Wij zijn in april verhuisd van de stad naar een kindvriendelijke wijk. Wij hebben drie jonge kinderen en voor hen was het echt een must om naar deze wijk te verhuizen. Maargoed.. van een individualistische woonsfeer, zijn wij beland in een wijk met een grote sociale controle. We wonen letterlijk aan een speeltuintje, zonder weg ertussen. We leven veel voor het huis met de kinderen, buiten, dus ook zien we de buren veel. We voelen ons enorme buiten beentjes, er wordt langs ons heen gepraat ipv met ons gepraat. Ik snap het wel, zij kennen ons niet, wij kennen hun niet. Weinig aanknopingspunten zo op het eerste gezicht. Ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt, alleen het maakt me zo ontzettend onzeker, het idee dat we dan toch zo anders zijn als de mensen hier? Ik ben niet een sociaal dier dat continu aan de praat is met mensen, maar ik ben ook zeker niet contact gestoord. Nouja, k moest even mijn ei kwijt, hoe ervaren jullie dat? Zo naar een verhuizing en het aansluiting vinden met nieuwe buren?
Ik ben in 2020 voor de liefde verhuisd van Groningen naar een dorpje vlakbij Antwerpen. Het is een echt ‘ons kent ons’ dorp en ik ben day totaal niet gewend. Ook ben ik niet zo’n small talk persoon. Mijn partner wel, maar die kent het halve dorp dan ook omdat hij hier is opgegroeid. We zijn vorig jaar verhuisd naar ons koophuis en hier in de straat is iedereen super aardig en geinteresseerd. Zelfs nu met de geboorte van Ivy krijgen we allemaal kaartjes en cadeautjes. Ik denk dat ze wel weten dat ik niet zo’n sociaal dier ben die altijd behoefte heeft aan een praatje en volgens mij vinden ze dat ook niet zo erg.. wel hebben we toen we hier net woonden buren uitgenodigd om ons voor te stellen en zijn we bij een paar aan de deur geweest. Voor mij was dat ook wel voldoende 😂
Ik had dit woord voor woord zelf kunnen schrijven haha. Wij wonen sinds een maand aan een speeltuintje. Ik moet mezelf echt dwingen om te proberen met andere moeders te praten tijdens het spelen. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik een sociale angst stoornis heb en het niet goed durf/kan. Ik heb het nu twee keer gedaan en het ging best stroef de 1e keer. Had ook het gevoel dat ze liever niet met mij spraken omdat ze al met elkaar bezig waren en elkaar blijkbaar erg goed kende. Maar de tweede keer ging beter :) Ik blijf het gewoon proberen. Na afloop moet ik ook echt even alleen zijn omdat ik dan 'bij moet komen' van die 20 minuten sociaal zijn. Klinkt een beetje sneu als ik er zo over denk, maar de realiteit voor mij haha.
"Er wordt langs ons heen gepraat ipv met ons gepraat"... Oeh, schud die onzekerheid van je af. Daar heb je zo weinig aan. Treed wat meer op de voorgrond, stel jezelf en de kinderen voor bij naaste buurtbewoners, én juist aan buurtgenoten in de aangrenzende speeltuin! Vaak heb je toch juist aanspraak bij gelijk gestemden; jonge gezinnen met kinderen. Neem op warme, zonnige dagen wat lekkers mee en ga picknicken in de aangrenzende speeltuin met jouw kinderen. Dat vinden de kids leuk én je krijgt aanspraak! Winwin-situatie. En je zult merken dat je volwassenen en kinderen van gezicht zult leren herkennen en dan komen die gesprekken 'vanzelf' wel op gang, dat is mijn ervaring. En heb je je dag eens niet en geen zin in socuale gesprekken, dan volstaat een simpel "hoi" en "doei" ook . Wij wonen ook aan een aangrenzende speeltuin zonder weg ertussen, zoals jij. Heerlijk voor de kinderen! Je 'moet' gewoon wennen. Komt goed!!
Jij hebt zelf invloed op je leven en hoe je contact hebt met anderen. Als je weinig contact hebt met andere kan het lastig zijn om ineens wel heel sociaal te gaan doen. Probeer vooral minder onzeker te zijn. Je bent prima zoals jij bent. En contact maken is vaak even 3 seconden lef hebben en dan heb je al wat je wil. Je praat met elkaar. Je bent snel genoeg geen buitenbeentje meer ;)
Het is lastig ik weet het. Dat heeft even tijd nodig. Het duurde hier een jaar totdat we veel mensen echt leerde kennen. Geef het wat tijd. Of nodig ze uit voor een kop thee/koffie oid
Jezelf even voorstellen bij naaste buren. En zet je kinderen vooral in. Ga mee naar buiten en met de andere ouders in de speeltuin oid een praatje aanknopen, al gaat het over het weer. Zo ook op het schoolplein een kletspraatje maken, je kinderen op speelafspraak en zo kom je vanzelf mensen tegen. Af en toe een wandelingetje door de wijk maken, mensen groeten onderweg. Dat soort dingen. Moet inderdaad een beetje groeien.
Ja we wonen aan een speeltuintje, dus zonder weg er tussen. Iedereen leeft daar veel buiten, wij nu ook. Het is daar heerlijk. We proberen wel wat over en via de kinderen, en af en toe wel een praatje gemaakt, maar het gaat zo moeizaam voor mijn gevoel.
Ga een keer in de speeltuin, parkje oid zitten en dan een gesprekje aanknopen over dat jullie nieuw zijn, of ze nog leuke tips hebben in de buurt etc. Zal geforceerd voelen misschien, maar de mensen uit de wijk zullen die interesse die je dan laat blijken allicht leuk vinden en dan zet je vast eeen deurtje open! Succes!
We wonen inderdaad aan het speeltuintje, zonder weg er tussen dus er wordt ook veel buiten geleefd. Het voelt als hard werken en het maakt me onzeker. Misschien wil ik ook wel te snel en zoek ik het te groot.
Probeer de leuke kanten te gaan zien van wat meer contact. En stel jezelf open. Dan geef je anderen de kans en wordt het echt leuker! Over het algemeen duurt het 2 jaar, voor je je ergens echt thuisvoelt. Dus geef het de tijd!
Ik zou ze eens uitnodigen voor een bakje koffie of een borrel, dan kun je elkaar beter leren kennen en heb je ook meer aanknopingspunten als je elkaar tegen komt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (18) Verversen