Hallo dames, ik ben nieuw hier. Ik heb gelijk een vraag ik heb al jaren een kinderwens, mijn man eigenlijk niet heeft ook niet zoveel met kinderen. Ik heb een man die alles voor mij overheeft en mij niet het geluk op een kindje wilt ontnemen. Mijn vraag hoe staan andere mannen hierin. Op de normale manier lukt het niet bij ons dus we starten een ivf traject, maar ik vindt dit heel moeilijk omdat mn man er heel anders in staat hij doet dit voor mij we zijn al 16 jaar samen. Hij zegt het kindje kan alles van me krijgen en ik zal er uiteraard goed voor zijn, maar ik heb ook niks met kinderen van een ander waarom zou ik hier dan wel helemaal gek mee kunnen worden. Hij zegt ook misschien als het van jezelf is, is dit heel anders. Ik vindt dit heel moeilijk, we praten hier al jaren over. En bij het invullen van de formulieren zegt hij ook jij wilt dit graag dus het is ook jouw traject ik zal je steunen maar als het niet lukt vind ik het ook niet erg. Hij is heel bang om zn leven te veranderen we zijn best avontuurlijk hij denkt dat dat met een baby niet meer kan, is bang dat het kindje niet gezond zal zijn. Ik heb meerdere keren voor het traject aangegeven zullen we het maar niet doen, maar dan wordt hij ook boos en zegt nee dat doen we niet jij wilt dit graag dat mag ik je niet afnemen.
Zijn er meerdere mannen die niet zo stonden te trappelen, en nu toch blij zijn met de kleine spruit, of is dit heel gewoon voor een man. We hebben in onze omgeving helaas geen vrienden met kinderen die kan ik het dus niet vragen
Mijn man wilde ook niet. Ik wel, hij deed het ok echt voor mij, had nit s met baby's of kleine kinderen. Maar toen onze oudste eenmaal genoren was, was hij helemaal om. Met kinderen van anderen heeft hij nog niet veel op, alleen met de kinderen van mijn broer. En hij heeft ook dagen dat hij niets van de kinderen kan hebben, maar overall genomen, is hij hartstikke gek op ze. En een leuke vader ook.
Mijn man heeft heel lang gezegd dat hij absoluut niet wilde trouwen of kinderen wilde. Uiteindelijk is hij degene geweest die over trouwen begon en heeft mij uiteindelijk ook gevraagd, ondertussen ruim 8 jaar getrouwd. Ook kinderen heeft hij nooit gewild, hij heeft niks met kinderen. Toch is hij degene geweest die heeft gezegd dat we het maar moesten proberen en dat ik moest stoppen met de pil. Dat is nu 8 jaar geleden. Eerlijk, we hebben in de tijd naar de eerste zwangerschap beide twijfels gehad maar volgens mij is dat niet zo raar. Ook tijdens de zwangerschap van onze zoon heb ik wel eens het idee gehad dat hij er niet bij betrokken was maar dat is echt omdat ze als vader (of partner) niet voelen wat hij voelt. En toen onze zoon geboren was, hij is helemaal om. Geeft nog altijd niks met kinderen van een ander maar waag het om aan zijn zoon te komen. Het is echt zijn alles en straks een tweede baby in huis want tja 1 is ook eigenlijk wel alleen een omdat we beiden al ouder zijn wilde hij een beperkte of zusje in de hoop dat ze wat aan elkaar hebben als wij er niet meer zijn. Dus het verschil is er wel degelijk: of het je eigen kind betreft of dat van een ander (ziet er oneerbiediger uit dan ik bedoel), bij de meeste is het echt gevoelsmatig zoveel anders. En ja je blijft uitzonderingen houden door een kind accepteren en tolereren maar ik hoop dat dit bij jou niet het geval is. En zo lijkt het eigenlijk ook niet, hij is zo betrokken en vasthoudend in het traject wat jullie ingaan dat het lijkt alsof hij vooral bang is dat hij niet kan voldoen aan de verwachtingen.
Het laatste wat u zegt , zou kunnen. Zijn vader was er vroeger nooit voor hem en heeft hem ook niet op zien groeien, en de relatie met ouders vroeger was ook niet in een gezin wat het moest zijn, dus misschien is het inderdaad angst, mara daar laat hij zich niet over uit. Alleen dat hij bang is of het kindje wel gezond zou zijn
Dat herken ik wel. Mijn man heeft ook geen stabiele basis gehad en ze gaan toch bedenken hoe ze het zelf zouden doen. Doen wij toch ook, je kijkt naar je eigen achtergrond en neemt daardoor mee wat je wel een niet wilt. Daarnaast heb je kans dat de angst voor gezondheid van de kleine ook daarvandaan komt. Psychische belasting geeft veel onrust mee. Het enige wat je daarmee kan doen is luisteren op de momenten dat hij iets verteld, tussen de onschuldig lijkende opmerkingen komen er vaak subtiele verwijzingen naar zijn jeugd. Daaruit neem je mee hoe hij er in staat een doet er verder niets mee. Je kunt namelijk zijn achtergrond niet veranderen. Langzaam groeien ze naar het vaderschap. Hou er ook rekening mee dat, op het moment dat je zwanger bent, zijn betrokkenheid heel anders is dan jij hoopt. Dit zegt niets over hoe het gaan zijn als de kleine er is.
Ik ken het gevoel niet maar moet zeggen dat het gevoel naar je eigen kind 1000 keer sterker is dan naar een ander zijn kind, ik zie mijn neefjes en nichtjes ook graag maar het gevoel voor mijn eigen kindjes is nog zoveel intenser! Ik heb ze dan wel niet zien opgroeien, mijn man wel en ik zie ook een groot verschil. Natuurlijk is het moeilijker met kinderen om avontuurlijk te zijn, maar er zullen vast wel oma’s of tantes zijn die eens een weekend willen oppassen 🙂 onze dochter gaat ook af en toe eens ergens slapen, vind ze superleuk trouwens en dan hebben wij eens tijd onder ons 2 🙂 nu ondertussen is dit dan qualitietijd met onze zoon 🙂 ik zou het persoonlijk niet leuk vinden als mijn man een kind met mij had gemaakt voor mij, het kind moet toch door beide partijen gewild zijn 🙂
Ik denk dat hij het toch ergens ook wel wilt, anders zou hij hier niet in mee gaan met jou. Een kind neem je niet als je het echt niet ziet zitten. Je weet immers dat het een enorme impact gaat zijn en je niet meer terug zou kunnen als het kindje er eenmaal is. Daarnaast af en toe proberen of je per toeval toch zwanger wordt en het in die zin aan het toeval overlaten is ook al heel anders dan een ivf traject in gaan. Als hij het niet zou willen zou dit toch een punt zijn waarom je zou denken dat hij af zou vallen en zou zeggen dit wordt me te veel. Sowieso denk ik dan eigen kinderen heel anders zijn en hij vast super blij is als de kleine er eenmaal is. Mijn man heeft lang gezegd kinderen te willen, maar nu nog niet. Wanneer dan wel was lang onbepaald, maar voor die tijd was hij enorm stellig dat we er alles aan moesten doen om niet zwanger te worden. Dat is duidelijk bij jouw man niet. Maar nu mijn vriend er klaar voor is gaan we er wel vol voor en is hij net zo verdrietig als het niet lukt of als ik weer een miskraam heb als mij. (al uit hij het minder) Het lijkt me wel heel lastig voor jou dat je er alleen in lijkt te staan. Dan kun je toch je verdriet minder goed delen en is het straks ook extra lastig als de medicatie voor allemaal bijwerkingen gaat zorgen. Een kind zou je toch samen moeten krijgen, niet omdat de een het wilt. Hopelijk kun je toch in hem of in andere de steun vinden die je nodig hebt in dit proces.
We hadden beide een kinderwens. Ik misschien meer als hij, maar toch... Ik merkte wel dat hij anders met mijn zwangerschappen omging dan ik. Hij gaf ook aan dat het voor hem allemaal abstract was. Uitzoeken van spulletjes.... Hij ging mee voor mij, maar toonde zelf geen of weinig initiatieven. Ik heb voor 80% alles uitgezocht. Naamkeuze...wat ik opperde was allemaal goed....Moest hem echt duidelijk maken dat ik wilde dat hij hier ook een stem in had. Dat soort dingen.... Na de geboorte ontpopte hij zich tot de beste vader, die een kind zich maar kan wensen. Prachtig om te zien❤
Ik herken je verhaal wel een beetje, mijn vriend doet het ook meer voor mij dan voor zichzelf denk ik. Al zegt hij dat niet tegen mij. Als ik kijk hoe hij soms reageert op kinderen van anderen dan kan hij heel leuk spelen met ze maar daarna is hij toch ook wel weer blij als we naar huis gaan. Ik denk als ik kijk naar mezelf dan vind ik mijn eigen neefjes en nichtjes super leuk en de knapste kinderen maar met kinderen van anderen heb ik niks en voel ik dat speciale ook niet.
Ik denk wel dat wanneer het eigen is mijn vriend het wel super leuk zal gaan vinden en ik dat dat bij jullie ook wel zal zijn.
Ik wens jullie heel veel succes, het komt vast goed
Ik heb het gezien bij mijn oudste broer, voor hem hoefde het eigenlijk niet persé maar nu hij een dochtertje heeft is hij helemaal stapel op haar. Let wel op: de redenen waarom iemand moeite heeft met kinderen verdwijnen meestal niet spontaan bij het krijgen van een eigen kind. Dus een vader die overprikkeld raakt van lawaai, raakt ook overprikkeld van zijn eigen kind. Maar als je houdt van avontuur, kun je ook leren om het avontuur te vinden in alles wat je meemaakt met je kleintje. De eerste keer spelen op het strand is in Nederland net zo magisch als op een strand aan de andere kant van de wereld. En reizen en dingen beleven komt allemaal vanzelf wel weer wanneer je kindje eraan toe is. Veel succes alvast!
Nee, hier is het echt wel een wens van ons samen geweest.
En ik snap jou gevoel ook wel. Je wilt blij zijn, ergens naar uitkijken, maar hij remt je in die vreugde omdat net lijkt dat hij het met laten we zeggen, frisse tegenzin doet. En ik moet eerlijk zeggen, mij zou het ook heel lastig lijken om aan kinderen te beginnen als mijn man het eigenlijk doet alleen voor mij. Ik zou dan ook bang zijn voor verwijten, in die trant van, ja maar jij wilde kinderen dus nu los je het ook maar op, als er zich een probleem voordoet.
Maar goed, ik denk ook dat als hij het jou zo gunt, en zelf zegt ook er voor het kindje te zullen zijn, dat hij het gewoon heel spannend vindt. Misschien ook wel omdat iedereen om jullie heen dus nog geen kinderen heeft. In die zin staat hij wel helemaal achter je en zal hij je helpen. Ik vermoed ook, dat als het kindje eenmaal geboren is, dat hij er dan echt wel van zal gaan houden. Veel mannen hebben ook niet zoveel met baby's maar wel als ze beginnen met praten en wat zelfstandiger worden.
Het belangrijkste is, is dat hij het in die zin ook wel wil, want wilde hij echt niet dan deed hij het niet voor jou denk ik. Dus hij wil wel, maar ziet denk ik heel veel beren op de weg.. Blijf in ieder geval samen praten en dan komen jullie er echt wel. Succes en sterkte verder met jullie traject!
Wacht maar tot hij z’n eigen kindje in z’n armen heeft, mannen veranderen zelfs hormonaal tijdens de zwangerschap van hun vrouw. Lekker doorgaan en super lief dat hij dit voor jou wil doen, dat is liefde!♥️
toch vindt ik het moeilijk, als ik aan positieve test ooit in handen zou mogen hebben dan zou ik willen juichen maar doordat mn man er zo in staat durf ik dat niet goed, ik vind het heel lastig om dit soort vreugde wat ik heb met hem te delen, het andere gekke is dan weer. Ondanks hoe hij er in staat, zegt hij wel 1 kindje is leuk maar ik wil dan liever twee dus als het lukt met de eerste dan liefst zo snel mogelijk een tweede er achteraan. Ik denk als je echt iets niet wilt dan zeg je dat toch ook niet
Mannen denken inderdaad zo anders. Ik weet dat mijn vriend het helemaal fantastisch vindt om vader te worden maar hij denkt veel praktischer. Ook is het voor hem momenteel nog steeds heel onwerkelijk, het groeit in mij en het lijkt nog steeds niet altijd helemaal door te dringen dat we over 2 maanden een baby hebben. Zoals ik het van jou lees lijkt het me ook dat hij zichzelf wat probeert in te denken, gewoon voor gaan! Hij gaat er achteraf echt geen spijt van krijgen. Succes!
Misschien probeert hij zichzelf een beetje in te dekken? Als in: straks vind ik het niks en dan heb ik gezegd dat ik het heel graag wilde. Ergens diep van binnen wil hij het denk ik wel, want dit is best iets heftigs om iemand te gunnen terwijl je het zelf echt niet wil.
JA dat is ook wat ik niet begrijp, en ik ken mijn man al 16 jaar en als hij zegt dat hij iets niet wilt dan gebeurt het ook niet, daarom vindt ik het zo raar dat hij zegt ik doe het omdat jij het graag wilt. Ik zeg weleens het is geen pakje boter. We hebben het hier al jaren over, maar komen steeds bij dit antwoord uit, en hij is ook degene die het ziekenhuis benaderd heeft van er moet nu iet sgebeuren anders hoeft het niet meer gezien leeftijd
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen