Jullie hebben mij al een paar keer fijn advies gegeven of ervaringen met mij gedeeld. Hopelijk nu weer..
1 juni zijn we bij de verloskundige geweest, omdat ik toen precies 8 weken zwanger was. Het kindje was te klein en er was geen hartactiviteit. Het is heel verdrietig, maar we zijn ook dankbaar dat de natuur weet te herkennen dat het kindje niet oke was.
Nu mijn vraag: Hoe lang duurde het bij jullie tot de miskraam daadwerkelijk op gang kwam?
De verloskundigen hebben aangegeven dat ik de dagen voor de miskraam hoogstwaarschijnlijk krampen zal hebben. Ze hadden verwacht dat de miskraam binnen een week op gang zou komen, maar tot nu toe nog niks. Ook nog geen krampen of iets dergelijks. Alle zwangerschapskwaaltjes die ik al had zijn nog steeds prominent aanwezig, dus van een afname van het zwangerschapshormoon lijkt nu nog geen sprake. Ik vind het niet erg dat het kindje nog in me zit, maar een beetje weten wat me te wachten staat (en vooral wanneer) zou fijn zijn.
Ik kreeg gelukkig gelijk medicatie om het op te wekken. Daarna was het gauw klaar. Ik zou het mentaal niet aan kunnen om nog zo rond te lopen en misschien wel weken te moeten wachten tot het spontaan zou beginnen. Ook omdat ik gewoon moest werken etc en het graag wilde afsluiten. Je kunt het ook onbewust tegen houden, dan kan het nog lang duren.
Ik kreeg een spontane miskraam, dus dat is niet helemaal te vergelijken. Bij mij begon met met wat helderrood bloedverlies. Dag erna gebeurde er even niets maar ik wist wel 100% zeker dat het foute boel was. De 3e dag kreeg ik krampen, zoals lichte weeën en verloor ik het vruchtje.
Wat verdrietig nieuws. Sterkte. Bij mij kreeg ik het nieuws bij de termijnecho (11 weken) te horen. Het was 2 weken daarvoor gestopt met groeien. Het is 5 dagen later op gang gekomen. Ik kreeg ineens op een avond krampen zoals het voelde als de ontsluitingsweeën in het begin van een bevalling. Een zeurende lichte en irritante pijn onderin de buik. Zo voelde het voor mij. Na een uurtje voelde het ineens of ik in mijn broek een beetje plastte, dus snel naar de wc gegaan en toen floepte er klonters bloed en ook meteen het vruchtje eruit. Zo begon het bij mij. In feite heb ik dus bijna 3 weken rondgelopen met een levenloos vruchtje. In tegenstelling tot vele anderen vond ik het fijn om het nog wat langer te mogen dragen. Zo kon ik er goed afscheid van nemen. Nogmaals sterkte.
Bedankt voor je reactie! Ik vind het eigenlijk ook wel fijn dat het kindje nog in mij zit. Gezellig is het verkeerde woord, maar toch komt dat het dichtst in de buurt voor hoe het voelt. Het voelt voor mij fijn dat jij het ook fijn vond om het vruchtje nog wat langer mee te mogen dragen. De meeste om mij heen reageren erg verbaasd als ik zeg dat ik geen haast heb met bv een curettage. Ik begon aan mijn eigen gevoel te twijfelen. Ik begin sinds een paar dagen wel meer last te krijgen van mijn gewrichten, dus dat maakt het wat lastiger.
Bijna twee weken na de echo. En ruim twee weken na het eerste bruinverlies. Ik was acht weken zwanger. Één dag flinke krampen gehad en uiteindelijk 's nachts toen ik wakker werd om naar de wc te gaan de baby verloren.
Het bloedverlies werd roder en meer, dit al meerdere dagen vantevoren. Maar de flinke krampen waren toch het duidelijkste teken. Ik durfde sinds de echo niet meer uit huis, wilde graag thuis zijn bij het verliezen zelf. Een week erna kreeg ik een echo om te zien of ik alles verloren was en gelukkig heeft mijn lijf het zelf goed op kunnen lossen. Het was emotioneel een moeilijk proces, maar ook wel fijn om rustig afscheid te kunnen nemen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (10) Verversen