Enerzijds even van mij afschrijven anderzijds opzoek naar positiviteit/tips/(h)erkenning...
Gisteren voelde ik mij zo slecht.. na meerdere miskramen ben ik nu weer zwanger, ongeveer 5+. Alle emoties door elkaar, voorzichtige blijdschap maar toch vooral ook veel angst en spanningen of het nu niet weer verkeerd zal gaan. Oh en wat kan je dan in een cirkeltje zitten met jezelf. Ik probeer allerlei positieve gedachten tegen mijzelf te zeggen, maar ja de “het gaat vaker goed dan fout” dingen helpen niet echt aangezien dit zwangerschap nr 5 is in 2 jaar tijd en ik (godzijdank💖💖) 1 gezonde dochter rond heb lopen.. Ik weet dat je het los moet laten en dat je er geen invloed op hebt, maar dat is zo lastig! En makkelijker gezegd dan gedaan. Elke keer dan zeg ik tegen mezelf wees blij met wat je al wel hebt en pfff ik ben echt zo dankbaar dat we een prachtige dochter hebben!!! Maar ik voel ook dat ik nog meer liefde heb om te geven aan nog een spruit in ons leven. Het is zo welkom en gewenst. Sommige dagen voel ik mij op en top zwanger met alle kwaaltjes, maar zodra die er ineens niet meer zijn of ik krijg krampen in mijn buik dan slaat de paniek direct toe. Gisteren geprobeerd afleiding te zoeken en dingen doen helpt dan wel voor eventjes, maar het zijn vooral de momenten dat mijn dochtertje op bed ligt en ik alleen zit met mezelf en m’n negatieve gedachten. Hoe laat ik de blijdschap meer toe dat het weer zo mag zijn en dat we weer een kans hebben gekregen? Want ergens ben ik wel blij en heb ik diep van binnen het gevoel dat dit wel een blijvertje is, maar ik durf ook niet goed blij te zijn..
Ik heb aanstaande donderdag wel een vroege echo bij de gynaecoloog om te kijken of het op de goede plek zit. Onderzoeken zijn gedaan, DNA onderzoek was goed en schildklier krijg ik nog de uitslag van. Progesteron en aspirine voorgeschreven gekregen, als ook maar iets het gevoel geeft dat je er wel invloed op kan hebben dan is dat een soort prettig.
Ik praat met m’n partner, met de inner circle en met een prof(vanwege andere zaken) en ik ervaar steun en ben daar heel dankbaar voor maar soms voelt t ook heel alleen..
Ik zoek niet dé gouden tip, ik snap dat die er niet is.. maar wellicht zijn er anderen met soortgelijke ervaringen waarbij iets wel (een beetje) geholpen heeft?
Bij mij hielp afleiding zoeken, maar nu met de huidige maatregelen wordt dat lastig. Maar ons eerste kindje was een cadeautje. Naar een bbz en 2 miskramen een gezonde zwangerschap. Inmiddels heeft het resultaat zijn 3e verjaardag gevierd. Het verdriet en de ellende die we hebben ervaren moest slijten.
Heel herkenbaar. Die eerste weken zijn ook gewoon heel zwaar! Na zo veel verlies is dat gevoel van angst moeilijk te voorkomen. Wat mij het meeste hielp was afleiding zoeken en druk bezig zijn. Dan dacht ik er alsnog wel aan, want echt negeren van de angst lukte niet, maar dan was ik in ieder geval aan het eind van de dag vaak zo moe dat ik makkelijker in slaap viel zonder eerst nog 2 uur te piekeren. Mocht het helpen, ik had diep van binnen bij zwangerschap 4 ook het gevoel dat het wel een blijvertje was en deze zwangerschap gaat tot op heden goed (nu 34 weken). Dat gevoel had ik bij mijn eerste 3 zwangerschappen helemaal niet en die zijn alle drie in miskramen geëindigd. Dus ik vertrouw wel op dat onderbuik gevoel. (Al maakte het de eerste weken niet minder stressvol. Je hebt toch de ervaringen en angst wegens de eerdere verliezen) Wat ook hielp was om in het begin vaker echo's te hebben. Weet niet hoe meewerkend jouw verloskundige/gynaecoloog daarin is? Maar als je elke week een echo kan krijgen in het eerste trimester scheelt dat toch ook enorm omdat de volgende afspraak dan nooit heel ver weg is. Hier was dat helaas niet mogelijk dus heb ik vanaf week 9 zelf een aantal keer de babywatcher gehuurd om die extra geruststelling tussendoor te hebben dat de kleine nog leefde. Toen was het beeld wel onduidelijk, maar toch al net goed genoeg om af en toe een hartje te kunnen zien of wat beweging. Denk dat voor de 9 weken het beeld te wazig zou zijn om die extra zekerheid te geven, het is toch niet hetzelfde in kwaliteit als de apparatuur bij de verloskundige of gynaecoloog.
Joh zo herkenbaar. Voor mijn 2e zwangerschap een miskraam gehad en bij de zwangerschap erop 1 kindje van de tweeling verloren. Had helemaal geen vertrouwen meer toen. En ook al.had ik 1 gezonde zoon en was ik zeker dankbaar met wat ik had, het verdriet om wat ik graag wilde en niet wilde lukken was er ook. Plus geen vertrouwen meer hebben in mijn eigen lichaam. Het deed niet wat het moest doen.
Ik ben die zwangerschap van echo naar echo gegaan, van mijlpaal naar mijlpaal. Dat gaf mij een beetje zekerheid van zie je nu wel dat het lukt! En ik had een angelsound gekocht voor de momenten dat ik dacht gek te worden en zelf kon luisteren. Heb dit 3 of 4x gedaan. De 20 weken medische echo gaf me wel het meeste rust. Maar dat duurt voor jou nog zo lang. Gelukkig heb je die nu ook met 13 weken! Echt onbezorgd genieten is er niet meer. Zie ik nu ook met de 3e zwangerschap. Maar ben niet meer zo bang als de vorige zwangerschap en kan toch meer genieten. Ik hoop dat je het genieten in de kleine dingen wel kunt vinden. En dat het je dan ook gerust stelt.
Herkenbaar, na 2 miskramen heb ik ook geen zorgeloze zwangerschappen gehad. Wat bij mij wel heeft geholpen is het los laten. Het is nu mijn tweede zwangerschap na de miskramen en moet zeggen dat het bij deze iets beter gaat dan de vorige. Toen was ik 9 maanden in spanning. Ik heb geleerd dingen los te laten, want ik zelf kan er niks aan doen als het mis gaat. Ik doe mij best, meer dan dat kan ik niks doen. Ik heb de eerste trimester mijn zwangerschap soort van negeert, ook omdat ik al 3 kinderen thuis had en werk/opleiding doe. Dat vond ik heerlijk en het ging allemaal ook goed. Nu tweede trimester merk ik wel dat ik het weer spannend begin te vinden. Toch probeer ik het los te laten en dat geeft mij enorm rust. Bij de miskramen heb ik mezelf helemaal gek gemaakt vervolgens een burn out gekregen. Dat wil ik niet meer. Dat negeren is een soort zelfbescherming merk ik. Zo af en toe komt de onzekerheid en spanning terug, maar ik kan er mee dealen. Morgen heb ik een echo bv (ben 14 weken), en dan denk ik toch wat als het hartje niet meer klopt? Maar dat kan de hele zwangerschap ook gebeuren en ja als dat zo is heel jammer, maar wat kon ik er aan doen. Niks.. probeer er niet zo mee bezig zijn, zoek afleiding dan komt het echt goed!
Hoi, wat lastig hè die onzekerheid. Dat onbezorgde genieten van een zwangerschap lukt denk ik niet meer bij mensen die meerdere miskramen hebben gehad. Helaas. Ikzelf zit op officiële miskraam nummer 4 en ik ben gezegend met 2 kinderen. De eerste weken blijven gewoon super onzeker, je zal met de loop van de tijd meer vertrouwen in je lichaam krijgen. Bij mij was het de eerste 20 weken wel stress bij elk pijntje, toiletbezoek etc, maar toen de 20 weken echo goed was kon ik het meer loslaten. De kans dat het dan nog mis gaat is gelukkig een stuk kleiner en daar klampte ik me aan vast. Het scheelt ook dat je dan zelf je baby in je buik voelt dus dat was voor mij wel een geruststelling.
Heel veel succes en sterkte! Ik hoop dat je met je echo misschien zelfs al een hartje zie kloppen. Zet hem op meis!
❤️ Hier ook ook Zwangerschap 5… en een dochter uit 2018. Driemiskramen verder en nu 7 weken zwanger. Vrijdag de eerste echo gehad en het hartje klopt. Gebruik voor het eerst ascal en progesteron.. ook hier een spannende tijd.
Ik verwen me zelf elke zondag met “ iets”. Keer eten bestellen, keer massageboeken ect. Zo gaat de tijd sneller.
Ja lijkt me zo lastig.. je wil ergens ook zo graag genieten! Ik zag dat je onlangs bevallen bent, nog gefeliciteerd 💖 en hopelijk kan je nu meer genieten!!
Ja klopt. 2x zwangerschap gehad waarbij ik angstig bleef voor miskraam. Helaas, maar het is niet anders. Stel dat er ooit een 3de kwam , zou ik het zo weer hebben.
Onzekerheid blijft altijd: eet ze goed, wiegendood etc. Het houdt nooit op:-)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen