Van mijn burn-out, niet meer doorgaan als het eigenlijk niet meer gaat. Goed genoeg is ook oké. Luisteren naar mijn gevoel: die heeft stiekem best vaak gelijk. Van Corona: pluk de dag! Van mijn psych: ik mag best wat liever voor mezelf zijn!
Ik heb mogen leren om niet meer alle ballen in de lucht te willen houden en ook de boel meer de boel te laten. Vroeger altijd met to do lijstjes heen en weer en de weekenden vol en nu gaan we in de weekenden vrijwel planningloos door het leven. Vragen mensen woensdag nog om zaterdag af te spreken en we hebben er zin in: wij kunnen (bijna) altijd. Elke week worden in het huishouden de vaste dingen gedaan en andere dingen pas echt als ze voor het oog viezer zijn: jammer dan 😊 wie zou me er nog op af rekenen behalve ikzelf.. en dat laatste doe (of probeer) ik dus niet meer.
Same, maar het wordt wel gemakkelijker! Beneden is ook steeds ontploft met speelgoed, maar ik laat het steeds vaker liggen. Waar ik één bak opruim, wordt de volgende weer overhoop gegooid 🙈
Dat je eigen grenzen aanvoelen en aangeven en op die manier voor jezelf zorgen geen overbodige luxe, maar heel erg nodig is. Ik moest eerst helemaal opbranden voordat ik dat leerde. Op adem komen is belangrijk.
Onze 3e heeft een slechte start gehad waarbij we ernstig rekening moesten houden met afscheid nemen. Dit heeft ons beide als ouders enorm veranderd. Bewuster van het leven, genieten van elke dag en van ons gezin wat godzijdank uit 5 gezonde mensen bestaat. Soms de boel de boel te laten om lekker te genieten met ons gezin. Was eerder ook veel aan het poetsen etc. Zoveel zaken die eigenlijk zo onbelangrijk zijn..
Na de zoveelste ruzie dit x toch echt het contact heb verbroken met mijn familie, het zal never nooit goed gaan en ik zal altijd het zwarte schaap blijven bij hun, sinds ik geen contact meer heb heb ik zoveel meer rust, ik heb me eigen gezin en schoonfamilie en hele lieve vriendinnen , en hun zijn mijn familie.
Dat ik soms nog best verdrietig mag en kan zijn om mijn overleden dochter ondanks dat t al 4 jaar geleden is. Dat het leven geeft en neemt en dat het soms is wat het is. Loslaten mij soms meer brengt dan vasthouden…
Hulp vragen van anderen. Ik doe graag alles zelf, alles op mijn manier. Helaas heeft mijn man 1,5 jaar geleden een bipolaire stoornis ontwikkeld, en sta ik er sinds al die tijd eigenlijk alleen voor, met alle stress en spanning en ruzie en verantwoordelijkheid van hem erbij. Ik vond het al moeilijk om te vragen om oppas, maar vooral de huishouding laat ik niet graag aan anderen over. Nu durf ik te vragen of iemand in een moeilijke periode eten kookt, of onze afwas komt doen o.i.d. Ook heb ik geleerd dat iedere ouder z'n eigen kind het beste kent. En daarom niet te oordelen over andere moeders en vaders. Ik ga weleens open in gesprek, maar ik merk aan mezelf dat ik anderen niet meer "slecht" vindt omdat ze iets op een andere manier doen dan standaard.
Heftig, ja ik veroordeelde mensen ook snel. Ik merk het soms nog steeds in mn hoofd maar dan denk ik "nee vraag het gewoon" meestal dacht ik het helemaal verkeerd
Wat ik hopelijk nog ga leren, om beter voor mezelf te zorgen en mezelf op de eerste plaats te zetten, en niet mezelf wegcijferen voor mijn kind en man, of wie dan ook. Want als mama zich niet goed voelt, hoe kan ik dan goed zorgen voor een andere.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (41) Verversen