Ik ben bij 3 dokters geweest (2 huisartsen en 1 gynaecoloog) om me te informeren over de combinatie van angstoornis + medicatie en zwangerschap. Alle 3 zeggen ze hetzelfde. Op zich is dit geen probleem, stop ik beter niet met mijn medicatie (alleen best aan de laagst mogelijke dosis, die ik al neem) en hebben ze al andere vrouwen begeleid die dezelfde medicatie namen, zonder complicaties. En toch krijg ik telkens de boodschap om toch nog maar even te wachten en wordt ik iedere keer opnieuw doorgestuurd naar de volgende dokter, die er wel meer van zal weten.
Dit begint me echt pijn te doen. Mijn man en ik stellen onze kinderwens nu al 1,5 jaar uit vanwege mijn angststoornis. Het gaat intussen veel beter met me, ik ben klaar en enthousiast om mijn leven terug echt op te nemen: sociale contacten, terug gaan werken en heel heel heel graag ook eindelijk trachten zwanger te worden. Alles in me roept om eindelijk te kunnen starten aan een kindje, ik voel me er zo klaar voor maar ik lijk het gewoon niet te mogen.
Ik weet niet goed meer wat doen. Enerzijds denk ik: het is ons leven (van mij en mijn man) en mijn lichaam, ik heb me grondig geïnformeerd en ga er nu gewoon aan beginnen. Anderzijds blijven de dokters twijfels in mijn hoofd steken: ja, uiteraard is het niet ideaal dat ik nog angsten heb en medicatie neem (maar ik verwacht niet dat dit ooit terug anders zal zijn), wil ik wel al de nodige info voordat ik mijn foetus hieraan bloot zou stellen, en is het misschien ook niet de ideale moment omdat ik nu juist aan het toewerken ben naar een (halftijdse) heropstart van mijn job in september.
Ik ben ten einde raad (en eerlijk gezegd ook heel erg ongelukkig door al dit wachten). Wat denken jullie hier over?
Ik weet nog hoe sterk mijn wens voor een eerste kindje was. Mijn man was geduldig, maar ik wilde het NU. Achteraf denk ik: al had het nog 3 jaar geduurd, so what?! Dan was hij nu een paar jaar jonger geweest… en hadden wij nog een paar jaar langer genoten van samen zijn. Maar ja… dat is achteraf he. Ik snap je gevoel hoor! En ik vind het echt goed dat je er zo serieus over nadenkt…
Ik zou eerst het werken weer proberen. Dat is al best een stap en vraagt misschien veel van je. Dat zou een mooie test kunnen zijn: gaat dit al? Want een baby is veel intenser en fulltime, dus als het werken straks zwaar valt zou ik dat zeker meenemen in je keuzes. Het is zo september, geef jezelf eens een half jaar. Dat is te overzien, en geeft je toch de ruimte eens af te tasten wat je nu aankunt. Daarnaast zou ik niet alleen uitzoeken of een zwangerschap kan naast de medicatie ed, maar ook wat hormonen kunnen doen met je angsten, welke begeleiding er mogelijk is ed. Eenmaal zwanger begint het eigenlijk pas.
Misschien heel confronterend, maar je artsen hebben gelijk. Een kind krijgen zet alles op de kop, angsten worden zeker getriggerd enkele krijgt enorme uitdagingen.
Vraag jezelf af of je dit wilt. Het is als je nog geen moeder bent moeilijk voor te stellen maar je moet er echt helemaal zijn!
Misschien heel confronterend, maar je artsen hebben gelijk. Een kind krijgen zet alles op de kop, angsten worden zeker getriggerd enkele krijgt enorme uitdagingen.
Vraag jezelf af of je dit wilt. Het is als je nog geen moeder bent moeilijk voor te stellen maar je moet er echt helemaal zijn!
Ik begrijp de artsen wel: werken is tot nu toe niet gelukt. Waarom denk je dan nu het moederschap aan te kunnen? Dat is een fulltime job van 7 dagen in de week... Ga in september kijken hoe het werken gast. Dan merk je wat je aankunt. En wie weet kun je in januari dan beslissen of je gebroken nachten en de zorg voor een kindje (of twee) aankunt.... Moederschap begint bij verstandige beslissingen kunnen nemen en niet alleen je emoties te volgen Zwanger zijn en moeder zijn is hard werken!
Angststoornis kan ook chronisch zijn. Je kan er mee leren leven, maar het zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Ik heb ook een Gegeneraliseerde Angststoornis en ik heb er mee leren leven en heb mijn kinderwens niet uitgesteld. Ik ben wel gestopt met medicatie
Wanneer je diagnose angststoornis hebt kun je gedurende je leven hiermee te maken krijgen. Er zijn genoeg vrouwen die met diagnose een kindje krijgen en ondersteuning krijgen als het nodig is. ik heb het idee dat jullie overal goed over nadenken ☺️ Je geeft zelf aan goed in je vel te zitten. Mij is alleen uit je verhaal niet duidelijk of je weer werkt en sociale contacten hebt of dat dit iets is waar je weer naar wilt toe werken? Want kan mij wel voorstellen dat wanneer het dit laatste is, alles tegelijk (nieuwe baan, afspreken en zwangerschap in combinatie met angststoornis) misschien veel gaat zijn.
Mijn vraag zou dus vooral zijn: als je de meningen van professionals opzij zou schuiven heb je dan zelf nog redenen om het niet te doen? Wanneer jij denkt dat jullie er klaar voor zijn en je stabiel genoeg voelt zou ik zeggen: jullie leven en jullie keuze! Verder is het altijd goed om te bespreken wat jullie nodig hebben ter terugvalpreventie. Met hormonen ed kan er het ea veranderen in je emoties. Maar bijv de pop poli in het ziekenhuis kan je helpen bij terugval tijdens of na de zwangerschap zowel met psychische als medicatie ondersteuning
Met mijn werk moet ik nog terug opstarten, dat staat gepland voor september. En zoals anderen hier ook al zeiden, inderdaad geen goed idee om die heropstart te gaan combineren met zwangerschap.
Wanneer je je kinderwens toch al een hele tijd uit moet stellen, denk je precies niet altijd meer rationeel na. Het doet me enorm veel hartzeer, omdat het altijd maar lijkt blijven op te schuiven, er lijkt maar geen einde aan te komen. Maar het gaat uiteraard niet enkel om wat ik en mijn man willen, het moet ook goed zijn voor een toekomstig kindje. Ik moet inderdaad eerst mijn leven verder stabiliseren. Dank je voor het inzicht.
Ik vindt het heel knap dat je je zo kwetsbaar opstelt en open staat voor feedback van anderen en hier ook iets mee doet. Dit zegt veel over je👍🏼☺️ En jullie kindje gaat er vast en zeker komen. Iets moois om voor en naar toe te werken samen❤️
Je kent jezelf het beste kan je het aan wat wil je partner hij is er natuurlijk ook.Hoe is je vangnet En ga is afbouwen kijken hoe het gaat. Wat de artsen zeggen is advies jij beslist zelf.
Uiteindelijk beslissen jullie. Het is een advies, geen verplichting. Wat zijn hun argumenten om nog even te wachten? Wat denken jij en je man zelf? Ben je er echt klaar voor? Waar liggen hun zorgen? En hoe is je vangnet voor als je een terugval krijgt? Wat zijn mogelijke triggers (denk aan hormonen en slaapgebrek). Hoe zie je dat voor je met je werk? Werk oppakken is ook zwaar. Je kan inderdaad ook afwachten hoe dat gaat. Werk en zwangerschap combineren lijkt mij op dit moment teveel in jouw situatie, maar dat is een oordeel op basis van bovenstaande info. Een kindje kan ook een motiverende factor zijn om je leven weer op te pakken, maar moet niet 'verantwoordelijk' zijn voor jouw herstel. Misschien kan je eens peilen bij familie of vrienden hoe zij het zien, zij kennen jou het beste. Kijk, alles kan natuurlijk, er is voldoende begeleiding mogelijk voor moeders met wat extra zorg (bijvoorbeeld de POP poli) en medicatie hoeft geen probleem te zijn, zeker niet als je verwacht die komende tijd te blijven gebruiken. En ervan uitgaande dat je het beste wil voor je kindje, zal je daarin uiteindelijk zelf keuzes en afwegingen moeten maken. Uiteindelijk zullen jij en je man daarin zelf een keuze moeten maken die goed voelt voor jullie beiden. Dat kunnen wij hier op dit forum niet voor jullie doen.
(Even als herkenning: Alles in mij schreeuwt om een tweede kindje, maar het is gewoon op dit moment echt niet handig met het zoeken naar een nieuw huis en iet wat onzekere werk situatie, dus heb ik de keuze gemaakt om uit te stellen, ondanks dat ik dat liever niet wil.. Heeft in dit geval niks te maken met medicatie of angststoornis, maar wel met een stabiele situatie kunnen bieden aan een toekomstig kindje en afwegingen maken).
Je hebt waarschijnlijk gelijk, pas terug gaan werken en al zwanger zijn, zal geen geweldig idee zijn. Dank je. Het doet me vooral deugd om ook jouw verhaal te horen en hoe jij, ondanks je grote wens voor een tweede kindje, verstandig kiest om eerst aan stabiliteit te werken. Ik kan niet geloven dat ik dat zelf even helemaal uit het oog verloren heb. Gek toch wat zo'n kinderwens met je hoofd kan doen. Echt bedankt.
Wat is dan hun bezwaar dat ze je adviseren om nog even te wachten? Als je echt nog zo van medicijnen afhankelijk bent, zou ik ook denken.. bouw eens af en kijk hoe het gaat. Eenmaal zwanger wordt je hormoonhuishouding ook weer over hoop geschopt en dat heeft dan weer invloed op je angaten. En gaat het niet goed, dan is je probleem wel een stuk groter, want dan heb je een kindje waar jullie zorg voor moeten dragen. Ik weet natuurlijk niet hoe stabiel je bent en hoenje vangnet is, maar zou het advies van artsen niet zo maar in de wind slaan en als het je niet duidelijk is ga dan het gesprek aan en deel je gevoelens hierover.
Welke medicatie neem je als ik vragen mag? Ik weet natuurlijk niet in welke mate de angsten er zijn en hoe stabiel je leven is. Je eigen huisarts kent jou het beste neem ik aan, wat zegt zij? Wat zegt je man over jullie stabiliteit, hoe is je vangnet? Er zijn bepaalde antidepressiva zoals citalopram die je gerust kunt blijven gebruiken tijdens de zwangerschap en bij bv. Kleine aanvaardbare risico’s. Maar niet op eigen houtje proberen uiteraard. Eventueel begeleiding van de pop poli aanvragen voor tijdens en direct na de zwangerschap?
Ik neem venlafaxine 75mg, een anti-depressiva voor angststoornissen (ook wel een SSRI-remmer genoemd). Op zich zou het blijkbaar wel mogelijk zijn om het met mijn huidige medicatie te doen, maar er zijn inderdaad andere SSRI-remmers waar meer geweten is over de combinatie met zwangerschap.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen