Ik heb net een positieve test, tweede zwangerschap. Rationeel ben ik er wel blij mee, oudste is net 2 jaar, we willen 2 kinderen, mooie tijd er tussen. Maar emotioneel zie ik er zo tegenop: zwanger zijn en alle kwalen, combineren met zorg voor oudste en een verantwoordelijke baan, zowel tijdens de zwangerschap als met nieuwe baby. O en de bevalling niet te vergeten. Zou willen dat ik me kon verheugen zoals veel vrouwen dat doen, maar voel het nu even helemaal niet. Zijn er meer vrouwen die dit herkennen?
Ik ben nu net voor de tweede keer zwanger en ik herken wat je schrijft deels. Ik ben blij dat we weer/nog vruchtbaar blijken, ik ben heel benieuwd naar dit nieuwe mensje, ik gun ons zoontje een broertje of zusje om zijn leven mee te delen en in de verdere toekomst lijkt het me gezellig en mooi om twee kinderen te hebben. Maar ik heb niet per se zin in zwanger zijn of bevallen en ik zie best op tegen de eerste jaren met twee kleintjes. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt, maar ik weet ook dat ik het intensief ga vinden (dat vind ik 1 kindje vaak al 😉).
Ook al had ik een grote wens voor een tweede en heeft het redelijk lang geduurd voordat dat lukte, had ik na de eerste euforie van de positieve test ook mijn zorgen. Bang dat het mis zou gaan, bang dat het wel goed zou blijven gaan en het er ook weer uit moest... Ineens zag ik er tegenop. Terwijl we er zo lang mee bezig waren. Dit niet uitgesproken weliswaar. Mijn emoties gingen alle kanten op. Ik denk hormonen...
Ja maar ik wou helemaal geen 2de, heeft dus maanden geduurd voor ik het kon accepteren( door de nuvaring heen) maar ik ben de gelukkigste mama van de wereld ( althans zo voelt het) het kan zwaar zijn soms en het leven gaat niet over rozengeur en maneschijn maar dat heb je met 1 ook niet....en oh ja 2de is minder pijnlijk haha misschien dat dat helpt
Ja, eigelijk wel. Ik gaf mijn oudste (8j met bijkomende moeilijkheden) dit jaar huisonderwijs in combinatie met een peutertweeling van 2j dat in de peuterpuberteit zit. Daarbovenop deed ik nog een opleiding, huishouden en alles doe ik alleen... bleek ik onverwacht zwanger van nr 4. De zwangerschapssymptomen maakte het er niet makkelijker op. Werd er depri van en zag het allemaal niet meer zitten. Nu ben ik 20w en bereid me voor op de komst van de nieuwe baby. Uiteindelijk komt alles wel goed, dat weet ik zeker. Moet alleen wennen aan het idee, en denk dat dat bij jou ook is niet?
Oh wat jij beschrijft is voor mijn man juist 'n reden om op dit moment geen tweede te willen (maar ons kindje is pas 4 mnd). Combineren met werk, het is nu allemaal zo zwaar enz.
Maar weetje, het komt wel goed. Misschien geeft het je rust om nu alvast al dingen te regelen voor straks? Opvang, oppas door familie eventueel? Wat is er voor jou mogelijk en wenselijk qua werk(-tijden en - dagen) en voor jouw partner? Is er iemand die je kan helpen tijdens de zwangerschap?
Ik zag er ook tegenop en ik was bang dat ik het niet kom combineren twee kindjes. Vooral omdat mijn oudste zoveel meer aandacht nodig heeft. Maar wat mij hielp forceer niets en laat het op je afkomen. En straks heeft je eerste iemand om mee te spelen, hoe leuk is dat!
Ook hier herkenbaar. We wilden graag een tweede en vorige keer duurde het een jaar nu na 3 maanden zwanger. Blij maar ook wat schrik dat het zo snel al was begonnen en dat ik dus alweer zwanger was. Ook getwijfeld over wat het voor onze dochter betekent en of we er wel goed aan doen. Ben blij met weinig kwalen en hoe ik er vrij makkelijk doorheen wandel maar tegelijk ook dingen die ik zo zat ben en wil gewoon mijn lijf terug. Maar nu komt er ook steeds meer besef dat het weer wss allemaal de laatste keer zal zijn en dat maakt het wat weemoedig. Onze dochter geeft mijn buik steeds kusjes en komt elke ochtend de baby groeten als ze wakker is. Dus kan er nu wel wat meer van genieten, maar vind het wel spannend allemaal hoe het gaat lopen. Hoop ook heel hard dat ik er beter uit kom dan de vorige keer. Dat ik toen niks kon viel de baby niet op, maar zal onze dochter wel opvallen. Ik houd me er maar aan vast dat alles goed komt 😊
Ja hoor, ik heb dat nu bij de 3e. Ben nu in therapie omdat ik heel lang er niet blij mee kon zijn en geen band voelde met onze buikbaby, ondanks dat hij die gewenst en gepland is. Ondertussen is de band er wel maar ik ben geen happy roze wolk zwangere en vind het heel zwaar. Ik voel me ook heel kregelig en huil verschrikkelijk veel. Ik leg me er maar bij neer dat het zo zal blijven. En dat het niet per se wil zeggen dat het zo blijft als hij er eenmaal is, want daar kijk is wel naar uit. Maar het hele zwangere bevallen gedoe mag zo snel mogelijk achter de rug zijn.
Voor de komst van de eerste ben je nog wat meer onbevangen (mijn ervaring) en heb je nog geen referentiekader hóe het gaat zijn. Je kunt je er wel wát bij voorstellen, maar hóe het gaat voelen als je moeder bent dat wéét je pas als het zover is. Zo ook de bevalling... Niet gek dat je daar tegenop ziet. Gelukkig duurt een zwangerschap zo'n 9 maanden, dus er is volop tijd om te wennen aan de situatie en voorbereidingen te treffen. Mijn tip is wel om je angsten te delen met je partner en met de verloskundige/gynaecologe, zodat je tips en handvatten krijgt. Maak je angsten mbt bevalling bespreekbaar met verloskundige/gynaecologe, zodat je 2e bevalling (hopelijk!) anders zal zijn. Misschien een (opfris) zwangerschap- en pufcursus?
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik wens je een voorspoedige zwangerschap en hoop dat je - eenmaal de stress is afgenomen - ook gaat genieten van dit kleine wondertje in je buik
Ik dacht de eerste weken ook van ‘kan ik dit wel?’ ‘Is het niet te zwaar?’ Ik was kots en kots misselijk en dat met dreumes erbij… maar vanaf de eerste echo: opslag verliefd! Heb tranen met tuiten gehuild van liefde en verlangen naar dit nieuwe kindje. Nog meer dan bij m’n eerste. Geef het wat tijd, je weet het nog maar net ;)
Gun het de tijd meid! Je bent niet voor niks 9 maanden zwanger. Ik ben 4x zwanger geweest. Elke zwangerschap wel momenten gehad dat ik ergens tegenop zag en me afvroeg, kan ik dit wel.
Ik denk dat dit ook door hormonen kunnen zijn, en het piekeren of het allemaal wel lukt en kan en hoe dan is vrij normaal heel internet staat er vol mee. ;)
Ik snap ergens wel wat je bedoeld hoor, bij ons is het een ander verhaal mijn zoon is al bijna 9 en mijn stiefzoon bijna 10. Ik en mijn man wilde dolgraag een kindje van ons samen en zijn er vol voor gegaan. Ik was na 9 maanden zwanger maar die overweldigende gevoelens die ik bij mijn zoontje heb gehad heb ik dit keer niet. Ik heb ook echt wakker gelegen hiervan; is dit normaal? Hoor ik niet net zo blij en verliefd te zijn? En het 1e trimester was een hel en heb ik zelfs gedacht oh god waar ben ik aan begonnen?! En wanneer de jongens enorm vervelend zijn en ik doodmoe denk ik ook wel eens; nou dat word wat met een baby erbij. Maar inmiddels weet ik dat al deze gevoelens en gedachten normaal zijn en als hij trapt in mijn buik en reageert op mijn man z'n hand ben ik dol gelukkig. Wees niet te streng voor jezelf! Het loopt allemaal los! Sterkte!
Ik herken dit zo erg! Ik ben momenteel zwanger van mijn tweede, onze eerste is 3. Bij haar genoot ik zo van de zwangerschap, nu vind ik het een drama en kijk ook enorm tegen de bevalling op omdat ik weet wat ik moet verwachten. En de kraamweek, hormonen etc. Vind het ook enorm zwaar met nog een rond lopen. Soms voel ik me ook schuldig dat ik me zo voel, maar kan er ook niks aan doen. Ik vind zwanger zijn sowieso echt niet leuk. Doe mij de baby maar, dan ben ik gelukkig.
Heel herkenbaar maar vooral ik weet wat me te wachten staat. En dat de zwangerschap zwaar wordt. En dan nog met een kleine in de rondte pff wordt al moe als ik eraan denk maar toch moet ik er doorheen haha maar zie er ook enorm tegenop... Hoop ook dat t nog veranderd 😅
Denk dat het voor veel dames dubbel is. Het is mooi, maar ook gewoon vaak zwaar. Ik was bij mn tweede als de dood voor de bevalling. De babytijd opzich heb ik me nooit zo druk om gemaakt. Al met al is alles zoveel makkelijker en fijner gegaan dan verwacht. Hier was zowel de zwangerschap, bevalling en de babytijd makkelijker dan bij de eerste.
Niet gehad. Maar begrijp je gedachte wel. Ik denk dat je niet te moeilijk moet denken. Je kunt je op voorhand wel druk lopen maken, maar gaat vaak toch anders. Onze start met de 2e was 14 dagen ziekenhuis.. dus ook niet zoals ik het bedacht had. Het ging zoals het kwam en dat ben ik aan gegaan. En heb m'n weg er vrij snel goed in gevonden. Denk in oplossingen en mogelijkheden. Daar kwam ik het verst mee.
