Zoals de titel hierboven al zegt.. Mijn man wil geen derde. We hebben twee kindjes van 6 en 3, maar hij ziet nog eentje niet zitten. Hij ziet het als terug naar af; slaapjes, gebroken nachten, extra zorgen, minder vrijheid etc.. Alles wat ik met veel liefde nogmaals zou willen meemaken. Maar ja.. als hij niet wil.. dan houdt het op!
Ik zie dat het al een oudere blog is maar zag de blog voorbij komen.
Ik heb heel sterk een wens voor een 4e kindje en mijn vrouw wil dit absoluut niet. Ik ben samen met een vrouw, ze had al 2 kinderen uit een vorige relatie gedragen door mijn vrouw, en samen hebben we 1 kindje gedragen door mij. En ik wil heel graag nog een 2e zwangerschap voor mijzelf. Ik heb altijd een groot gezin gewild, nu kreeg ik er zomaar 2 cadeau maar de wens voor nog een kindje blijft.
Ons kindje is nog geen jaar, dus misschien is het wat vroeg maar het idee dat ik maar 1x echt mamma ben en genoemd word doet me veel verdriet.
Ik vraag me dan ook regelmatig af of die wens ooit weg zal gaan, of moet ik voor mijzelf kiezen en een gezin uit elkaar trekken omdat ik zelf nog graag een kindje wil. 😔 ik vind het erg lastig en wil absoluut geen overhaaste beslissingen nemen
Hier hetzelfde.. na ons 2de zoontje altijd gezegd het zo goed te vinden. Tot na zijn 2de verjaardag, het voelde toch niet compleet en begon te twijfelen. Nu meerdere malen geprobeerd om er over te beginnen dat ik toch nog wel graag een 3de zou willen. Maar het wordt keihard afgekaatst.. hij vind het druk zat zo.
Lastig he... het wordt zo vaak geminimaliseerd “want je hebt er al twee, waarom niet tevreden zijn” maar toch.. Ik heb geprobeerd het een plaats te geven maar het wordt steeds lastiger. Ik zeg er niks van, maar hij ziet me kijken bij elke baby of gezin met meerdere kinderen... het begint tussen ons te komen staan. Paar dagen geleden zei hij nu toch ja op een derde, maar enkel omdat ik het zo graag wil. Maar dat vind ik dan ook onvoldoende om ervoor te gaan.. want stel dat het een huilbaby is of baby met beperking, dan vergeeft hij me dat niet... Maar hoe je erbij neer te leggen, geen idee.
Een ouder topic maar voor mij momenteel zeer actueel... ook 2 kinderen en nog een enorme wens voor een derde (zelfs vierde maar goed, das nog minder een optie🤣) en de man die niet wil om alle praktische redenen voor de korte termijn (vooral slaapgebrek, probleem auto,...). Als we de babyfase namelijk zouden kunnen overslaan, zou hij wel willen... ik hoopte hier eigenlijk te lezen dat het over zou gaan na een paar jaar 🙈 maar niet dus...
Hier is het andersom! Ik ben nu zwanger van de 2de en ik weet dat het daarna gewoon klaar Is. Mijn man wil wel graag een derde. Het is nu nog geen issue maar ik ben bang dat het dat wel gaat worden
Hier iets anders maar wil het toch even delen. Ik wilde altijd 4 kinderen. Mijn partner heeft echter al kinderen en wilde er nog 2 bij. Uiteindelijk na veel praten is er een compromis van 3 gekomen. Of nouja gekomen. We gaan binnenkort voor de tweede. Ik ben heel blij dat mijn partner alsnog voor een derde wilt gaan maar ik ben bang dat ik altijd een vierde blijf willen. Iets andere omdat wij er tussenin zijn gaan zitten.
Wij hebben drie kinderen, maar ik heb nog steeds een grote kinderwens. Mijn man wil ook niet meer, om praktische redenen die ik allemaal onzin vind. Ik wil geen kindje dat door de vader niet gewenst is en daarom laat ik het erbij, maar of dat gevoel ooit over gaat...ben bang van niet. Misschien na de overgang.
Mijn man wou ook geen derde. Ik had mij er bij neer gelegd, spullen allemaal weggedaan. Ons derde kindje inmiddels nu 4 maand, het was uiteindelijk mijn man die aan tafel zei schat zullen we toch voor een derde gaan
Hier hetzelfde. Wij hebben er samen 5. 3 van mij en 2 van hem. Geen kindje samen. Dat is mijn grootste wens.. helaas denkt mijn man er anders over.. Dus probeer ik me erbij neer te leggen dat wij nooit samen een kindje zullen krijgen..
