Het blijft toch steeds een beetje taboe, maar ik durf het hier toch neer te pennen. Ik heb drie kinderen, ik zie ze allemaal even graag. Maar toch heb ik stiekem een kind waar ik net iets meer band mee heb. Onze connectie is gewoon zo vanzelfsprekend. Een 'voorkeur' is misschien wat scherp uitgedrukt, maar ik heb een 'soft spot' voor dat kind. Ik let er heel erg op dat niemand het merkt en geloof dat ik daar behoorlijk in slaag. Ik zou ook voor elk kind even veel doen en even ver gaan. Maar dus de vraag: hebben jullie ook een "voorkeur" voor één van je kinderen?
Ja dat heb ik. Of ten minste, dat hadden mijn vriend en ik vrij duidelijk bij onze tweeling. Van hun twee hebben we allebei een beetje onze favoriet. Sinds nummer drie gearriveerd is zijn de verhoudingen echter wat verschoven en is het wat minder duidelijk.
Nee allemaal hebben ze een soort vsn eigen zwakke plek bij me. En denk dit ook te zien bij mijn man en de kinderen. En hoop ook nooit dat dat anders word straks met de nieuwe baby. Maar heb er wel vaker van gehoord. Dat dit iets heel gewoons is. En opzig iets waar je weinig aan kan doen en wat altijd nog kan omslaan..
Ja, zeker. Ik heb dat ook. De oudste kan ik veel meer van hebben dan de jongste. Oudste is heel lief, rustig,, zorgzaam. Jongste is echt een draak ... En mijn geduld wordt door hem behoorlijk op de proef gesteld. Probeer wel zo min mogelijk te laten zien. Maar mijn partner heeft dat precies anders om. Zak wel aan de karakters liggen. Als ik wat ga doen heb ik ook liever de oudste mee 🤫
Ik heb niet echt een voorkeur, maar wel eigenschappen die Ik minder graag heb. De oudste is namelijk zo flauw en kan zo zeuren hè. Word daar soms echt gek van! Uiteraard heeft ze ook goede eigenschappen, maar er zijn dagen dat ik het echt zat ben. Ze zei eens tegen mij dat ze denkt dat ik de jongste liever zie. Dat komt wel binnen. Dus ik probeer er wel op te letten.
De jongste is echt een mama’s kindje. Is sneller tevreden, knuffelt veel, slaapt goed. Ik denk dat hij daardoor soms meer krediet krijgt van mij en minder boos ben op hem. Hij heeft uiteraard ook negatieve eigenschappen. Hij roept vaak en zal eerder slagen en daar ben ik ook streng op, maar hij krijgt (onbewust) denk ik wel meer gedaan van mij.
ik heb het andrrsom. met 1 van mn jongens heb ik geen band. of nu ja... denk dat ik die wel heb maar ik hou meer afstand. hij is een "vreselijke" huilbaby geweest en hebben 3 jr lang ziekenhuus in/ uit geweest met hem. maar toch, omdat "ik" hem niet kon helpen voelt het anders. minder goed. ik irriteerde me ook eerder bij hem. ondertussen hebben meerdere proffs gezegd dat ze dit bij hem niet terug zien. wat ik echt fijn vind. want ik voel me er schuldig over. ik zou absoluut niet zonder hem willen. maar had wel gewilt dat het wat makkelijker gig
Tja een taboe, omdat het misschien niet iets is wat je in je gezin kan uitspreken, dus het is altijd een gevoel die je voor jezelf zou moeten houden? Weet niet of het met moeders onder elkaar ook zo werkt? Ik heb 4 kinderen, maar ik heb echt geen voorkeur, ieder kind heeft zijn of haar mooie kwaliteiten, karakter, -achter het behang plak- momenten en de 1 is een stukje moeilijker dan de ander, maar ik kan niet zeggen dat mn gevoelens anders zijn en ik een soort van voorkeur heb.
Ik bespreek het wel gewoon met mijn man hoor, maar het is niet onmiddellijk iets wat ik aan andere moeders zou vertellen uit schrik dat ze me zouden veroordelen. Vandaar taboe
Ik vind mijn drie kinderen om heel verschillende dingen leuk. Ze zijn nu eenmaal niet alledrie even lief, sociaal, grappig, slim en attent. Maar hou evenveel van ieder kind.
