Word het ooit makkelijker?
- Esme1998
-
54 5562 07/12/2019
Even een vraag tussendoor, vanaf welke leeftijd word ouderschap makkelijker? Mijn dochter word over een paar dagen 3 en ik vraag me de afgelopen jaren wel af of het allemaal zo'n goed idee was om kinderen te nemen. Ik vind het echt enorm zwaar. Ik wil graag nog een opleiding doen (of a&b fitness licencie halen) en wil graag aan mijzelf werken door te sporten en ik probeer een goed sociaal leven te onderhouden en daarnaast mijn dochter niet te verwaarlozen. Maar ik kan dit helemaal niet? Ik snap echt niet hoe ik dit allemaal bol moet werken op mijn eigen kracht. Daarnaast ben ik ook de afgelopen jaren heel gestresst geweest. Haar vader (ex vriend) is er alleen voor haar als het hem uitkomt en maakt regelmatig misbruik van zijn gezag. Ik heb meer stress van hem dan wie dan ook en hij is niet betrouwbaar. Dochter heeft eigenlijk helemaal niets aan hem aangezien hij alleen maar daar is als het hem uitkomf. Hij betaald zijn allimentatie en leeft zijn leven.. gebruikt drugs, is agressief en woont nog bij zijn moeder. Dad of the year.... mijn dochter is eigenlijk een hele lieve meid, maar ik maak me dagelijks ontzettend zorgen om haar. Ze loopt 9 van de 10 keer zomaar de straat op we naar de auto lopen, met als gevolg dat ze ik bijna dagelijks een hartverzakking heb en ze bijna aangereden word. Daarnaast gooit ze zichzelf letterlijk op de grond als ik met 3 tassen in mijn handen loop en blijft ze daar dan uiteindelijk staan totdat ik zeg dat ze thuis teletubbies mag kijken... ik loop tegenwoordig gewoon weg, maar ben dan altijd bang dat ze weer zomaar de straat oprent. We wonen wel in een rustige buurt dus veel kan er niet gebeuren, maar als er wel een auto langsrijd die haar over het hoofd ziet dan hebben we een heel groot probleem.
Ze praat nog steeds niet echt, ze brabbelt wel veel in haar eigen taaltje maar daar begrijp ik letterlijk helemaal niks van. Ze is nog niet zinderlijk, ze snapt geloof ik niet helemaal wat ze op het potje moet doen of ze is een beetje bang. Ik heb het gevoel dat het aan mij ligt dat ze dat nog niet kan. Dat ik faal als moeder en dat dat eigenlijk altijd zo zal zijn. Ik durf absoluut geen tweede kind te nemen, bang voor herhaling of verslechtering van de situatie. En dat terwijl ik ergens altijd een tweede derde heb gewild, alleen sinds ik 2 jaar geleden alleenstaand ben geworden is die wens verdwenen. Ik wil echt nooit meer alleenstaand worden. Ik heb sinds een half jaar een vriend die echt enorm helpt en waar ik helemaal gek op ben.
Elke avond als ik thuis op de bank zit en mijn dochter in bed ligt vraag ik me af wat ik eigenlijk met mijn leven aan het doen ben. Al die kostbare jaren verloren en ik kan er helemaal niks aan doen. Het liefst zou ik altijd bezig zijn met iets, maar dat kan niet. Aangezien ik een kind heb. Vroeger verheugde ik me altijd op de weekenden, nu kijk ik uit naar maandag omdat ze dan weer op de kdv is. Soms vraag ik me wel eens af of dit allemaal ooit beter word. Ik haat het om me zo te voelen en ik wil me niet de hele tijd schuldig voelen tegenover mijn dochter en altijd maar denken dat ik haar tekort doe. En word het ooit makkelijker? Hoort dit allemaal bij moeder zijn? Of ben ik gewoon niet capabel om moeder te zijn?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (54) Verversen