Ik wil wel even reageren. Ik ben momenteel zwanger van de tweede (34 weken). Als de baby geboren is, is de oudste bijna 3 jaar. Bewust gekozen voor deze leeftijd ertussen. Ook bewust zwanger maar de eerste paar nachten na de positieve test lag ik ‘s nachts wakker te piekeren…. Kunnen wij dit wel, hoe geef ik nog voldoende aandacht aan de oudste, wat als ik zwanger ben van een tweeling…. Ik wijt het aan de hormonen. Eerste echo was natuurlijk ook spannend maar al snel waren we er super blij mee en onze omgeving ook. Al krijgen we ook vaker de vraag of deze tweede wel gepland was!? Moet er wel bij zeggen dat nu net mijn zwangerschapsverlof in gegaan is en dat wel een stukje pittiger is dan de vorige keer. Onze oudste slaapt thuis niet meer overdag (bij de opvang en opa en oma normaal wel) dus tijd om zelf te rusten en extra klusjes te doen is er amper. Natuurlijk vraag ik me ook wel eens af… hoe gaan we dit over een paar weken aanpakken? Vinden we ons ritme? Lijken me normale vragen…. De bevalling van de eerste was niet echt een succes leidde na dagen inleiden tot een spoed keizersnede ivm HELLP syndroom. Nu ben ik bewust nog last minute een zwangerschapscursus gaan doen en worden er met de gynaecoloog duidelijke afspraken gemaakt over wel / niet natuurlijk bevallen en wel / niet inleiden. Komt allemaal goed! Laat je niet gek maken door de hormonen!
Dankje voor je reactie! Herken wel veel in je verhaal, nu ook al paar avonden piekeren en ook niet zo’n fijne herinnering aan eerste bevalling. Maar goed om te horen dat je toch meer blijdschap bent gaan voelen en goede plannen hebt gemaakt!
Nog niet zwanger van de 2e,maar heb hetzelfde. Wil ergens graag een 2e, maar vind het ook veel spannender als met de eerste... Al geloof ik ook dat je er vanzelf in groei!
Maar zie ook beren :-) hoe gaat je op visite met 2, is dat nog net zo makkelijk, werken met 2, eten met 2 enz enz enz
Ik heb dat totaal niet. Nu weer zwanger en ik ben er helemaal klaar voor! Waar ik de andere keren tot aan de bevalling over de wc hing, ben ik nu vooral moe en slechts af en toe wat misselijk.
Ik denk dat je teveel hooi op je vork hebt, om het leuk te kunnen vinden😬 Begin met meer ruimte in je leven te maken voor jezelf en je nieuwe babietje... Dan komt er ook ruimte voor blijdschap ipv angst
@Nog-even: Misschien moet ik iets verduidelijken over die baan. Ik werk 3 (weliswaar lange) dagen in de zorg plus af en toe een dienst. Ben daarmee de meerderheid van de dagen thuis en heb ook af en toe tijd voor mezelf waarop opvang is voor mijn zoontje. Afgelopen jaren dus absoluut bezig geweest met creëren van ruimte in mijn leven voor mezelf, dus klopt denk ik niet helemaal. Natuurlijk zal er wel weer opnieuw een balans gevonden moeten worden, daar zie ik ook tegenop.. Mijn vorige zwangerschap ook veel last gehad van misselijkheid (afgevallen) en bekkenpijn, daardoor zwangerschap wel als zwaar ervaren.
3 dagen is echt een flinke inspanning hoor, wanneer je een gezin hebt. Dus zeg niet "het zijn maar 3 dagen"... Eerder:"het zijn wel 3 dagen" En spreek met jezelf af, dat je je ziekmeldt, zodra je bekkenpijn krijgt
Ga 5 om 3 werken Even week maandag woensdag donderdag (laat) weekend On even week maandag woensdag donderdag (laat) Man woensdag en weekend pap dagen Maandag en donderdag middag kdv
Oooooh ik ben niet zwanger. Maar heb (momenteel) absoluut geen wens voor een tweede. Door de redenen welke jij beschrijft.. dus kan het mij wel goed voorstellen. Maar mocht het (wellicht onverwacht) gebeuren, ben ik ook wel blij! Maar op dit moment zou ik er meer tegenop zien. 🥲 Geen idee of mijn antwoord is wat jij wilde weten. Maar toevallig zat ik er vandaag over na te denken of iedereen die een tweede/derde/vierde krijgen, direct daarvoor zoiets hadden van: JAAAAA NOG EEN! Of dat ze ook zoiets hadden van: noway! En later zijn bijgedraaid. Mits mogelijk natuurlijk, ik snap natuurlijk wel dat je het niet altijd voor het kiezen hebt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (32) Verversen