Regels ouders en regels van opa en oma
- Lama94
-
60 6578 13/06/2021
Toen ik nog geen maand daarvoor was bevallen en door een moeizaam herstel nog niet kon zitten kwamen mijn schoonouders op bezoek om het eens over de regels te hebben: als we op bezoek zijn met ons zoontje bepalen zij alle regels en hebben wij niets in te brengen.
Zelf vond ik het nog helemaal niet nodig om het hier überhaupt over te hebben en vervelend ook aangezien ik nog zoveel pijn had. Niet het juiste moment wat mij betreft. Met hun uitspraak was ik het al helemaal niet eens en dit heb ik ook aangegeven. Als ouders heb je altijd zeggenschap over je eigen kind, ook wanneer je op bezoek bent. Natuurlijk is het hun huis en willen we best ons zoontje uitleggen dat hij bijvoorbeeld thuis wel op de bank mag klimmen maar bij opa en oma niet. Geen probleem, zo lang wij ook achter de regels staan/het dingen zijn die van ons zoontje verwacht kan worden.
Ons zoontje is anderhalf en heeft moeite met drukte om zich heen. Met drukte eet hij amper omdat hem dit dan niet lukt. Wij laten hem dan van tafel om te spelen. Zo kunnen wij rustig eten en kan ons zoontje de afstand nemen die hij blijkbaar nodig heeft. Eten komt later wel, meestal thuis weer. Wat ons betreft geen probleem. Wat betreft opa en oma (mijn schoonouders) een groot probleem. Want de andere kleinkinderen moeten ook aan tafel blijven zitten en dat zou niet eerlijk zijn voor de andere kleinkinderen.
Wat mij betreft kun je prima aan kinderen uitleggen dat elke ouders nou eenmaal andere regels hebben.
Een situatieschets van de laatste keer dat we bleven eten (niet overdreven en soortgelijk regelmatig voorkomend):
Het was tijd om te eten en iedereen ging buiten aan tafel zitten. Mijn neefje van 2,5 was moe van de dag en wilde binnen blijven waar hij even alleen kon zijn. Dit mocht niet, want iedereen moest aan tafel komen eten. Het duurde ruim 20 minuten voor hij overstuur op de schoot van zijn moeder aan tafel zat. Hij heeft niet gegeten en de hele tijd overstuur gehuild.
In die 20 minuten dat we aan tafel moesten wachten zat mijn nichtje van 10 maanden in de kinderstoel. Ook te huilen. Haar moeder wisselde af van haar huilende zoontje binnen naar haar huilende dochtertje buiten. Vader was werken. Het was lastig om haar zo in de spagaat te zien dus ik nam mijn nichtje op schoot en gaf haar alvast wat te eten. Dit hielp iets maar eigenlijk wilde ze vooral mama. Moeder vond dit prima en opa en oma keken oogluikend toe. Dit was duidelijk niet de bedoeling van opa en oma maar het werd gedoogd.
Ondertussen zaten we met zijn allen dus al 20 minuten in het gehuil te wachten tot we konden beginnen met eten. Niet echt een relaxte situatie.
Het startsein werd gegeven en mijn zoontje at zoals verwacht amper en wilde graag die drukte uit. Zelf vond ik dat hij het al boven verwachting had gedaan en geen probleem dat hij verderop in de achtertuin, waar we aan het eten waren, wilde spelen. Terwijl ik aangaf tegen mijn zoontje dat het goed was en hij moest opletten dat hij niet door de plantjes zou lopen (waar oma erg gehecht aan is) werd ik hierop aangesproken. Dit was absoluut niet de bedoeling, hij moest aan tafel blijven. Ondertussen werd er nog steeds door twee kinderen flink gehuild aan tafel. Ik gaf aan dat we het hier wel op een later moment over zouden hebben en liet mijn zoontje spelen. Mijn man beaamde dit.
Uiteindelijk ging mijn schoonzus met de kinderen onder het eten naar huis, ze waren moe en het lukte duidelijk allemaal niet. Hier werd gelukkig niet moeilijk over gedaan.
Na het eten kreeg ik een sneer van mijn zwager omdat dit zo toch echt niet kon. Zijn dochter van vijf bleef namelijk ook gewoon aan tafel zitten en mocht niet spelen onder het eten. Ondertussen was ik nogal overprikkeld van het vele huilen en wist dat ik er op dat moment niet op een vriendelijke manier inhoudelijk kon reageren. Dus ik vroeg of we het er op een later moment, wanneer we niet net zo'n drukke maaltijd hadden gehad, erover konden hebben. Hier kreeg ik een onduidelijke onvriendelijke reactie op en ik koos ervoor om even naar binnen te lopen en onze spullen alvast te verzamelen, ruzie vermijdend. Ondertussen was het alweer kwart voor zeven dus hoogtijd om naar huis te gaan. Het avondeten duurt daar vaak anderhalf a twee uur.
Na iedereen vriendelijk gedag te hebben gezegd, vertrokken we naar huis.
Op weg naar huis hebben mijn man en ik het voorval besproken om te kijken of we op één lijn zitten. Gelukkig wel. Hij vindt ook niet dat we van ons zoontje kunnen verwachten om anderhalf a twee uur aan tafel te blijven zitten. En al helemaal niet in die drukte. Ik vroeg hem hoe we dit verschil van mening op zouden kunnen lossen met zijn ouders. Zonder dingen te vragen van ons zoontje wat hij nog niet kan. Hij dacht dat uitleg geven van onze keuze in een gesprek met zijn ouders voldoende zou zijn. Ik had deze verwachting niet, aangezien ik ze nogal star vind en ik het idee heb dat ze graag bij hun standpunt blijven. Dus ik vroeg mijn man wat we konden doen wanneer we na het gesprek niet overeen kwamen. Dat dacht hij dat niet nodig zou zijn, aangezien wij de ouders van ons zoontje zijn en deze keuze dus ook aan ons is. Hun tijd van opvoeden hebben ze al gehad. Vervolgens zei ik wat gefrustreerd dat we er zo nodig wel helemaal niet meer mee zouden eten. Dat vond mijn man een prima alternatief maar hij verwachtte niet dat dit nodig zou zijn. Zijn ouders vinden het fijn wanneer we mee eten en mijn man eet ook graag regelmatig met zijn familie.
Mijn man ging gisteren met mijn zoontje bij zijn ouders langs en ze hebben het erover gehad. Mijn schoonouders vinden het niet eerlijk naar de andere kleinkinderen toe wanneer ons zoontje wel van tafel mag. Dat verschillende ouders nou eenmaal andere regels hebben en dit uit te leggen is, deed er niet toe. We zijn alleen welkom om te blijven eten wanneer er geen andere kleinkinderen mee eten of wanneer hij de volledige maaltijd aan tafel blijft zitten.
Ik vind het jammer dat het zo gelopen is en ik voel mij er ook niet prettig bij. Het is hun recht om ons te weigeren maar het voelt zo afwijzend naar ons zoontje (en mijn man en mij). Ik verwacht ook wel dat het nog wel even duurt voor ons zoontje anderhalf a twee uur in de drukte aan tafel kan blijven zitten.
De laatste tijd gaan mijn schoonouders wel vaker tegen ons in wanneer we daar op bezoek zijn. Zo geven we ons zoontje nog geen koek/snoep maar bieden we een ander alternatief wat hij lekker vindt. Dit weten ze, maar mijn schoonmoeder boodt mijn zoontje een suikerwafel aan. Ik gaf aan dat hij nog geen koek en snoep krijgt en gaf hem wat druiven waarvan hij lekker ging eten (momenteel kan hij daar geen genoeg van krijgen). Terwijl hij al lekker van zijn druiven zat te eten bleef ze erover door drammen tegen mij. Want druiven vulden helemaal niet en hij moest een suikerwafel eten. Herhaald dat wij als ouders ervoor kiezen om hem dit nog niet te geven en erop gewezen dat hij van zijn druiven aan het genieten was. Hier was ze het niet mee eens, want we waren bij haar op bezoek.
- Hoe gaan jullie ermee om wanneer jullie regels als ouders en die van opa en oma botsen?
- Vinden jullie dat de ouders altijd hun zeggenschap over hun kind behouden of dat opa en oma de zeggenschap over je kind hebben wanneer je daar op bezoek bent?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (60) Verversen