Ik ben een sociale, leuke, gezellige, chaotische, zorgzame mama. Ik ben altijd in de weer voor een ander, ik wil een goede moeder zijn, ik ga gezellig mee met uitstapjes zoals schoolreisje met m'n oudste, ik was een jaar klassenmoeder, ik paste op elk kind waarvan de moeder oppas nodig had. Niks is voor mij teveel.
Dat was toen......
Nu zijn we heel wat jaartjes verder, februari 2021 ben ik een opleiding gaan volgen in ze zorg, ik was al werkzaam in de zorg, maar ik wilde een functie hoger. Ik werk 16 uurtjes. Sinds 2022 is het roer compleet omgeslagen. M'n moeder en vriendinnen gaven het soms al aan, "wat zie je er moe uit, gaat het beetje met je, wat knap toch dat je naast je gezin een opleiding volgt, wat ben je onrustig" ik wilde het zelf eerst niet zien.Ik kon slecht wat van mijn kids (7&3) hebben, m'n jongste vraagt altijd heel veel aandacht, vraagt van alles en nog wat, wilt overal erbij zijn etc. ik merk dat ik tegen hen begon uit te vallen. "Nee hoor, was mijn antwoord dan, alles gaat goed" maar ondertussen tobte ik wat af, wel/niet stoppen met de opleiding, wordt ik misschien weer een leuker mens van, ook niet zo moe enz. Emotieeter waar je u tegen zegt! 🙋🏼♀️ Ik wil afvallen, ook dat er nog eens bij. En vanmiddag had ik een eye opener, ik schaamde me kapot. Een vriendinnetje van mijn dochtertje kwam spelen, ineens uit het niets zegt ze, "mijn moeder is minder streng als u boos bent, en ook niet zo driftig maar ja mijn zusje is ook liever dan J." (Mijn jongste dochtertje) ik sta perplex en met m'n bek vol tanden. Ik denk lieve help, ik probeer mezelf altijd in te houden als er een kindje komt spelen, en eigenlijk dacht ik ook weer niks en begin ik uit het niets te huilen. (Kids zagen het niet) Ik ben doodmoe, tegelijk ben ik gewoon moe van alles wat er om me heen gebeurt, ik ben een soort van hoogsensitief, er gebeurt momenteel zoveel in mijn familie dat ik me dat aantrek. Kids die elkaar continu in de haren zitten, een kind wat graag naar school wilt, nog even en dan mag ze ook...
Ik weet het allemaal even niet zo. Waar doe ik goed aan? Kan ik ooit nog van mijn vermoeidheid afkomen? Ik zal toch geen burn out hebben? Al deze vragen. Ik stel ze genoeg aan mezelf in de spiegel, maar ja die praat niet terug. Waarom ik dit type, geen idee, in de hoop dat jullie misschien nog tips etc. hebben?
Och lieve meid toch. Je lichaam geeft een duidelijk signaal af en jij moet luisteren. Je moet gaan terug schakelen om een burn out te voorkomen. Allereerst is het belangrijk dat je leert voelen. Hoe voelt iets voor je, wat doet het met je en dus vooral uit je hoofd. Eerst goed voor jezelf zorgen dan kan je voor een ander zorgen!
Heel herkenbaar. En bij mij gaat het met ups en downs. Maar wat de laatste tijd goed bij mij helpt is een koptelefoon en een luisterboek. Heerlijk tijdens het huishouden en geen tijd om te piekeren en gewoon poetsen. Maar ook fijn tijdens het koken ogen geluiden van de kinderen en kunnen ( binnen het redelijke meer geluid maken, ik heb 3 jongens). En inderdaad jij bent toe aan de basisschool 😉❤️ Cliché maar zorg ook dat jij je oplaad en kijk waar ruimte is ❤️
Echt hè?! Dan kan ik op mijn vrije dagen gewoon even het huis door en dan is de tijd dat ze meiden thuis zijn tijd voor elkaar. Ik kan dan ook gewoon in de ochtend even rustig zitten als de meiden naar school zijn
Ach arme wat kan zo’n opmerking je dan raken… een digitale knuffel voor je, je klinkt als een lieve mama die graag alles goed doet maar je hoeft niet overal in mee te gaan en ja op te zeggen ❤️
Dankjewel, dat is lief van je! 😘Ik omschrijf mezelf ook echt als een moeder die altijd het beste heeft voor een ander, maar het is waar hoor. Ik ben momenteel echt bezig om grenzen te bewaken. Wat je zegt, niet overal ja op te zeggen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen