Vanavond bij het instoppen was ik heerlijk aan het keten met mijn jongens (5 en 8 jaar). Ik moest zo lachen dat ik in mijn broek plaste. Nou ben ik daar zelf heel makkelijk in (tja na 2 kinderen baren ben ik incontinent, jammer dan) en het is dan ook niet de eerste keer. Meestal helpen de jongens gewoon en halen even een schone onderbroek voor mij terwijl ik me was, maar vandaag hebben ze me keihard uitgelachen en bleven nog zeker 10 minuten gieren en gillen: “Haha! Mama heeft in haar broek geplast!”
Nu kan ik gelukkig wel tegen een stootje en voor mezelf maakt het me niets uit dat ze me uitlachen. Maar hoe zit dat pedagogisch dan? En dan begint er toch iets te knagen: Ik wil niet dat mijn kinderen anderen (oud of jong) uitlachen vanwege broekplassen of wat dan ook. Ik leer mijn kinderen om niet te pesten, waarom zou ik dit dan toestaan? Dus ging ik met de jongens in gesprek. Oudste plast ook wel eens in zijn broek, hoe zou hij het vinden als...? Ik legde uit dat het voor degene die uitgelachen wordt heel naar en vernederend kan zijn. “Ja maar,” protesteerde mijn oudste, “ik bedoelde het helemaal niet gemeen, mama! Ik vond het gewoon heel grappig.”
Weer beneden twijfel ik aan mezelf. Was dit nou een moment om een preek af te steken? Ik denk terug aan mijn eigen jeugd. Ik denk dat ik op die leeftijd ook hard zou hebben gelachen als mijn vader of moeder destijds in zijn broek had geplast. In de beleving van een kind is dat toch anders denk ik. Waarom zouden ze dan niet mogen lachen? Verwacht ik te snel ‘volwassen’ gedrag van mijn kinderen? Stel ik te hoge eisen? Kan je kinderen van 5 en 8 met een gerust hart hun moeder laten uitlachen, zonder dat ze later zelf pestkoppen worden? Ik bedoel... je kan ook óveral een punt van maken en zo’n zeikmoeder zijn. (Letterlijk en figuurlijk in mijn geval )
Wat zouden jullie hebben gedaan? Gewoon meelachen en er zelf ook een grap van maken? Of serieus in gesprek gaan over de gevolgen van uitlachen bij broekplassen? Waarom wel of juist niet?
Dank jullie wel allemaal voor jullie lieve en meedenkende reacties. Ik voel me door jullie wijze woorden gelukkig een stuk minder onzeker in dit opvoedvraagstuk. Dikke knuffel voor jullie allemaal! Liefs, Maaike
Spiegelen wat vind jij als ik daarom lach bij jou? Is echt niet slecht. Dat ze om jou lachen en jij vind dat goed is dat prima. Maar je kan (zou ik ook doen) wel erbij vertellen dat dat niet in elke situatie kan.
Ik snap je dilemma. Ik zit ook constant af te wegen of ik mijn oudste moet laten gaan of moet opvoeden haha.
In dit geval zou ik denk ik op een grappige toon gezegd hebben 'oohh jullie zijn mama toch niet aan het uitlachen he?!'. En dan zou er waarschijnlijk een hoop gelach en 'neeehee het is zo grappiggggg' uitkomen ofzo. En dan kun je zeggen dat het inderdaad wel heel grappig is en je er zelf ook om kunt lachen en je blij bent dat ze mee lachen met je ipv je uitlachen. Zou er zelf geen gesprekje aan hebben gegeven denk ik, omdat ze al giechelig waren en ze het niet bedoelden als uitlachen
Maar hoe dan ook heb je goed gehandeld he, je doet gewoon wat goed voelt op zo'n moment en je hebt je kinderen wel weer een stukje empathie meegegeven. Niet te hard zijn voor jezelf hoor
Ik denk dat het altijd goed is om met je kinderen in gesprek te gaan over dit soort dingen. Het moment was misschien niet zo handig omdat jullie inderdaad al erg lacherig waren. ( Snap wel dat je na 10 min er klaar mee was hoor !)
Ik zou er morgen nog even op terug komen en dan in het algemeen erover praten. Voorbeelden aanhalen inderdaad en dan zullen ze het waarschijnlijk minder grappig vinden.
Je bent geen zeikmoeder en je stelt ook geen te hoge eisen. In mijn ogen . Bewust maken van gevoelens/gevolgen door toedoen van anderen vind ik erg belangrijk en kan je niet vroeg genoeg mee beginnen!
