Ik ben zwanger van mijn eerste kindje en vandaag exact 40 weken. Morgen ga ik naar het zh om me te laten inleiden, dik tegen de zin van mijn gynaecoloog omdat ik nog maar 1cm ontsluiting en een baarmoederhals van 3cm heb (+de baby is een sterrenkijker).
Toen ik na nu toch al 2 weken af te zien, harde buiken bij alles wat ik doe, amper slapen, slecht eten, enz... de keuze maakte om me te laten inleiden voelde dit juist, mijn vriend steunde mij hier ook volledig in omdat hij weet hoe zwaar ik het heb. Nu had ik ook iets meer steun van de gynaecoloog verwacht maar dat zit er dus niet in waardoor ik me best wel slecht voel. Vragen als : doe ik hier wel goed aan? Waarom ben ik niet sterker? Ben ik egoïstisch? Steken de kop op.
Is er nog iemand die zich zo voelt of gevoeld heeft en die om dezelfde redenen zich liet inleiden?
Deze morgen dus nog eens op onderzoek geweest en het zag er al veel gunstiger uit, 3cm opening al ondertussen. Om 16u mag ik terug om me te laten inleiden. Voel me ondertussen al heel wat beter bij deze keuze, ik ken mezelf en dit gaat vooral over wat ik mentaal aankan. Ik wil er na de geboorte 100% voor mijn baby kunnen zijn en als ik nog langer zo rondloop is er toch een groter risico voor mij op een postnatale depressie. Ik voel me zo opgelucht dat ik morgen dat kleine wondertje al kan vasthouden.
Bedankt voor jullie steun en verhalen dat helpt enorm. Het is zo belangrijk dat mama's elkaar steunen ongeacht welke keuzes de ene maakt.
Ik wou absoluut geen versie. (Baby lag dwars ) gyn wel en stond er op. Toch bleef ik volhouden dat ik dit niet wou. Gyn steunde dit ook niet echt. Ik wou dan een keizersnede of inleiden als hij toevallig zwevend boven mijn bekken zat. Met 37+6 dagen zat hij toevallig in hoofdligging en ben ik de volgende dag ingeleid. Alles zat nog dicht en was ook niet verwerkt. Ik heb toen 3 pilletjes gekregen oraal. Niks gevoeld de hele dag. Om 20.45 braken mijn vliezen na toilet bezoek en 2 uur later had ik mijn zoon in mijn armen top bevalling. Uiteindelijk goed gat ik luisterde na mijn gevoel want ik had een korte navelstreng dat kan heel gevaarlijk zijn met een versie dus ik was blij dat ik mijn gevoel volgde.
1e ook ingeleid met 40 weken. Toen zat alles nog dicht. Ik kreeg toen baarmoeder gel en na 3 x kwamen de weeen en binnen 3,5 uur was mijn zoontje geboren.
Vertrouw op jezelf en je kunnen. Als jou lichaam aangeeft "de koek is op" dan is dat zo. En je hebt er altijd artsen bij zitten die op een bepaalde manier reageren. En dat kan om allerlei redenen zijn. Wanneer alles achter de rug is dan zie je deze arts (als het goed is) nooit weer. Vooral achter je eigen keuze staan en de mensen die je lief hebt staan ook achter je, dat is het belangrijkste!
Ik had ook een sterrenkijker maar die wilde met 36 weken op de wereld komen, ontsluiting kwam maar niet op gang dus hebben we met wee opwekkers en ruggenprik geprobeerd. Uiteindelijk is hij natuurlijk geboren. ;)
Ik heb geen ervaring met inleiden, maar wel met gedachtes van "waarom ben ik niet sterker" en die negatieve spiraal icm veel slaaptekort en allerlei andere fysieke en mentale zaken (bij mij was dit na de geboorte). Als jij niet in goede gezondheid bent kun je niet goed voor je kindje zorgen en kan me voorstellen dat dit ook gevolgen kan hebben voor de bevalling. Een gynaecoloog kan minder goed dan jijzelf inschatten hoe je eraan toe bent.
Het heeft bij mij echt lang geduurd voordat ik "eigen zuurstofmasker eerst" een serieuze optie vond in situaties waar dit van toepassing was. Ik zou het iedereen gunnen om in te zien dat dit uiteindelijk voor je kindje het beste is, ook al is het veel makkelijker gezegd dan gedaan om niet aan jezelf te twijfelen/je schuldig te voelen.
Ik vind het juist knap dat je je realiseert dat het zo niet langer gaat. Heel veel succes met de bevalling, gaat goedkomen!!
Helemaal mee eens! We zijn geneigd alles opzij te zetten voor onze kinderen. Heel goed. Maar er is ook een grens, als jij zelf doodop bent, hoe ga je dan je er dan voor je kind zijn?
Ik was ook heel stellig: wilde een zo natuurlijk mogelijke bevalling. Geen ziekenhuis, medicatie, pijnstillers etc. Maar na 2 dagen weeën, gebroken vliezen en maar 6 cm ontsluiting was de emmer gewoon leeg. Ik kon alleen maar denken: waar ga ik nog energie vandaan halen om mijn kind op de wereld te zetten? Dus toen toch de knop omgezet; naar het ziekenhuis, wee opwekkers en uiteindelijk zelfs de ruggenprik. 5 uur later was ons prinsesje er. Er zijn nog steeds momenten dat ik het gevoel krijg te hebben "gefaald". Vooral als ik van andere mama's hoor dat pijnstillers helemaal niet nodig zijn en je eigen "oerkracht" je wel door de bevalling heen helpt. Maar dan denk ik terug aan die 52 uur durende hel en kijk ik naar het tevreden lachebekje dat ik op de wereld heb gezet en weet ik dat we het juiste hebben gedaan. Het is lastig, maar vertrouw op je instinct. Jij bent de baas over je bevalling en jij voelt prima aan wat je nodig hebt om je kindje geboren te laten worden. Advies en informatie van een gynaecoloog zijn goed en zou ik ook zeker naar luisteren, maar uiteindelijk kan jij het beste aanvoelen wat er moet gebeuren.
Hier deden de gyneacologen juist helemaal niet moeilijk. Verloskundige wel maar dat zal vast een geld kwestie zijn. Ik ben ingeleid door hoge bloeddruk en lichamelijke klachten was meer in het ziekenhuis voor controle op zwanger schap vergiftiging dan thuis. Met 37,5 weken ingeleid. Niemand heeft er moeilijk over gedaan. Bevalling is ook super snel gegaan veel pijn maar wel snel en nee je bent niet egoïstisch je moet straks met bevallen nog wel genoeg energie hebben daarvoor. Kraamtijd en herstel moet je ook fit voor zijn en als je nu al op bent zou ik echt voor inleiden gaan.’
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (7) Verversen