Man wil opeens 3e kind
- EvdC
-
12 1607 14 dagen
Hoi, ik heb me zojuist na ongeveer 8 jaar opnieuw hier aangemeld. Om 4.00 snachts... nou dan weet je dat t goed mis is 🤣
Korte situatieschets: goed huwelijk met mijn man van 43, zelf ben ik 39. 2 leuke kids van 12 en 10 en op wat (long covid) gezondheidsissues na gaat alles helemaal oke. Fijne baan, leuk huis, genoeg hobby's, een goed leven.
Toen onze dochter 1.5-2 was begon het bij mij toch wel te kriebelen: een 3e kindje. Mijn man was heel duidelijk: hij wilde dit niet. Voelde zich (achteraf) nog niet helemaal financieel zeker hoewel we dat echt wel waren en had ook wat dieper liggende issues mbt geloof vanuit zijn jeugd. Zeker tot aan 4 jaar geleden (onze dochter was toen 6) heb ik nog rondgelopen met de gedachte dat ik graag een 3e wilde. Mijn man bleef daar heel anders over denken en het was voor mij ook geen "vereiste" maar meer een wens.
Vanavond dropte hij opeens een bom; hij werd ook emotioneel toen hij zei: "misschien zit ik in een midlife crisis maar ik heb er zk een moeite mee dat we nooit geen 3e kindje meer kunnen krijgen". In eerste instantie reageerde ik wat lacherig ook omdat hij er zelf over grinnikte door zijn tranen heen maar ondertussen is het nu 4.00 snachts en heb ik net voor het eerst sinds vele jaren besloten om even op te bank te gaan liggen ipv bij mn partner in bed.
Ik kan het gevoel zo slecht beschrijven maar ik voel me beroofd van iets. En terwijl ik het, naar mijn idee, volledig had afgesloten rijst er nu allerlei twijfel. Ik zei net tegen mn man: ik ben niet boos op je maar ik vind je toch echt even een eikel 🤣
Het is niet dat ik nu een 3e kindje wil. Ik bedoel, dan waren we nu wel bezig geweest 🤪 maar het is opeens toch soort van een optie maar ook weer niet. 39 is niet te oud maar de combi van mijn gezondsheidsissues icm de leeftijd van onze kinderen en mijn eigen jeugd (ik ben zelf ook een nakomertje, heb mn opa of oma nooit gekend, was tijdens het oogroeien best wel eenzaam, miste een zus/broer) ik denk: pfff nee.
Praktisch gezien kan het ook wel: we hebben alles op orde.
In mijn hoofd zie ik mezelf zo met een klein frummeltje op bed zitten maar aan de andere kant ook absoluut weer niet, we kunnen eindelijk weer eens lekker samen weg zonder vanalles te moeten regelen...
Ik denk dat het niet een kwestie is van: wil ik het/kan het maar meer:wtf waarom kom je hier nu mee aan. Soort van rouw om iets wat had kunnen zijn...
Waarom typ ik dit (lange) verhaal... ik hoop op wat inzichten van andere mensen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen