Onze dochter is nu 6,5 maand oud. Sinds 3 weken is/was ze erg onrustig. Overdag was ze vrolijk, maar 's nachts was het gieren en brullen. Ik heb haar toen iedere nacht bij mij in bed gelegd, omdat ik vond dat zij ook haar rust nodig had en het niet meer huilen om aandacht was. Ik weet het eerst aan de warmte, een eventueel sprongetje (6 maand) of tandjes. Na anderhalve week zag ik in haar mondje was witte vlekjes en ook bij haar vagina was alles rood. Ik ben toen die zondag naar de huisartsenpost gegaan, waar zij aangaven dat het geen spruw kon zijn, omdat ze al 6 maand was en het waarschijnlijk een schimmeltje was bij de vagina, wat vanzelf weg zou moeten gaan. Dit nam ik dan maar aan, want tja, je gaat er van uit dat dokters er verstand van hebben, toch?
Diezelfde week ben ik blijven smeren met Weleda en Sudocréme, maar de roodheid en de irritaties werden alleen maar erger. Ik heb het een aantal dagen aangekeken en toen zij ook de zaterdag gewoon vanuit het niets begon te gieren en aan haar oortje begon de trekken, was voor mij de maat vol. Ik heb wederom op de huisartsenpost gebeld en aangeven dat ik er die zondag weggestuurd ben zonder dat zij een volledige check heeft gekregen, maar dat ik graag zou willen dat er naar haar oortjes zou worden gekeken, want dat ik haar zo niet ken. Gelukkig kon ik direct terecht met als resultaat; beide oortjes fix ontstoken en een vaginale schimmelinfectie (dit kan blijkbaar zo voorkomen bij baby's). Ik heb een antibioticakuur voor haar gekregen (3 maal daags) en speciale créme voor de schimmelinfectie. Het blijkt dus ook dat als baby's oorontsteking hebben en je ze plat neerlegt (in hun bedje), de druk naar de oren gaat en ze daardoor nog meer pijn krijgen. Zo ontzettend zielig! Daarom sliep het arme ding wel goed in mijn armen, want dan lag ze wat hoger.
Nu heb ik wel het idee dat het iets verbetert (ze is vrolijk, maakt geluidjes en kan weer plat liggen), maar ze zit nog steeds wel aan haar oortjes. Morgen is de laatste dag van de antibiotica en aangezien ik niet met haar kan praten, weet ik niet of het nu over is of niet. Ze slaapt nu weer halve nachten in haar eigen bedje. Als ze wakker wordt en gaat huilen, pak ik haar wel weer bij mij in bed, aangezien ik toch wel het idee heb dat ze nog wat last heeft.
Nu gaan wij morgen voor het eerst een weekendje weg samen (mijn vriend en ik) en ik kijk er aan de ene kant heel erg naar uit en aan de andere kant zie ik er heel erg tegen op. Ze gaat naar mijn vader en zijn vriendin (mijn moeder is overleden) en daar zijn ze ontzettend goed voor haar en zal ze ook niets te kort komen, maar aangezien ik dus niet weet of de oorontsteking wel over is, voelt het niet helemaal oké om haar weg te brengen. Straks wordt ze 's nachts wakker van de pijn en ben ik er niet.
Laat het controleren bij een huisarts. Verder spreek af wanneer ze jullie moeten bellen. Verder zal ze wel even huilen, dat gebeurt altijd. Maar als ik het zo lees komt het wel goed. ze is in goed handen
Hoe reageren je vader en zijn vriendin op je baby? Kunnen ze haar goed troosten? Is hun vertrouwensband met je kindje sterk? Zouden zij het zien zitten om een nacht wakker te zijn als ze pijn heeft en ze troost nodig heeft? Wat willen zij zelf?
Zelf zou ik het niet kunnen en het weekendje verplaatsen. Ik ben sowieso nooit een nachtje zonder m’n zoontje weggeweest, zou wakker liggen en alleen maar aan hem denken😅 Ik ben nogal gevoelig hoor… vond het al heftig dat hij naar een eigen kamer ging. En trouwens, schimmel in het mondje van je baby kan nogsteeds met 6 maanden hoor! Niet alleen na de geboorte! Schimmel kan via vingers of speen zo overgedragen worden in de mond, heb ik 3x gehad met m’n zoontje😩 dokter noemde het gewoon spruw
Mijn vader en vriendin reageren heel goed op haar en zijn super wijs met der. Ze kijken er helemaal naar uit dat ze komt. Hebben speciaal een bedje gekocht en ze slaapt bij hun op de slaapkamer.
Ik snap je daar dus heel goed in, want mijn dochter is dus 6,5 maand en ze slaapt nog steeds bij ons op de kamer. Ook toen ze gewoon goed doorsliep. Ik vind het gewoon geen prettig gevoel als ze niet bij ons ligt.
Ja, ik heb dat dus ook aangegeven bij de arts dat ik dat gelezen had, maar volgens haar was het heel onwaarschijnlijk, al had het volgens haar wel de symptomen van spruw. Bijzonder he?
O maar als ik jouw verhaal zo lees zou ik het wel aandurven… ze zijn liefdevol, kennen haar én ze is verpleegkundige, moet goedkomen! Dat ze een bedje hebben gekocht en op hun kamer hebben gezet vind ik ook heel erg lief. Voor de zekerheid paracetamol meegeven en lekker genieten van je weekendje weg! Je man heeft het nodig zeg je.
Hier heeft m’n zoontje tot 8 maanden bij ons in de cosleeper geslapen, terwijl hij inderdaad allang doorsliep! Toen paste het niet meer en onze kamer was te klein voor een ledikant… maar vond het zo gezellig, volgende komt weer bij ons zolang het past (:
Ligt echt aan jezelf en je oppas. Je bent geen slechte ouder als je het door laat gaan. Ik zelf zou minder genieten van m’n weekend en heel de tijd naar huis willen bellen (nog meer dan anders), en zou het verzetten.
Ja, dat is dus ook echt mijn dilemma. Aan de andere kant merk ik ook dat vooral mijn vriend het heel erg nodig heeft. Juist omdat ze al een aantal weken bij ons in bed slaapt en echt super slecht slaapt, slapen wij natuurlijk ook weinig/niet. Daarbij komt dat hij fulltime voor de klas staat en ik 32 uur werk op personeelszaken, dus echt een keer met z'n tweeën er op uit, is hij wel echt heel erg aan toe. Hij kijkt hier al weken naar uit, al twijfelt hij ook wel, want het is en blijft natuurlijk wel zijn kleine meisje, haha.
Kijk het anders vannacht nog even aan en bespreek het met de ‘oppas’ vandaag en morgen. Als zij zeggen joh, dat overleven we wel, dan ben je ook alweer een stap verder :)
Even iets anders, een ongevraagde tip,ik zou behalve op medische indicatie nooit iets op de vagina smeren, kan heel dat “ milieu” daar uit balans helpen waardoor klachten erger worden of langer blijven bestaan.
Pff lastig he… Aan de ene kant is ze al een heel stuk opgeknapt en heb je zo’n zin in je weekendje weg, je weet dat ze in goede handen is, aan de andere kant maak je je toch zorgen. Mijn eigen ervaring is dat ik me meestal veel drukker maak dan nodig is/was.kindje heeft waarschijnlijk de grootste lol bij opa! Ik zou denk ik ook de huisarts vragen om heel eventjes te checken hoe het met de oortjes gaat en als het in orde blijkt te zijn je vader goed inlichten. En dan lekker genieten van je weekendje weg. Je kunt ook afspreken dat ze bij twijfel bellen voor overleg met jou. ( mijn schoonouders zouden bijv nooit bellen als ze weten dat ik weg ben en er is een kind ziek, vreselijk vind ik dat)
Precies dit dus! Nu is het ook nog zo dat mijn vaders vriendin al 30 jaar verpleegkundige is in het ziekenhuis, dus waarschijnlijk nog veel sneller aan de bel zou trekken dan ikzelf. Ik weet dat ze in goede handen is en de grootste lol zal hebben en overdag maak ik me ook totaal geen zorgen over, maar die nacht..
Bel je huisarts en leg de situatie voor. Vraag of ze willen checken of de oorontsteking inmiddels verdwenen is. Anders kun je misschien gelijk een verlenging krijgen van de kuur?
Zo te lezen heb je helemaal geen zin in dat weekendje weg en als je dan al wel gaat, ben je in je hoofd alleen maar bezig met je kindje. Zonde toch? Als je het weekendje kan verplaatsen, zou ik dat gewoon doen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen