Het is bijna 2 jaar geleden dat onze prachtige Daan* en Koen* werden geboren. Ik wil graag ons verhaal met jullie delen.
In juni 2018 besloten mijn man en ik dat we wilden proberen onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Mijn man had helemaal het idee dat we 9 maanden later dan een kind zouden hebben. Een spannend idee. Ik vertelde hem dat we tegen die tijd waarschijnlijk nog aan het 'oefenen' zouden zijn. Mijn man had het redelijk bij het juiste eind, want op 21 juli 2018 had ik een positieve test in mijn handen. Nog voor de test droog was belde ik mijn ouders. Ik was zwanger!
Op 17 augustus 2018 kregen we de eerste echo. Mijn vader zei de hele tijd dat hij dacht dat ik in verwachting was van een tweeling. Ik las onbewust wel dingen over meerlingen, maar we zouden vast 'gewoon' een eenling krijgen. Bloednerveus ging ik bij de verloskundige op tafel liggen. Koude gel op mijn buik en kijken maar. Mijn man en ik zagen wel direct twee holtes, maar wat weten wij nou van een baarmoeder?! Ik had mijn taak om met een volle blaas te komen iets te serieus genomen. Tot mijn grote opluchting mocht ik plassen en zou ik een inwendige echo krijgen. Het was direct duidelijk dat ik in verwachting was van een tweeling! We zagen twee kloppende hartjes. Na de echo belden we direct mijn ouders. We waren allemaal blij, in shock en we zaten vol met vragen. Mijn man is nog wel naar zijn werk geweest, maar concentreren kon hij zich niet.
De volgende dag hadden we een etentje, omdat mijn oma jarig was geweest. Aangezien ik mijn kleding niet meer paste, besloten we het goede nieuws direct te vertellen. Een fotolijstje gekocht en samen met het gedichtje 'je kunt ons nog niet horen, je kunt ons nog niet zien...' ingepakt. Iedereen had direct door dat ik zwanger was, maar waarom alles in meervoud geschreven was begreep niemand. Toen we vertelden dat ik in verwachting was van een tweeling, was iedereen door het dolle heen. Op het moment dat iedereen ons wilde feliciteren stond mijn nichtje op om haar cadeau te geven. Zij was ook zwanger en 4 weken verder dan ik. Oma viel bijna van haar stoel...
Ik was ontzettend ziek. Ik leefde tussen bed, bank en wc. Alle echo's en controles waren gelukkig perfect! Omdat er boven nog veel moest gebeuren en ik zo ziek was, besloten we op tijd te beginnen met verbouwen en het uitzoeken van de babykamer. Wat was dat leuk om te doen! We kochten een prachtige kinderwagen en van mijn lieve ouders kregen we de babykamer. Zo bijzonder om twee bedjes neer te mogen zetten!
Op zondag 18 november 2018 kwamen mijn ooms op visite. Super gezellig, maar ook wel druk. Rond 16.30 uur kreeg ik wat last van bandenpijn. Ik besloot even te gaan rusten. Toen ik om 18.30 uur moest plassen zag ik een grote plek in mijn donkere ondergoed. Omdat ik eerder mijn slijmprop al verloren was, gingen direct alle alarmbellen rinkelen. De plek rook niet zoet, dus geen vruchtwater gelukkig! Ik was wel bekend met nierstenen, dus misschien had ik die wel weer. Omdat het me niet lekker zat hebben we het ziekenhuis gebeld. We pakten de onderbroek in en gingen op weg naar de afdeling. In de auto kreeg ik koliekpijn dacht ik. Die verdomde nierstenen ook... Om 19.30 uur parkeerden we de auto. Op dat moment belde mijn moeder. Blijkbaar voelde ze iets aan. We hebben eerlijk gezegd hoe en wat en gingen het ziekenhuis in. Op de afdeling moest ik mijn urine inleveren. Eenmaal op de wc schrok ik me rot. Alles zat onder het bloed! Ik kreeg een echo en we zagen twee druk bewegende kinderen in voldoende vruchtwater. Ik grapte nog dat het mij niet meer uitmaakte wat ik had, want met mijn kinderen was alles goed. Er werd een echo gemaakt van mijn nieren, maar die waren mooi slank. K*t! Ik kreeg een inwendig onderzoek en de woorden en het gezicht van de gyn vergeet ik nooit meer. 'Het is niet goed. Ik zie de vliezen.' Omdat ik pas 20+5 weken zwanger was, wist ik voldoende. We gingen onze kinderen verliezen. Ik had al 5 cm ontsluiting. Mijn moeder zou spullen komen brengen, maar had de ernst van de situatie niet door. Mijn weeën leken in eerste instantie af te nemen. Toch braken niet veel later mijn vliezen. Om 23.00 uur kwam mijn moeder eindelijk de verloskamer in. Ik vertelde haar dat ik had gewacht, maar dat ik echt moest persen. Op zondag 18 november om 23.07 uur werd onze prachtige Daan geboren. Mijn moeder zei nog tegen de gyn dat hij alles moest proberen, maar dat kon natuurlijk niet. Daan is rustig op mijn borst overleden. Zijn placenta kwam niet los en omdat ik veel bloed verloor werd er een echo gemaakt. De placenta lag voor de uitgang, waardoor ons andere kindje niet geboren kona worden. Ik werd met spoed naar de OK gebracht waar Koen op 19 november 2018 om 00.38 uur werd geboren. Ook een prachtig mannetje, maar door de spoed waarmee gehaald moest worden had hij een deukje in zijn hoofd. Dat vond ik moeilijk om te zien en daar voel ik me nog schuldig over. Op dinsdag mochten we met zijn vieren via een speciale uitgang het ziekenhuis verlaten. Ik kreeg gewoon kraamzorg en we werden geweldig begeleid door Houvast Uitvaartzorg. De jongens hebben tot zaterdag op hun eigen kamertje gelegen. Op die dag hebben we de kist gesloten en ze het mooiste afscheid gegeven dat we konden bedenken. Inclusief Bossche bollen, want de jongens zijn in Den Bosch geboren.
Inmiddels zijn we dus bijna twee jaar verder. Helaas en gelukkig is er nooit een oorzaak gevonden voor de vroeggeboorte.
We maken er morgen een bijzondere dag van, kerels. Ik mis jullie nog steeds!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (10) Verversen