Even wat context: we hebben een peuter van bijna 2,5 en een dochter van 7 maanden. Onze oudste dochter heeft last van erge woede uitbarstingen als er iets moet gebeuren wat zij niet wil. Vanochtend ben ik ergens met haar geweest om haar 1 op 1 aandacht te geven. Dat was heel gezellig, tot we naar huis moesten. Ze gilt, krijst, schopt alles bij elkaar en rent weg. Ik was alleen en kon haar bijna niet in de auto krijgen, alleen door haar echt stevig vast te pakken.
Het leek wel of ze bezeten was. Ze kon alleen maar schreeuwen en gillen en was niet voor rede vatbaar. Ik ben toen énorm tegen haar uitgevallen. Ik heb écht heel hard geschreeuwd dat ik er klaar mee was en dat ze naar me moest luisteren. Nu voel ik me ontzettend schuldig. Ik ben er op terug gekomen en heb haar gezegd dat ik niet zo had mogen schreeuwen.
Is dit herkenbaar? Hoe gaan jullie om met de woede uitbarstingen van je peuter (als ze er zijn?)?
Zeer herkenbaar, maar ik heb dan ook een kind met zeer sterke wil (Google maar eens) misschien heeft je dochter het ook. Bij ons kon ze uren (!) door schreeuwen als we ergens weg gingen. Ik hoopte toen ze 2 was inderdaad op het einde van die fase. Maar die kwam niet. De sterke wil blijft, en ze moet met haar buien leren omgaan. En ik ook 😅
Ik heb even onderzoek gedaan.. kleine openbaring hoor. Denk inderdaad dat ons meisje ook een zeer sterke wil heeft. Goede tip. Ik ga er eens verder over lezen!
Janneke van Olphen heeft er een boek over geschreven: "Het hooggevoelige kind met een sterke wil" Zelfs mijn dochter zelf vond het prettig om het te lezen (is nu 11) Ze merkte; oké ik ben dus niet de enige. Maar ik kreeg voor mijn gevoel ook erkenning. Het ís zwaar, maar stapje bij stapje leren wij haar kennen, en zijzelf ook. Succes!
Janneke van Olphen heeft daar een mooi boek over geschreven, maar er is ook info op haar website: gevoeligheidgrootbrengen.nl Zij (psycholoog) kreeg een tweeling met hooggevoeligheid. Toen haar 3e geboren werd, bleek die ook hooggevoelig, maar met een sterke wil. Zij is zich erin gaan verdiepen, heeft er een boek over geschreven en geeft inmiddels cursussen. Want hooggevoelig met een sterke wil werkt totaal anders dan een 'gewoon' hooggevoelig kind. Mijn dochter heeft nu een jaar een kindercoach omdat ze in groep 7 klem liep (aanrader!), en ze kan het nu beter onder woorden brengen/problemen opschrijven, maar het blijft een zoektocht. Ze is nu 11 jaar. Verdiep je vooral in haar/zijn wereld. Ze hebben het echt zwaar soms, nét als de ouders trouwens.
Wat ik heb geleerd met het hebben van een peuter is dat niet alleen de peuter moet leren om met emoties om te gaan, maar wij als ouders ook meteen een soort angermanagement cursus nodig hebben. Er komen bij mij geregeld emoties los, waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Ik kan me alleen maar herkennen in je verhaal. Nu er maar op vertrouwen dat het een fase is!
Jij hebt je excuses aangeboden aan je kind maar heeft je dochter ook aangegeven (voor zover dat kan bij een tweejarige) dat zij beter moet luisteren? Toont zij ook berouw? Je werd niet voor niets boos. Hoe jong ook, zij is al pienter genoeg om te weten hoe aandacht te vragen als zij haar zin niet krijgt. Hoe gek het ook klinkt, wees streng. Je hoeft dit gedrag van haar echt niet te accepteren. Dat kan je ook gerust met die woorden zeggen. Ik zou het schuldgevoel wel aan de kant zetten. Nergens voor nodig.
Heel herkenbaar met onze zoon van 3,5 jaar. Zo jammer om het uitje dan zo af te sluiten hè. Snap je helemaal!! Uiteindelijk zijn wij moeders ook maar mensen hè :-).
Ik heb haast geen stem van altijd te moeten schreeuwen en deugeniet van 4 en eigenwijze dochter van 9 en een zeer luie zoon lol schuldig voelen totaal niet 😅
Ik heb haast geen stem van altijd te moeten schreeuwen en deugeniet van 4 en eigenwijze dochter van 9 en een zeer luie zoon lol schuldig voelen totaal niet 😅
Oja en nog een tip. Zorg dat je zulke uitjes niet voor jezelf doet. En daarmee bedoel ik met eigen verwachtingen. Je zegt, het was heel gezellig tot we naar huis gingen. Dus jij hebt het als heel heftig ervaren maar misschien was het voor je dochter, inclusief woede-uitbarsting juist heel fijn. Ze heeft het dus zo erg naar haar zin gehad dat ze niet weg wilde gaan. Dan is het ,achteraf gezien als je tot rust bent gekomen😂, ook wel weer schattig
Ik heb 3 peuters. Het is vreselijk! Maar gelukkig echt een fase! Mijn oudste 2 doen het ook niet meer. Ik vlieg laatste tijd ook sneller uit als ik zou willen Maja 🤷♀️ Zolang je ze weer liefdevol naar bed brengt daarna
Haha thanks! Heb heel wat uurtjes afgehuild en elke avond het gevoel dat ik iedereen tekort doe. Maar het zijn juist vaak die momenten ten waar bijv mijn zoontje het weken later nog over heeft, en hij is best gevoelig! Maar hoe heftig de woede-uitbarstingen voor ons. Hoe normaal eigenlijk voor hun, en what rest was die mooie dag samen met Mama. ❤️
Hoe wil je nog boven je kind uitkomen zonder stemverheffing wanneer deze helemaal uit d'r plaat gaat. Gewoon niet dus ja dat je dan even schreeuwt lijkt mij niet gek. En schuldig: nee. Heb er wel korte metten mee. In het.begin was het ook vreselijk. Thuis gaat ze naar haar kamer, die is beneden. Wanneer ze denkt dat ze gewoon kan doen mag ze terug komen. Door dit te doen werd het veel minder. Wanneer het nu even niet wil lukken wil ze wel met spullen gooien, maar dat spullen gooien accepteer ik niet. Dus nu zijn we daar mee bezig, haha! Maar het is heel herkenbaar. Wel blijven aangeven dat je dit niet wilt hebben.
Heel herkenbaar. De situaties en het boos worden. Héél boos worden, ik heb dan zelf ook een soort bui zou je kunnen zeggen... Geen oplossing, behalve dat het met de tijd ook wel minder wordt.
Ja wel herkenbaar hoor.. ze kunnen je tot waanzin drijven.. en even later voel je je schuldig, zeker wanneer ze weer lief zijn 😉 Je bent nu eenmaal niet perfect. Als het kan, probeer even uit de situatie te stappen.
De frustratie is heel herkenbaar en ook het boos worden (Ik schreeuw niet maar verhef mijn stem echt wel. Vooral als ik zelf noe en/of overprikkeld ben. Het schuldgevoel en de spijt herken ik ook en ik zeg ook altijd sorry. Heel menselijk allemaal. Ik heb 2 kinderen en de 1 is echt "makkelijker" dan de ander (de een had driftbuien, was een plank als hij in een stoeltje moest, etc Dat heeft de ander nooit gehad), dat scheelt ook. Mijn tips: - stop er op tijd eten in (honger is ook regelmatig een factor van invloed, daar worden ze knorrig van en dan escaleert het eerder) - herken vermoeidheid (is net als honger ook vaak een factor van invloed, zowel bij je kind als bij jezelf) - wees duidelijk en voorspelbaar: kondig veranderingen op tijd aan, zeg bv niet vanuit het niks "we gaan nu naar huis"
Er zijn maar weinig ouders die altijd alles zen ondergaan of dit soort buien om weten te buigen hoor. Van de week ging er hier nog een playdate van mijn oudste gillend onder de arm van de moeder naar huis, en zo heb ik ook wel eens bij een ander gestaan met mijn kind. Je bent maar een mens, soms is het jou ook wel eens teveel. Je hebt je excuses aangeboden en daarmee ook een goed voorbeeld gegeven. Zolang je niet een paar keer per week ontploft, doe je het prima. Gebeurt het wel vaak dat je het niet trekt, dan heeft het wel zin om te zien wat er anders kan.
