Mn man en ik hebben besloten om nog een kindje te willen (ik heb al een bonusdochter en een eigen zoontje) en ik zou mijn spiraal laten verwijderen. Maar een paar dagen voor de afspraak ging ik naar de wc en verloor de spiraal met een miskraam eraan. Het vruchtje met toebehoren zat helemaal verkleefd aan de spiraal. Ik schrok me rot!!! De afgelopen tijd voelde ik me al anders. Ongeduriger, gevoeliger, emotioneler enz. Maar dat ik zwanger zou zijn schuifde ik weg omdat ik het spiraal had. Een Mirena spiraal. Ik wil zielsgraag nog een kindje maar mn man moest nog aan het idee wennen. Maar een halve week voor de miskraam hadden we besloten om ervoor te gaan. En in de tussentijd was ik wel jaloers en verdrietig dat mensen om me heen wel nog een kindje kregen. En na die miskraam bleek dus dat ik dus zwanger ben geweest en snapte ik dus dat ik me dus ook onbewust zwanger heb gevoeld. Ik weet niet hoe oud het vruchtje was. Ik zag aan het vruchtje waar het hoofd zat en waar de romp, de aanzet van waar de armen en benen zouden moeten beginnen en waar de ogen zouden beginnen. En ik zag een navelstrengetje het buikje ingaan. Allemaal heel mini. Ja het spiraal is anticonceptie en de beste ook, dus de kans dat dit embryootje het zou overleven is erg klein. Überhaupt al knap dat het zo ver is gekomen!!! Maar heb er toch wel wat tranen om gelaten. Maar wat graag had ik dit “kindje” gewild. Nu ben ik dus mijn spiraal kwijt en hoop dat ik gauw zwanger mag raken van een gezond levend kindje. Lichamelijk voel ik me weer prima en weer in balans. Maar voel me nog wel wat verdrietig, maar ben wel realistisch. Maar hoe zouden jullie ermee omgaan? Het lijkt wel taboe om er over te praten. Ik had de miskraam op mijn werk en was niet meer in staat om verder te werken die dag. Maar ik was de deur nog niet uit of iedereen wist dat ik een miskraam had. En ik vind het juist fijn om er open over te praten omdat het hoe naar dan ook iets gewoons is. Maar iedereen vraagt hoe het gaat maar de meesten vinden het gek als ik er over praat. Hoe gaan jullie om met een miskraam? En met je omgeving. Wel of niet vertellen? Je verhaal kwijt willen of het juist voor je houden?
Ik ben vorig jaar zwanger geraakt, door de Mirena heen. Met 18 weken is ons zoontje geboren... nu 10 maanden geleden. Heb het nu kunnen plaatsen en willen voor een volgend kindje gaan.. maar eng vind ik t. Huist een soort taboe denk ik hier in mijn omgeving. Praten erover,, lijkt raar. Moet er maar niet aan denken zeggen ze. Zo lastig...
Ik heb er drie gehad en ik heb het altijd bespreekbaar gemaakt. Het is soms heel moeilijk voor mensen om te horen maar enorm helpend om het een plek te geven. Je hoeft dan geen masker op te zetten maar kunt gewoon vertellen dat het kut is en voelt. Vond ik heel fijn.
ik heb gemerkt dat er in mijn omgeving toch wel veel vrouwen een miskraam hebben gehad maar er nooit over spraken. Een soort stil verdriet. Zelf ben ik er ook open over en vind het nog steeds erg verdrietig. Ik wens jou alle sterkte en kracht om verder te gaan. Dikke knuffel
Wat verdrietig...ik weet wat het is.. Ik voelde me juist opgelucht om het erover te hebben met vrienden en familie en natuurlijk vooral mijn man. Maar dat is misschien voor iedereen anders. Enkele collega's weten het ook. Het enige minpunt vind ik dat veel mensen er toch meer op gefocust lijken als je bijv een dagje ziek bent. Iedereen weet dat je zwanger probeerd te worden en daarom is het moeilijk om het geheim te houden mocht je weer zwanger raken.
Maar voor mij voelde het heel goed om Er over te praten. Doe vooral wat voor jou goes voelt. Ik vond het ook voelen alsof het een beetje taboe is om erover te praten, wat eigelijk raar is omdat het vaak voor komt en iedereen kan gebeuren.
Sterkte met het verlies heeft echt even tijd nodig. X Suuz
De mensen die wisten dat ik zwanger was wisten ook van de miskraam. De rest pas na de gelukte zwangerschap. Het blijft voor mensen lastig om over verdriet te praten. Toen mijn vriendin een miskraam kreeg (net nadat ze het iedereen had verteld) wist ik ook niet veel te zeggen. Voor mezelf heb ik het niet nodig om erover te praten; ik heb er hard over gehuild, maar gedane zaken nemen geen keer. Toch is het voor mij zeker geen taboe, zoveel vrouwen die het hebben gehad.
Nou...wat een schrik dan... Heb je dan helemaal geen pijn gehad toen je het verloor. Ik had alle keren veel pijn vlak voor het gebeurde. En veel vloeien. Als het vruchtje al zo ver was denk ik dat je wel bij de 7 weken zat... Sterkte!
Ik praat er nu heel gemakkelijk over, maar destijds kon ik er niet over praten. De naasten wisten ervan. Ik wilde wel praten, maar zat a.h.w op slot. Ben normaal een open boek, maar dit hakte er enorm in. Nu heb ik er mi der/ geen moeite meer mee. Denk dat ik het eerst voor mezelf moest verwerken
Wat heftig om dit zo op deze manier mee te maken. Sterkte.
Zelf ben ik open over mijn miskraam en buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik wil het niet doodzwijgen, want ook dit/hun zijn een onderdeel van mijn leven. Wij waren al wat verder en hadden het al iedereen verteld, dus het was ook onmogelijk om voor ons te houden. Dus men was er hier van op de hoogte en ik heb dat wel als fijn ervaren. Veel steun gehad.
Vorige week vertelde mijn beste vriendinnetje dat ze ook zwanger was terwijl ze de mirena heeft. Ze had geen idee totdat ze op de wc het vruchtje verloor, het had in haar eileider gezeten. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, erg gevaarlijk !
En nu lees ik dit van jou...! Veel sterkte ! Ik heb nooit een miskraam gehad, nu 24 weken zwanger van mijn eerste kindje, dus op dat gebied kan je je geen tips geven.
Heb een miskraam gehad bij 8 weken. Toen was het al een echt mensje. Zwarte puntjes van de ogen, armpjes, handjes benen en voetjes waren overduidelijk te zien. Heb het toen de tijd gedeelt met werk, familie, vrienden. Tijdens m’n werk kreeg ik hevige buikpijn en bloedverlies. Ik moest het wel vertellen. Na de miskraam paar dagen thuis gebleven. Ze hadden er heel veel begrip voor.
Zou niet weten waarom er taboe op dit onderwerp zou moeten rusten. Ook mijn collega's waren op de hoogte destijds van mijn miskraam en ik weer op de hoogte van miskramen van mijn collega's want ja, het komt echt heel veel voor. Drie vrouwen op de kamer, 100% score qua miskraam gehad. Weet trouwens zeker dat je verder bent geweest. Een embryo is met een prille zwangerschap van 4/5 weken is echt heel klein. Je kan hier op de website plaatjes zien van de ontwikkeling van een embryo en vergelijken. Zie bij 'zwangerschapskalender'.
Ik heb mijn huisarts er naar laten kijken. Het was echt een miskraam. Een gewone menstruatie en wat daar bij komt kijken blijft niet zo kleven aan een spiraal
Ok, ik kan dus verder zijn geweest? Heb er wel foto’s van gemaakt maar die mogen niet op deze site. Heeft er even op gestaan maar is verwijderd. Op de foto was het ook vaag. Van dichtbij heb ik echt al een vormpje gezien met van alles erop en eraan. Maar goed, hoe ver het ook was, ik vind het een knap embryootje dat het ondanks het spiraaltje toch zo ver is gekomen.
Een vruchtje van 4-5 weken oud is met het blote oog eigelijk niet te zien en ziet er zeker niet uit als wat jij omschrijft.... En dat was ook echt niet op de foto te zien...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (23) Verversen