Pijnlijk. Iedere dag weer. Nu 2 jaar verder. Huil nog regelmatig maar hij blijft bij zijn standpunt hierin. Pfff
Ik denk dat het nooit weg gaat. Mijn kinder wens waa ook nog heel groot na de tweede. We hebben uiteindelijk bijna 4 jaar moeten wachten of ik dan iig... waar van twee jaar proberen omdat het niet lukte. Mijn man had echt even de tijd nodig en na mijn argumenten 😉 snapte hij wet en vond het ook prima nu vindt hij het helemaal leuk natuurlijk.
Mijn man wilde ook écht écht écht geen derde. Zelfs zo duidelijk niet dat hij zei: als jij een derde wil, prima, maar niet met mij. Maar dat wilde ik natuurlijk niet, ik wilde een derde met hém! Ik heb nog een aantal jaren gehoopt dat hij van gedachten zou veranderen. Maar dat deed hij niet. Dan houdt het inderdaad op.
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik denk: ik had een derde echt heel leuk gevonden, maar het is goed zo.
Hoi jeppie Mijn man zegt ook dat hij het denkt niet aan te kunnen. Die gebroken nachten, de zorgen en terug naar af qua vrijheid. Snap ik allemaal, maar het is hoe je het ziet denk ik. Ik zou het graag nog eens willen meemaken. Alsof ik denk het dan pas bewust te kunnen afsluiten. Hij is er ook heel duidelijk in, zegt geen 'nee', maar zegt het niet aan te durven. En dat vind ik lastig. Ik durf het wel aan en weet zeker dat een derde meegaat in het ritme. Maar wil er mij relatie en huidige gezin niet mee op het spel zetten.
Heeft het lang geduurd dat het moeilijk was zwangeren, babies,borstvoeding etc te zien?
Ik heb het nooit echt heel moeilijk gevonden, maar het geeft wel een soort gevoel van gemis. Dat blijft denk ik. Als er nog een derde was gekomen, waarvan mijn gevoel zegt dat het een meisje zou zijn geweest dat we dan Lotte hadden genoemd, was die nu ongeveer 5 jaar geweest. Iedere keer als ik mijn petekindje zie, een meisje van net 5, denk ik: zo had onze Lotte er dan bij gelopen.
Ik moet wel zeggen dat als ik mijn vriendinnen met babies zie, denk: wat ben ik blij dat onze jongens al ouder en zelfstandig zijn! Kleine kinderen beperken je toch in je vrijheid. Dat was voor mijn man ook een belangrijke factor. En wat je zegt: stel nu dat er een derde komt en het loopt niet soepel, of het is toch zwaarder dan je denkt, of je man kan het inderdaad niet aan, wat betekent dat dan voor je relatie?
Ik denk dat het nooit weg gaat. Mijn kinder wens waa ook nog heel groot na de tweede. We hebben uiteindelijk bijna 4 jaar moeten wachten of ik dan iig... waar van twee jaar proberen omdat het niet lukte. Mijn man had echt even de tijd nodig en na mijn argumenten 😉 snapte hij wet en vond het ook prima nu vindt hij het helemaal leuk natuurlijk.
Fijn dat jouw man nog is omgedraaid. Ben bang dat dat hier niet gaat gebeuren. Vooral omdat hij teveel tegenargumenten. En het feit dat hij niet weet of hij die periode (onzekerheid, slaapgebrek, zorgen en minder spontane dingen ondernemen) nog een keer aan kan. Aangezien onze oudste al ruim drie is, heeft hij al tijd gehad.. maar het helpt niet. Eerder minder, omdat hij nu ervaart dat ze zelfstandiger worden.
Wat waren jouw argumenten die hem hebben overtuigd?
Ik was echt Gewoon emotioneel vooral. Voor mij was het hoofdstuk baby en zwanger nog niet afgestoten. We hadden genoeg plek in huis. Voldoende inkomsten geen vet pot maar ala en ik ben enig kind en heb altijd heel sterk een groot gezin gewild. Ik vind drie eigenlijk nog te weinig.
Soms heb je geduld nodig en de tijd om hem duidelijk te maken wat het voor jou betekent dat je gezin nooit compleet zal zijn... Hier viel het kwartje na twee jaar en is mijn dol op onze jongste
Lastige is dat. Maar wat je zegt als er 1 niet wilt dan houdt het op. Het er door drukken werkt niet. Misschien dat hij er over een tijdje anders over denkt.
Hopen dat ie nog veranderd van gedachten /gevoel. Maar zou er wel over blijven praten. Misschien dat hij zich bedenkt of dat jij door zijn argumenten misschien ook anders gaat denken..
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (26) Verversen