Ik heb twee gezonde kids van 1 en 3 jaar. Het is echt druk en heb handen en ogen tekort soms! Sinds enkele weken denk ik vaker na over een derde kindje, wat zou ik het heerlijk vinden om nog eens zwanger te zijn en me voor te bereiden op zo’n kleintje, een broertje of zusje voor mijn twee kids, nog zoveel liefde om te geven. Ergens voelt dit gezin helemaal compleet en kan ik een derde kindje (denk ik) echt niet aan! Maar toch kan ik de wens voor een derde kindje niet wegduwen. Ik heb na de eerste op het randje van een postnatale depressie gezeten en sinds de tweede er is ben ik heel vaak gestresst, vaak slechte zin en ben ik soms blij dat ik naar mijn werk kan. Ik weet niet of dit ook normaal is? Maar in elk geval, de vraag: gaat de wens naar een derde kindje ooit weg?
Ik ben 36 en zwanger en word 37, misschien kan je het nog een paar jaar geven om het zeker te weten en dan te merken dat alles rustiger is. De eerste jaren zijn erg zwaar. Maar zodra ze naar school gaan en met vrienden gaan spelen etc dan krijg je zo'n ander ritme. Ik zou er bij twijfel gewoon nog even een paar jaar mee wachten. ;) sterkte!
Om te beginnen..ja het is normaal dat je soms ook even blij bent met tijd voor jezelf en dat je stress hebt! Heeft je man begrip voor je als in kan je je ei voldoende kwijt en de taken voldoende verdelen? Wees ook niet te streng voor jezelf, dat kan helpen met de stress. ten tweede ik wou ook heel graag een 3de maar mijn man wou eigenlijk al geen 2e (wij hebben nu 2 meisjes) en ik kan zeggen dat bij mij het gevoel wel vanzelf weg gegaan is. Soms kan ik er wel nog eens over dromen maar het maakt met niet meer triest ofzo, je kinderen zijn nog hartstikke jong.. leg jezelf geen druk op en probeer gewoon te zien wat de toekomst brengt, wie weet gaat de wens bij je weg, versterkt de wens bij je man, ...
Ja hoor, die wens gaat vanzelf over. Als je leven over een paar jaar weer 'makkelijker' wordt. Je hoeft geen rekening meer te houden met slaapjes, flessen, speentjes, sjouwen met buggy en allerlei andere dingen die te maken hebben met de fase waarin je nu zit. De kinderen een zwemdiploma hebben, ze een klein boodschapje kunnen gaan doen enz. Dan is het echt wel verdwenen hoor en dat gaat geleidelijk. Zo is het bij mij gegaan. Heel.lang nog de stiekeme wens gehad voor en vijfde, maar nu ik langs het zwembad zit met mijn 4 kinderen die allemaal een zwemdiploma hebben zit ik daar wel heel erg lekker hoor!!
Ik wist vooraf al dat ik er 3 wilde, mijn man 2. Na de komst van de tweede voelde het voor mij dan ook nog steeds niet compleet. Voelde me verdrietig bij het idee dat dit het zou zijn. Het was niet klaar voor mij! Dat voelde ik heel sterk en ik wist dat dit nooit zou veranderen. Na veel gepraat was hij toch om en gingen we voor de derde die zich al snel aandiende 😅. Die van mij zijn ook 3 (bijna 4) en 16 maanden. Nr 3 komt in november. Dan zijn wij compleet en is het voor mij goed zo.
Maar elke situatie is anders. Je geeft zelf al aan in je verhaal dat je denkt het (nu) niet aan te kunnen. Wellicht over een paar jaar als jullie in wat rustiger vaarwater zijn beland dat dit anders is?
Mijn ervaring vanuit mij, bij mij bleef de wens voor een kindje altijd ook na de derde 😅 geloof ook niet dat het helemaal weg gaat bij mij. Maar als ik zo naar je verhaal luister denk ik dat je goed moet kijken naar jezelf kan je dit wel aan? Wees even eerlijk naar jezelf toe… Heel veel wijsheid gewenst! Groetjes
Na de 2de wou ik graag nog een 3de, alleen relatie was kut, jongste is nu 4 en heb mij erbij neergelegd dat dit het is. Ik wordt ouder mijn oudste is al een tiener en dan opnieuw in de luiers nee dan ben ik 30 jaar aan het moederen geweest van baby tot volwassen en dan houdt het moederschap nog niet op door huizen tekort dus voor dat ze allemaal de deur uit zijn ben ik 60
Pff ik durf t je niet te zeggen !! Ik heb nu 3 meiden 4,5 & 3 jaar en baby van 4 maanden en het is zo zwaar!! Dat ik denk noooooit meer. Straks als ze alle 3 op school zitten kan ik ook weer me eigen leven een beetje oppakken.. maar de seconde erna kan ik in huilen uitbarsten van de gedachte dat ik nooit meer zwanger zou zijn nooit meer een klein baby’tje nooit meer t eerste lachje ect etc.. ontzwangeren?!! Nou ik hoop t.. ik word werkelijk waar helemaal knetter van mezelf 😅
Mijn ervaring is dat het gevoel er op een gegeven moment niet meer is. Ik heb 4 kinderen (jongste is 5). Ergens in de afgelopen jaren is het gevoel dat de optie nog open staat naar definitief afgesloten gegaan. Geen idee wanneer of waarom, maar het is goed zo.
Of het normaal is weet ik niet. Verstandig lijkt het me niet zoals je er nu over denkt. Menselijk is het wel. Ik ben er zelf na twee zwangerschappen met diverse complicaties wel klaar mee. Maar ik heb nooit een wens voor een groot gezin gehad.
met overtuiging zeg ik dat wij niet voor een derde gaan. Maar nog zeker wekelijks bekruipt weer het gevoel, ik wil een derde. het gevoel gaat niet weg. Nog een keer zwanger willen zijn, knuffelen, borstvoeding geven, meer interactie zussen/broertjes (zelfs de ruzies), heerlijk. Maar ook mijn gevoel zegt me dat dit niet goed is. Inmiddels is deze keuze echt wel gemaakt, maar het gevoel slijt niet. Wel wordt het gevoel dat er geen derde komt steeds sterker. En heb ik daar absoluut vrede mee. Maar het verdriet om geen derde is er wel. blijft vreemd dit.
Ik denk dat het voor mijzelf nooit afgesloten zal worden als mijn man geen 2e kindje wil (ik wil het wel, hij weet het nog niet: geen ja geen nee). Als hij het niet zou willen zal er vast wel een punt komen waarop ik denk : oké het is 'goed' zo, omdat zoontje dan te oud is ofzo. Maar ik denk dat ik 't nooit helemaal kan loslaten. Maar dat zeg ik nu en heb nog hormonen want ben 4 maanden geleden bevallen 🙈
Haha ja en ik wil het echt NIET nu. (dacht laatst dat 't condoom was gescheurd en was helemaal in paniek) M'n vriendin heeft een kleintje van 1.5 en een n pasgeboren baby en dat lijkt me zooo intens. Dus mijn man heeft nog 'n jaar of 2. 5 om bij te draaien want dat leeftijdsverschil lijkt me beter hahah😅💕
Verstandelijk zou ik zeggen wacht even een jaartje af en kijk dan hoe je je voelt. Daarnaast is het belangrijk dat je man het ook echt wil.. want het is een samen dingetje. Gevoelsmatig snap ik je heel goed, hier bleef de wens voor een derde en inmiddels twee weken mama van ons meisje. Het is voor ons echt ingrijpender dan de tweede erbij. Der broers hebben veel moeite met de situatie (liggen nog in het zkh ver van huis dus mama is al meer dan 2 weken niet thuis geweest) en ze is een zorgenkindje. Heeft dus meer impact op het hele gezin dan verwacht. Ben een nuchtere relaxte moeder (over het algemeen) maar als ik jouw omschrijving lees denk ik wel zou ik deze situatie dan trekken?? Antwoord nee.. bedoel dat niet vervelend. Het is gewoon zo dat je niet kunt voorspellen of de derde gezond en rustig is ☺️
Herkenbaar hoor, ook twee kinderen, ook genoeg, ook een postnatale depressie en al het gedoe er omheen, de lange nasleep.. Ook ik had nog kriebels voor een derde, mijn vriend niet. Besloten net zo te laten. Die stress wilde ik niet meer, kon net weer een beetje genieten en alles werd makkelijker. En toen raakte ik ongepland zwanger. We zijn blij dat onze zoon er is. Zwaar vind ik het wel. M’n stemming is nog steeds wisselend.
