Ik was zwanger van ons derde kindje, maar helaas is dat een miskraam geworden. 2 weken terug cytotec gebruikt, maar daar reageerde ik niet op. Nu word ik morgen gecurreteerd...
Maar nu slaat de angst me om het hart als ik al aan een nieuwe zwangerschap denk. Ik ben zo bang dat het weer mis kan gaan. Nu is het gelukkig al met 6 weken gestopt met groeien, maar wat als je verder bent en je dan een miskraam krijgt? wil ik ons gelukkige leven met 2 kinderen op het spel zetten met zo iets traumatiserend? Ik heb nooit angst gehad om een kindje te verliezen, maar na de mk weet ik niet of ik het nog aan durf om nog een keer zwanger te worden. Herkent iemand dit en kwam je kinderwens na een tijdje weer terug?
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden. We moeten het idd nog even de tijd geven om alles te verwerken, zeker omdat er nog zo'n traject achteraan komt van cytotec en curretage. Je wordt erg geleefd dus echt er rustig bij stil staan en verwerken is nu nog moeilijk. Hopelijk is het na morgen helemaal klaar en komt mijn kinderwens weer terug, en zo niet dan zijn we heel gelukkig met onze twee schatjes! Bedankt dat jullie de tijd namen om zo uitgebreid te reageren!
Mijn eerste zwangerschap was een miskraam en kreeg een curettage. Tuurlijk bestaat de kans voor nog een miskraam maar mijn kinderwens was groter. Anders had ik nu geen leuke meid gehad. Heel veel sterkte en kracht toegewenst.
Na 2 maanden proberen was het raak.. Tot we in het ziekenhuis kwamen en ze niks konden vinden.. Bleek een bbz met een hartje.. Nou je kon me opvegen.
3 maanden later bleek het weer raak... Ze zagen 2 vruchtjes maar eentje liep achter. Week later stonden ze allebij stil.. Cyotec werkte niet dus week later gecurriteerd.
Dat was eind januari en hoe kan het: Nu 9. 2 weken zwanger en al vanaf week 6 onder controle en een hartslag ❤️
Na dit alles moet ik toegeven dat het plezier in het begin er wel af is.. Bij de positieve test dachten we allebij shi.. Gaan we weer. Elke week dat ik een echo krijg denk ik weer van leeft het nog... Wat als wat dit.. We vertellen het ook nog niemand, ik wil voor mezelf eerst de magische 12 weken grens bereiken.
Hoe zwaar ik het ook heb gehad mijn wens is altijd sterker geweest 🙌
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies.
Na ons eerste kindje heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en later een missed abortion. Bij die laatste kwamen we bij de termijnecho toen ik eigenlijk 11 weken moest zijn dat het met 8+6 was gestopt. Ja, dat was op dat moment zelf wel heftig. Ook omdat het helemaal herkenbaar was. Oogjes, opening voor de mond, halve armpjes, halve beentjes. En het heeft ook wel even tijd gekost om het te verwerken. Toch was voor mij de kinderwens er meteen wel weer. Het heeft alleen wel daarna bijna 2 jaar geduurd voordat het lukte en dus zit er tussen onze twee kinderen bijna 5 jaar. Je weet zelf of je er wel of niet aan toe bent om opnieuw te proberen of nou juist niet. Mijn moeder heeft na mij ook nog een miskraam gehad. Dat heb ik later pas gehoord. Voor haar was het een reden om het te houden bij de kinderen die ze had. Zij durfde het niet weer opnieuw aan. Mijn ouders zeiden dan ook tegen mij nadat ik de miskraam had gekregen dat zij vonden dat we beter op konden houden met meer kinderen proberen te krijgen. Want wat als het weer mis zou gaan. Zou ik dat wel aan kunnen? En weet je...? Een ander kan niet voor je bepalen of je een eventueel nieuw verlies opnieuw zou kunnen dragen. Ik wist dat ik sterk genoeg was om nog vaker dit verlies mee te maken. Gelukkig is dat niet gebeurd. Mijn kinderwens was groter dan mijn angst. En ja natuurlijk toen ik eindelijk opnieuw zwanger was, was ik als de dood dat het mis zou gaan. De eerste 12 weken (of misschien wel 18 weken, omdat ik hem toen kon voelen) waren afzien. Bij elk toiletbezoek kijk je of er geen bloed is. Bij elk krampje ben je bang dat het het begin is van een miskraam. Etcetera. Onbezorgd zwanger zijn is er niet meer bij. Maar nu onze jongste ruim 3 jaar oud is, ben ik dit alles eigenlijk alweer vergeten. Het was al mijn onzekere dagen waard. Als wij niet opnieuw hadden geprobeerd, met al dan niet resultaat, weet ik ook dat we daar spijt van zouden krijgen. Ik heb liever spijt van iets wat ik heb geprobeerd en is mislukt dan dat ik spijt heb van niks doen.
Nogmaals sterkte. Geef het de tijd. Je voelt vanzelf of jullie wel of niet er klaar voor zijn.
Als eerste veel sterkte en neem de tijd om dit te verwerken. Helaas kan ik mee praten. 3 mk en een bbz gehad na onze 3 gezonde kinderen. Na de eerste mk heb ik mezelf snel herpakt maar tuurlijk blijft de angst. Bij de andere zwangerschappen leefde ik wel in een zekere angst bleef ook maar testen maar dat geeft ook geen zekerheid. Mijn laatste miskraam is nu 3 weken geleden ontdekt en ik moet as vrijdag voor nacontrole. Ik merk dat mijn gevoel en verstand elkaar finaal tegen spreken. Daar zit ik het ergste mee. Mijn verstand zegt wees blij en trots met 3 gezonde meiden maar mijn gevoel schreeuwd nog 1 keer ik wil het zo graag nog 1 keer. Mijn man daarintegen is er helemaal klaar mee, al die ellende en pijn die ik had.... Voor ons is het denk ik klaar...
Geef het tijd. Er is ook niets mis met het gebruik van anticonceptie voor een paar maanden om jezelf rust te geven. Je hebt gewoon eerst wat te verwerken nu.
Ik kreeg na 2 zwangerschappen 3 keer een miskraam. Met 8, 10, 11 weken waren het hartje gestopt met kloppen. Het was heel traumatische. Maar toch ga je door. Na de 3e miskraam dacht ik het hoeft niet meer. Ik heb kinderen, de kinderen lijden eronder. Gezin lijdt eronder. Totdat ik weer zwanger was. Totaal niet gepland. Ik wilde niet eens testen. Daar gaan we weer was het enige wat ik dacht. Uiteindelijk een pis6 test. Waar de één een euforisch gevoel krijgt kreeg ik alleen maar angst gevoelens. Maar de weken vorderden gestaag en ik ben nu ruim 13 weken zwanger. Het zit er nog. En dit had ik niet willen missen. Dan is het alles waard geweest.
Ik had het na de eerste miskraam ook. Toch maar weer geprobeerd. Het ging weer 2x mis. Na de derde x heb ik tegen mijn man gezegd, dat het wat mij betreft de laatste poging was, want wat doe je jezelf lichamelijk en mentaal aan...Ik trok het niet meer. Gelukkig ging het de 4e X wel goed en kwam het vertrouwen weer iets terug. Heb nooit onbezorgde zwangerschappen gehad. Sterkte voor morgen!
Is logisch denk ik meid... geef het de tijd. Ik ben er met 12 weken echo achter gekomen dat mijn tweeling met 10 weken gestopt was met groeien... ook gecurreteerd en na 3 maanden (ik vloeide heeeel lang na.. 6 of 7 weken) was het bij de eerste x weer raak. Ik ben die zs totaaal nirt achstig geweest. 1 x toen ik met 24 weken opgenomen werd met kans op vroeggeboorte maar dat is weer een ander verhaal.
Geef jezelf even de tijd. Jullie maken iets heel verdrietigs mee.
Zelf heb ik twee miskramen gehad met 5 en 8 weken, en nog geen kinderen. Bij mij was het of blijven proberen of geen kinderen krijgen. Wij hebben twee keer een maand gewacht, om te kunnen rouwen en om mijn lichaam rust te geven. Daarna begon bij mij de drang weer om het te proberen. Bij sommigen duurt het langer voor ze er weer klaar voor zijn om het opnieuw te proberen, sommigen proberen het niet meer opnieuw. Gun jezelf en je partner de tijd om erachter te komen wat jullie willen/of jullie het aandurven. Blijf elkaar opzoeken in jullie verdriet. Bij mij duurde het even voor ik doorhad dat mijn man ook echt verdriet had, ook al hield hii zich sterk voor mij.
Nu ben ik 13 weken zwanger. De onzekerheid blijft. Gisteren het hartje mogen luisteren en volgende week weer. Het blijft spannend.
Je hoeft niet nu al een beslissing te maken, heel veel sterkte!
Hoi, ik heb er voor gekozen na onze miskraam weer een tijd aan de pil te gaan. Pas een jaar daarna voelde ik me er weer klaar voor toen werd ik ook direct na het stoppen zwanger want dat is dan wel weer de vraag hoelang het dan gaat duren. Maar ik denk dat het belangrijk is dat je doet waar Jullie je goed bij voelen❤
Dan ben je er nu nog niet aan toe wt logisch is. Verwerk eerst dit maar even, het heeft nogal een impact... als de wens er is komt die echt wel terug. Veel sterkte!!
Heel herkenbaar. Na 13 mk met mn ex hoefde het allemaal niet meer voor mij,de 1e 3 had ik het zwaarst mee daarna leek het wel "normaal". Nu 16 weken met mijn nieuwe vriend en nog steeds ben ik bang en kan ik niet echt volop genieten. De angst is er eenmaal en bij de een duurt het omschakelen langer als bij de ander. Geef in ieder geval de moed niet op😘
Hier 4 miskramen en 5 gezonde kindjes. De eerste miskraam was ontzettend heftig, die heeft er vreselijk ingehakt. Gek genoeg kon ik bij de andere 3 miskramen beter relativeren. Was ik natuurlijk alsnog ontzettend verdrietig, maar wist ook dat het niet voor niets gebeurde. Het zat niet goed met ons kindje. Toen de eerste geboren werd , prematuur en dysmatuur, had ik heel ernstig het HELLP syndroom. Ik heb toen onderzoeken gehad en daar kwam uit dat ik een bloedafwinking heb het grote verhoogde kans op miskramen. Misschien dat dat er voor zorgde dat ik het beter kon verwerken. De eerste 12 wk van een nieuwe zwangerschap was zenuwslopend spannend. Maar dat geldt voor iedereen denk ik. Het bijzondere was dat ik bij iedere zwangerschap voelde of het goed zat of niet. Heel speciaal. Maar voor iedereen is het anders natuurlijk. Geef jezelf de tijd het te verwerken, het is emotioneel niet niks. Sterkte
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (15) Verversen