Na lang nadenken wil ik toch graag mijn verhaal doen en hopelijk vindt ik herkenning of een oplossing.
Ik ben 29 jaar en mama van 3 prachtige meiden. De jongste wordt inmiddels bijna 5. Toen ik zwanger was van de jongste had ik mij voorgenomen extra te gaan genieten want, de laatste keer zwanger. Door omstandigheden in de familie sfeer pakte dit compleet verkeerd uit. Vanaf 6 weken zwangerschap zat ik zo diep in de put dat ik abortus wilde. Mijn man heeft mij hier gelukkig van kunnen weerhouden maar ik voelde mij psychisch ontzettend slecht. Ik heb destijds meteen hulp gezocht bij een psycholoog. De weken die volgende kreeg ik een inmens groot angststoornis. Ik kon nergens meer van genieten en zelfs niet van mijn 2 kinderen. Mijn man nam de grootste zorg op zich en mijn schoonmoeder sprong vaak bij. Uiteindelijk na veel therapie sessies kwam ik er een klein beetje bovenop, maar de laatste lootjes waren het zwaarst. Ik trok het zwanger zijn geen dag langer meer en wilde er alles aan doen om het kindje in mij eruit te hebben. De hormonen moesten weg, ik wilde mij weer mezelf voelen. Uiteindelijk ben ik toen ook met spoed ingeleid met 37+3 omdat ze mij niet verder in de put wilde laten zakken. Vanaf toen ging het meteen weer bergopwaarts. Ik was gelukkig maar had nog veel te verwerken van de zwangerschap. Een familieruzie met mijn ouders in mijn zwangerschap had mij de kop gekost. Ik was iets dierbaars kwijt geraakt waardoor ik zo in de put raakte. Uiteindelijk is dat allemaal weer goedgekomen en 3 maanden na de geboorte van onze jongste hebben mijn man en ik besloten dat hij zich zou laten steriliseren.
Inmiddels is dit dus bijna 5 jaar geleden. Echter...tot op de dag van vandaag heb ik zo'n enorme spijt en verdriet dat we dat hebben gedaan. Door externe factoren en uiteraard deels hormonaal ben ik in een depressie geraakt in de zwangerschap en daarna leek een sterilisatie de beste oplossing want dit wilde we nooit meer. Achteraf een veel te overhaaste beslissing geweest, een soort noodkreet....pleister op de wond.
Inmiddels is het zo erg, dat ik bijna elke maand zwangerschapskwaaltjes heb. Tot het extreme aan toe. Soms slaat het een maandje over maar al 2 jaar lang wordt ik hierdoor geteisterd. Zelfs vals positieve testen hebben de revue gepasseerd. Ik heb een soort testdrang ontwikkeld door deze symptomen en hunker naar een nieuwe zwangerschap en een 4e kindje om de rust en gelijkheid in ons gezin te brengen.
Uiteraard hebben mijn man en ik dit maanden geleden besproken maar hij viel bijna flauw bij het idee dat hij zijn sterilisatie ongedaan zou moeten laten maken. Een absolute no go voor hem en daarbij dus einde verhaal.
Hoe kom ik uit deze penarie? En hoe krijg ik deze gevoelens onder controle? Het maakt mijn leven kapot, wetende dat een 4e kindje nooit zal komen...
Ik snap je zeker. Na het overlijden van ons eerste kindje en gezond kindje mogen krijgen. Na bijna 2 jaar wikken en wegen mezelf laten helpen. Vorig jaar baarmoederhalskanker en dus de hele baarmoeder eruit.
Nu achteraf denk ik jeetje waarom heb ik me laten stereliseren. Anders had de operatie baarmoeder besparend kunnen zijn en had het misschien toch.
Maar uiteindelijk moet je leren leven met keuzes die je gemaakt hebt en blij zijn met hetgeen je hebt.
Ik zou hulp zoeken meid zodat je je gevoelens een plekje kunt geven. Wat jij beschrijft is een vorm van rouw, een onvervulde wens die (misschien nooit) in vervulling gaat. En vooral door de situatie van de vorige zwangerschap heeft je daartoe doen komen. Je had het nl zo anders voorgesteld. Het klinkt bijna alsof je een zwangerschap opnieuw (en dan genietend) wilt ervaren ipv. Heel graag een kindje erbij(niet dat je dat niet wilt, maar voor mijn gevoel zit de wens op n fijne zwangerschap en het positief afsluiten je meer dwars dan een 4e kindje?)
Jeetje... Jullie hebben gehandeld naar jullie situatie op dat moment. Door veel met elkaar te praten hierover kunnen jullie tot een goede oplossing komen. Je man is bang dat dit nog een keer gebeurt... Maar ik moet zeggen dat jij een geweldige schoonmoeder hebt. Ze doet het toch voor haar zoon, voor jou maar het belangrijkste jullie kinderen. Haar kleinkinderen. Het terug draaien is mogelijk maar pakt niet voor iedereen goed uit. Het is wel het proberen waard maar daar zou je man toch achter moeten staan..
Maar ik denk dat die gevoelens en zogenaamde symptomen etc ook niet echt gezond zijn.. Misschien moet je daar weer eens over gaan praten om dat te stoppen. Hoe groot is de kans dat je weer in zo'n depressie raakt als je ook hiermee zo diep gaat.. Ik denk dat je er beter vrede mee kunt hebben..
Ik denk dat je je verstand hierin heel serieus moet gaan nemen: wil je jouw drie kinderen 9 maanden ellende geven? (want de kans op herhaling is groot) Je man wil niet en eerlijk gezegd, vind ik de obsessie die jij nu ontwikkelt niet heel gezond klinken... Misschien kun je een paar gesprekken met je psycholoog hierover voeren? Je gevoelens op een rijtje krijgen, je verstand laten beslissen en een stukje rouwverwerking misschien? Klinkt heel simpel, maar ik begrijp dat je een flinke strijd met jezelf te voeren hebt. Heel veel sterkte!
Zet het uit je hoofd en ga genieten van het leven. De kans dat het teruf komt is heel groot.
Ik heb het van dichtbij gezien en dit moet je absoluut niet willen!!!!!
Zeker niet als ik lees hoe je nu al met testen en zwangerschap perikelen bezig bent vind ik al dat je aan het door draaien bent. Pak het op , praat het uit en geef het een plekje.... maar vooral LEEF.......🍀
Sorry voor de onduidelijkheid. Ik heb hier uiteraard hulp voor. Ik kan mijn verhaal kwijt maar toch blijft deze wens zo hardnekkig aanwezig. Ik was benieuwd naar wat jullie erover vinden. Voornamlijk omdat hier ook allemaal mama's of mama's in spe zijn.
Vervelende situatie, begrijp je gevoel naar nog een kindje. Met de laatste is hetniet gegaan zoals je had gehoopt. Je hebt hier niet van kunnen genieten. Een 4e kindje zou weer een hele opgave voor je kunnen zijn. Ik hoop dat jullie passende hulp kunnen vinden en er samen goed over kunnen praten. Sterkte.
Ik zou zeker met een deskundige over praten. Hoe heftig je laatste zwangerschap was en niet zwanger willen zijn. En dit zo te lezen, is het dan wel verstandig dit te willen? Was als je man het wel laat doen en je zwanger wordt en weer in de put zit? Dit wil je je man toch niet aandoen en jezelf ook niet?? Ben je nu niet gelukkig met je gezin dan?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (11) Verversen