Zijn jullie nog gezellig? In de zin van leuk grapjes maken, de slappe lach hebben en gewoon leuk zijn zoals je normaal bent. Ik ben nu 36 weken en heb zoveel pijn (bekkeninstabiliteit, rugpijn, ik slaap niet etc en nog veel meer) maar daardoor ben ik een beetje mezelf kwijt en lig ik het liefst in bed of op de bank en kan ik eigenlijk niet meer genieten. M’n vriend vind dit heel moeilijk en heeft ruzie daardoor gezocht. Onder het mom van: kijk wat ik voor je doe en ik krijg niks. We wonen niet samen en hij heeft nu al het hele weekend z’n telefoon uitstaan. Stel dat m’n bevalling zou beginnen, wat ik niet hoop dan kan ik hem niet bereiken. Heeft hij gelijk en moet ik gemaakt gezellig doen of zit hij fout?
Ik ben 39.2 en ook veel pijn, moe en liefst helemaal alleen. Maar kan ook wel lachen met de kinderen of mijn man. Hij weet dat het einde nadert en dat ik daarom zo doe.. laatst zei ik nog "ik heb redelijk goed geslapen, waarom ben ik zo moe... Is toch niet normaal? Toen zei hij "misschien omdat je 39 weken bent?"
Maar ik merk totaal geen begrip bij je vriend.. Tuurlijk kan hij er van balen dat je minder lekker in je vel zit maar zn telefoon uitdoen? Nee dat is echt overdreven.. Ik was gisteren boodschappen doen alleen (1,5uur weggeweest) en mijn man zn telefoon stond uit, was echt heel kwaad geworden! Vond hij niet leuk maar begreep me wel.
Je moet over problemen kunnen praten toch? Met een baby gaat het straks nog lastiger worden, wellicht relatietherapie overwegen om beter te communiceren?
Ik denk dat hij een excuus zocht om eens goed carnaval te vieren. Dat had hij beter kunnen vragen. Terwijl hij dit weekend na de kater vergeet. Pick your battles.
Ik snap dat het voor jou waarschijnlijk niet alleen lichamelijk zwaar is maar ook mentaal maar het wordt echt niet beter als je je van alle leuke dingen afsluit. Mannen moeten zich daarintegen ineens ook heel erg aanpassen wat echt niet makkelijk is. Je waardering tonen vind ik echt heel belangrijk, dat gaat overigens ook beide kanten op. Mijn man snapt dat hij nu veel meer moet doen en dat ik minder behoefte heb aan bepaalde dingen. Ik vind het daarom nu extra belangrijk om hem te tonen dat ik echt heel dankbaar ben. Dat hij zijn telefoon uit zet terwijl jij 36 weken zwanger bent vind ik niet verstandig maar ik zou ipv boos worden bedenken dat hij dat waarschijnlijk doet omdat hij zich echt niet gewaardeerd voelt op dit moment, ookal heb jij dat niet zo bedoeld. Ik zou het gesprek aangaan en vooral geen verwijten maken nu. Uitleggen dat je elk moment kan gaan bevallen en dat je het fijn zou vinden als je hem dan gewoon kan bereiken
Ik denk dat het van beide kanten moet komen. Jij hebt het zwaar en vooral slaaptekort kan er zwaar in hakken! Maar hij is ook een persoon en kan er niets tegen doen. Maar hij moet ook begrijpen dat hij er geen last van heeft en je er onder lijd waardoor je zo bent.
Ik was niet de leukste in mijn laatste zwangerschap. Heb heel wat gehuild en mij echt wel ellendig gevoeld. Ik had ook een zware zwangerschap. Een grote bloeding, hartje niet kunnen vinden, bekkeninstabiliteit, hartpatiënt, ontslag, afwijkende groeiecho's zorgde ervoor dat ik mij niet happy voelde, maar mijn man was er. Hij heeft mij gesteund, getroost, verteld dat het goed kwam en was altijd bereikbaar. En zo hoort het ook. En hij hoort zeker bereikbaar te zijn.
Je partner heeft dan wel geen fysieke last, maar wel te maken met een partner die dat heeft en dat kan soms ook flink lastig zijn. Natuurlijk is het niet oké om onbereikbaar te zijn voor een hoogzwangere partner, maar aan de andere kant heb je nog een maand te gaan dus zoveel risico loopt hij nu ook weer niet. En als hij zo ver gaat dat hij boos zijn telefoon uit zet, dan zal het wel wat verder gaan dan dat hij zomaar ruzie zoekt omdat jij op de bank wil liggen. Het zal bij hem ook opgebouwde irritatie zijn. En heeft hij direct zijn telefoon uitgezet, of nadat je bleef bellen bijvoorbeeld. Een verhaal heeft altijd twee kanten, en ieder heeft zijn eigen beleving. Ik denk dat je er goed aan doet dat je ook probeert het van zijn kant te zien. Dit geldt uiteraard ook voor hem. Maar het is niet: jij bent zwanger en hebt last, dús hij moet overal begrip voor hebben. Ja, hij moet begrip hebben, maar zijn gevoel mag er ook zijn. Kijk, is het iets als hij heeft voor je opgeruimd/gekookt/weet ik wat gedaan en wilde nu even lekker samen tijd en jij klaagt alleen maar over de kwalen, dan snap ik dat hij denkt: gaan we weer, en een beetje erkenning voor wat ik allemaal doe is ook wel eens leuk. Ik geef maar een voorbeeld he. Ik weet niet in hoeverre jullie over dit soort dingen praten, maar dit klinkt als een te lang ingehouden bom die barstte.
Ik weet van mezelf dat ik van de hormonen soms echt wel onredelijk of chagrijnig kon worden. Ook al voelde het nog zó terecht allemaal, de volgende dag dacht ik dan: oei... Ik heb dan ook mijn excuses aangeboden, en lette er ook op dat ik hem mijn waardering bleef uiten. Het blijft in een relatie altijd van twee kanten komen. Als het botst, dan altijd zowel naar de ander als naar jezelf kijken. Morgen eens goed met elkaar praten. En dan niet beschuldigend maar open. Zie dit als een teken dat jullie je allebei niet voldoende gezien/gehoord voelen.
Hij zit fout. Wat inlevingsvermogen en respect naar jou is op zijn plaats. En ruzie zoeken/maken omdat hij vind dat jij niet gezellig bent, met alle kwalen waar jij nu last van hebt.... wat een respectloze L*L. En telefoon uit is helemaal not done.
Heb je iemand anders waarop je kan terugvallen bij noodgevallen?
Hier ook. Bekkenpijn, rugpijn, echter slaap ik sinds een paar dagen weer goed na 4 weken 2 a 3 uurtjes per nacht. Maar ja ik ben ook niet het meest gezellige wezen momenteel. Ik kan niet super veel hebben. Mijn man werkt fulltime en moet veel huishoudelijk oppakken. Niet fijn, maar het is zo. Hij moppert ook wel, maar dan zeg ik weleens: ga jij maar deze pijn ervaren en zwanger zijn(plus ziek, want had afgelopen 2 weken ook koorts etc). En dan zegt hij ook dat hij ook trots op me is dat ik dit doe...maar soms moet hij ook even zijn ei kwijt. Echter dat hij heel t weekend zijn telefoon uit heeft en niet bereikbaar is...beetje kinderachtig. Natuurlijk kan het allemaal anders zijn dan hij verwachtte en er van balen. Dat doe jij ook waarschijnlijk(waarschijnlijk nog wel meer want jij voelt je constant meuk). Dus oke, tot zo ver en dat mag hij zeggen en uiten. Maar dan als een klein kind gaan stampvoeten...nee. tijd om volwassen te worden als er een kind op komst is. Gaat hij straks ook heel t weekend afwezig zijn als het kind te veel huilt? Hoe gaat hij dan er mee om.
Hij kiest ervoor om niet bij jou te wonen. Dan kan hij niet van je eisen dat je ineens gezellig doet op de momenten dat het hem uitkomt. Dit klinkt mij in de oren als iemand met weinig verantwoordelijkheidsgevoel en inlevingsvermogen. Niet iemand die kiest voor een liefdevolle stabiele relatie. Sterkte!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (13) Verversen