Hier is ons zoontje alweer 7 maanden, toch begint het stiekem wel te kriebelen. Maar we wachten nog eeeeeven.. 😜
Nu had ik het er met mijn moeder over, wat is lastiger? Van geen naar 1 kind of van 1 naar twee kindjes? Mijn moeder vond van geen naar 1. Wat vinden jullie persoonlijk? En waarom?
1 naar 2. Je hebt tijdens je zwangerschap geen rust om te slapen wanneer je wilt bijv en na de geboorte is er ook altijd nog iemand die recht heeft op jouw aandacht en tijd voor jezelf is dus zeer beperkt. Even weg met 1 is ook veel makkelijker en zo is er nog veel meer op je noemen hihi. Gun Daarnaast ook je lijf genoeg tijd om goed te herstellen, met complicaties zal het nog zwaarder worden!
Ik van 1 naar 2. Op een eerste hadden we ons wel voorbereid: boeken gelezen, geaccepteerd dat het voortaan anders zou zijn. Bij een tweede: mijn God. Ik dacht die doe ik er wel bij. Maar nee. Altijd precies huilen als de ander moet slapen. Slaapjes die nooit aansluiten, dus de hele dag thuis met dutje hier en slaapje daar. De ene moet naar de opvang//school terwijl de ander net in bed ligt. Nee, 1 kind was veel makkelijker. Slaapgebrek maakt het allemaal niet beter en waar je bij 1 nog kon “meeslapen” tijdens de dutjes is die illusie bij de tweede helemaal verdwenen
Van 1 naar 2…heb je met de eerste een ritme en dan een tweede erbij waarbij ritme gezocht moet worden en dan aandacht verdelen. Ja vond dat toch pittiger.
Ik vond beide lastig maar op een andere manier. Maar ik moet zeggen mijn 2e was al in de kraamweek een huilbaby, zelfs de kraamzorg vond dat hij heel veel huilde. Dingen als aankleden etc kende ik allemaal al wel. Even weer wennen en al snel was het weer gewoon. Maar dingen als aandacht verdelen etc was weer heel nieuw.
De 2e is nu 7 maanden en nu zeg ik absoluut van geen naar 1. Ondanks dat je het weet, viel het me best zwaar, het spontane is eruit, alles plannen, rekening houden met een ander wezentje wat afhankelijk is van jou (heel anders dan rekening houden met een volwassen man die zich wel red zonder jou😉). En de onzekerheid of je het goed doet, dingen tegen komen die je toch niet eerder had gelezen of gehoord . Wat vond ik dat toch best lastig in het begin. Nu de 2e, die rolt wel mee in het schema van de andere, ja nog iemand extra om rekening mee te houden maar die modus was er al door het eerste kindje. Veel heb je al een keer meegemaakt al is het soms weggezakt. Scheelt vas ook dat het een relatief makkelijke baby is en mijn dochter voor haar leeftijd behoorlijk zelfstandig (schelen net geen 2 jaar)
Ik vond van geen naar 1 vele malen lastiger. Eenmaal een kindje hadden we het kinder ritme en de 2e deed gewoon mee in dat ritme in het gezin. Ja alles wordt weer even drukker enzo maar vond dat zo soepel en makkelijk die overgang. Van geen naar 1 vond ik stiekem best heftig
Ik heb 2 zoons met 1,5 jaar ertussen. Vond ik het aller pittigste wat er is, 2e was huilbaby. De ander ging nog niet naar school en was dus net 2 jaar, en vroeg nog heel veel aand8. Pff nee zou het nooit zo gedaan hebben als ik dat van te voren wist
Van 1 naar 2 zeker met weinig leeftijdverschil. De oudste heeft je dan nog nodig en de jongste ook. De oudste snapt dan nog niet zo goed wat wachten is haha. Bij mij zit er 2 jaar en 1 maand tussen.
Ik van 1 naar 2. Op een eerste hadden we ons wel voorbereid: boeken gelezen, geaccepteerd dat het voortaan anders zou zijn. Bij een tweede: mijn God. Ik dacht die doe ik er wel bij. Maar nee. Altijd precies huilen als de ander moet slapen. Slaapjes die nooit aansluiten, dus de hele dag thuis met dutje hier en slaapje daar. De ene moet naar de opvang//school terwijl de ander net in bed ligt. Nee, 1 kind was veel makkelijker. Slaapgebrek maakt het allemaal niet beter en waar je bij 1 nog kon “meeslapen” tijdens de dutjes is die illusie bij de tweede helemaal verdwenen
Van geen naar een moest ik mijn hele leven anders inrichten. Daarna nog enigszins onzeker als ouder zijnde en dus geluisterde naar de artsen / CB waardoor er pas toen ik het echt zat was en verder ging zoeken naar hulp (lang leve inloopspreekuren) kreeg ze medicatie voor haar reflux. Van 6-8 uur huilen per dag terug naar zo’n 3 uur per dag, hemels. Bij de tweede veel heftigere start gehad (opname doordat ze hartproblemen had), zelf extreme bloedarmoede door bloedverlies) maar ik stond nu veel sterker in mijn schoenen. Ondanks dat ze nog veel meer huilde (18 uur per dag) dan grote zus vond ik het geen probleem. Ik wist dat er ergens een oplossing was en dat het over zou gaan. Daarnaast hoefde ik ditmaal niet mijn hele leven aan te passen aan een kind, dat had ik immers al gedaan. Ik denk verder echt dat het afhankelijk is van het leven dat je leidt en het karakter van de kinderen. Ik heb twee heel lieve, zorgzame meiden met een temperament waar je u tegen zegt, bij beiden speelt altijd wel iets op medisch gebied en slapen is niet hun hobby. Als ik eerst een rustig kind had gehad en dan als tweede mijn jongste was ik gillend gek geworden denk ik.
Van geen naar 1, omdat alles dan nieuw is. Als de 2e komt weet je veel beter wat je te wachten staat en hoe je dingen aan moet pakken. Je hebt sneller in de gaten wat je jongste wil. Mijn kids schelen elf maanden en zaten al snel in het zelfde ritme. Heb me werkelijk suf genoten die eerste jaren.
Ik vond van geen naar 1 pittiger. Bij je tweede heb je alle skills al gemasterd en weet je wat je moet doen. Maar ik denk dat t vooral ook ligt aan t karakter van je kids. Want dat kan ook bepalend zijn voor hoe je het ervaart.
Onze oudste was 25 mnd toen haar zusje kwam. Onze derde kwam toen de oudste net 6 was en de 2e 2 weken na de geboorte van nr 3, 4 jaar werd. Nu achteraf vond ik van 1 naar 2 het pittigste. De oudste was een draakje qua weglopen etc. En ook het slapen ging nadat haar zusje er was niet goed meer. Ook overdag vond ik het lastig plannen qua slaapjes. De oudste ging na de lunch 2 uren naar bed en de baby ging na een tijdje in ochtend en middag naar bed, net nadat de oudste wakker was. Nu we onze 3e kregen waren de oudsten al vrij zelfstandig. Alle tijd voor een baby, handen vrij en ze snappen dat ze soms moeten wachten etc. Ik zou 16 mnd en dan een baby echt killing vinden 😅
Van 0 naar 1 vond ik veel moeilijker. Omdat het heel je leven overhoop haalt. En mijn oudste weende ook veel en ik wist niet wat er was. Bij de 2de was ik al veel meer relax en die draaide gewoon mee in het ritme dat we al hadden. Ze schelen ook bijna 3 jaar dus dat ging prima.
Van 1 naar 2 vond ik lastiger. Ons eerste kind was namelijk zo makkelijk, meteen al doorslapen, heel rustig en tevreden. Je had er echt geen kind aan. Toen de tweede werd geboren (2 jaar en 4 maanden leeftijdsverschil) had ik echt mijn handen vol. Ze sliep ook erg slecht en had een pittig karakter. Daarbij natuurlijk dat mijn zoon ook veel aandacht nodig had. Van 2 naar 3 vond ik dan weer minder lastig
Van één naar twee, maar volgens mij ligt dat ook aan de leeftijd tussen de kindjes. Mijn oudste was nèt 2. Ik vond het heel pittig om al die gebroken nachten te hebben en dan extra aandacht/energie op te moeten brengen voor haar. Is de één verzorgt en klaar, moet de volgende nog. Als ik de baby wilde voedden, was zij te klein om dit goed te begrijpen en wilde dan ook aandacht. Zat ik op de bank met een kind aan de borst en een kind op schoot met een boekje. Daar waar je met één nog rust en pauzes had, waren die met een 2e weg, omdat die opgevuld werden met zorg voor het andere kind. Vond dat heel intens.
Tussen mijn kinderen zit 1 jaar leeftijdsverschil. Niet gepland. Mocht ik nu kiezen dan zou ik toch wel wachten tot mijn oudste 1,5 tot 2 zou zijn. Alle zorg komt op jou nek.
Bij mijn 2e had ik het hetzelfde als bij jou. Rond 7 maanden begon het ook weer te kriebelen. Maar mijn verstand heeft het uiteindelijk gewonnen gelukkig.. nadat mijn kindje een jaar was ging het gevoel weer weg. En tegenwoordig op en neer.
Mjjn oudste kind was heel makkelijk. Ik vond van 1 naar 2 heftiger. Met 1 kind doe je nog alles zo makkelijk. Met 2 is alles al sneller een ondrneming. Vooral als ze klein zijn. Nu ze allebei wat ouder zijn is het wel ideaal. Spelen ze samen en ik heb wat meer vrijheid.
Ik heb er maar 1, maar weet zeker dat ik een 2e lastiger zou vinden. Ik volg graag mijn dochtertje en bij een 2e zou dat lastiger zijn. De oudste gaat al naar kdv of school terwijl je nog in je verlof zit. Die moet gehaald en gebracht worden. Die wilt een knuffel/boteham/getroost worden etc etc etc terwijl jij net een luier wusselt/voed/baby op je slaapt.... Het volgen is dan veel moeilijker
Mijn oudste is te vroeg geboren, waardoor we een paar weken ziekenhuis hebben gehad en bleek later ook nog reflux te hebben, dus een huilbaby. Dat was heel pittig.
De tweede heb ik wel gewoon thuis gehad, maar daar liep de borstvoeding en groei niet goed. Achteraf door tekort tongriempje.
Bij de tweede was ik wel relaxter en kon ik de eerste maanden beter doorkomen vond ik. Je weet toch al een beetje wat je moet doen. Maar een peuter ernaast is wel pittig. Aan de ene kant had ik daardoor minder rust, maar doordat de oudste een huilbaby was, had ik toch meer slaap toen de tweede er was. Slaap doet ook echt veel met hoe je je voelt. Ik vind het lastig om zo te zeggen wat pittiger is, omdat ik het idee heb dat ik qua eerste maanden echt appels met peren moet vergelijken.
Het ligt ook echt aan het kindje en de situatie. En je gaat zo mee met de flow, dus 1 of 2 kindjes, je leert er snel mee om te gaan vind ik. Als jij al kriebels voelt voor een tweede kindje, moet je ervoor gaan vind ik.
Van 0 naar 1 vond ik lastiger. De tweede deed ik er eigenlijk zo bij. Maar onze kinderen schelen wel 3 jaar en zo met de derde is de jongste bijna 4 jaar en de oudste bijna 7 jaar.
Van geen naar 1 vond ik het lastigste. Tuurlijk is het altijd weee even wennen en een nieuw ritme vinden. Ik had wel tijdens xe 2e zwangerschap erg veel last van mijn bekken, dus ik was blij dat mijn oudste goed kon lopen. Als je het kan oprbrengen om te wachten zou ik wachten met zwanger worden tot je kindje kan lopen 🤭
Ik vond van 2 naar 3,maar dat vraag je niet😜 Ligt denk ik echt aan de karaktertjes van de kinderen en het leeftijd verschil. Hier vond ik de derde erbij pittig omdat de oudste van en naar school, van en naar zwemles gebracht moest worden en ook nog wilde afspreken met vriendjes. Verder van de tweede erg jaloers op de komst van zijn zusje...
Vierde was hier weer heel makkelijk erbij, maar ja toen waren de andere drie, 12, 9 en 6 jaar. Al best zelfstandig. Ook paste de oudste graag even op als ik eventjes de deur uit moest.
Ik vond het beide niet zo moeilijk eigenlijk, maar mijn oudste was 6 toen haar zusje kwam, dus die deed alles ook zelf. Ik vond van 2 naar 3 het heftigste dan, maar dat kwam omdat mijn 3de een hele erge huilbaby was en constant ziek, eerste 2,5 jaar meer in het ziekenhuis met hem gelegen dsn thuis 3n dst was pittig met nog 2 Kids. Maar verder haf ik nergens moeite mee eigenlijk. Het gaat vanzelf.
Van 0 naar 1 omdat dat voor ons in ieder geval de grootste lifechanger was; totaal ander/geen ritme, weinig tot geen me-time (in het begin) en mijn hele leven opnieuw moeten inrichten (100% waard hoor daar niet van 🤗). Ook was de 1e een type huilbaby en waren wij als ouders onzeker(der) en zoekende. De tweede kwam toen de oudste net twee was en deden we zoals sommige ouders hierover zeggen "er gewoon bij". Ik weet ook dat veel ouders dit níet zo ervaren en het een vreemde uitspraak vinden, maar voor ons stond het ritme al en was het met de baby die er bij kwam natuurlijk wel weer even wennen aan de vele (nacht)voedingen, maar het liep vanaf de zwangerschap tot bevalling en na de geboorte erg lekker door. Is zo per persoon en gezin wisselend of het uberhaupt al niet als zwaarder wordt ervaren van 0 naar 1 en dan nog het verschil van 1 naar 2/3/4 etc. Ligt ook aan je kindjes, situatie en omstandigheden dus pin je vooral niet vast aan alle persoonlijke verhalen; de een is horror en de ander hemel en zo zal het altijd blijven.
Mijn oudste moest vooral wennen dat er een zusje was die ook aandacht nodig was. Zit bijna 5 jaar tussen. Daarin moest ik een weg vinden. Maar heb het voor mezelf niet erg gevonden. Nu zwanger van ons derde kindje en ook 4 jaar verschil straks met de 2e. Ze maken het bewust mee. Zal wel even weer wennen zijn met luiers. Ik laat het gewoon op me af komen.
Van 1 naar 2. Je moet veel meer aandacht verdelen. Mijn kinderen schelen 2.7 jaar dus de oudste had nog veel begeleiding nodig en toen bleek de jongste ook nog eens een soort van huilbaby te zijn .... Dit was enorm pittig. Straks met nr 3 zijn beide gelukkig stuk ouder. We hopen en verwachten dat dit soepeler gaat verlopen. Omdat de kinderen beide zelf hun kont kunnen vegen 🤭 jongste is dan bijna 9. Oudste 11.5 scheelt wel echt veel toezicht en begeleiding.
Ja echt wel! Heerlijk! Onze 3e kwam toen de oudste net 6 en de 2e bijna 4 werd. Als de oudsten dan op school zitten heb je alle tijd voor de baby, jezelf en huishouden. Echt heerlijk!
Hier helpen de kinderen ook mee. (Kunnen even snel stofzuiger door huis halen, hond uitlaten, afwas brengen, lapje over de tafel) scheelt echt hoor. Zwangerschap gaat me nu ook makkelijker af.... Toen was het altijd één ontplofde zooi en was dan blij als me man thuis kwam dat hij op hun kon letten 4n ik schoonmaken opruimen. Hij vond niet leuk in de puinhoop thuis komen. Ja waren tropen jaren toen.... Ben blij dat er nu meer leeftijd tussen zit wat dat betreft 😅
Van 1 naar 2 ondanks dat ik bij de eerste ongepland zwanger raakte op m’n 20ste vond ik die overgang minder moeilijk. Ik ben blij dat ik meerdere kinderen heb en dat had ik voor geen goud willen missen maar goed dat is niet de vraag 😉
Van 1 naar 2. Ik vond het moeilijk om de aandacht te verdelen. Twee hele verschillende karakters en dus ook andere behoeftes. Lastig om daar aan te kunnen voldoen.
100% van 1 naar 2. Ik zou echt willen dat ik gewacht had. Mijn kinderen schelen 22 maanden. Maar wat vond ik het heftig die eerste maanden. T was echt overleven op geen enkele uur slaap (de baby werd elk kwartier wakker snachts en overdag) Zwangerschap vond ik ook zwaar met een dreumes die smiddags bijna niet meer sliep, had bekkenklachten... maar ik deed ook alles helemaal alleen, mn man hielp/helpt 0,0 in het huishouden. Als ik een makkelijke baby had gehad die gewoon sliep, én een partner die me meehielp en af en toe de baby eens overnam, had ik het wel heel anders ervaren. Maar dat weet je niet vantevoren of je een goede slaper krijgt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (36) Verversen