De titel kan misschien wat bot overkomen, zo bedoel ik het niet. Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet beginnen omdat mijn hoofd een grote chaos is, dus ik begin maar gewoon. Ik heb 2 gezonde kids waar ik ontzettend veel van hou. In de aanloop naar de 3e zwangerschap zag ik een 3e kindje wel zitten, maar nu ik daadwerkelijk zwanger ben moet ik er stiekem niet aan denken om straks verantwoordelijk te zijn voor 3(!) kinderen.... Ik hoop zo dat dit gevoel over gaat en ik hoop stiekem dat het herkenbaar is voor jullie, zodat ik me hierin niet alleen en een intens slechte moeder hoef te voelen.... Is dit herkenbaar voor iemand? en zo ja, ging dit gevoel weg? PS: al een echo gehad met een kloppend hartje, maar het doet niks met me.
Edit: mijn bedoeling is absoluut niet om dit rot over te laten komen op de lieve dames die moeite hebben met zwanger worden. zwanger blijven etc. Excuus als iemand zich hierdoor vervelend voelt.
Bedankt iedereen voor de reacties! Heel fijn om te lezen dat jullie me gerust proberen te stellen en met opties komen, heel lief! Ik ben bij de pop poli geweest en ik ga daar nu een traject starten, daar ben ik heel blij mee. Gelukkig voel ik me intussen al een stuk beter, de hormonen zijn wat gesettled en mijn hoofd is een stuk rustiger. Op naar trimester 2 en 3!
Ik/wij wilde heel graag een derde maar toen ik eenmaal zwanger was, heb ik mezelf regelmatig afgevraagd waarom ik dat wilde. Mijn hormonen namen echt een loopje met mij. Ik kon dat gelukkig wel goed relativeren en wist dat het na de geboorte wel goed zou komen. Maar de zwangerschap bij mij was heel zwaar en we hebben ons regelmatig afgevraagd of de kleine wel levend geboren zou worden. Hoe dan ook ze is er nu en ik kan mij echt geen leven meer zonder haar voorstellen en het is ook goed gekomen.
Wij hebben net ons derde kindje mogen krijgen in April. En heel bewust ervoor gekozen. Tijdens de zwangerschap wel gehad van hoe moet ik dat allemaal gaan doen. Maar dat was meer praktisch. En kan ik het wel goed doen voor alle 3. Maar de kleine is er en heb daar nooit weer over nagedacht eerlijk gezegd. De andere 2 kids zijn super blij en trots. Het is zelfs genieten met elkaar. Heel leuk. Je hormonen kunnen ook je zo laten voelen. Ik zou het wel benoemen bij je verloskundige. Door het te bespreken erken je het ook en het is zeker niet om je ervoor te schamen.
Kaart dit aan bij je huisarts of je verloskundige. Het kan prima dat dit bijtrekt, maar zo niet dan wil je hier hulp bij voor je kindje er is. Niks om je voor te schamen hoor, en schuldgevoel is ook nergens voor nodig. Je kunt er toch niets aan doen hoe je je voelt. Dat je het inziet en het aan durft te kaarten, maakt je juist een goede moeder, voor alledrie.
Het zijn hormonen die deze gevoelens en gedachten boven brengen. Ook omdat je eerdere zwangerschappen hebt gehad weet je wat er fout kan gaan en wat er op het spel staat, een leventje. Hiervoor heb je misschien een muur opgetrokken, om je voor deze -angsten/zorgen- te behoeden. Maar ook kan het zijn dat je aan het begin staat van een prenatale depressie. Pas op alsjeblieft.
Ik heb tijdens mijn laatste zwangerschap (achteraf gezien) in een prenatale depressie gezeten wat misschien zelfs overging in een postnatale. Mij worden steeds meer dingen duidelijk en tob hier nog steeds mee. In juli kan ik pas met een psycholoog praten.
Tijdens mijn laatste zwangerschap was ik in emotie heel mat, gemaakt vrolijk (alles gaat goed), afwezig, vergeetachtig, nergens zin in hebben, niet verbonden gevoeld met de kleine, net als jou niet blij worden van de echo oid. , waardeloos gevoeld en wilde echt niet dat hij geboren zou worden.
Terwijl ik van tevoren hoopte op meerdere kinderen en was een 2e zo gewenst, maar de hormonen namen het over en maakten geen leuk persoon van mij. Ik erkende het zelf niet dus hulp nam ik niet aan en was/ben alleen maar verder gezakt.
Alsjeblieft praat hierover met professionals! Verloskundige, huisarts die kunnen het beoordelen en je de goede richting op helpen als het nodig is. Doe dit voordat je net zoals mij wordt.
Ik vermoed dat de hormonen al een flinke invloed hebben op jouw hoofd... Ik zou al contact opnemen met de pop-poli...anders zak je straks nog dieper weg... Sterkte!
Ik herken dit wel, wij hebben net een derde kindje, vrij onverwachts waren wij daarvan zwanger geraakt En hoewel enorm gewenst heb ik mij de hele zwangerschapschap druk gemaakt of ik dit wel aan zou kunnen, de verantwoordelijkheid , de drukte, of ik het wel ‘leuk’ zou vinden om voor een baby te zorgen. Als ik dacht aan de nachten met voeden, de eindeloze huilmomenten bij doorkomende tandjes, de wanhoop als je niet weer wat er met je huilende kind aan de hand is, de zorgen als ze ziek zijn etc…. Het vloog me zo vaak aan. Ik heb deze gedachten geprobeerd te parkeren en gefocust op dingen die mij wel energie gaven. En zodra ze er was… was ik om. Op de een or andere manier rolde ik er zo vanzelf weer in, ik ervaarde gelijk enorm veel liefde voor dit kindje en dat maakte dat al mn eerdere zorgen weggevallen zijn. Gelukkig. Ik weet niet orf het bij jou ook zo zal zijn, maar ik hoop hetvan harte voor je!
De afgelopen 2 zwangerschappen gingen goed met weinig kwaaltjes, al voelde ik me mentaal ook niet top. De periode na de zwangerschappen heb ik mentaal als zeer zwaar ervaren, duurde ook meer dan een jaar voordat ik me weer een beetje mezelf voelde. En als je je dan weer jezelf gaat voelen dan kijk je weer uit naar nieuwe dingen, zoals een 3e kindje. Maar het lijkt wel een soort van angst voor weer een mentale rot periode zeg maar. Ik ben doorgestuurd naar een gespecialiseerde poli in het ziekenhuis waar ik hopelijk goed geholpen kan worden. Mijn partner is enorm betrokken en probeert me met alles te verlichten. Ik ben erg benieuwd of er moeders zijn die dit herkennen en hoe ze hiermee zijn omgegaan.
Wat klote. Heb je zelf enig idee waar dit vandaan komt? Kids of thuissituatie moeilijk, zelf down? Heb je het al besproken met je partner.
Ik zag wel ineens beren op de weg zoal we beginnen opnieuw, wat als het weer een huilbaby wordt? Maar was tegelijkertijd wel blij. Helaas ging het met 12,5 week mis en daarna nog een keer met 5,5 week. De derde keer ging het gelukkig goed en heb ik geen moment beren gezien.
Voel je niet om mijn reactie rot, maar probeer de oorzaak te vinden en praat er over. Goed dat je hier al zo open bent, dat is een begin!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (13) Verversen