Ik ben nieuw hier .. even uitvogelen hoe het werkt haha .. ik heb een zoontje van 2 jaar met diagnose autisme , ik ben de enige in mijn omgeving die een kindje met autisme heeft . Ik vind een kindje met autisme soms zeker niet makkekijk en Soms voel ik mij niet begrepen door anderen die weinig over autisme weten .. ! Ik hoop dat er hier wat mensen zijn met ervaringen en hun verhaal willen delen hier
Ik heb een zoon van 8 met autisme/hooggevoelig/hoogbegaafd. Mocht je me een berichtje willen sturen dan mag dat,maar zie dat er al mama's gereageerd hebben met jongere kindjes. Is misschien handiger voor jou. Heel veel succes, en komt allemaal goed!
Hier een zoontje van 3.5 jaar. Hij heeft waarschijnlijk ook autisme. We staan na verwijzing van de kinderarts op de wachtlijst bij herlaarhof. Verder hebben we nu subsidie gekregen zodat hij 3 dagdelen naar een speciaal dagverblijf mag. Ik zou graag via een pb eventueel met je willen praten.
Waar ik ontzettend tegen aanloop is vooral de omgeving, je moet je continue verantwoorden, je krijgt opmerkingen als nou je geeft je kindje nu al een etiketje, en een dag later durven ze te roepen, dat je je kindje beter moet opvoeden, omdat het een gigantische driftbui krijgt.... zucht....
Je mag me een pb sturen hoor !! :) . Wij wachten nu op een indicatie en dan ook naar een speciaal dag verblijf. Ben heel benieuwd hoe hij het daar vind
Klopt daar loop ik ook tegenaan , erg vervelend om je altijd maar te moeten verantwoorden...
Jammer dat veel mensen reageren op het feit dat je kleintje nog zo jong is. Bij ons dochtertje werd met 3,5 autisme vastgesteld na al vanaf de 1 in het ziekenhuis te lopen met opvallend gedrag. Weet je hoe fijn het is om te voelen dat je begrepen wordt, je niet gek bent en hulp gaat krijgen. Ons dochtertje functioneert nu vrij goed maar wij en zij zullen toch hulp nodig hebben. We hebben hele fijne begeleiding wat ons goed doet. Het blijft dat er veel mensen zeggen van maar mijn kind doet dat ook, alle kinderen doen dat, ik merk niks aan haar.. Dat is vervelend omdat je dan het gevoel hebt om je kind te moeten verdedigen. Ik leer mezelf daar nu niet op in te gaan maar het doet pijn als zoiets gezegd wordt
Ik snap je ook : , ben idd blij dat we er zo " vroeg " bij zodat we de juist hulp kunnen toepassen en ons zoontje de juiste begeleiding kan krijgen die hij nodig is
Ik snap je helemaal. Ik had vanmiddag ook al een heel verhaal getypt, wilde meteen in verdediging schieten over vroege diagnose, uiteindelijk maar niet gepost, omdat ik dacht: eigenlijk heb ik helemaal geen zin om dit te moeten verantwoorden bij iemand die er de ballen verstand van heeft en geen ervaring heeft met autisme. Lekker makkelijk blaten als je er niets vanaf weet. Wat veel belangrijker is: Jij weet het, en je hoeft je voor niemand iets te bewijzen, je dochter heeft er baat bij een vroege diagnose. ( meer hulp / begeleiding / handvaten op jonge leeftijd, alleen maar gunstig! Hier was mijn zoon 2 jaar. ) Gewoon niet meer verdedigen en lekker laten praten.
Het is beslist niet kwetsend bedoeld, maar ik vraag me echt serieus af waarom je een kind van 2 jaar al een etiketje geeft. Ik wil natúúrlijk niet zeggen dat je kindje niks mankeert, want hij kan zeker autisme hebben en dat is voor ouders zeker heel moeilijk. Maar er kan nog zoveel veranderen in zijn gedrag en ontwikkeling. Ik spreek uit ervaring. Bij één van mijn kinderen dacht werkelijk iedereen dat hij autistisch was. Hij was zéér moeilijk en agressief. Maar inmiddels is hij bijna 7 en zo positief veranderd. Hij heeft beslist geen autisme. Mijn jongste kindje sprak op zijn 2e nog geen woord. Zelfs geen pap of mama of andere klanken. Maar we zijn inmiddels een jaar verder en er rollen de moeilijkste woorden en hele zinnen uit zijn mond. Geef het op een ontspannen manier de tijd. Ik zie veel ouders de focus leggen op wat er bij hun kinderen mis is of mis gaat. Maar er kan nog zoveel veranderen, zeker bij zulke jonge kinderen. Ik hoop dat je ( ondanks zijn moeilijke 'buien) ook veel van hem kan genieten. Want hij is zó groot...
Ik wil daar even op inhaken. Bij mij op vroege leeftijd (nog voor 2 jaar) heeft iemand, die op de camping stond samen met mijn ouders, al eens laten ontvallen over autisme, want ik deed anders dan andere, en kon sociaal totaal niet meekomen omdat ik die voelsprieten niet had. Mijn ouders hebben er toen niets mee gedaan, omdat 't idd zoals je zegt, ook misschien wel een fase is, want ja, mijn broer ontwikkelde zich wel zoals het boekje kwa ontwikkeling op sociaal vlak. Mijn ouders hebben mij qua opvoeding niet anders behandeld. Want mijn ma vooral dacht dat de ene opvoeding van je ene kind, dan ook wel goed is voor de andere. Wisten zij veel dat ik daadwerkelijk autisme had. Uiteindelijk op mijn 19de een diagnose... die al veel eerder had kunnen wezen, als mijn ouders een eerdere diagnose voor mij hadden gehad. Ik ben uiteindelijk zowel op de peuterspeelzaal, als op de basisschool, middelbare en zelfs het MBO en op werk evaringsplekken gepest, genegeerd, verbaal uitgescholden, geslagen, buitengesloten. Wat denk je dat dat met mijn zelfvertrouwen heeft gedaan?. Ik had heel graag de handvaten al eerder willen hebben (lees; diagnose) zodat mij dat leed bespaard zou zijn gebleven.
Wat rot voor je dat je zoveel leed hebt gehad .... ik dacht ook wel eens het is toch een fase , maar hij was / is toch een beetje " anders dan anderen " en dat is oke !!! Om hem zichzelf alles wat makkelijker te maken met de juist hulp / begeleiding ben ik juist blij dat we er zo vroeg bij zijn !
Hoi Fleur, ik heb een autistische zoon van 3 jaar, klassiek autisme met verstandelijke beperking, zag met 6 maanden al een groot verschil dan met zijn tweelingbroer, dit had niks te maken met dat elk kind "anders is en anders ontwikkelt" nee nee, hij was ECHT anders. Diagnose twijfelden dan ook niemand over. Een kind met autisme is ook zeker niet makkelijk, alles kost heel veel energie, maar voor hem ook. Ik ben gestopt met werken en zorg voor hem. Het hele verwerkingsproces van leven en emoties, dat is ontzettend moeilijk voor hem, daarom zijn de mijlpalen die hij heeft behaald wel extra mooi, maar het is keihard knokken. En soms in die rage buien weet je echt niet wat er aan de hand is, hij kan zich nog niet uiten, ook het knuffelen en kusjes geven is niet standaard. Soms krijg ik weken geen kus, en dan weer een week elke dag. Ik vond dat best moeilijk in het begin, maar heb hem er nooit op aangekeken, het is tenslotte niet zijn schuld. Hij moet er ook mee leven, ik vind het moeilijk om na te denken over zijn toekomst, zeker relatiegewijs of in de maatschappij. Of hij ooit op zichzelf kan wonen bijvoorbeeld? Waarschijnlijk nooit, dat is pittig om over na te denken. Daarom leef ik echt met de dag, daar zorgt hij wel voor, anders word je kneitergek! Maar dat kleine mannetje is ook mijn alles, en wie aan hem komt, die komt aan mij. Ik zal alles doen om hem proberen zo sterk mogelijk in zijn schoenen te laten staan, duidelijkheid en structuur, er voor hem zijn, emoties erkennen en herkennen, en ik gebruik gebarentaal, wat hij nu heel langzaam over gaat nemen, want praten doet hij nog niet zoveel. Hij zegt woordjes, zoals mama, papa, auto en bus, en nu langzaam zijn we wat dierengeluiden aan het oefenen. Het is echt niks vergeleken met een normaal kind, maar ik zou nooit meer willen ruilen, hij leert mij ook veel, geduld bijvoorbeeld en duidelijkheid, maakt mij ook sterker. Twijfel niet aan jezelf. Ik heb heel veel bewondering voor mama's met kinderen met autisme, het is echt niet niks. Maar met de juiste handleiding en heel, HEEL veel geduld komen wij er wel!
Wat een mooie woorden klopt het is extra hard knokken soms mijn zoontje uit zich ook niet en als hij heel verdrietig is ( soms kan hij er in blijven hangen tot wel 2 uur ) of heel boos vind ik dit extra moeilijk . Toen ik net de diagnose kreeg had ik ook veel zorgen over de toekomst en maatschappij , dat heb ik los gelaten ik leef nu en hij gaat elke dag met stappen vooruit waar ik super trots op ben . En wat je zegt met de juiste handleiding kom je er wel !!!
Dat is ook heel moeilijk! Je wil hem zo graag troosten, zeggen dat het goed is, erkennen van de emotie, jij bent boos en dat is oke! Jij bent verdrietig en dat is oke! Maar het blijft heel moeilijk. Hier gaat hij in trance, al brommend op de bank zitten, op en neer, op en neer, en net zo lang totdat hij die "stress release" heeft gekregen. En dan springt ie op, gaat ie weer verder, alsof er niks aan de hand was. En zo voelt dat voor hem ook, en weer door, hij blijft niet hangen, alleen jij als ouder soms nog wel. Wat was er nou? je gaat wel 20 dingen aan jezelf vragen. Had ik het kunnen voorkomen? Nee, echt niet. Je weet nooit wat er aan de hand is, hij zal het niet aangeven, het kan al iets heel kleins zijn, bijvoorbeeld een andere geur, dat iets anders staat in huis, tot iets wat gewoonweg niet in zijn verwerkingsproces goed verwerkt kon worden, wat niet ingecalculeerd is, dus ik ben ook gestopt met vragen aan mezelf, en ga weer door op het moment als hij weer uit die trance komt. Even diep in en uit ademen, en dat is zwaar hoor, want als hij zijn dag echt niet heeft, dan voelt het alsof je de marathon hebt gelopen. en dan mag je zelf ook verdrietig zijn of boos zijn, wat belangrijk is, een moment voor jezelf om op te laden. Op tijd zeg maar, ik kom net uit een zware en lange burnout, en laat dingen nu sneller los, ik voel mij geen faalmoeder. Ik doe mijn stinkende best en mijn lieve vriend ook, dus denk ook genoeg aan jezelf en laat dingen op tijd los! (makkelijker gezegd dan gedaan hoor, dat besef ik heel goed )
Klopt !! In het begin had ik het heel erg ligt het aan mij ?? Doe ik iets verkeerds in opvoeding ?? Maar tuurlijk is dat niet zo ik doe wat het beste is en meer dan ons best kunnen we niet doen.
Hier een zoontje van bijna 4 jaar die iets mankeert maar weten niet wat. We staan al 6 maanden op wachtlijst voor observatie en kon tot 14maanden duren. Kinderneuroloog vermoedde ass en kind en gezin vermoed add met hoogsensitief. Hoop dat we snel weten wat er scheelt. Hij is sociaal speelt graag met kinderen maar kan niet stilzitten of lang met 1 ding bezig zijn. Hij veranderd ineens van vrolijk en braaf en opeens is hij stout en agressief tegen ons.
Wat lang ... bij ons duurde het in totaal 7 maanden van naar het CB gaan tot 2 instanties + diagnose dus ik hoop dat jullie snel bericht krijgen zodat je snel weet wat er scheelt idd . Mijn zoontje is ook geen moment stil en letterlijk met van alles tegelijk bezig , vind het soms wel vermoeiend haha ..
Wij hebben eerst bij kind en gezin aangekaart en zij zeiden fase maar die fase duurde veel te lang bijna 2 jaar. Uiteindelijk was ik voor de jongste bij de kinderarts en de oudste was mee. De oudste deed weer zo stout en agressief waarop de kinderarts vroeg mevrouw is die altijd zo terwijl ik ja zei en deed mijn verhaal een beetje en toen zei hij mevrouw zijn gedrag is niet normaal ga met hem naar een kinderneuroloog en hij heeft me dan een nummer gegeven waartoe ik moest bellen. Da's dus al van september geleden dat we zijn geweest en tot nu toe niks meer gehoord. Er is wel nog een verpleegster van kind en gezin langs geweest om te zien of ze nog iets kunnen doen want soms trek ik het niet meer en moet ik mij echt inhouden om hem een goede mep te geven zo erg is hij soms. Toen hij klein was vond ik hem raar nooit geen interesse in speelgoed en was snel met bepaalde dingen vznaf zijn 6 maanden stond hij heel de dag recht aan zijn box deed de hele dag niks en sliep ook nooit. Hij heeft pas op 12 maanden geleerd een middagdutje te doen en leren spele op 18maanden. Hij rolde van rug naar buik toen hij 2 weken was
Ik hoop dat je nog snel wat hoort en anders gewoon zelf weer erachteraan gaan als je dat wil een huisarts kan je ook doorverwijzen :) ! Herkenbaar dat slapen hier altijd slechte slaper geweest soms een hele dag niet en vanaf 1 jaar alleen sochtens 1/2 uurtjes de rest vd dag wakker enige voordeel voor mij was savonds optijd naar bed maar voor t mannetje zelf en zn humeur niet leuk.
Als hij wat ouder is en savonds inslapen lastig mocht worden dan zou je na overleg dokter kunnen overwegen om melatonine te geven. Kinderen met autisme hebben vaak een veel latere melatonine productie. Hierdoor sliep ze altijd pas rond 2300. Als ze de volgende dag dan naar school moest was ze moe. Want had te kort geslapen. Het is hier een uitkomst
Dankje voor de tip zal het onthouden ! Op dit moment is inslapen geen probleem gelukkig het is wel eens anders geweest dat het 8 of 10 uur in de avond werd pff met gebroken nachten erbij.. Kreeg altijd te horen ene kind slaapt meer dan het andere , is ook wel zo maar vond t heel vermoeiend
Wat fijn dat het op jonge leeftijd ontdekt is, mijn zoon nu 13 jaar heeft ook autisme. Ik zei al vanaf 2 jaar dat hij "iets" had en steeds naar de huisarts, op school aangeven en niemand luisterde. Groep 3 overgedaan en pas in groep 5(andere school) begon hier het traject van onderzoeken. Hij is nu net naar speciaal onderwijs gegaan(brugklas) jaren voor moeten vechten. Het soms maanden ontzettend zwaar en dan maanden loopt het lekker. Ik merk nu dat ie begint te puberen met hele boze buien en ook nog erg jong gedrag. Wat ik lastig vind vanuit de buitenwereld is dat je aan mijn zoon niks ziet of merkt pas als je hem beter kent merk je het dus hij word altijd overschat en het valt allemaal wel mee. Waar ik veel aan heb is de zorgboerderij waar hij 2 per week heen gaat en ook in de vakanties. Daar spreek ik ouders bakje koffie erbij en daar snapt iedereen je gevoel, en dat het zeker niet makkelijk is. Hij vind het geweldig op de boerderij en voelt zich daar prettig want ze hebben begrip voor elkaar en snappen elkaar
Dat vind ik idd ook lastig aan de buitenkant van mijn zoontje zie je ook niks maar als je hem kent idd en ziet wat hij doet ( gedrag ) merk je het. Wat fijn dat je veel aan de zorgboerderij hebt ! Ik ben nu ook aan het zoeken naar de juist peuterspeelzaal ( wel speciaal onderwijs ) heb daar wel een beetje moeite mee nog maar ik weet dat dat het beste is voor hem :)
Mijn zoontje van 6 heeft ASS, voorheen zou hij het label 'Asperger' hebben gekregen. Mijn zoontje is heel sociaal, praat veel, speelt graag samen met anderen, knuffelt, stoeit, is aanhankelijk en hij maakt al vanaf zijn geboorte normaal oogcontact. Wel is hij sociaal onhandig, hij voelt sociale normen niet aan, begrijpt grapjes, sarcasme en plagerijtjes niet, neemt alles heel letterlijk en kan niet afstemmen op de ander. Hij heeft totaal niet in de gaten of de ander nog naar hem luistert, nog wel tijd heeft om met hem in gesprek te zijn, en of de ander hem eigenlijk wel begrijpt. Wat in zijn peuter- en kleuterjaren vooral opviel was zijn gefladder met zijn handen en zijn eigenzinnige gedrag, zijn lak aan de regels op school, hij trok zijn eigen plan. Op deze leeftijd had dit gedrag ook nog gewoon bij een koppige peuter/kleuter met een sterke wil gepast, dus het viel niet meteen op. De diagnose was daardoor toch nog wel enigszins een verrassing. Nu hij ouder is, wordt zijn autisme veel duidelijker zichtbaar - zowel in de omgang met anderen als ook in vergelijking met andere kinderen.
Omdat de sociale 'spelregels' tussen kinderen onderling nu steeds complexer worden, valt hij geleidelijk steeds meer buiten de boot. Verstoppertje, tikkertje en dergelijke kan hij normaal meedoen, maar verbale 'spelletjes' of geintjes in de klas, de grappen en plagerijtjes onderling en het oefenen met omgangsvormen wat kinderen onderling doen, gaan totaal langs hem heen. Hij heeft het meestal niet eens in de gaten. Conflicten oplossen moet hij nog leren, daar moet ik hem nog veel bij begeleiden en dat geldt ook voor de juffen op school. Soms raakt hij in conflicten waar hij zelf niets aan kan doen, doordat hij alles zo letterlijk opvat en niet snapt wat er wordt gezegd. Twee meisjes zeiden tegen hem: "Wij willen even met z'n tweeën praten." "OK," had hij gezegd en vervolgens bleef hij er zonder iets te zeggen met zijn neus bovenop staan. (Hij zei immers niets, dus praatten de meisjes met z'n tweeën...) Nadat de meiden een keer of 5 steeds bozer hadden herhaald dat ze met z'n tweeën wilden praten en hij - in volle consternatie omdat ze boos waren - nog steeds geen stap opzij had gezet, kreeg hij een stomp in zijn gezicht. Toen ik kwam helpen om het uit te praten en hem uitlegde dat 'met z'n tweeën praten' betekent 'even weg gaan zodat je het gesprek niet kan horen', klaarde zijn gezicht meteen op. O, was dát wat de meisjes al die tijd bedoelden! Hij was duidelijk opgelucht dat het raadsel was opgelost. "Geen probleem, hoor, dan ga ik wel aan de andere kant van de straat spelen," zei hij meteen goeiig, de daad bij het woord voegend. Regelmatig heeft hij ruzie met kinderen in de straat, omdat hij hun vaak figuurlijke uitdrukkingen niet snapt, letterlijk opvat en zo ongemerkt over hun 'ongeschreven' (of gewoon verbaal aangegeven) grenzen heen gaat. Als ze zeggen niet met hem te willen spelen, blijft hij er vlakbij staan of fietst rondjes dicht langs de andere kinderen. Hij denkt dan dat hij heeft geluisterd (hij speelt immers niet mee), maar de andere kinderen raken gefrustreerd en vinden hem irritant. Dat loopt wel eens uit de klauwen en hij is al een keer door een groep kinderen 'gepakt': geslagen, uitgescholden en uitgejoeld en achterna gezeten/weggejaagd. Dat vond ik als moeder echt vreselijk om te zien. (En natuurlijk heb ik daar vervolgens wel iets aan gedaan.)
Het zwaarst vond ik voor mezelf het op poten krijgen van goede zorg. Wat moet je daar een boel water voor naar de zee dragen zeg! 2 jaar strijd met instanties en nu inmiddels loopt het goed. Hij heeft nu goede zorg, we hebben ambulante thuisbegeleiding voor zijn agressie en zijn woedeaanvallen (hij kent zijn eigen kracht niet en verwondt soms onbedoeld zijn broertje). Daarnaast leert en oefent hij in een therapeutisch centrum en op school sociale vaardigheden, wat hij sinds kort ook doet in de vorm van 1 op 1 begeleiding met een paard, wat supergoed werkt voor hem. Hij vindt paarden leuk, vooral erop rijden en hij ontspant dan helemaal. Verder krijgt hij nog tot de zomervakantie dramatherapie.
Mijn weg met mijn zoon is natuurlijk heel anders dan de jouwe is en zal zijn. Als ik jouw verhaal zo lees, dan ben ik dankbaar dat mijn zoon mij iedere dag plat knuffelt en 's ochtends met een stralende lach mijn bed in springt. Hij komt naar me toe als hij pijn heeft, laat zich troosten, ik bof! Om hem heb ik echt ook wel zorgen, maar naast jouw verhaal vallen de mijne toch een beetje in het niet. Lieve groet, Maaike
Hier precies hetzelfde! Hoog iq , enorme knuffelkont , praat zeer veel, maar mist de sociale context of dit allemaal gewenst is. Heeft nog wel veel vriendjes en is ook geliefd bij de juf. Ondanks zijn echt anders zijn en zijn vele vragen . Hij ziet alleen maar details en mist het grote geheel. Dit kwam zeer duidelijk uit de testen. Zijn hele leven is 1 grote puzzel . Gelukkig raakt hij daar nog niet gefrustreerd door.
Wat fijn dat jou zoontje zo sociaal is en lekker veel knuffeld !! Mijn zoontje is bijv nog nooit naar my toe komen rennen met mama !! Als hij met papa bijv naar myn werk kwam als ik vrij was , hij liep mij zo voorbij. Het knuffelen doet hij nu hij 2,3 is dagelijks dus ooit gaat ie dat vast ook doen alleen wat later dan andere kindjes :) Wat fijn dat hij lekker ontspannen word van paardrijden ! Wij krijgen een training voor ouders en kind om met zijn gedrag te leren omgaan start hier begin juli mee .. ben heel benieuwd ... ik maak mij ook een klein beetje zorgen dat hij buiten de boot zou vallen bij de andere kids maar ik laat het maar op me af komen
Heb zelf een vorm van autisme (PDD-NOS) - mijn grootste valkuil is overprikkeling. "gelukkig" is 't bij jouw zoontje tijdig ontdekt. Bij meisjes en jong adolecente vrouwen is 't in het algemeen iets lastiger om gediagnostiseerd te worden.
Het leven met iemand met autisme is niet makkelijk, maar het brengt als je 't goed doet ook een boel rust en hopelijk regelmaat met zich mee (de 3R-en, Rust Regelmaat en Reinheid).
is mij idd ook uitgelegd dat het bij meisjes iets lastiger is , gelukkig waren wij er idd vroeg bij . Het is idd niet makkelijk maar ik weet gelukkig nu wat er is :)
Ken je de boek geef me de vijf en andere boeken van die schrijfster al. Zijn meer voor oudere kinderen en volwassenen maar er wordt wel goed uitgelegd hoe ze denken en hoe om te gaan met ze
Die ken ik , maar niet gelezen heb een ander boek : dit is autisme , wel van dezelfde schrijfster . Heel goed boek vind ik en het geeft mij in elk geval veel duidelijkheid wat ASS is :)
Je hebt er nog een die heeft iets te maken met communiceren met mensen met autisme . Die is voor later ook interessant . Ik heb er iig veel aangehad en gedrag van kids vielen op hun plaats
Hier ook een zoon met autisme ( diagnose sinds hij 7 is) en nog een zoon met waarschijnlijk ook autisme ( nog geen diagnose).
Wat ik moeilijk vind is dat veel mensen maar 1 beeld hebben bij autisme, vaak het klassieke beeld. Terwijl er zoveel verschillende uitingsvormen van autisme zijn.
Klopt , ik had me er ook nooit in verdiept heb gelijk een boek besteld ' dit is autisme ' dat gaf mij zoveel duidelijkheid over wat autisme eigenlijk is
Op deze leeftijd kunnen ze toch nog helemaal geen diagnose stellen? Je kindje is 2jr. Vanaf wanneer ben je begonnen met onderzoeken dan,dat er nu al een diagnose uitgerold is? Ik zou hier heel voorzichtig mee zijn. En een taalachterstand met 2jr? Sommige kinderen zijn gewoon laat met praten.
Ze zijn idd wel voorzichtig omdat hij zo jong is maar ze hebben toch echt de diagnose autisme vastgesteld , moet nu ook elk jaar heen voor nieuwe testen omdat zn ontwikkeling nog veranderd natuurlijk . Kwa taak achterstand dacht ik dat eerst ook maar de ortho.. heeft meegekeken en is tot de conclusie gekomen dat hij een taalontwikkeling heeft van een Baby van 1 jaar . Overigens maak ik me daar niet te druk om hij zegt veel hallo , telt tot 10 ( nog onduidelijk maar ik hoor het ) zegt auto en sommige letters van alfabet kan hij zeggen :). Ik ben maar gaan denken mijn zoontje ontwikkelt zich een beetje anders op zijn eigen manier en in eigen tempo en dat is oke .
Geef je gelijk hoor, pas op met stempels, zo dachten ze ook veel bij mijn jongste. Ik geef het geen naam , zij noemen het ass, als ik prikkels beperk is er niks met mijn dochter aan de hand, en ritme heel belangrijk. 2 jaar is te jong idd.
Hier 2 kindjes met de diagnose!is heel zwaar maar ook zo.leuk!mijn zoon heeft asperger adhd en een disharmonisch profiel!mijn dochter nog bezig we weten inmiddels dat ze haar prikkels niet goed of traag verwerkt..daarbij een flinke taal achterstand..mijn zoon ligt ver voor dus 2 uitersten!normaal laat ik me er niet zo over uit.maar het is hoe t is en ook toch wel een hele eer dat mama mag zijn van ze💝
Dat lijkt me idd erg zwaar maar idd het is ook een eer om mama van ze te zijn :) . Mijn zoontje heeft ook een taalachterstand verder is Het een heerlijk vrolijk lief kind
Ja pittig..mijn dochter is vaak boos en ze bijt maar ze bijt ook als ze blij is..met een speeltuin maak ik haar niet blij en de december maand is hier niet leuk!mijn zoon en dan ook jarig dus plannen vooral
Ik maakte mij al zorgen sinds hij 1 jaar was , geen oogcontact , niet zwaaien , geen boekjes willen lezen geen intresse in speelgoed . Alle leuke dingen ( zwembad speeltuin ) was een drama daar deed ik hem totaal geen plezier mee . Hij liep alleen maar heen en weer , zei nog geen woordjes . Sinds 1 maand hebben we de diagnose , door allerlei testjes die we moesten doorgaan
Uiteindelijk ben ik doorwervezen naar inter-spy . Hier is een sociale test (vooral oog contact proberen met hem maken door te spelen enz ) en motorieke test gedaan ( er is een naam voor maar die weet ik zo ff niet ) . Door de score's is de diagnose vast gesteld
Bedankt voor je reactie :) contact met andere kinderen maakt mijn zoontje ook nauwlijks ( lijkt wel of die ze niet ziet loopt ze zo voorbij ) het contact met ons gaat steeds beter hij begint nu sinds een paar maanden met knuffelen .. hij praat bijv nog niet communicatie vind ik soms erg moeilijk . Met speelgoed speelt hij wel maar alles gaat bijv op een rij en heel precies
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (55) Verversen