Hier precies hetzelfde hoor. De oudste is qua karakter exact hetzelfde als ik, we botsten nagenoeg dagelijks. Terwijl mijn man haar met 1 opmerking iets kan laten doen moet ze bij mij op de een of andere manier altijd dwars liggen. De jongste is een mamas kindjes en een knuffelbeertje. Ik hou idd van allebei evenveel maar toch is de band anders. Ik weet niet of ik in mijn geval van een voorkeur kan spreken maar de omgang is wel duidelijk anders.
Ik vroeg mij laatst al af of ouders dit hebben. Mijn dochter is nog maar 3 maanden en m'n zoon 1,5, dus ik heb geen voorkeur. Soms vind ik het wel leuker om iets met mijn zoon te doen (hij is veel zelfstandiger natuurlijk en met hem spelen is heel gezellig), maar soms vind ik het ook leuker om even met m'n dochter te knuffelen. Ik hoop dat ik geen voorkeur krijg.
Ja maar ik behandel ze allen gelijk. Dat kind waar ik een "voorkeur" aan geef trekt ook meer naar mij dan aan papa. Maar ik duw hem soms richting papa want ik wil gelijkheid in hoeverre dat mogelijk is.
Ik denk niet dat het een voorkeur is maar dat je met ieder kind een eigen band hebt. Dat voelt misschien bij het ene kind sterker of anders dan bij het andere kind maar dit staat naar mijn mening helemaal los van de liefde die je voor al je kinderen voelt. Ik heb ook een andere band met mijn jongste dan met mijn oudste maar ik houd evenveel van ze.
Ik vind het niet raar. Bij ons zijn ik en mn man echt heel erg tegenpolen. Hij gaat beter met onze oudste zoon en ik juist met de 2de. Dat is ook karakter. En zo zijn er ook juist weer dingen die ik liever doe met de oudste ipv de jongste. Ik ben straks benieuwd naar de karakter van onze dochter (nu 6 weekjes)
Ik denk dat je het goed omschrijft. De connectie is iets vanzelfsprekender. Waarschijnlijk lijkt het kind meer op jou. Dat hebben bijna alle kinderen; een band met een van hun ouders die vanzelfsprekender is. Het heeft niks te maken met de hoeveelheid liefde die je voor ze voelt. En het zou me niks verbazen als de andere 2 die vanzelfsprekendere band met hun vader voelen. Bij mij is het ook met 1 van de 3. De andere twee lijken ook qua uiterlijk heel erg op hun vader. De middelste op mij. Ik begrijp hem en voel hem aan zonder woorden. Het voelt heel dichtbij. Maar hij is daardoor niet mijn favoriet. Dat is gewoon hoe het werkt. De middelste en ik hebben een lijntje. Ik gok zelf genetisch. De andere twee hebben een andere zender dan mijn ontvanger en andersom. Dus ik moet meer moeite doen voor de verbinding. Mijn man begrijpt onze middelste vaak juist helemaal niet. Dus vraagt hij vaak mijn advies. En ik het zijne bij de andere twee. Het zijn 3 mensen. 3 eigen mensen. Alledrie anders. Ander karakter, andere wensen en dromen, eigen kwaliteiten. 3 leventjes.ze zijn niet samen 1. Dus het vraagt ook dat ik ze zo benader. Ik probeer ieder kind te geven wat het nodig heeft en dat is niet bij alledrie hetzelfde. Ik houd van ze alledrie tot in het oneindige. Ze maken me alledrie elke dag zo trots dat mijn hart uit mn borst wil springen. En ze zijn alledrie precies wie ze moeten zijn.
Ik denk ook dat je goed aanvoelt dat je dit niet moet uitspreken naar je kinderen. Ik ga dat ook nooit doen. Want kinderen zullen het snel opvatten als “minder liefde”. Ieder kind wil speciaal zijn voor zn moeder. Probeer dat ook bij ieder kind, op zijn of haar eigen manier, te zien. Zoek met de andere twee ook iets, wat je dan miss alleen met hen hebt. Liefde voor een sport, een hobby. Of al is het maar dat je met 1 van de 3 altijd een visje haalt op vrijdag. En met de ander lekker een puzzel maakt op zondag. Ik noem maar iets doms. Klinkt iig alsof je van alledrie evenveel houdt. Je Bent er erg mee bezig. Niet meer schuldig voelen. De liefde is er, de band met 1 vanzelfsprekender, maar zolang je ze alledrie waardeert om wie ze zijn is er niks aan de hand.
Ik heb dat met mijn jongste. Zij is voor mij een open boek, ik voel haar heel goed aan. Met mijn oudste blijft het toch een beetje gissen hoe en wat. Mijn man heeft het precies andersom.
Niks raars aan. Het ene karakrter of ene levensfase sluit soms nu eenmaal beter bij je aan waar het andere gedrag voor jou misschien lastiger is, je steeds botst met het kind etc..
Een van mijn kinderen lijkt ontzettend op mij in doen en laten. Ik zal niet zo snel zeggen dat ik een voorkeur heb voor dat kind. Maar we begrijpen elkaar echt zonder dat we twee woorden nodig hebben. Tja, zie ze allemaal even graag. Maar ze lijken niet allemaal zo op mij.
Waarom is dat raar? Heb je zelf toevallig broers en/of zussen? Want daar is je band waarschijnlijk ook niet allemaal gelijk mee. En vaak geldt dat ook zo voor je ouders en jullie. Iets met papa's en mama's kindjes😊
Ik snap ook niet zo goed waarom het een taboe zou moeten zijn. Je kiest je kinderen niet uit. Je krijgt ze met en je moet maar wachten wat voor karaktertje eraan hangt. Met het ene kind zal je dus meer op één lijn zitten als met de ander. Dat heeft niet te maken met dat je daar meer van houd maar die snap je meer en is makkelijker om mee om te gaan😊
Wij waren met drie kinderen thuis en ik had het minste met mijn moeder en mijn moeder het minste met mij. We hebben daar later ook nog wel eens gewoon over gepraat en nu ik volwassen ben zitten we meer op één level. Ik heb me er nooit druk om gemaakt in ieder geval en mijn moeder ook niet. Ik was een papa's kindje en de andere twee waren mama's kindjes😆
Mijn oudste gaat nu door een fase: als mama A zegt dan ga ik lekker B doen of C, maar noooooit A! Hij kan mijn bloed soms onder mijn nagels weg halen. Dus soms ben ik blij dat ik even een momentje heb zonder hem. Even bijtanken. Met de baby heb ik daar nog geen last van. Maar dat zal ooit wel weer omdraaien.
Ja, wel soort van ja. Een van mijn kinderen (heb er 4) moet ik leren begrijpen. De andere 3 niet. Dat is lastig en maakt dat het contact niet altijd soepel verloopt.
Geen voorkeur, maar wel bepaalde fases welke ik lastig vind, wat maakt dat ik dan even “liever” met het andere kind ben en de ander even wat lastiger vind om te luchten en te zien.. maar dat ligt aan het gedrag op dat moment. Niet een voorkeur kind qua karakter oid.
Absoluut ja! En ik spreek dit wel uit. Lang verhaal kort. Ik ben zwanger geraakt van iemand waar ik ondertussen minstens 10 rechtzaken mee gehad heb en leef met politie bescherming jeugdzorg enz. Zijn dna zit in mijn kind. En soms zie ik dat en dat voelt vreselijk! Maar zij kan er niets aan doen... alle zaken, stres enz kan ze ook niets aan doen. Maar toch voelt t soms zo. Mijn 2e kindje is van mijn man.. van die man houd ik. Ben ik gelukkig enz. Als ik karakter dingen zie dan ben ik trots bijv..
Het is heel lastig. Ik bespreek dit met Professionals, niet echt met mijn omgeving zeker niet met mijn kinderen. Ik heb ze beide enorm lief! Maaarrrr... ik begrijp je taboe
Heel gek, maar ergens klinkt dat nog best logisch. Gewoon omdat je die situatie hekelt, niet je kind. Zie je ook dingen van jezelf terug in je kinderen? En lijken ze op sommige vlakken ook op elkaar?
Klopt de situatie ben ik zo zat. Ben 10 jaar verder. Uiterlijk hebben ze beide veel van mij weg. Nu zegt mijn omgeving dat zowel karakter als uiterlijk me dochter sprekend mij is. Misschien zie ik eerder de negatieve dingen bij haar... waar ik indd aan hekel vanwege het DNA afkomst. Als ik karakter van allebei kijk is het water en vuur. En herken ik zelf zoveel meer van mezelf in me 2e.. het stoute ondernemende. Smerige. Zelfstandige. Knuffelige. Mijn oudste is een kind dat vermaakt moet worden liefste met rechthoekige schermen. Mijn jongste kijkt er wel naar maar speelt ook uren met zijn speelgoed. Mijn oudste is het speelgoed allemaal weg genomen doet er niets mee. Ze is wel veel aan tekenen.. Zijn beide wel waterratten, ik ook. Dus er zijn wel gelukkig gezamenlijke intresses.
Laat ik wel zeggen mijn oudste is enorm zorgzaam. Te zorgzaam. Me2. Daarin geef ik mijn omgeving gelijk. Het is echt die hekel dingen die soms heersen. Meer mijn probleem dan het hare 😉
Toch mooi dat ze ook veel van jou heeft. Misschien is jouw DNA gewoon wat dominanter dan dat van je ex
Daarnaast is de gedachte dat je gedrag volledig door je DNA bepaald wordt (nature) toch niet wat ik geloof. Je aanleg kan wel worden bepaald door je DNA maar uiteindelijk spelen omgeving en opvoeding mijn inziens een veel grotere rol. (nurture)
Helaas is er een periode geweest dat ze daar heen moest. Gezien de situatie mag ze nu niet meer. We proberen t nu bij te schaven. Maar iets afleren is moeilijker dan aanleren. Er is veel schade. Hiervoor is hulpverlening, gelukkig!
Hou absolut van alle 3 even veel (namelijk maximaal) maar vind soms bepaalde fases wel extra leuk. Mijn petertje van 2 begint te praten en humor te krijgen, daar kan ik wel erg om lachen. De baby lacht ook, maar vraagt nog veel aandacht met in slaap komen wat dan weer veel energie kost, en de oudste heeft laatste tijd wat driftbuien, dus met peuter loopt het even het makkelijkste. Maar die krijgt straks ook wel weer een peuter puber fase en dan zijn de driftbuien bij de oudste hopelijk weer wat over en ligt de dynamiek net weer wat anders..
Ik denk dat dat puur karaktertrek is. Denk maar aan je eigen ouders. Mijn vader is heel rustig en nuchter. Mijn moeder maakt zich sneller druk ergens om, en oordeelt snel. Ik hou van beiden evenveel, maar 'klik' beter met mijn vader. Mijn oudste is ook relaxed, die kan ik lezen en schrijven. Als hij verdriet heeft weet ik gelijk waarom en hoe ik hem kan helpen. Mijn middelste en jongste zijn drukker, explosiever. Dat ben ik niet, herken ik niet, kan ik dus ook niet voorspellen en niet altijd begrijpen. Maar ik heb ze alledrie even graag en hou van alledrie evenveel.
Precies zoals ik het ook wilde neer zetten. In mijn optiek heeft dat niets met voorkeur te maken maar hoe je elkaar 'ligt'. Als ouder moet je er natuurlijk wel voor waken dat dit niet uitmond in echte voorkeur hebben en dus kinderen voortrekken. Maar een beetje ouder met de hart op de goede plek houdt van alle kinderen evenveel. Ik ben heel benieuwd hoe ik het straks zal ervaren.. kan er nu nog niet over mee praten.
Ik heb toch het gevoel dat ik er af en toe bewust over moet waken. Bijvoorbeeld na een conflict tussen de kinderen begrijp ik zijn motivatie beter en moet ik er bewust op letten dat ik hem niet bevoordeel
Mijn tweede is onderweg en ik heb er ook best over nagedacht over dit onderwerp. Ik kan me er gewoon nog geen voorstelling van maken hoe het is om van twee kinderen te houden, maar ik snap absoluut wat je bedoelt. Ik denk dat voor iedere ouder geldt.
Niet zozeer een voorkeur maar mijn zoon en ik snappen elkaar altijd en blindelings. Hij is echt een mama's kindje en is altijd met me aan het kroelen. Mijn dochtertje is veel zelfstandiger en van haar hoeft al dat gekroel niet. Zij is ook meer een papa's kindje. Echter als ze valt of er is iets, dan heeft ze gelukkig wel voorkeur voor mama!
Ik denk dat dat wel redelijk normaal is, bij de ene heb je het gevoel van 2 handen op 1 buik, en bij de andere niet zo... je houd heus wel genoeg van hun allemaal ^^
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (39) Verversen