Oh heel herkenbaar hoor. Zeker onze dochter. Kon het bloed van onder m’n nagels halen. Overal planken.. fiets stoel, autostoel, buggy,… een stijve friemelde gillende plank.. altijd door gezet, want willen of niet, ze moest erin. Ondertussen is ze 9 en heeft er niks aan over gehouden 😉 Ons zoontje had het ook wel vaak als we naar de speeltuin gingen. Maar ja gillen of niet, ik beslis wanneer het klaar is. Hij is nu 6 en kan nog steeds heel snel boos worden, maar dat is dan boos kijken met armen over elkaar en zich ergens onder verstoppen. Niet meer gillen en weg lopen 😅
Oh ja wat ik wel die is op voorhand waarschuwen als iets te gebeuren staat. Dus zeggen: binnen 5 min zijn we weg dus je mag nog 1 keer iets doen ofzo. En dan klaar. Als ze dan van de eerste keer flink meegaan, zei ik dat ook. Dat ze heel flink zijn.
Eerlijk gezegd weet ik het niet goed meer hoe het was bij de oudste.. heb er nu 6 en kan de peuterbuien veel makkelijker wegzetten. Maar dat komt omdat ik weet dat ik ze niet verpest heb ofzo als ze zo doen 😂. Zo doen ze gewoon. Doe alsof je zelf gek bent. Kind in de houdgreep en krijsend het stoeltje in.Vanmorgen ook weer een heerlijke aftocht gehad bij het verlaten van het kerkterrein 😂. Op momenten dat je ze wel kan corrigeren ; je herkent vast wel het gejammer aan je been wat langzaam veranderd in krijsen omdat je ze niet wil oppakken. Dan ga ik door de knieën en kijk ik ze aan. “ mama gaat je niet oppakken en jij gaat nu stoppen met dit geschreeuw anders ga jij even op de gang” ..meestal gaan ze door en zit ze dus op de gang. Komt goed 😉 En deze roept ook nog JIJ BENT STOUT!! STOUTE MAMAAAAA. Das weer nieuw .
Bij ons begint er dqn 1 mamaaa meen (gemeen) te zingen als een mantra achter elkaar en dan steeds harder en de andere 2 gaan dan in koor mee doen 😅 heel gezellig
Hahaha ooo gelukkig 🙏🏻 vooral die angst inderdaad om ze te verpesten.. maar jij bent inmiddels wel een echte ervaringsdeskundige dus dan ga ik er van uit dat het goed komt, haha.
Zo lang je niet meegaat in het gedrag “ ach stil maar wat wil je dan? Koekje? Ga je stil zijn als je een koekje krijgt ?” Dan komt het goed 👍 gewoon consequent blijven. Je kan het 💪
We kunnen allemaal wel zeggen dat we tot 10 moeten tellen en blablabla, maar ik schreeuw ook echt vaker dan ik zou willen. Ik word nooit fysiek, maar wat zou ik onze oudste dochter af en toe eens een flinke trap onder haar kont willen geven! Ik heb helaas geen tips. Ik probeer rustig te blijven, maar zeker bij gevaarlijke situaties als weglopen ben ik echt wel direct duidelijk.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (45) Verversen