Ik heb erge last van misselijkheid. Er zijn een paar dagen geweest dat ik echt kruipend over de vloer ging en constant een vinger in de keel stopte omdat ik af wilde van dat gevoel.
Daarna ging het iets beter, gek genoeg nadat is stopte met primperan. Nu moet ik sochtends rustig aan doen en soms moet ik zomaar overgeven. Maar het gaat op zich redelijk met de misselijkheid.
Het probleem is dat ik dus hele dagen bijna op bed lig.. ik heb gewoon 0 energie, mijn man zegt dat ik gezonder moet eten en juist uit bed moet komen.. misschien heeft hij gelijk..
Ik voel me gewoon zo naar nog steeds, ik kom echt dagen niet buiten voel me ontzettend rot naar mn man en de kinderen.
Vinden jullie dat ik mezelf moet forceren? Ik ben gewoon zo bang dat het erger word.. het voelt bijna traumatisch gewoon
Met proberen doe je niets mis, wat frisse lucht kan misschien wel goed doen... Wil ook niet te veel ineens. Probeer eerst eens 20 minuutjes gewoon beneden te zitten aan tafel, dan een half uurtje enz... neem er een boekje bij of neem iets om met je kinderen te doen (tekenen, puzzel... niet te actief) of kijk wat tv zodat je je aandacht gaat verleggen. En moest het dan toch niet lukken kun je altijd terug naar bed om wat te rusten maar dan heb je het wel geprobeerd. Wie weet zorgt de afleiding ervoor dat het wel beter meevalt dan je nu denkt. Maar hoe langer je iets uitstelt hoe groter je angst kan gaan worden. Veel succes alvast!
Dat is een vraag die je alleen zelf kan beantwoorden, want jij bent de enige die voelt wat jij voelt. Buitenlucht is sowieso goed voor je, en de hele dag in bed niet. Dus proberen om in elk geval elke dag even in de tuin te zitten of een klein wandelingetje te maken kan geen kwaad. Afleiding is ook altijd fijn en haalt ook de focus van de misselijkheid af. En als je opstaat en je net zo rot voelt als wanneer je blijft liggen, dan zou je kunnen redeneren dat je net zo goed kunt opstaan. Maar als het fysiek geen optie is, dan is dat zo. En dat kan alleen jij aangeven. En nog even de huisarts bellen voor andere medicatie misschien?
Ik ben de eerste 14 weken ook kotsmisselijk en ontzettend moe en slap geweest. Met medicatie was de misselijkheid enigszins onder controle. Nu hebben wij een hond die toch echt naar buiten moet, waar ik achteraf heel blij om was. Even buitenlucht deed mij heel erg goed. Ik voelde me dan sowieso even wat beter bij het idee dat ik wat gedaan had. Heb overigens ook een aantal keer midden op straat moeten overgeven, dus niet alle keren waren een succes.
Luister goed naar je lichaam. Lukt het eten en drinken nog? Als dat nog wel zo is, dan zou ik ook proberen wat buitenlucht te krijgen. Al ben je even in de tuin. Ik kon bijna alleen maar liggen of zitten op de bank en bijvoorbeeld zittend douchen, doordat ik zo verzwakt was, doordat ik geen druppel vocht of voedsel binnenhield. Maar als je die energie nog wel binnenkrijgt misschien kijken of het toch lukt om wat mobiel te blijven? Dan gaan de dagen ook sneller voorbij. Ik herken ook sterk dat je het liefst die vinger in de keel doet. Het helpt alleen maar heel even of niet. Vreselijk…
Oh het is verschrikkelijk! Jij stelt je echt niet aan. Ik herken het! En ik vond het ook licht traumatisch, ik kon ook niks. En helemaal omdat ik de oudste nog had voelde ik me zo schuldig echt vreselijk als ik er nu aan terug denk.
Je stelt je niet aan meid. De eerste 14 weken lag ik ook alleen maar op bed. Vooral met primperaan kon ik niks meer bewegen. Zodra ik ging bewegen, dan werd ik extra misselijk en moest over geven. Luister naar je lichaam. Mijn man was ook erg bezorgd. Hij was bang dat mijn spieren zouden afnemen ivm weinig beweging. Van hem moest ik ook uit bed komen. Maar dat kon ik niet. Ik deed het niet. Neem je rust. Voel je je niet schuldig. Ik ging soms in de tuin zitten maar ik zat daar alleen maar te huilen van de ellendig gevoel. Was het ook zo tijdens je andere zwangerschapen?
Nee niet zo.. de eerste hield ik echt niks binnen zonder medicatie, daarna deed ik wel dingen gewoon zoals naar buiten enzo. Bij de 2de wel misselijk maar niet overgegeven en viel echt mee, 3de was ik vaak ziek met virussen en bacteriën maar misselijkheid viel mee. Deze keer valt het overgeven gelukkig mee maar gwn misselijk en gewoon echt geen energie.. mijn man heeft 2 weken eerder vakantie genomen omdat ik gewoon echt op de grond kroop van de misselijkheid, dat is nu redelijk over maar ja volgende week maandag beginnen de scholen weer en moet man ook weer werken... Hoop dat het me lukt allemaal..
Ohh vreselijk is het! Als je het gevoel hebt dat je het beste kunt liggen dan moet je dat doen, natuurlijk kun je proberen om een klein ommetje te maken, maar dat maakte het bij mij nog erger. Iedere vorm van inspanning! Gezond eten is natuurlijk het beste, maar helaas kon ik groente en fruit niet verdragen. Ik heb het even allemaal gelaten de eerste weken. Ik dacht ik moet de dag zien te overleven en 's avonds dacht ik, gelukkig weer een dag voorbij! En ineens werd het op een dag minder, poeh..Wat een bevrijding, tot die dag, die gewoon wat goed voelt!
Nee hoor je stelt je helemaal niet aan! Ik ga momenteel door precies hetzelfde. Je de hele dag misselijk voelen, doodmoe zijn en dan ook nog eens die verschrikkelijke hitte in huis. Niet te doen. Ook ik heb geen fut en laat veel aan mijn man over. Het is wat het is nu. Hopelijk trekt het over een paar weekjes bij.
Ik had hg en ook opgenomen geweest ivm uitdroging. Ik was hele dag misselijk, duizelig en voelde me zwak! Ik kon niks verdragen .. Maar alleen maar in bed liggen hielp mij niet 🙈 doe dingen waar je je rust in vindt
Ik ben 9 maanden kotsmisselijk geweest, alles was teveel maar je stelt je echt NIET aan hoor!!! Niemand gaat dat snappen alleen mensen die hetzelfde hebben gehad! Ik heb uiteindelijk wel emesafene gehad en dat hielp wel, heel veel sterkte
Een beetje afleiding kan echt helpen. Niet een druk dagprogramma, maar wel leuke dingen plannen. Met emesafene erbij, lukt dat vast wel. Uit de angst stappen en kijken hoe het gaat. Buitenlucht kan echt goed doen. En afleiding en ontspanning.
Ik lees nu dat je niet veel overgeeft. Dan kun je zeker proberen elk uur wat te eten en weer gsan bewegen. Het kan echt moeilijk zijn om uit je veilige bed te stappen, maar positieve ervaringen bouwen je op. Wegduiken en je verstoppen, maakt je steeds ellendiger. Zorg voor luchtige kleding en ga naar buiten. Al is het maar een half uurtje. Zo ga je weer kracht opdoen. En ik vermoed dat je ook wat psychische ondersteuning kunt gebruiken, na alle schrik van deze zwangerschap. De spanning die dat met zich meebrengt, maakt jouw misselijkheid alleen maar erger, vrees ik...
Van de hele dag in bed liggen word ik ook duf en suf dus in dat optiek kan de opmerkingen van je man wel plaatsen. Misschien in de ochtend even een frisse neus halen door een kleine wandeling te doen? Bij vermoeidheid even een powernapje op de bank? Daar knap je hopelijk iets van op.
Het kan in ieder geval geen kwaad om het te proberen. Van alleen in bed liggen heel de dag wordt eigenlijk niemand beter, laat staan gelukkiger. Waarmee ik niet wil zeggen dat je je aanstelt. Maar er zijn ook andere manieren om rekening te houden met je fysieke grenzen. Probeer eventuele uitstapjes kort te houden, neem pauzes tussendoor. Streef in ieder geval naar een ritme, daglicht en (als het niet meer zo afschuwelijk heet is) een beetje buitenlucht/klein blokje om.
Mannen hebben sowieso geen idee hoe het voelt.... Maar proberen kan. Weet niet wat je nu eet en wat hij onder gezonder verstaat natuurlijk. En anders nog eens contact met ha of vk of er iets anders is dan primperan wat je zou kunnen gebruiken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen