manier kan verwerken, ik ben zelf ook nog erg zoekende.
Ik wens jullie alleszins heel veel sterkte en hoop dat jullie snel zwanger geraken van een gezonde baby. Heel veel moed gewenst!
Ik heb nu bijna 3jaar geleden een laat miskraam gekregen ik was 16+5 toen ik te horen kreeg dat mijn kleine meisje haar hartje gestopt was .. heb zelf de keuze gemaakt om haar nog een week te dragen zodat ik afscheid kon nemen op mijn manier en toen moest ik bevallen mijn bevalling heeft toen 13uur geduurd en heb haar toen bij mij gehouden tot ik naar huis mocht .. heb het de eerste 2 jaar heel moeilijk gehad ik stond er ook alleen voor want mijn toen malige vriend wou niks weten van haar ik kan eindelijk over haar praten Wat ik heel lang niet kon en wou maar de pijn zal nooit weggaan ..
Allereerst een dikke knuffel en heel veel sterkte gewenst!
Ik heb dit vorig jaar mei meegemaakt. Met een echo op 10+3 kwamen we er achter dat ons kindje geen hartslag meer had en gegroeid was tot 9 weken.
Hierna werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis, daar kreeg ik pillen maar die deden helaas niks. 3 weken later toen er nog niks gebeurde kreeg ik eindelijk een curretage.
Ik moet eerlijk zeggen dat het verwerkingsproces voor mij erg zwaar was. De eerste 3 maanden erna heb ik dagelijks gehuild, zonder uitzondering. Ik kon eigenlijk nergens meer van genieten en zag het allemaal somber in. Het was inmiddels prachtig weer (midden in de zomer) maar dat is allemaal aan me voorbij gegaan.. Na die 3 maanden heb ik hulp gezocht bij de huisarts en een paar gesprekken gehad met de praktijkondersteuner, dit heeft me geholpen en vanaf dat moment ging het langzamerhand beter. Er kwamen dagen dat ik niet meer hoefde te huilen en zelfs weer kon genieten. Kort daarna raakte ik weer zwanger en kan ik zeggen dat ik de missed abortion helemaal verwerkt heb. Vergeten zal ik het natuurlijk nooit.
Mijn tip: praat erover, evt met een professional. Je verdriet is heel normaal, het is gewoon ontzettend kut wat jou overkomen is. Nogmaals heel veel sterkte gewenst!
4x miskraam, waarvan 2x missed abortions en 2x spontaan Vooral bij de eerste ging ik door een diep dal, om zo maar even te zeggen. Alleen naaste collega's wisten ervan en leidinggevende. Het heeft bij mij echt wel een paar jaar geduurd voordat ik openlijk over de miskramen kon praten. Ik moest het eerst voor mezelf verwerken... Wat voor mij belangrijk was om het toch tastbaar te maken. Ik verzamelde gedichtjes, en symbolische plaatjes die betrekking hebben op mijn miskramen. Vind het fijn om heel af en toe hier naar te kijken en te weten dat ergens ( want dat geloof ik) 4 kindjes zijn die ook bij ons horen. Sterkte🖤
Wij kwamen er met 9 weken achter dat ons kindje echt niet meer leefde en de zwangerschap beëindigd met medicatie. Er was niets om te begraven, maar we hebben het kindje een naam gegeven en ingeschreven bij de gemeente. Daarna hebben we met het hele gezin bloemen gehaald in de bloemenwinkel en afscheid genomen op het strand. Met daarna een hapje en een drankje samen. Op deze manier hebben we sluiting gegeven aan onze eerste zwangerschap. Inmiddels ben ik bijna 17 weken zwanger met goede vooruitzichten. Ons huidige kindje heeft een tweeling die het niet heeft gered en na de bevalling wordt ook dit tweede kindje door ons ingeschreven en herdacht. Het waren misschien hele kleine, korte leventjes maar ze waren ongelooflijk welkom geweest. Heel veel sterkte met de verwerking, neem de tijd. Niet alleen je lichaam moet helen van dit soort gebeurtenissen... ❤🍀🍀🍀
Ik was 12 weken en ging alleen naar de echo, had immers 2 dagen eerder goede echo gehad. Toen klopte het hartje niet meer. Heb gehuild en week lang met dood kindje in mn buik gelopen. Curretage vond ik ideaal ,weg ermee. Daarna heb ik het weggestopt en verder gegaan met mn leven !
Ik heb bij mijn vorige zwangerschap een missed abortion gehad op 11+1. Dit is natuurlijk verlopen en zo ben ik ook op spoed beland. Was een hele traumatische beleving, die te lang is om hier nu neer te schrijven.
In het verleden was ik al enkele keren bij een psycholoog geweest. Wanneer ik me er klaar voor voelde, ben ik opnieuw beginnen gaan. De eerste maand ging ik elke week, tweede maand om de twee weken. Nu begin ik aan mijn derde maand. Dit helpt voor mezelf wel.
In het begin kon ik ook niks door mijn bloedverlies en lag ik gewoon in de zetel. De huid onder mijn ogen voelde aan als schuurpapier omdat ik continu bleef huilen. Elke minuut liepen er tranen over mijn wangen. Mijn vriend was een grote steun maar op een bepaald punt vroeg hij me ook om te stoppen met huil. Hij kon dat niet meer aan om me zoveel pijn te zien lijden. De eerste twee weken was hij ook ontroostbaar maar toe hij terug aan de slag ging, was het voor hem moeilijker om telkens thuis te komen bij me terwijl ik altijd lag te wenen.
Ik sprak met een vriendin die ook 2 miskramen heeft gehad. Dat deed ook deugd. Iemand dat me toch iets of wat begreep.
Ik ben zelf ook begonnen met een blog te schrijven. Dit hielp me ook! Ook gaan wandelen, een frisse neus halen. Proberen om me niet op te sluiten..
Mijn miskraam was na lang medisch fertiliteit traject van 3 jaar. 14 Feb valentijn de 1e echo vorig jaar, deze dag die zo mooi had moeten zijn was enorm zwart. Hoe kon dit nou, waarom ik, waarom blij worden met een dode mus. En dan weet je ik moet dat kut traject weer in, weer die onzekerheid het verdriet de wanhoop hoe ga ik dit doen. Mijn verdriet was enorm en heb er echt 2 weken mee gelopen.
Ik wilde direct beginnen maar mijn partner zei, geef je lichaam even rust maar voor al je hoofd... Achter af de juiste beslissing want voor mij voelde of ik er klaar voor was, maar was ik niet ik wilde geen pijn voelen en door gaan, dus je verdriet verplaatsen.
In mei 2019 weer begonnen met terugplaatsingen, de 1e mislukte en die kwam harder aan dan al die andere mislukte pogingen. Daarop volgde er nog 3, augustus 2019 dacht ik zoals de voorgaande keren zal wel niet, maar tot mijn verbazing was de cryo blijven plakken, maandag alweer 32w zwanger. Dus totaal 3,7 jaar gevochten voor die wonder meisje..
Ik ben een doel gaan zoeken en ik ben een sportster dus deed mee aan een challange... Zo kon ik mezelf uitdagen, met andere dingen bezig zijn voor zover dat lukte. Maar iedere week dat ik dichter bij mijn einddoel kwam kon ik de mislukte poging toch weer met moed in. Was trots op mezelf de resultaten die ik iedere week behaalde.
Ik probeerde stil te staan dat me lichaam zwanger kon worden was tot al 3 jaar de vraag. Vergeleek mezelf al niet meer met anderen en zag mijn probleem als het probleem van mijn lichaam en niet mij als persoon. Alles was al heftig genoeg door mezelf neer te halen maakte alles nog pijnlijker, en schreef daarom de volgende dingen op de spiegel. Dit las ik paar keer per dag op waarom als je zelf 10 keer per dag en iedere dag zegt tegen je zelf ben lelijk of dik dan geloof je dit ook.
- ik mag verdrietig zijn - mijn lichaam is niet ik als persoon - wij worden papa en mama - omarm de dingen die je hebt ipv die je niet hebt - trots op mezelf dat ik dit alles aanga en niet op geef - doel ons wonder
En soms vulde ik dit aan en som veranderde ik iets. Wat mij ook hielp was anders gaan denken, anders proberen in het leven te staan. Negatief denken raak ik niet zwanger dus beetje lief zijn voor mezelf zou het voor mezelf wat makkelijker maken. The secret op Netflix gaf mij een andere kijk op hoe wij en ik dacht.
Ook het leren lezen en kijken naar mensen in zelfde situaties of erger daar kon ik mij enig sinds aan op trekken. Voor de rest is het accepteren, voelen, en toelaten meer kan je niet doen. Als ze 14 februari vorig jaar zouden zeggen een jaar later ben je 30w zwanger op die dag, never geloofd. En klinkt cliché maar het is het echt allemaal waard, al het vechten de tranen, ik ben blij dat ik nooit opgegeven heb.
Blijven praten en volg je gevoel en ben lief voor je zelf, en aub zeg nooit wil niet zwak lijken. Waarom zou je zwak lijken, voor de een is het anders dan voor de ander. Besef ook dat als je je anders voor doet sterker dat mensen daar op reageren en anticiperen.. Juist hierdoor kan jij je onbegrepen voelen terwijl je zelf dat masker op zet en dus het de ander nooit kwalijk mag nemen als die gene jou niet kan geven wat jij nodig hebt. Begrip, een schouder etc. Sterkte 😘
Dikke knuffel.... Het heeft gewoon een enorme impact op je leven. Ik was de eerste tijd heel geïsoleerd, moest niks van anderen hebben. Het maakt je down en het is gewoon ruk. Ik ben ook een beetje het vertrouwen in mijn lichaam kwijt, vooral ook omdat de miskraam niet was opgemerkt door m'n lichaam. Ik moet zeggen dat de impact niet echt minder is geworden nu ik opnieuw zwanger ben. Vooral omdat ik gewoon de hele dag door kan denken dat het kindje is overleden, omdat dat vorige keer ook zo was zonder bloed of krampen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (11) Verversen