Zijn er mensen die na de geboorte van hun kindje beslist hebben om huismoeder te worden - tot hun kindje naar de kleuterschool gaat (2,5j in BE)?
Ik zie bergen tegenop om in augustus terug te gaan werken. Ik denk er werkelijk aan om mijn ontslag te geven en zelf voor mijn meisje te zorgen. Financieel is het krap, maar we hebben een potje staan. Als mijn dochtertje naar school zou gaan, zou ik mij heroriënteren naar een andere job/andere jobinhoud of evt iets zelfstandigs in bijberoep.
Zijn er nog zaken waar ik best rekening mee hou?
Ps. Ons dochtertje is in augustus 10 maanden en dan is ook al mijn ouderschapsverlof opgebruikt.
Financieel gezien hoef ik niet te werken. Maar heb er bewust voor gekozen om 12 uur te werken (3 ochtenden). Dit is puur een extra centje en ik vind het heerlijk. Kan zoveel leuks doen met mijn zoontje. Ik blijf dus wel in het werk circuit waardoor het makkelijker is om een baan te vinden als ik weer volledig aan het werk wil.
Ja wij hebben bewust die keuze gemaakt. Wel heb ik de luxe dat mijn man zelfstandig is en het financieel goed gaat.
Ik had het na 2 jaar mentaal redelijk zwaar. De kids waren 24/7 bij mij. Ik heb geen opvangnet. Dus voelde me soms wel verstikt. Ik miste mijn me-time. Ik had geen eigen identiteit meer. Vorig jaar ben ik opnieuw fulltime beginnen werken, maar hierdoor miste ik alles van mijn kids, dus ik ben gestopt. Nu ben ik bezig met een deeltijdse opleiding om bij mijn man in de zaak te stappen. Als het financieel haalbaar is, zou ik het zeker aanraden. Maar kijk of je dochtertje 1 dag per week ergens naartoe kan, zodat jij ook een dag voor jezelf hebt (er zijn natuurlijk ook moeders die ervan genieten om 24/7 bij hun kids te zijn). En je kan je mss al heroriënteren terwijl je huismoeder bent. Er bestaan tegenwoordig heel veel soorten opleidingen die gelukkig goed te combineren zijn met werk en gezin.
Al tijdens zwangerschap in de ziektewet beland Toen mijn zoontje geboren was, heeft het heel lang geduurt tot ik de oude was. Lees ruim jaar Toen besloten dat ik thuis blijf voor de kindjes, zoon is ruim 1,5 geen spijt van Ik ben voor me dochter om naar school te brengen en ophalen. En hele dag voor mijn zoontje, tot nu toe blijf toe hij is vaak ziek Zal niet willen ruilen
Ik heb dat gedaan. Tijdens mijn zwangerschap werd mijn contract niet verlengd en toen werd het voor ons een bewuste keuze. Ik moest er wel erg aan wennen. Mijn auto verkocht, want 2 auto's konden we ons niet meer veroorloven. In de winkel kon ik ineens ook niet meer impulsaankopen doen, want ik moest rekening houden met een maandbudget die een stuk krapper was dan voorheen. Nu is de oudste 11 en de jongste 6 en vrijdag heb ik voor het eerst een sollicitatiegesprek om weer buitenshuis aan het werk te gaan voor een paar uur. Ja, mijn carrière heb ik opzij gezet voor man en kinderen. En ja, ik ben financieel afhankelijk van mijn man. Nou én? Wel heb ik de kinderen alle aandacht kunnen geven die ze nodig waren. Vooral voor de oudste erg belangrijk, want hij is behoorlijk prikkelgevoelig. Dat laatste maakte het tevens wel erg pittig en mijn wereld is wel een stuk kleiner dan de meesten. Maar ik zou het zo weer doen. Want de tijd dat ze zo jong zijn kun je niet over doen. Een ieder moet voor zichzelf uitmaken wat het beste is. Succes met het maken van de beslissing.
Ik heb mij tijd voorgenomen om eerst weer te gaan werken en dan na een paar weken /maanden te kijken of ik toch nog zou stoppen. In mijn verlof zit ik vol hormonen enzo. Ik nam ook altijd al mijn ouderschapsverlof op en zo hoefde ik pas weer te werken als de klein 8 a 9maanden was.
Conclusie ben nooit gestopt met werken maar wel per kind minder gaan werken haha. Succes met je keuze
Elke vrouw/moeder en elke gezinssituatie is anders. Ik ken moeders die het heerlijk vinden om te werken (daar ben ik er één van) en moeders die het fijn vinden niet buitenshuis te werken. Beide is goed. Volg je hart en kies wat bij je past.
Ik heb inmiddels 4 kinderen en werk op het moment 16 uur (1 dag ouderschapsverlof); mijn man werkt 4x9. Ik moest er iedere keer weer aan wennen om aan het werk te gaan en zag er in m’n verlof tegenop. Maar als ik dat eenmaal weer begonnen ben, vind ik het heel fijn, want ik heb gewoon een heel erg leuke baan.
Wel ben ik ditmaal rustig gestart toen onze jongste ruim 4 maanden was. Ik heb nog kolfrecht, dus gebruikte dat door ook voornamelijk live te voeden en waar mogelijk thuis te werken. Daar vroegen de coronamaatregelen uiteraard ook om, maar het kwam me ook ‘goed’ uit. Langzaamaan ben ik steeds meer op m’n werk te vinden en verschuift voor mij de zeer duidelijke prio voor ons gezin naar iets meer balans ook richting werk. Die geleidelijke overgang is me heel erg goed bevallen dit keer en maakt dat ik de stap naar werk weer prettig heb kunnen maken, zonder in spagaat te staan. Ook voor mijn dochter vind ik het fijn, dat ze zo’n lange tijd maar een ochtend per week naar de opvang gaat.
Nee, ik vind mijn werk fantastisch, de meiden vinden het kinderdagverblijf geweldig, de pedagogisch medewerker verdienen daar een medaille, ik vind het win-win. Mijn man en ik met veel plezier naar ons werk en onze meiden hebben drie geweldige dagen in de week. De yoga juf komt langs, Lars de muziekmeneer komt elke week liedjes spelen. We verdienen een mooi inkomen om de vervelende klussen uit te besteden (schoonmaakster, glazenwasser, thuisbezorgd 1x per week) en zo houden we een goede werk-privé- gezinsleven balans.
Ik moet er oprecht niet aan denken om 5 dagen per week van grofweg 8 tot half 6 er alleen voor te staan, het hele huishouden te runnen etc. Onbetaald de zwaarste baan ter wereld. Never nooit.
Ik heb dit gedaan, maar ik heb geen ontslag genomen. Ik heb tijdskrediet genomen voor 2 jaar. Ik kreeg dus nog een bedrag en bleef in dienst op m’n werk. Het was soms krap, maar ik ben heel blij dat ik dit gedaan heb. Mooiste tijd van m’n leven.
Wij zouden het kunnen redden zonder mijn inkomen alleen zou ik dat nooit willen. Dus ook al is mijn contract niet verlengd, ik wil straks toch wel weer werken. Kan je niet minder gaan werken?
Ik heb zelf veel moeite gehad om weer een baan(tje) te krijgen na een aantal jaar thuis te hebben gezeten. Thuisblijfmoeder voelt niet voor iedereen hetzelfde. Er zijn zeker veel voordelen, maar op den duur voelde ik echt de muren op me afkomen. Is het een optie om te vragen om minder uren e gaan werken?
Voordat onze eerste werd geboren werkte ik 40 uur. Ik wilde na haar geboorte 32 of 24 uur werken. Minder dan ik daarvoor deed. Mijn werkgever weigerde op alle fronten. Ik was destijds aangenomen voor 40 uur en minder was niet bespreekbaar. Ook mocht ik geen tijd krijgen/nemen om te kolven of thuis voeding te geven, ik gaf borstvoeding en had dit al tijdens mijn verlof kenbaar gemaakt te willen gaan doen, terwijl dit wettelijk verplicht is en ik op minder dan 2,5 km van huis werkte Het moest maar van mijn vakantie-uren af etc. Dit én nog méér issues zorgden ervoor dat ik op de teennagels van mijn tenen moest gaan lopen en zorgden voor enorme stress waardoor ik met een borstontsteking en een burn-out thuis kwam. Baby van toen bijna 6 maanden oud. Ik ging na deze ellende weer snel aan het werk voor 18 uur per week bij een andere werkgever, die er al snel bij mij op aandrong om minstens 32 uur te gaan werken. Baby bleek verborgen reflux te hebben en we waren bekend bij kinderartsen in het ziekenhuis. Diit heeft er (versneld) voor gezorgd dat mijn 'knop is omgegaan' en ik thuis kwam te zijn om voor onze kleine meid te gaan zorgen. Zij was toen net 1 jaar. Het was een hele mindset verandering, om van kantoorwerk naar thuismoeder te gaan, maar het is goed zo. Mijn man heeft een vast contract bij zijn werkgever en daardoor is deze stap mogelijk.
Je mag me een pb sturen als je dat fijn vindt. Thuisblijfmoeder zijn is niet voor iedereen weggelegd. En niemand kan voor jou beslissen. Toch is het de beste keuze die IK (samen met mijn man) had kunnen maken.
Bij onze oudste ben ik blijven werken omdat het te financieel echt nodig was. Toen verhuisd, ook in onze nieuwe woonplaats kort aan het werk geweest maar o wat vond ik het moeilijk om de kleine achter te laten, ook wat regelen met oppas betreft. Nog geen 6 maanden gewerkt, ik kreeg geen verlenging van contract omdat ik zwanger was van de tweede. Uiteindelijk toen onze derde een paar jaar oud was weer aan het werk gegaan voor 10 uur in de week. Dat vond ik aan de ene kant leuk maar aan de andere kant ook erg pittig. De verantwoordelijkheid drukte zwaar op m'n werk (werkte in de zorg) zwanger geraakt van de vierde, na de bevalling weer doorgegaan met werken. Tot we weer in ons eigen dorp zouden verhuizen, we moeten flink verbouwen wat dus veel tijd en energie zou gaan kosten. M'n ontslag maar ingediend. En daar heb ik nog nooit één moment spijt van gehad! Ondertussen is onze vijfde geboren en al bijna een jaar oud. Een druk gezin waarbij ik geen baan meer gebruiken kan. Later maar weer eens zien als ze zich zelfstandig redden kunnen.
Ik zou eerst maar eens weer aan het werk gaan en kijken hoe dat bevalt. Ik zag het toen puntje bij paaltje kwam ook niet echt zitten om m’n zoontje weg te brengen om te gaan werken, maar wat voelde ik me weer mezelf toen ik toch weer aan het werk ging. Ik ben zeker geen thuisblijfmoeder… ik zou eerst maar eens gaan ervaren of jij dat wel bent.
Ik sluit me hier helemaal bij aan. Sinds een maand ben ik weer aan de slag (zoontje is nu bijna 5 maanden) en wauw wat vond ik starten lastig! Maar nu een paar weken verder zijn we er allemaal alweer meer aan gewend en vind ik 3 dagen werken ook wel weer prettig. Dat had ik een maand geleden echt niet geloofd! Je kan altijd starten en beslissen weer te stoppen toch? Ik had met mijn vriend afgesproken om het 1 maand te proberen en anders alsnog meer ouderschapsverlof op te nemen.
Dit vind ik ook erg herkenbaar. Het was echt wennen, kon me er geen voorstelling van maken voor ik weer begon. Ik ben gewoon wat langzamer gaan opbouwen, heb vanzelf een flow gevonden en ben er nu heel blij mee. En met al het thuiswerken krijg ik toch nog veel mee van m'n dochter (als papa voor haar zorgt). Ontslag indienen kan altijd nog, toch weer zomaar gaan werken is een stuk lastiger en die drempel wordt nog hoger.
Het is je eigen keuze. Ik dacht altijd de ideale thuisblijfmoeder te zijn. Lekker knuffelen, wandelen, helpen op school. Nou, dat bleek ik dus niet te zijn! Wat ben ik blij dat ik werk 🙈 Je moet het dus gewoon gaan ervaren. Als jullie het financieel redden en jij wel echt een thuisblijfmoeder bent, dan is daar niets mis mee.
Nadeel is wel dat je straks een gat hebt in je cv. Kun je over 2 jaar nog een (leuke) baan krijgen? Daar zou ik wel over nadenken
Hier ook! Vast besloten was ik na de geboorte van de tweede, heerlijk thuis met de baby en de oudste alle tijd voor alles. Ontslag genomen en na een half jaar was ik er helemaal klaar mee! Toen heb ik op het gemakje weer gezocht naar een baan.
Ik zou het 100% doen als ik zelf ooit kinderen mag krijgen. Werken kan altijd nog. Kinderen zijn maar kort zo klein en hulpbehoevend. Dus als het financieel kan.. doen!