Ik zou dit niet hebben beschouwd als uitlachen, jullie lagen al in een deuk, en tja, toen hield je het niet meer en eerlijk? Ik denk dat ik het dan ook uit had gegierd van het lachen... Soms zijn de dingen ook gewoon heel komisch, zeker als je al lol en gein trapt met elkaar. Ik zelf heb ook ooit eens in mijn broek gezeken van het lachen, ik mankeer verder niets aan mijn blaas maar hield het gewoon écht niet meer. En toen moesten de anderen óók vreselijk lachen, en ik zelf kon er gelukkig ook om lachen, tja, het is wel even vervelend maar goed het is niet anders. In jouw geval had jij de pech dat je al iets mankeerde aan de blaas, wat een lachsituatie als deze nou niet bepaald makkelijker maakt om het droog te houden. Tja, het is vervelend maar ik zou dat in deze context niet ervaren als uitlachen.
Anders had ik gevonden, als die natte broek je was overkomen terwijl je gewoon rustig stond te koken of zo. Als je dan ineens nat zou zijn en dat je kinderen dán ineens gingen lachen en zeggen hahaha, mama plast in de broek! Dán zou ik het wél uitlachen vinden. Omdat de aanleiding waardoor je in de broek plast, anders is. Iedereen kan van het lachen in zijn broek zeiken.
Ik vind het heel lastig om het nuance gevoel die ik hier bij ervaar aan jou uit te leggen. Waarom ik het ene wel uitlachen zou vinden en het andere niet. Maar ik vind het dus aan de situatie liggen. De eerste situatie zou het een ander ook kunnen overkomen, de tweede situatie di ik schetst is het al veel minder vanzelfsprekend dat een ander dit ook overkomt, want de meeste mensen plassen niet zomaar in de broek.
Ik denk niet dat je kinderen hierdoor gaan pesten. Ik denk dat jouw zoon het goed heeft verwoord, hij vond het gewoon grappig in deze omstandigheid, maar ik denk niet dat hij je er mee had willen kwetsen. Maar als het jou wel een minder prettig gevoel gaf, dan is het goed dat je dat naar je kinderen benoemd heb, maar ja, ik denk niet dat je dat altijd kunt voorkomen. En eerlijk? Ik lach zelf ook wel eens om iemand die onhandig z'n hoofd stoot, of door de stoel zakt. Vaak lach ik dan om de manier hóe iets gebeurd, maar niet om het ongemak die deze persoon ten gevolge van dat voorval ervaart. Ik denk dat het daar vaak fout gaat, dat mensen denken dat ze worden uitgelachen omdat ze zich bezeerd hebben, maar dat is vaak niet zo, tenminste bij mij niet. Nou ja, heel verhaal maar goed, hoop het enigszins duidelijk te hebben gemaakt.
Ik denk dat meelachen in dit geval het beste is... Er gebeurde nl iets wat normaalgesproken niet gebeurt... Dat kan op de lachspieren werken... Ik zou er niet te zwaar aan tillen en ze een beetje meer ademruimte schenken
Als je er zelf om kan lachen en hun ook maar dit grapje niet dagelijks herhalen of uitgebreid gaan vertellen zie ik niet in waarom dr niet over gelachen kan worden maar een praatje over respect kan nooit kwaad dus zou me er niet druk om maken dat je ze een preek hebt gegeven, ik zelf heb last van heftige duizelingen die me op het ene op het andere moment kunnen overvallen, zo hadden wij een nieuwe bank die ik wou aanschuiven en boem duizeling maar ik voel frontaal naar voren op de bank en stuiterde weer terug, dit moest er komisch uitgezien hebben want me dochter kwam niet meer bij ( kon vrij snel opstaan dus ze had niet door dat het van een duizeling kwam) nu kunnen we er nog samen om lachen alleen is het wel iets van ons samen en hoeft niet iedereen te weten
Waarschijnlijk wel arts zegt dat er weinig aan niets aan te doen is en zelf snap ik niets van oorkristallen, alleen bij mij is het niet alleen bij een bepaalde beweging kan ook in ene opzetten terwijl ik stil zit of de afwas doe wat niet intensief is
Je kan het heel makkelijk uit testen of je het hebt . Doe de brandt -daroff oefeningen als dan de wereld gaat draaien heb je bppd . Dan bel je een fysio die daar ervaring mee heeft . Die vraag je om een epley manoeuvre te doen. Grote kans dat je er dan vanaf bent !
Ik denk misschien eerst wel meelachen en erna wel uitleggen dat voor sommigen moeilijk kan zijn en daarom beetje opletten hoe het voor een ander is? Ik denk zelf dat je je kids goed kunt inschatten of ze gemene acties hebben of dat ze oprecht het grappig vinden: net zoals ik nog wel heel hard kan lachen om leedvermaak maar zodra er een vrouwtje met een rollator struikelt schrik ik en probeer ik te helpen.. zolang dat verschil er is niet teveel zorgen maken denk ik
)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen