Onze oudste zoon vind ik echt geen gemakkelijke jongen. Hij is 11 jaar en als je het mij vraagt een monster. Hij is (voor mijn gevoel) de hele dag mij of zijn broertje aan het pesten. Praten helpt niet, straffen helpt niet. En het stomme is, hij doet het alleen thuis (of op de camping). Op school (of bij voetbal) is hij een voorbeeldige leerling en superleuk en aardig. Andere ouders vinden hem aardig en netjes. Echter die kant van hem zie ik nooit. Ech nooit! Want zodra hij bij mij is, verandert hij in een brutaal monster en is de hele wereld stom. Nooit is iets goed. Thuis zet hij een gekke stem op, maakt grappen die echt niet door de beugel kunnen, beledigt alles en iedereen, slaat en stampt op dingen/muren/deuren. Maar weet precies hoe ver hij moet gaan om zichzelf niet zeer te doen of om het niet kapot te maken. Hij luistert totaal niet. En dit is niet van de laatste tijd. Dit is al jaren zo. Ik heb het gevoel dat ik door hem overspannen raak. Ik ben een heel stressbestendig en van nature positief ingesteld persoon. Tenminste, dat dacht ik altijd. Maar nu weet ik niet meer of dat klopt. Ik ben inmiddels jaloers op mensen die gescheiden zijn. Dan heb je de kinderen zo nu en dan even niet. Slaat natuurlijk nergens op, maar moeder zijn ben je 24/7. Zijn er hier daadwerkelijk mensen die overspannen zijn geworden door hun kinderen? Ik ben trouwens thuisblijfmoeder en ben daarnaast zzp'er wat ik in de avonduren of op de momenten doe als ze naar school zijn.
We zijn nu een maand verder. School is weer volop aan de gang. Terugkijkend was het me richting einde van de vakantie wat te veel aan het worden, omdat de kinderen dan hele dagen thuis zijn. De goede dingen lijk je dan kennelijk wat te vergeten. Door de vakantie en het continu op elkaars lip zitten, kon ik simpelweg mijn batterij niet meer goed genoeg opladen. In het verleden hebben we al testen gehad met hem. De conclusie was destijds dat hij wel een aantal kenmerken van ASS (autisme) heeft, maar te weinig om het zo te benoemen. Je kunt het ook afdoen als karaktereigenschappen. Naar aanleiding daarvan heb ik dan zo'n opvoedcursus gehad. Voor mijn gevoel doen we het wel 'juist', maar het vergt gewoon ontzettend veel energie. En die energie om er mee om te gaan was aan het einde van de vakantie op het niveau van 10% denk ik. Van frustratie heb ik dit topic toen geopend. Alleen het al delen en vervolgens de reacties erop, gaven me weer een kleine boost. Externe hulp heb ik dus niet gezocht. Onze zoon geeft bij mij aan dat hij niet goed weet waarom hij zo reageert richting mij, maar hij zegt dat hij zichzelf kan zijn bij mij en dat ik altijd rustig blijf en dat hij dat fijn vind. Zijn spreekwoordelijke emmertje raakt door de dag heen redelijk snel vol en bij mij kan hij het emmertje weer legen. Zo zie ik het. Nu ze weer naar school zijn, gaat het alweer een stuk beter thuis. Bedankt voor jullie tips en het luisterend oor.
Het zal niet iets 'simpels' zijn als meer slapen, andere straffen of een goed gesprek. Er zit iets in jullie relatie waardoor jullie je gedragen zoals je doet, in de loop der jaren is er een dynamiek tussen jullie ontstaan, maar die dynamiek zit scheef. Het kan tussen jullie 2 zitten, maar ook in de dynamiek van het hele gezin. Het pijnpunt ontdekken, blootleggen en aanpakken is niet iets dat je zomaar even doet. Ik zou hulp inschakelen. Je probeert het al jaren, maar het lukt niet. Dat is niet erg, want je hebt je best gedaan. Maar deze situatie is voor jou niet oké, voor hem niet en voor de rest van het gezin niet. Ik zou niet wachten tot het te ver gaat, maar aanpakken met hulp. Sterkte!
Ik zou systemische hulp inschakelen! Feit alleen al dat je hem een monster noemt is veelzeggend. Ik zou echt nu systeemtherapie inschakelen, voordat jullie nog verder van elkaar verwijderd raken. Hier zit hoe dan ook een heel verhaal achter waar je misschien geen weet van hebt.
Heb er hier een van 12. Gelukkig zie ik zijn lieve kant soms nog wel maar hij is echt hevig aan het puberen en wat er word gezegd kan echt pijn doen. Wat hier goed werkt is als hij stennis loopt te schoppen waarschuw ik hem en weet hij dat ik daar absoluut niet van ben gediend. Verder negeren en geen aandacht aangeven want dan gaan ze het juist nog erger doen. Doe net alsof het je niks doet. Dat werkt hier 9 van de 10 keer. Tegenwoordig naar elkaar heeft totaal geen zin daar word het alleen maar erger van
Het is actie reactie vanuit beide kanten. Er zal iets moeten gebeuren wil je dit door breken, ik zou zelf niet wachten en hulp inschakelen, blijkbaar kom je er zelf niet meer uit. Wat ik nu ga zeggen is geen aanval, maar doe het voor het uit de hand loopt, en het nadelig is voor uiteindelijk jouw kind. Jouw kind heeft jouw nodig of jij nu issues hebt of niet. Je moet emotioneel bereikbaar zijn en hij moet op jou kunnen rekenen. En laten we eerlijk zijn ik denk dat dit niet altijd het geval is. Hulp zoeken en vragen is overigens geen schande, geen hulp zoeken vind ik zelf nalatig. Je wilt het beste voor je zelf en je kind, zorg dat je beide je eigen weer fijn gaat voelen.
Ik zou hulp inschakelen! Wij hebben de problemen van thuis op een gegeven moment op school besproken (we hebben al veel contact op school en gesprekken vanwege de extra zorgvraag) en kregen toen vanuit school hulp aangeboden. Het heet hier 'jeugdhulp op school' en was heel laagdrempelig. Geen dossiervorming, maar hulp in de praktijk en kosteloos omdat het via school werd opgepakt. Onze dochter had contact met de zorgverlener op school en deed daar activiteiten en spellen en ze kwam ook in huis. Ze is met ons als ouder aan de slag gegaan (ze hangt extreem aan mij, ben ook thuisblijfmoeder), en het hele gezin. Ze merkte inderdaad dat ze mij thuis claimde en ook een heel ander persoon was dan op school. Het heeft echt wel hulp gegeven! Bespreek het, er is echt hulp en soms is het goed om even uit die vicieuze cirkel gehaald te worden.
Klinkt heel pittig! Inderdaad hulp inschakelen. Ik weet niet hoe het van zijn kant zit, maar in mijn jeugd was ik het vervelende kind wat mijn moeder tot waanzin dreef. Inclusief dagelijks huilen en echt niet meer weten wat ze met mij aan moest. We zaten toen echt niet op een lijn en alles wat zij zei bracht irritatie in mij los. Ze hoefde maar een woord te zeggen en ik was boos. Van mijn kant uit begon het toen ik gepest werd op school en ik me thuis ongehoord voelde over hoe moeilijk ik het met alles had. Dat begon dus klein, maar over tijd liepen de irritaties op waardoor ik echt niet meer met mijn moeder om kon gaan op normale manier. Kan het bij hem zo iets zijn? Zijn er problemen waar hij mogelijk mee zit waarbij hij het gevoel heeft niet bij jullie terecht te kunnen? Dat hoeft niet in te houden dat jullie niet je best doen, maar kan ook echt gewoon een miscommunicatie zijn waar jullie samen niet uit komen. Zoals gezegd, ga naar de huisarts en zoek hulp. Hopelijk kunnen jullie er dan iets mee voor het nog erger uit de hand loopt. Eerlijk gezegd klinkt het al alsof het veel te ver is gegaan als je er overspannen van dreigt te raken.
Miss een laag-drempelige stap in de goede richting is iets leuks gaan doen met hem, even wat eten ergens waar niemand echt kan meeluisteren en echt luisteren naar je kind.
Begin met "ik merk dat je de laatste tijd niet erg tevreden bent thuis, gaat alles goed op school of is er iets waarmee je zit?"
En als je zoon het type is die niet echt praat, probeer open vragen te stellen.
Om heel eerlijk te zijn, als ik erdoorheen zit, dan zie ik alles ook negatief en merk ik dat meteen in gedrag aan mijn kinderen omdat zij niet de emotionele steun krijgen die ze nodig hebben.
Als hij echt niet wil praten met je, werkt samen iets leuks doen ook vast wel. Laat hem merken dat het echt wat met je doet hoe hij zich voelt en dat je geeft om hem.
Ik denk dat dat kan ja. Je schrijft dat je thuisblijfmoeder bent.. maar weet niet wat je ZZP werk is,maar dan heb je alsnog twee dingen waar je focus moet liggen hè. Onderschat dat niet. Juist het werk als ZZP kan ervoor zorgen dat je maar doorgaat op tijden waar anderen al lang waren gekapt .. terwijl je nu echt je rust nodig hebt op de momenten dat je zoon slaapt zodat je zelf ook op kan laden. In de winter is het leven soms erg pittig met m’n oudste ( ASS ). Hij kan niet zo tegen het “ binnen leven”. Ik weet niet hoeveel schermtijd jouw zoon heeft maar als je het gebruikt om jezelf rust te geven ( wat ik snap) en dat hij daardoor vrij veel schermtijd heeft…. Daar wordt m’n zoon heel erg vervelend van. Schermtijd is een tijdelijke fix waar ik later de prijs voor betaal om het zo maar te zeggen. ( been there done that.. ik moet gewoon de hele tijd “ aan staan” als hij bij de rest is, hem een schermpje geven is dat de makkelijke weg… maar niet echt dus ..) Hij doet niet specifiek lelijk tegen mij, als er iemand iets van hem gedaan krijgt in tijden van stress voor hem, dan ben ik het wel. Maar misschien botsen jullie karakters wel. Ik snap m’n oudste dochter niet altijd .. Had haar laatst helemaal over de klink over een gaatje vullen. Ja.. ze vroeg hoe dat gaat… dus ik geef antwoord .. met details … begint ze spontaan te huilen. M’n man snapte het maar ik en m’n zoon hadden zoiets van 🤷♀️ huh? Je wilde toch weten hoe het ging?
Ik denk dat hulp inschakelen niet verkeerd is dat ze met jullie kunnen mee kijken. Mischien hebben wel tips.
Heb je wellis geprobeerd bijvoorbeeld tablet of wat afpakken wat hij erg leuk vind om doen mischien help dat?of bijvoorbeeld niet naar sport gaan als hij zo brutaal is? Ik denk ook alleen maar mee mischien help het. Kinderen kunnen je echt gek maken lijk mij ook heel zwaar zo kind heb die totaal niet luistert en luister hij wel naar je man?
Mijn dochter van bijna 9 heeft hier ook zo’n periode gehad. Het was omdat zij moe en overspannen was. Het was allemaal wat te veel voor haar. Muziekles, school, .. met de muziekles is ze gestopt en ze gaat op tijd naar bed. Dat scheelt echt een hoop. Rust is zo belangrijk.
Als ik dit zo lees, denk ik dat het misschien een goed moment is om hulp te zoeken. Daar is niets mis mee en ook geen falen. Als de thuis situatie zo is dat jij zelfs zegt ik zou bijna willen scheiden om een paar dagen geen kinderen te hebben. Dan gaat het niet goed met je en heb je hulp nodig. Iemand die met jou mee kijkt wat jou gezin nodig heeft om weer leuke momenten en herinneringen te maken. Natuurlijk zijn kinderen vervelender bij hun moeder, dat is vertrouwd en ieder kind heeft zijn periodes en iedereen is met tijden op zoek naar een mooi behang net extra sterke plak ;). Maar dit klinkt niet als een fase. Je kunt altijd langs de huisarts of praktijk ondersteuner om samen te gaan kijken wat jou gezin nodig heeft en wie zou kunnen helpen.
Klinkt pittig en heftig! Heb je enig idee waar het gedrag vandaan kan komen?
Ik ben niet overspannen, maar ik zat er voor mijn gevoel wel tegenaan. Dat ligt aan mij. Ik wil alles perfect doen, alle ballen in de lucht houden en de lat ligt hoger dan hoog. Dat kan gewoon niet. Onze oudste dochter had goed door dat ik niet lekker in mijn vel zat en was mij flink aan het testen. Kan er bij jou ook zoiets spelen? Wist je dat kinderen 800% vervelender zijn als moeder in de buurt is? Kan je man niet eens weg met de de oudste, zodat je even bij kunt komen?
Nova heeft net de 'papa fase' gehad. Ik mocht niets. Als mijn man en ik de meiden op gingen halen bij de opvang, dan liep ze me zo voorbij. Ik mocht haar niet wassen, douchen was een drama. Papa, papa, papa, papa. Klinkt luxe, maar was het niet.
Hier als hij mij ziet ook altijd mama. Maar als er niet ben mag papa alles. Maar zodra hij mij ziet gaat hii ook heel raar doen terwijl het daarvoor rustig was met papa
Zoek hulp, bijv systeemtherapie. Uit wat je schrijft doet hij het op andere vlakken wel goed, hij is beleefd en netjes etc etc dus hij kan het wel, dat doet vermoeden dat het niet iets in hem is maar iets waarop hij reageert binnen jullie gezin. Dat kan van alles zijn! Hij zoekt duidelijk naar jouw aandacht, negatieve boze reacties zijn namelijk ook aandacht, het is een cirkel waar jullie in terecht komen en niet meer zelf uitkomen. Daarbij komt de puberteit en jouw emmertje wat overduidelijk vol is.. het is nu tijd om hulp te zoeken via je HA of gemeente. Sommige huisartsen hebben een Praktijkondersteuner Jeugd, dat lijkt mij een mooie plek om te beginnen en anders een doorverwijzing vragen.
Zoek je nu geen hulp dan ga jij er aan onderdoor en loopt hij ook schade op. Het kan zo iets moois zijn, een band tussen moeder en zoon. Ga er voor!! Succes 🍀
Je kunt zeker overspannen raken van je kinderen. Als ze meer energiekosten dan jij aan de andere kant kan aanvullen door werk, ontspanning gaat/kan de weegschaal doorslaan. Zoals al aangeven ga hulp vragen om deze spiraal te doorbreken. Wacht niet te lang, want nu is hij nog niet echt een puber, anders wordt het alleen maar moeilijker. Kijk wel goed naar wat voor hulp. Ga kijken naar iets wat je denkt wat bij jullie past. En mocht je na een paar keer geen goed gevoel erbij hebben, durf dan ook te stoppen.
Pittig voor je. Ik herken het wel een beetje. Al is mijn oudste maar 4 jaar, hij is behoorlijk aan het uitdagen, echt brutaal aan het doen, broertje soms bewust pijn doen. Het is bij hem nog het niet weten wat hij met zichzelf aan moet (prikkels en emoties) of aandacht wilt. Hoe waren jullie vroeger als kind, je partner en jij? Mijn zoon heeft best wat trekjes van mijn man vroeger. Misschien weet hij hoe ermee om te gaan? Aan de ene kant is het een teken dat hij van je houd en weet dat jij onvoorwaardelijk van hem houdt. Hij laat al zijn emoties zien en kan zijn ei kwijt. Het neemt natuurlijk niet weg dat het knap irritant is en jij er ook last van hebt. Kan je hem beetje sturen naar iets waar hij elders zijn ei kwijt kan (thuis)? Hoe zit hij verder in zijn vel?
Lastig, maar lijkt me wel een duidelijk signaal dat het mogelijk tijd is om meer tijd voor jezelf te nemen en/ of hulp te vragen. Dit klinkt als dat het bakken met energie kost. Wat in hem triggert je zo? En waarom laat hij dit gedrag juist thuis zien en verder niet? Wat zit daar achter? Loopt hij op school op zijn tenen? Kropt hij zijn emoties op? Wat heeft hij nodig? Spiegelt hij jou en je gevoelens? Ik zou hulp zoeken denk ik om de spiraal te doorbreken. Voor hem om eens uit te zoeken waarom hij zo verschillend is in gedrag, wat kan hem helpen om meer stabiel te zijn en zich overal prettig te voelen. Voor jou hoe jij je staande kan houden en kan zoeken naar hoe je goed voor jezelf kan zorgen. Wat heb jij nodig? En mogelijk iemand die ook het gezin erbij betrekt, jullie moeten uit eindelijk met zijn allen er een weg in zien te vinden. Dus op welke manier kunnen jullie met elkaar omgaan.
Wat moeilijk zeg Ik zou hulp gaan vragen, meid... Het loopt uit de hand en jullie kunnen beide wat steun gebruiken om deze negatieve cirkel te doorbreken. Vraag eens bij de huisarts of CJG waar je moet zijn om de juiste hulp te krijgen. Als je nu niet ingrijpt, moet hij over twee jaar uit huis geplaatst worden. Dat wil je liever voorkomen, denk ik. Heel veel wijsheid en sterkte toegewenst
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (33) Verversen