Zoals de titel al zegt. Wat vinden jullie het lastigste aan het ouderschap. Ik vind het soms lastig dat ik ze niet tegen alles kan beschermen. Nu zijn ze nog klein, maar ooit komt er een dag dat ze alleen gaan fietsen, of uitgaan. Ik noem maar even wat voorbeelden. Er lopen zoveel gekken rond. Ik zou ze dolgraag tegen alles willen beschermen, maar ze moeten straks zelf de wereld ontdekken.
Met stip op 1, al 4,5 jaar dat gigantische slaaptekort. Ik kan er maar niet aan wennen en het heeft echt wel veel invloed op m'n leven. Ik verheug me al op de dag dat ik ze uit bed moet roepen later lol!
Ik vind elke leeftijdsfase een eigen uitdaging hebben. Mijn zoon zit nu overduidelijk in de (pre)puberteit en moet daar echt aan wennen. Ik sta er alleen voor dus heb helaas ook niemand om mee te sparren hoe ik met bepaald gedrag om moet gaan.
Nou ik vind met name de zorg voor mijn (niet biologische) kinderen het zwaarst. Niet zo zeer het dagelijkse.. maar meer omdat het onwijs ingewikkeld is. Bij biologische kinderen is het bij bloedband bepaald zeg maar. Jij bent ouder hun zijn je kind jullie hebben onvoorwaardelijke liefde voor elkaar punt. Maar bij niet biologische kinderen is het een beetje een ongewis. Voor kind en voor ouder omdat er vaak veel meer invloedrijke factoren bij komen kijken. Dat terwijl ze alle dagen bij mij wonen. Een soort emotionele strijd. Ja dat vind ik van ouderschap met name het lastige. Onwijs moeilijk uitleggen. Lotgenootjes begrijpen me vast. Is heus niet altijd zoo. Meeste van de tijd gaat alles gewoon goed hoor maar als er iets is word het wel moeilijker dan bij je eigen kinderen.
De zorgen. Zorgen om de gezondheid van onze kinderen en in het bijzonder die van onze dochter, die een progressieve spierziekte blijkt te hebben en leeft op sondevoeding. Hoe ziet haar toekomst eruit, is er een toekomst, schieten we niet tekort bij de andere kinderen en als laatste, houden wij het vol? De zorg, maar ook als stel.. want we leven nu compleet voor de kinderen.
Hier exact zo.. wij plannen bewust om de zoveel tijd een datenight in om het haalbaar te houden. Kinderen gaan dan nachtje uit logeren en dan eventjes alles vergeten.
Als zorgenmoeder ben ik ook bewust over de toekomst van mijn gezonde zoon. Hij zal hoe dan ook wat moeten inboeten door de gezondheid van mijn dochter. Kijken dat hij voldoende quility-time krijgt, hem weerbaarder maken voor de toekomst want op school zullen ze hem waarschijnlijk wel gaan plagen over zijn zus,..
En als ze huilen door pijn en kan ze noet troosten óf hij me aan het testen is met slapen en dus schreeuwen en kijken wanneer ik onderhand eens kom. Zit nu midden in die fase omg.
Vraag me geregeld af of ik het allemaal wel goed doe!
Wat ik lastig vind is belans vinden in tijd voor jezelf hebben/maken. Kinderen, partner, werk , huishouden. En vooral het niet weten wat de medische toestand van ons oudste gaat worden. Met een onbekende genetische afwijking.
Wat ik op dit moment het meest lastige vind aan het ouderschap is balans voor mijzelf krijgen. Twee kinderen, een baan, een vriend en het huishouden. Alles voelt druk, alles is druk. Ik ben op zoek naar balans, zodat ik mijzelf beter kan voelen. Want op dit moment ben ik geen fijne moeder; lees: een uitgeputte moeder met een heeeeeel kort lontje.
Er zijn zoveel dingen lastig. Mijn dochter word 8. Tegenspraak grote kind dat vind ik lastig consequent zijn vind ik lastig. Maar toch is ze ook ontzettend lief en luistert ze steeds meer naar mij.en angst straks als ze gaat puberen dat word me denk nog wel wat met der. 🙈
Er zijn zoveel dingen lastig. Mijn dochter word 8. Tegenspraak grote kind dat vind ik lastig consequent zijn vind ik lastig. Maar toch is ze ook ontzettend lief en luistert ze steeds meer naar mij.en angst straks als ze gaat puberen dat word me denk nog wel wat met der. 🙈
Voorlopig zijn ze nog te klein om echt ergens last van te hebben buiten die verschrikkelijke krampjes. Beide hadden/hebben er last van en het is verschrikkelijk om te zien dat ze pijn hebben en je er niet echt iets aan kunt doen. Waar ik het meest last mee heb is echter de relatie tussen mij en mijn man. Ik erger mij dood aan sommige zaken en dan vooral aan zijn gsm gebruik. Hij heeft nu een zeer stressvolle periode op zijn werk, werkt 12 uren op een dag en zit de hele tijd op zijn gsm als hij thuis is. Hoort mij niet als ik iets wil vertellen en kan precies alleen maar lachen als hij iets grappigs leest op dat onding. Het gevoel van uit elkaar drijven vind ik voorlopig het ergste aan ouderschap.
Mijn dochter is een bikkel.. klaagt niet, huilt niet en is zelden boos/chagrijnig.. ze uit zich niet (tenminste niet heel duidelijk) en we weten nooit wat er in haar hoofd omgaat, maar weten wel dat er van alles doorheen suist. Ze is een denker en een dromer vol fantasie.. dit laatste raakt nogal eens in de war met de werkelijkheid. Een gesprek over haar gevoel gaat ze uit de weg en ze is heel gesloten.. Dat vind ik het allermoeilijkste!!! Gelukkig vinden wij onze weg daarin en leren we haar steeds beter ‘te lezen’. Ook de eigen negatieve overtuigingen vind ik als moeder heel erg lastig om te zien bij mijn kinderen. Die neem je niet zomaar even weg, want zij voelen het.. de moeilijkheden die zij ervaren met het ontwikkelen van een eigen persoon met de daarbij horende onzekerheden zijn ook altijd een worsteling om te zien..
Al het andere.. Fases, peuter/kleuterpibertijd, driftbuien, brutaal gedrag etc. Vind ik juist helemaal niet lastig, maar geweldig en geniet ik van met grote grijns..
Als ik er niet meer ben, vooral omdat de oudste autisme en ontwikkelingsachterstand heeft. Hij is erg gehecht aan mij. Natuurlijk voor mijn andere zoon ook, maar voor hem extra.
De zorgen die je hebt als je eenmaal ouders bent geworden. Zoals vandaag is mijn dochtertje van 20 maanden op de opvang tegen een ander meisje opgebotst op haar gevallen met een dikke bult tot gevolg, hebben haar goed in de gaten gehouden hoe ze was tot ze naar bedje ging maar ze was ggrlukkog net als anders, vrolijk, speels, druk dus dat scheelt maar toch maak je je zorgen en kijk je een paar keer extra op de babyfoon. Je wilt je kindje(s) ten alle tijde beschermen en soms heb je dingen niet onder controle.
Ik vind het lastig dat ze er altijd zijn. Je kan nooit even echt ziek zijn. En ik vind het lastig om te zien hoe mijn kinderen zo anders zijn dan de norm en dat ik me daar toch best zorgen over kan maken over de middelbare school en toekomst
Dat ik niet weet wat er in haar koppie omgaat wat ze fijn vind of juist niet. Ze wordt 6 maar is daar erg gesloten in. Soms heel soms komt er iets uit maar ik zou graag meer willen horen.
dat ik nog maar beperkte tijd heb voor mijzelf. en dat alles "moet"; dus als je ziek bent, en ik het gevoel heb dat voor de kids alles door moet blijven gaan (oké mijn eigen veeleisendheid dus)
Euh... Alles? Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, maar ik denk meer dan eens: wat doe ik verkeerd? Ik vind mijn oudste zoon van 8 eigenlijk helemaal niet leuk. Voorbeeld: zoon van 3 had een nieuwe zonnebril gekregen terwijl de oudste op school zat. Ik had met opzet (nog) geen tweede bril gekocht voor de oudste, want hij kon dan beter de bril van de jongste eerst even passen. Betreffende winkel is 100 meter verderop namelijk, dus nog een bril is zo gehaald. Jongste laat de bril vol trots aan de oudste zien, reageert hij ontzettend boos : 'Waarom heeft hij wel een bril en ik niet?!' Zulke dingen. Hoe je ook corrigeert, uitlegt, straft of beloond. Zooooo brutaal! Ik raak daarom steeds sneller mijn geduld kwijt. En dan vind ik vervolgens mijzelf geen leuke moeder meer... 🙈
Consequent zijn en geduldig. Nu de kinderen wat ouder zijn, vind ik ook luisteren en het uitstellen van mijn oordeel soms lastig. Ik wil mijn kinderen graag opvoeden tot volwassenen met zelfvertrouwen, weerbaarheid en respect voor anderen maar ook zichzelf. Wij stimuleren het hebben van een eigen mening. Nu de puberteit dichterbij komt en je kind steeds meer vrijheid krijgt en zoekt, krijg je die mening dus. Er is nu meer ruimte voor discussie, waar we een paar jaar geleden veel eerder zeiden: zo gaat het gebeuren. En zo'n discussie loopt alleen maar soepel als je eerst goed luistert en doorvraagt, en niet gelijk al je eigen mening klaar hebt. Gelukkig komen de coachingsvaardigheden van mijn werk nu goed van pas!
Het loslaten vind ik echt wel een ding, en soort van de controle kwijt raken.. verder zijn er momenten die ik lastig vind maar dat het iedereen wel e3ns als d3 kids stront vervelend zijn oid
Heb ik ook dat ( over-)beschermde... Het loslaten is vorige maand begonnen. Onze oudste gaat naar de basisschool. Nu heeft hij al een paar keer aangegeven dat een jongetje niet leuk ( schoppen, knijpen aan tas trekken of er tegenaan schoppen etc) tegen hem doet. Hoop zo dat hij weerbaarder wordt tegen die dingen...
Dat moment dat iemand hem wegduwt op de glijbaan of iets rots tegen hem zegt, hij niks zegt en heel verdrietig kijkt... liefst slinger ik dan dat andere kind tegen de muur...maarrrr gewoon normaal blijven kijken, schouders ophalen en hem uitleggen dat ie dan voor zichzelf moet opkomen. Brr die pijn die ik dan voel, BAH. En dat ie vanalles “moet”. Ik hou niet van “moeten”. Zoals cat stevens in het liedje father & son: from the moment i could talk i was ordered to listen.
Dat mijn zoontje opgroeit zonder zijn eeneiige tweeling broertje en we hierdoor dus tegen de nodige uitdagingen aanlopen. Ik kan 100 opvoedkundige boeken lezen en er zijn duizenden tips te vinden voor een hoop problemen. Echter heeft het overlijden van het broertje van mijn zoontje gevolgen voor hem welke je niet terug vind in de boeken. En er is helaas nog vrij weinig over bekend en het word door veel mensen erg onderschat. Dat zorgt wel voor de nodige uitdagingen. Loslaten heb ik nu nog weinig moeite mee. Maar wat niet is kan nog komen🙈😂
Pure interesse, en als je er geen antwoord op wilt geven snap ik dat helemaal, maar mag ik vragen wat dan zoal een probleem is waar je dan met hem tegen aan loopt als het gaat om het overlijden van zijn tweeling broertje? Ik heb dat eigenlijk nog nooit eerder gehoord maar dat wil niet zeggen dat het daarom niet bestaat. Mijn tante is ook van een tweeling en haar zusje is ook in de buik gestorven maar heb haar daar nog nooit over gehoord.
Ik wil er best antwoord op geven hoor😊 Mijn zoontje heeft veel problemen (gehad) met het 's nachts alleen zijn. Inmiddels zijn we zover dat hij 's avonds alleen zonder problemen gaat slapen maar gek genoeg word hij, als hij wakker word meestal op het tijdstip van het overlijden van zijn broertje wakker, vaak ook In paniek. Mijn zoontje is ook heel erg aan het zoeken naar bevestiging dat mensen bij hem blijven, ze hem lief vinden enzo. Op de opvang wilt hij bv continu met iedereen knuffelen en kusjes geven ook als er mensen voor het eerst zijn. Als andere kinderen hem afwijzen dan heeft hij daar veel moeite mee en hebben we hem echt moeten leren naar de juf te gaan om dan maar met haar te knuffelen omdat hij kinderen er om ging bijten. Als ik huil of even een beetje boos reageer bijvoorbeeld aan de telefoon naar iemand dan raakt hij overstuur en roept continu sorry mama, wilt knuffelen en kan uiteindelijk ook gaan huilen. Ook als ik hem streng toespreek kan hij echt over de rooie gaan en 100 keer sorry roepen, roepen dat ik zijn beste vriend ben, willen knuffelen en 100 kusjes willen geven. En zo zijn er kleine dingen welke voor een ander misschien niet zo opvallen als abnormaal. Iedereen vind hem bijvoorbeeld alleen maar heel schattig dat hij zo knuffelig is, maar als je alles naast elkaar gaat leggen, kleine gedragingen dan merk je dat het geen "normaal" gedrag is. Overigens is mijn zoontje nog maar 2,5 jaar. Hij weet wel dat hij een broertje heeft en die staat op de plank bij de vlinder. Hij laat ook vanalles aan zijn broertje zien. Maar goed, hij kan nog niet alles onder woorden brengen maar bepaalde gedragingen en reacties daar zullen we aan moeten werken zonder dat we daarbij zijn verlies vergeten. En heb je je tante er ooit naar gevraagd? Misschien een gekke vraag. Maar er vanuit gaande dat zij minimaal van de vorige generatie is werd er vroeger weinig over gepraat. Het liefst moest je het maar verzwijgen. Ik heb inmiddels meerdere mensen van de vorige generatie gesproken die het altijd hebben geweten als het werd verzwegen en/of ze hebben er wel degelijk problemen van ondervonden maar durven dit niet toeschrijven aan het verlies in de baarmoeder omdat er nog zo weinig over bekend is en er word gezegd dat je dat niet herinnerd. Terwijl het dus wel degelijk in je diepste herinneringen blijkt te zitten. Dus deze mensen lopen al in de baarmoeder een trauma op, je broertje of zusje zien sterven en er dan nog zoveel weken naast liggen. Want dat is de realiteit voor veel van deze mensen.
Ik vroeg het me ook af, maar ik gok er z elf op dat, ik denk dat haar zoontje gewoon iets mist ofzo in zijn leven, ook al weet hij het misschien nog niet wat get is , maar denk dat je als 2ling een soort band heb en zeker een eeneiige , dat je dan dan van binnen voelt ofzo, heb geen ide3 hoor zeg ook maar wat, maar dat is wat er bij mij te binnen schiet haha
Haha je zit er niet veel naast. Of het nu zo voor mijn zoontje voelt weet ik niet. Het mannetje is 2,5. Maar zoals je kan lezen hierboven geldt het wel voor vele alleen geboren tweelingen of tweelingen waarbij de twin sterft na de bevalling.
Ik vind consequent zijn het lastigste. Ik ben me daar geheel van bewust dus dat scheelt al de helft. Met het loslaten heb ik juist helemaal geen problemen, iets wat ik juist heel weinig hoor.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (35) Verversen