Hoi. Mijn man en ik hebben geregeld onenigheid over wie wat niet doet. Superkinderachtig. Ik weet het, maar toch blijft het een punt van ruzie. Ik ben bijvoorbeeld opgevoed met mee helpen zodra je oud genoeg bent. Toen mijn man bij mij introk vanuit zijn ouderlijk huis kwam hij dus van het ene gespreidde bedje in het andere. Zijn moeder ruimde altijd alles op zonder het zelf maar door te hebben dat haar volwassen zoons niet eens hun glas bij de vaat konden zetten. Ze zorgt graag. Ook als wij daar logeren hoeven we amper wat te doen. En hoe lief dat ook is, hierdoor heeft zij er de hand in gehad dat ik me geregeld erger. Mijn man ergerd zich niet als hij naar zijn werk gaat zonder de cruesli terug in de kast te zetten. Of de nagelknipper in de grijp van de kinderen laat liggen. Of zijn deo bus half leeggespoten terugvind, omdat hij het niet op de plank terug zet. Enzovoorts. Ik wil hier niet meer over ruzien. Ik heb alleen geen idee meer hoe ik dit moet aanpakken! Huishoudelijke taken verdelen heb ik al tig keer geprobeerd. Schema's al tig keer gemaakt. Zelfs dat de kids gedouched moeten worden, moet ik hem helpen herinneren. Nou is het niet zo dat hij niets doet. Hij is hele dagen werken. Om 7 uur de deur uit, om 18.15 thuis. Dan eten en de kids in bed. En we hebben ook nog een huis waar we flink wat uren opknapwerk aan hebben.
Dus alle tips en ideeen zijn welkom. Hoe pakken jullie het aan? Ik ben gewoon iemand die zich kan ergeren aan die kleine dingen. Ik snap namelijk niet waarom niet alles op zijn plek teruggelegd kan worden. WIj zijn een van de weinige gezinnen, denk ik, met meer opbergruimte dan spullen. Ik zou in janken uit kunnen barsten als ik niet zo moe zou zijn...
Hier is het andersom. Ik geniet van rommel in huis, het klinkt gek maar ik zie de rommel niet eens! Ik erger me er niet aan, ik verzin niet dat ik het op moet ruimen of schoon moet maken... het idee dat het altijd netjes en spik en span moet zijn maakt me nerveus. Ik kan prima even een boek lezen terwijl de vaatwasser nog niet ingetuind is. M’n man kan dat niet, die moet eerst alles netjes hebben, maar dan is de dag alweer om. Dit levert wel irritaties op, maar beide moeten we van elkaar leren. Ik mag leren om vaker op te ruimen als hij dat prettiger vindt en hij mag leren om zich te ontspannen en niet krampachtig alles spik en span moet hebben voordat hij kan chillen.
Als je het kunt betalen, neem een wekelijkse schoonmaakster. Dat scheelt hier zoveel onenigheid! Verder heeft mijn man bepaalde taken (vaatwasser inruimen, vuilnis wegbrengen) en ik andere. Hij ergert zich aan andere dingen dan ik, en zo ruimen we vaak tegelijk even andere dingen op. Dat kun je sowieso doen. Als de kids op bed liggen samen iedere avond in 15 minuten zoveel mogelijk opruimen. Daarnaast de kinderen wel hun eigen rommel laten opruimen. Zorg dat dat bij het bedritueel gaat horen. Ook kunnen kinderen vanaf dat ze kunnen lopen kleine dingen uivoeren in het huishouden, geef ze allemaal een voor je man zichtbare taak.
Mijn man ruimt al op nog voor ik iets goed en wel heb kunnen neerleggen.. Helpt met alles. Ik ben erg blij met hem hoor begrijp me niet verkeerd maar soms wordt ik er zooooo moe van dat ik mijn kont niet kan keren en dat dan mijn koffiebeker al in de vaatwasser staat hahaha.
Verder... Ik zou gewoon duidelijk dingen vragen.. Joh lief ruim jij de vaatwasser in dan douche ik de kinderen of andersom... Het is een man.. Die begrijpen hintjes en schemas gewoon niet tenzij het over voetbal ( of geld ) gaat haha
Zo doe ik het ook vaak... wat wil jij doen? Je zoon in bed brengen of de tafel afruimen en de keuken opruimen? Dan kunnen we zo samen zitten... Gewoon een of of. Niet 1 ding vragen 1 simpele keuze...😂😜
Ik heb geleerd dat als ik iets wil, ik het gewoon duidelijk moet zeggen. Dat is het enige dat werkt. Dus 'ruim jij uw bord af' en 'sokken in de wasmachine' passeren hier regelmatig de revue. Net als bij een klein kind: herhalen, herhalen, herhalen,..
Als ik het zo lees denk ik dat er weinig kans is dat het echt significant verandert. Ik herken helaas mijn vrouw en haar moeder in je man en schoonmoeder.
Mss helpt het nog iets om aan te geven dat jij te moe wordt als je t hele huishouden moet doen. of om de boel eens expres fout te laten gaan . of om te dreigen dat hij je gaat verliezen op deze manier (wel zwaar geschut hoor...).
Het kan ook helpen om te bedenken wat het minimale is waar jij zelf vrede mee kunt hebben, dat voor elkaar boksen en dan te accepteren.
Ook fijn om een reactie van het andere geslacht te krijgen. Ben ook bang dat er weinig kans op verandering in zit. Meestal is er na zo'n oneningheid wel een verbetering. En zolang hij moeite doet, doe ik ook moeite om het opgeruimd te houden. Zo'n dreiging zal ik gelukkig niet snel uiten. ^^
misschien is tijd voor een goed gesprek? Daarnaast voor jezelf is goed bedenken wat je nu echt wil. Wil je bijv zo nog 10 of 20 jaar leven? Zo nee dat is het tijd voor verandering en kun je je zelf gaan afvragen of je bij hem wil blijven ja of nee. Maak hem dat ook goed duidelijk dan als je het zo niet meer wil. Laat duidelijk weten wat je wil dat er verandert. Vraag ook aan hem hoe hij dat denkt te kunnen veranderen. Wat ziet hij als de oplossing? Wat zou hem kunnen helpen? Ik weet zelf dat ik ook veel aan me man moet vragen. Maar vaak wil hij me wel helpen. Zeker nu ik zwanger ben en hij goed door heeft dat ik het snel zwaar heb. Maar ik moet hem er vaak op wijzen. Als hij de melk buiten de koelkast laat staan stuur ik hem terug om dat weer op te ruimen etc. Ik wijs hem er op en merk nu soms toch wel verbetering. Hij laat niet meer zo veel slingeren en hij ruimt sneller iets op. Soms niet direct maar stel hij laat wat liggen in de badkamer dan ruimt hij het vaak uit zichzelf de keer er na wel op. Dus verandering is er wel in. Als vrij snel hebben we samen een huidhoudschema gemaakt van wie doet wat. Hier houden we ons redelijk aan. Gelukkig werkt dit voor ons erg goed. Zelf weet ik ook dat ik er niet mee zou kunnen leven als mijn partner me gebruik als huishoudster. Het is niet alleen mijn huishouden maar ook zijn huishouden. Ik heb me man dit ook goed duidelijk gemaakt.
Mijn man doet zeker zijn eerlijke portie in het huishouden naast zijn fulltime baan. Maar 'rommel' opruimen is ook niet zijn sterkste kant. Als er een pakketje is bezorgd, kan dat rustig een week in de gang staan zonder dat hij het uitpakt en opruimt. Sommige meiden zeggen het al in de reacties: mijn man ziet de rommel gewoon niet. Als ik hem namelijk vraag om de rommel op te ruimen, vraagt hij: welke rommel? Soms vraag ik aan hem of hij het wil opruimen, van sommige dingen maak ik een grapje ( bijv. Tandenborstel verstoppen als hij die regelmatig verkeerd terug legt) en voor de rest accepteer ik dat hij nooit alle rommel uit zichzelf zal opruimen omdat iedereen wel negatieve punten heeft en dit vind ik een relatief klein punt aangezien hij voor de rest een fantastische man is voor mij.
Hahaha! Die is leuk. Spullen verstoppen. Moet ik ook eens proberen. Denk alleen dat hij net zolang zijn schouders ophaalt tot ik het weer in het zicht leg. Of ik het zelf vergeten ben..
Hier ook hetzelfde. Ik heb het opgegeven want er veranderende niets. Uiteraard doet hij wel eens wat en daar ben ik dan blij mee. Soms ruzie ik er nog wel eens over maar voor 90% van de tijd heb ik het opgegeven
Zo herkenbaar! Bij mijn man precies hetzelfde thuis. We hebben nu een hulp in de huishouding voor 4 uurtjes. Ik werk zelf ook. Het scheelt ons enorm veel oneenigheid. Sterkte
Mannen hebben überhaupt een soort blinde vlek voor rommel. Mijn man kan rustig drie keer langs de wasmand lopen die op de trap staat en naar boven moet. Ik geloof echt niet dat hij dat expres doet... daarom maak ik er meestal geen big deal meer van.
Ik heb me er dus over het algemeen bij neergelegd dat het opruimwerk grotendeels voor mij is. Maar terwijl ik dat doe, verwacht ik wel dat mijn man een ander taakje in het huishouden doet. En dat gaat prima.
Grappig is dat mijn man wel altijd de kinderen aanspreekt op opruimen van hun spulletjes voor het eten/slapen.
hoe moeilijk ook , ik zou gewoon benoemen keer op keer , hij is blijkbaar anders gewend en dat kun je hem ook niet echt kwalijk nemen , misschien op een lieve manier ? dat het hem ook een beetje motivatie geeft .. zo van , schat kun je aub die knipper even pakken voordat de kids hem te pakken krijgen ? dat hij misschien zo leert het op een duur uit zich zelf te doen ? mijn ex was ook heel verwend , en ik sprak hem gewoon lief aan op een duur deed hij steeds meer uitzichzelf , schelden of chaggerijnen gaat niet helpen denk ik , word de ergernis alleen maar groter , je moet het zo brengen , dat hij niet denkt : mens wat zeik je nou .. maar dat ie denkt lieverd je heb gelijk ... een schoonmaker in huis houden gaat niet helpen , dan moet je een fulltime schoonmaker hebben , niet iemand die een keer of twee keer per week komt , ook een beetje lullig elke dag te bellen naar de schoonmaker bijv : anita kan je nog even komen mijn man heeft zn deo en de knipper nog op/onder tafel liggen ha ha , in ieder geval succes hopelijk kan je hier iets mee
Mijn man kan prima opruimen maar toen we gingen samenwonen leek het wel alsof hij van schoonmaken nog nooit had gehoord. Ik trok bij hem in en merkte dat zijn moeder al zijn was nog deed en zijn bed verschoonde. Hij kon ook helemaal niks koken. Nu zijn we 10 jaar verder en het gaat nu anders. Hij maakt nog steeds niks schoon uit zichzelf, alleen stofzuigen misschien. Maar als ik iets gedaan wil hebben dan vraag ik hem gewoon. En dat werkt voor ons prima. Hij kan inmiddels ook prima koken. En onze dochter verzorgt hij ook prima. Dus eigenlijk heb ik niks te klagen.
Hier een man die opgegroeid is met een oppas/schoonmaker 5 dagen per week.... en hij werkt 80 uur per week dus voel ik me bijna verplicht om huishouden dan maar te doen. Ben jaloers op reacties hieronder van mensen die hun man hebben kunnen heropvoeden. Hij doet op zijn manier z'n best maar hij vind me al snel zeuren en hij denkt dat hij heel wat doet want hij ziet gewoon geen rommel. Heb ik niet al te best opgelost vrees ik...
Ik weet natuurlijk niet hoeveel jij werkt hoor, maar ik werk 32 uur, als mijn man 80 uur zou werken zou het huishouden ook voor mij zijn. Lijkt me meer dan logisch inderdaad. Straks na de zwangerschap ga ik weer 24 uur werken, mijn mam werkt 40, en zelfs dan komt het merendeel gewoon op mij neer, ik ben immers degene die het meeste thuis is een dat de meeste tijd voor heeft...
spullen achter je aan gelijk weer opruimen is een gewoonte die je maar moeilijk aan kunt leren als je het nooit heb hoeven te doen. ik denk dan ook dat er echt wel heel veel tijd overheen gaat voordat dit bij hem automatisch zal gaan. en dan moet hij ook nog bereid zijn om eraan te willen werken.
helpen in het huishouden zou een minder groot probleem moeten zijn. daar moet je lijkt mij gewoon duidelijke afspraken over kunnen maken.
Dat ben ik met je eens, rommel achter jezelf opruimen is erg moeilijk aan te leren. Dat weet ik maar al te goed want bij ons thuis ben ik de rommel kont. Elke dag moet ik er echt over nadenken om dingen op te ruimen.
Hier in het begin zelfde verhaal, vriend was ook behoorlijk "verwend" door zn moeder en hoefde helemaal niks. Godzijdank na VEEEL ruzies hierover ( we werken beide veel) is het verbeterd Alsnog doe ik erg veel en wat hij doet is voornamelijk stofzuigen en dweilen ( maargoed daar ben ik al mee geholpen) Maar heb echt wel is in huilen uit moeten barsten dat ik hef ook allemaal niet in men eentje red mer de werkdagen die ik heb.
Moet zeggen nu ik zwanger ben mag ik ekgenlijk niet veel meer doen (bekkeninstabiliteit) En hij heeft geen idee hoe het alsnog werkt in het huishouden ( dus weer geregeld ruzie ). Hij denkt met 3 x stofzuigen en dweilen klaar te zjnn in de week en nu komt ie er acbter wat ik allemaal al die tijd heb gedaan. Uberhaupt zoiets simpels als deuren schoonhouden etc dacht hij volgens mij dat alles vanzelf ging volgens mij hahahha (grote hond in huis) Sorry dat was minn klaagzang Denk dat het ook beetje man eigen is wij zien veel sneller en beter viezigheden etc
Ik snap niet dat je dit niet veel eerder aangepakt hebt? Het is hier namelijk exact hetzelfde, allee, was. Ik kwam er zo onozel van, dat ik na 3 maanden samenwonen heel serieus hem erover aangesproken heb (we werkten toen beiden fulltime) en dit kwam er uit bij mij (en heel bewust en gemeend): als er hier (jij dus) niet snel verandert van manier van gedragen in huis op vlak van meehelpen, dan mag je je valies nemen en terug naar je mama gaan, want dit kan ik niet langer aanzien.
Het heeft hem echt aan het denken gezet, nu is het vaak omgekeerd en zijn vader kijkt het met argusogen aan haha!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (62) Verversen