Ik ging met zwangerschap in de ziektewet en uiteindelijk gebleven door zware lichamelijke klachten, niet in staat om te werken. Uit eindelijk zelf uit de ziektewet gegaan en ben overigens nog steeds niet in staat te werken en daarbij financieel ook niet nodig. Ben dus 24/7 thuis mama en zou het niet anders meer willen. Mocht dit allen allemaal niet gebeurd zijn, heb altijd gezegd als het financieel niet nodig is stop ik met werken. Stuur een pb als je verdere vragen hebt
Ja ik en ik heb er absoluut geen spijt van. Wel is het financieel niet altijd makkelijk, maar het is altijd goed gekomen 🙌. Stuur me gerust een pb als je vragen hebt.
Ik vond het altijd weer een ding om te beginnen met werken na mijn verlof, en toch was het elke keer zó weer gewend. Ga het eerst eens doen, dan weet je hoe je je voelt. Ik ben tussen twee banen in ook eens bijna 2 jaar thuis geweest, en dat vond ik 1 jaar heerlijk, daarna begon ik echt uit te kijken naar werk. Ik haal niet genoeg voldoening uit thuis zijn en mijn wereld was te klein geworden.
Ik werk 2 hele en 2 halve dagen, de halve dagen onder schooltijd, toen ze nog kleiner waren werkte ik 3 dagen. Mijn man werkt 4 dagen. Zo hebben we allebei tijd met de kinderen door de week. Voor mij is balans de magische sleutel. De kinderen, zijn werk, mijn werk, het huishouden, alles krijgt nu genoeg ruimte.
Ik zou niet thuis willen blijven. Ik ben naast het moeder zijn ook nog mezelf. Ben wel minder gaan werken. En ja het is best niet leuk om je kind naar een opvang of oma te brengen. Maar in de praktijk heb ik wel goede balans gevonden en mijn kinderen ontwikkelen zich ook fantastisch doordat ze op andere plekken komen. Dat is de andere kant ervan. Maar het is en blijft een persoonlijke keuze. Je zou het ook kunnen proberen om te gaan werken en als het niet je ding is, kun je altijd nog stoppen toch?
Natuurlijk is iedereen verschillend maar ik denk dat bijna iedereen er - zeker bij de eerste - als een berg tegenop ziet om aan de slag te gaan. Ik ook! Ik dacht echt (had uiteindelijk tot m’n zoon 6 mnd was verlof): ik blijf altijd thuis, láát maar. Toch was het voor mn mentale gesteldheid heel goed om weer aan de slag te gaan. Werk nu 3 dagen en dat vind ik een prima balans.
Maar goed, dat is dus niet wat je vraagt. Maar dat je dat ook weet :)
Ben je dan bij dezelfde job gebleven of iets anders gezocht met minder uren? Probleem hier is dat ik mijn job niet graag doe. Ik heb bach in psychologie en dan nog 4j unief psychologie gedaan, maar omdat blijkbaar straten aangelegd kunnen worden met de hoeveelheid psychologisch consulenten/psychologen (laatste ben ik op een paar vakken na niet; geraakte niet door de statistiek), ben ik bij de douane terecht gekomen 🙈. En ik haat mijn job. Ik voer hem uitstekend uit naar ‘t schijnt maar heb er totaal geen werkplezier in.
Maar het kan dus wel dat je terug begint te houden van gaan werken.. hoe waren de eerste maanden als je terug ging werken? Hoe heb je je erdoorheen geslagen?
Momenteel is er weer enorm veel vraag naar psychologen in Nederland en kan je echt iets leuks kiezen. Geen idee hoe dat in België is natuurlijk. Ik volg momenteel de gz opleiding en ben over een half jaar klaar. De managers en recruiters staan werkelijk in de rij.... Mogelijk is het voor psychologisch consulenten anders, daar weet Ik niet genoeg van, maar ik zou het zeker eens onderzoeken! Succes
Ik was arts in opleiding tot huisarts, 5 dagen/ week. Dat na verlof van eerste aangepast naar 4 dagen/week + diensten (dus 90%). Dat zou ik met 2 kinderen lastiger vinden, vind 3 dagen nu wel fijner (ook omdat ik nu klaar ben en als zelfstandige werk en dat is toch wel wat drukker en zwaarder).
Ik doe m’n werk graag, dat scheelt wel. Maar ik vond het echt vreeeeselijk om weg te moeten gaan. Maar na een paar dagen wende het al!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (30) Verversen