Het kriebelende gevoel is nu wel weg, maar zou er niet van opkijken als na de babyfase deze kriebels weer opnieuw beginnen. Dat is hormonaal, daar ben je als vrouw denk ik op gemaakt.
Ik ben van mening dat je als vrouw nooit het gevoel hebt “klaar” te zijn, omdat we gemaakt zijn om ons voort te planten. Voor jou is het echt een overweging die je moet maken, bedenk wel dat je dit gevoel na de derde misschien ook weer zult krijgen. Voelen jullie je nu echt compleet, en is het meer de babykriebels die je dan weer hebt en nu een beetje mist of heb je het gevoel dat jullie nu niet compleet zijn?
Dat jij dat gevoel hebt is prima, maar dat geldt echt absoluut níet voor iedere vrouw hoor! Ik ben ook niet gemaakt om voor te planten. Ik ben er toevallig gewoon😀
Ik zou over een jaartje weer eens kijken, dan is de oudste naar zoon en de jongste weer een stukje ouder. Het hoeft nu niet perce ; ) Wat betreft zal de wens ooit over gaan? Ik denk dat je wel voelt op een gegeven moment of je het echt wil en ook hoe je man er in staat. Mn man en ik hadden van te voren besproken dat we 3 kinderen wel erg mooi zouden vinden als dit mocht lukken. Na de 2e zijn we er snel weer voor gegaan, dan konden we de babytijd ook afsluiten, maar altijd als onze kleintjes naar school gingen dan kon ik het ook niet afsluiten, altijd een weemoedig gevoel naar de baby, peutertijd. Ook na de derde (was ook een heerlijk makkelijk kindje) toen zij naar school ging, kon ik het maar niet los laten, mijn man wilde nog wel eentje, dus het lag echt bij mij, maar 4 kinderen voelde wel veel haha.. Dus best nog getwijfeld, maar was toen 36, dus ik dacht moet nu wel knopen doorhakken, want voor mij is dat wel de grens en nu is de 4e er inmiddels als weer bijna 3 jaar. Dit dametje is een stuk pittiger dan de 3e, maar wel weer super leuk. Toch weet ik dat het nu echt goed is, de wens is er niet meer (al ga ik het zeker missen) maar nu is mn verstand aan zet en weet ik dat het prima is zo, op naar de volgende fase!
Denk dat het ergens komt door het “ we zijn nu nog vruchtbaar, dit zijn de goede jaren” gevoel . Die gaan een keer voorbij en de kans is dan verkeken. Ook het gevoel van “ fase opschuiven “ is een ding die meespeelt bij dat blijvende gevoel. Ik wilde graag een groot gezin. We hebben nu 5 kids dus das redelijk groot en nog blijft dat gevoel. Het wordt wel iets minder moet ik zeggen. Het is soms ook een weemoedig gevoel naar de babytijd van de anderen die weer het verlangen oproept naar een volgend kindje. We gebruiken geen echte anti conceptie . Iets met 🎵 ⛪️ 😉. Dus als het gebeurt is het welkom maar we gáán er niet meer voor, we willen niet teveel ingrijpen in Gods plan voor ons leven. Het niet meer gaan voor een volgend kindje heeft mijn man ook een groot aandeel is. Gister zei hij nog ..” ben toch stiekem blij dat ze niet allemaal autisme hebben” een evt volgend kindje zou dat natuurlijk ook weer kunnen hebben. Een jaar slecht slapen ( wat dat is wat het hier betekent ..2x per nacht wakker tot een maand of 12) heb ik ook iets minder zin in 🤣🤣. Maar goed zoals ik al zei; tis wel welkom. Ik zou meteen kappen met de krantenwijk. Dan kan ik aardig wat slaapgebrek hebben. Zou in jouw geval er even voorlopig niet meer over beginnen tegen je man, even laten rusten. Misschien niet in je hoofd maar wel in je communicatie
Ik vind het herkenbaar hoor; maar dan voor een nr4. Ik kan het ook nog niet afsluiten, ondanks dat we het druk hebben en ik geen idee heb of we dat aan zouden kunnen. Ik ben benieuwd of ik het ooit kan afsluiten
Je hebt het nu nog erg druk met 2 kleine kinderen. Misschien heb je over een jaar of wat wel weer ruimte voor een 3e en wie weet denkt je man er dan ook wel anders over. Als de oudste 2 dan wat zelfstandiger zijn enzo.
Mijn man wilde het ook niet. Maar voor mij was het niet compleet. Toen de jongste 3,5 was, zag mijn man wat het voor mij betekende en kreeg hij zelf zin in een derde!! Voor je 40e is afsluiten geen garantie dat je over 2 jaar ook echt geen wens hebt... Na de derde was bij mij echt de wens voor nog een kindje weg. Het is écht compleet.
Ik heb die wens ook nog, mijn jongste is 7 maand en ik geniet zo van mijn 2 schatjes, een 3de zou wat mij betreft er zo bijkunnen, mijn man twijfelt maar zegt geen neen, in jou geval zou ik het parkeren aangezien je man absoluut niet wil, en een kind die van 1 van beiden niet gewild is vind ik niet oke 🙂 ik heb ook gezegd tegen mijn man dat ik het ook maar wil als we beiden 100% zeker zijn en het kindje dus ecen welkom is als de 2 vorige 🙂
Ik voel me ook vaker zo hoor, ook bij de 1e veel moeite gehad na bevalling.. maar de wens voor derde ging hier niet weg. Ze is nu bijna 2 weken oud😊 druk? Ja, zeker nu de zomervakantie van de oudste is begonnen maar ook heerlijk genieten weer zo’n mupke. Hier was de afweging liever geen levenslange vraag wat als we voor een derde kind hadden geprobeerd,,, maar nu heb ik ergens dat gevoel weer, maar dan meer nog een keer meemaken ;-) jammer nooit meer zwanger , nooit meer bevalling, nooit meer kraamweek, maar dat moet ik nu een plek geven. We voelen ons wel compleet nu en een 4e zou echt zijn om het nog eens mee te maken. Succes met de keuze, lastig! Ik zou het ook even parkeren en nagaan voor jezelf wil je echt een derde kindje of nogmaals alles meemaken?
Bij mij wel.. heb lang getwijfeld voor een derde en voor mijn man hoefde het ook niet. Nu zijn mijn kindjes 5 en bijna 8 en ben ik blij dat we het niet gedaan hebben. Ik zie mijn zus en mijn schoonzus met hun kleintjes en ik zou dat echt niet meer willen. Het is zo veel makkelijker nu. Ik wil die vrijheid niet meer opgeven. Voor mij geen rekening meer houden met middagdutjes, geen gesleur met buggy’s, geen kinderstoelen, kinderen in de auto zetten, achter een kind aan lopen overal en in de gaten houden, geen luiers meer of ‘mama ik ben klaar’ vanuit de wc enz.. de volgende fase gaat in en deze is heel fijn 😊
Mijn zus zei dit ook, tot haar tweede kindje bijna 3 was, toen werd het ineens zoveel makkelijker! De oudste 2 wat zelfstandiger en toen kwam er weer ruimte in haar hart en hoofd voor baby nummer 3. Die is inmiddels 5 maanden ;) Ik zou zeggen: denk er over een jaar (of langer) nog eens over na als je geen handen en ogen meer tekort komt (:
Hier heb ik gevoelsmatig ook die wens, maar mijn verstand wint het. Het zou bij ons ten koste gaan van te veel dingen en dus ook van de andere 2 kinderen. Dus is het hier niet verstandig, ondanks dat ik het ergens wel zou willen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (31) Verversen